Ο ΚΥΝΗΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ

Η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών μου έφερε το νου τον Αίσωπο και τους Αισώπειους μύθους.

 O Αίσωπος ήταν ταπεινής καταγωγής, μάλλον παιδί δούλων,δούλος και ο ίδιος (ο θρύλος τον παρουσιάζει ως κακόμορφο) και πραγματικό τέρας ασχήμιας: μαυριδερός, καμπούρης, τραυλός, κοντόλαιμος, στραβοπόδης με μύτη πλακουτσωτή και κεφάλι τριγωνικό, αλλά παράλληλα ήταν ευφυέστατος. Οι Αθηναίοι του έστησαν αργότερα ανδριάντα, για να δείξουν έτσι ότι κάθε άνθρωπος αξίας πρέπει, ανεξάρτητα από τη καταγωγή του, να τιμάται. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία.

 Λέγεται οτι απελευθερώθηκε από τον σοφό Ιάδμονα ,ο οποίος θαύμασε τις πνευματικές ικανότητες του δούλου του.

Διάλεξα λοιπόν να παρουσιάσω μια ιστορία από το  εξαιρετικό βιβλίο : Αισώπειοι Μύθοι των εκδόσεων ΖΗΤΡΟΣ  μεταφρασμένη από τον Θεόδωρο Γ. Μαυρόπουλο:

 Το λιοντάρι, ο κυνηγός και ο ξυλοκόπος

Ένας κυνηγός αναζητούσε τα ίχνη ενός λιονταριού, όταν ρώτησε κάποιον ξυλοκόπο αν είδε ίχνη λιονταριού και που είναι η φωλιά του, αυτός του είπε: «Τώρα θα σου δείξω και το ίδιο το λιοντάρι».

Εκείνος κιτρίνισε από το φόβο του και με τρεμάμενα δόντια είπε:

«Μόνο τα ίχνη του αναζητώ , όχι το ίδιο το λιοντάρι.»