AYRTON SENNA

«Δεν έχω είδωλα. Θαυμάζω τη δουλειά, την αφοσίωση και την ικανότητα.»

                                                                                   Ayrton  Da Silva  Senna

    Μπορώ να πω ότι δεν είμαι αυτό που λένε λάτρης του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Αυτό που με συνάρπαζε ως παιδί στους αγώνες αυτοκινήτων ήταν ότι μου θύμιζαν τους ιπποτικούς αγώνες , σαν αυτούς που περιγράφονταν στα βιβλία του Σερ Γουόλτερ Σκότ. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση οι ήρωες δεν ήταν ιππότες αλλά οι οδηγοί των μονοθέσιων που ζούσαν την ζωή τους στο όριο. Ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο είναι σε θέση να κουμαντάρουν αλλά και να εξαντλήσουν τα όρια αυτών των μονοθέσιων αυτοκινήτων. Γι΄αυτό  έχει καθιερωθεί να τους ονομάζουν όχι απλά οδηγούς αλλά πιλότους. Οι αγώνες πέραν από το φανταχτερό θέαμα που προσφέρουν έχουν σκοπό να βελτιώσουν την αυτοκινητιστική τεχνολογία ώστε τα αυτοκίνητα παραγωγής να γίνονται συνεχώς καλύτερα και ασφαλέστερα για τους χρήστες. Ένα ολόκληρο επιτελείο μοχθεί σε σχεδιαστήρια, αεροδυναμικές σήραγγες ,  εργαστήρια βελτίωσης μηχανικών εξαρτημάτων, δοκιμαστήρια κινητήρων και ότι μπορεί να βάλει ο νους του καθενός μέχρι να έρθει η στιγμή που ο πιλότος θα πάρει το μονοθέσιο και θα λάβει θέσει στην Αφετηρία του αγώνα. Η τεχνική πλευρά του θέματος είναι από μόνη της ένα τεράστιο κεφάλαιο που δεν θα το ανοίξω τώρα. 

    Σήμερα λοιπόν θα μιλήσω για ένα θρύλο που κατάφερε με τον τρόπο που οδηγούσε και ζούσε να στρέψει τα μάτια μιας μεγάλης μερίδας της παγκόσμιας κοινότητας προς τους αγώνες της Φόρμουλα 1 και που ο τραγικός θάνατος έκανε την ανθρωπότητα να κλάψει. Πρόκειται για τον πιο συναρπαστικό οδηγό που πάτησε στη γη, τον αείμνηστο Άιρτον Σένα.

Πριν τον Σένα οι αγώνες είχαν αναδείξει θρυλικούς οδηγούς που έχουν μείνει στην ιστορία για τα κατορθώματά τους που δεν περιορίζονται μόνο στον τρόπο οδήγησης αλλά επεκτείνονται και στην πλευρά της ανθρώπινης φύσης που σε οριακές για τη ζωή στιγμές  υπερβαίνει τα όρια της. Οδηγοί-πιλότοι σαν τον Χ. Μ. Φάντζιο, Πίτερ Κόλινς, Τζίμυ Κλάρκ, Τζον Μπράμπαμ, Μπρους Μακλάρεν, Ζιλ Βιλενέβ, Ρόνι Πέτερσον, Νίκυ Λάουντα, Τζέιμς Χάντ, Γιόχαν Ρίντ, Τζακυ Στιούαρτ κ.α.

Ο Σένα ίσως είναι και ο τελευταίος που εντάχθηκε σε αυτήν την ομάδα των μυθικών οδηγών.

     Έχοντας κατακτήσει 3 φορές το παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αποφάσισε το 1994 να ενταχθεί στην ομάδα της  Williams-Renault προσδοκώντας να επανέλθει πάλι στην κορφή αφού τα προηγούμενα χρόνια είχε καταταχτεί 4^ος και 2^ος αντίστοιχα. Δυστυχώς οι προσδοκίες του διαψευστηκαν αφού το μονοθέσιο του αντιμετώπιζε προβλήματα αστάθειας (υποστροφή και υποστροφή) Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των μηχανικών αλλά και του ίδιου του Σένα το αυτοκίνητο ήταν «κούτσουρο». Αποτέλεσμα ήταν να έχει εγκαταλείψει στους δύο πρώτους αγώνες παρά το γεγονός ότι είχε καταφέρει να πάρει την pole position (δηλ. την πρώτη θέση στην εκκίνηση, ύστερα από κατατακτήριο αγώνα).

ΙΜΟΛΑ  29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ-1 ΜΑΪΟΥ 1994

      Η πίστα της Ίμολα στο Σαν Μαρίνο ήταν ο τρίτος σταθμός του Πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1 που έμελλε να ήταν και ο τελευταίος για τον Σένα.

Η πίστα της 'Ιμολα (μετονομάστηκε σε Εντζο Φερράρι)

    Το τριήμερο των αγώνων βάφτηκε με αίμα αφού κάθε μέρα συνέβη και από ένα ατύχημα. Το πρώτο ατύχημα συνέβη την Παρασκευή 29 Απριλίου στις δοκιμές  με τον νεαρό τότε Ρούμπενς Μπαρικέλο(R.Barrichello) ο όποιος τραυματίστηκε σοβαρά.(έμεινε αναίσθητος, κατάπιε τη γλώσσα του και σώθηκε από θαύμα).Την επόμενη ημέρα ο Ρόλαντ Ράτζενμπεργκ (Roland Ratzenberger) (Αυστριακός οδηγός της  MTV Simtek Ford στην πρώτη του χρονιά στην Φόρμουλα, 34 ετών τότε) δεν είχε την τύχη του Μπαρικέλο και βρήκε ακαριαίο θάνατο στην πίστα καθώς έπειτα από σφοδρή σύγκρουση με ταχύτητα 314,9 χλμ/ώρα, υπέστη βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις λόγω των αδρανειακών δυνάμεων που αναπτύχθηκαν κατά την σύγκρουση στη στροφή Βιλενέβ.

Ρόλαντ Ράτζενμπεργκ

Ρούμπενς Μπαρικέλο

    Ο Σένα σοκαρισμένος από το γεγονός ζήτησε από τους διοργανωτές να ματαιώσουν τον αγώνα κάτι το οποίο δεν έγινε αποδεκτό. Την Κυριακή 1 Μαΐου 1994  βρίσκεται την πρώτη θέση της εκκίνησης, για τρίτη συνεχόμενη φορά εκείνη την χρονιά. Στον έβδομο γύρο, στη στροφή Ταμπουρέλο, για αδιευκρίνιστους μέχρι σήμερα λόγους, το αυτοκίνητο δεν έστριψε αλλά συνέχισε ευθεία με ταχύτητα  και έπεσε σε προστατευτικό τσιμεντένιο (!) τοίχο με ταχύτητα 217 χλμ/ωρα! Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή «έσπασε» το τιμόνι του μονοθέσιου με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να ακολουθήσει ευθεία πορεία. Παρά το φρενάρισμα από τον Σέννα η μικρή απόσταση που βρισκόταν ο τσιμεντένιος τοίχος σε συνδυασμό με την ταχύτητα του αυτοκινήτου είχαν σαν αποτέλεσμα την θανατηφόρα σύγκρουση.Δύο ώρες αργότερα, ο Σένα έφυγε από την ζωή. Μέχρι σήμερα ακούστηκαν πολλά σενάρια για το πώς έγινε το ατύχημα, όμως κανένα δεν έγινε δυνατό να αποδειχτεί. Μετά τον θάνατό του η ομάδα του, (Γουίλιαμς), δικάστηκε για το αδικαιολόγητο σπάσιμο του τιμονιού της FW16. Μετά από δικαστικές διαμάχες που διήρκεσαν μερικά χρόνια, τελικά αθωώθηκε. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης του μονοθέσιου του Άϊρτον Σέννα, βρέθηκε σε αυτό μια αυστριακή σημαία, την οποία σκόπευε να επιδείξει ο βραζιλιάνος μετά τον αγώνα και προς τιμήν του αυστριακού συναδέλφου του.

Εδώ μπορείτε να δείτε την προσομοίωση του ατυχήματος :  https://youtu.be/1NjSIZfG5rk

  

    Η είδηση του θανάτου διαδόθηκε με αστραπιαία ταχύτητα παγκοσμίως, πυροδοτώντας θρήνο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Σάο Πάολο. Χιλιάδες θαυμαστές του πήγαν στο πατρικό του σπίτι κλαίγοντας. Ο πρόεδρος της Βραζιλίας , ανακοινώνοντας τον θάνατό του από την τηλεόραση, κήρυξε την χώρα σε τριήμερο εθνικό πένθος, ενώ έθεσε το προεδρικό αεροπλάνο στην διάθεση της οικογένειάς του για να μεταφέρουν τη σορό του στην Βραζιλία.

Ο αγώνας της Ίμολα, την Άνοιξη του 1994 έχει μείνει στην ιστορία ως ο τραγικότερος του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Το …2007 (!)αποφασίστηκε να μην συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα των αγώνων και από τότε ποτέ πια δεν ξαναμπήκε στο καλεντάρι των γκραν πρι… Για την Ιστορία και μόνο το αγώνα στην Ίμολα τον κέρδισε ο Μίκαελ Σουμάχερ, σημειώνοντας την πρώτη του νίκη σε γκραν πρι. Μια τεράστια ,για πολλούς, ξεκίνησε εκείνη την ημέρα. Για το σκληρό κόσμο της Φόρμουλα 1 ίσχυσε το ρητό: Ο βασιλιάς πέθανε! Ζήτω ο βασιλιάς! Αλλά οι αγώνες δεν ήταν πλέον οι ίδιοι.

Το χρονικό του καταραμένου αγώνα εδώ : https://youtu.be/ETzwi0jrjvw

Προσωπικά  έπαψα από τότε να παρακολουθώ  τους αγώνες. Η μαγεία είχε πεθάνει μαζί με τον Σένα εκεί στον τοίχο στην πίστα της Ίμολα. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Βραζιλίας κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι ποδοσφαιριστές  άφησαν άφωνο τον κόσμο όταν κατά την λήξη του αγώνα ξετύλιξαν ένα μεγάλο πανό που έγραφε Σέννα επιτάχυνε μαζί μας για το τέταρτο (τίτλο). Αυτή η σκηνή είναι μια από τις πιο συγκινητικές που έχω δει σε ποδοσφαιρικό γήπεδο.