Αφορμή για αυτό το άρθρο υπήρξε,
τα σχόλια αυτά που διάβασα και άκουσα στα ΜΜΕ για την συναυλία των Black Keys.
Πηγαίνω σε συναυλίες «ροκ» πάνω
από 3 δεκαετίες. Συνήθως προτιμώ αυτές που γίνονται σε χώρους που μπορούν να
φιλοξενήσουν μέχρι 5000 άτομα. Σπάνια έχω μπει στον πειρασμό να πάω σε
συναυλίες που γίνονται σε χώρους που μπορούν να φιλοξενήσουν δεκάδες χιλιάδες
θεατές. Ο λόγος είναι απλός. Η μουσική χάνει τη δύναμή της αφού η επικοινωνία
με τα δρώμενα επί σκηνής γίνεται μέσω οθονών,επειδή βρίσκεσαι για λόγους ασφαλείας (!)στην καλύτερη περίπτωση
πολλά μέτρα μακριά από τους μουσικούς. Σε πολύ μεγάλα και εμπορικά συγκροτήματα
η μουσική αποτελεί μέρος μιας παράστασης αφού πλαισιώνεται με εντυπωσιακά
σκηνικά και απίστευτα οπτικά εφέ που σε κάνουν να ξεχνάς την απόσταση που σε
χωρίζει από τους μουσικούς που ουσιαστικά τους διακρίνεις ελάχιστα και χρειάζεται
να χρησιμοποιήσεις κιάλια.
Σε ένα τέτοιο πειρασμό υπέπεσα με την
ανακοίνωση της συναυλίας των Black Keys στο Rockwave 2015. Ο λόγος που πήρα την απόφαση ήταν ότι το συγκεκριμένο ντουέτο είναι
κατά την άποψη μου το πιο καυτό όνομα αυτή τη στιγμή στον κόσμο που παίζει σύγχρονο
μπλουζ-ροκ στα χνάρια των πρωτοπόρων White Stripes τους οποίους παρακολούθησα πριν κάποια
χρόνια σε μια συναυλία που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Το φετινό Rockwave 20 χρόνια ζωής. Χρόνια τώρα γίνεται στο Terra Vibe στη Μαλακάσα. Το επισκέφτηκα για
πρώτη φορά όταν γινόταν στον…Αγιο Κοσμά όπου είδα τους Granberries και τη Patti Smith. Μετά από 10 περίπου χρόνια πήγα στη Μαλακάσα για να δω ,περισσότερο
από περιέργεια, τους Black Sabbath με την αυθεντική τους σύνθεση και δύο κιθαρίστες
τον Slash και τον Zakk Wylde με τα συγκροτήματά τους.
Υπήρξα τυχερός γιατί παρακολούθησα μια από τις καλύτερες
συναυλίες που έχω ποτέ παρακολουθήσει. Οι «παππούδες» είχαν παίξει απίστευτα.
Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε και ξαναεπισκέφτηκα τη Μαλακάσα. Ο
πειρασμός που είχε το όνομα The Black Keys έγινε ακόμα μεγαλύτερος όταν προστέθηκε και η
εμφάνιση των The Black Angels για τους οποίους είχα διαβάσει καλά λόγια.
Έφτασα στη Μαλακάσα κατά τις 6παρά
όταν στην σκηνή ήταν ήδη οι Έλληνες The Big Nose Attack. Ένα ντουέτο που έπαιζαν δυνατό μπλουζ-ροκ και θα έλεγα ότι μπορεί ,κάπως
έτσι ,να έπαιζαν στις εποχές που δεν ήταν τόσο γνωστοί, και οι Black Keys.Η έκπληξη μου ήταν παραπάνω από ευχάριστη. Καλός ήχος δυνατά
τραγούδια. Μπράβο στα παιδιά .
Η δεύτερη έκπληξη ήρθε από
τους Τεξανούς Black Angels. Το Τέξας είναι περισσότερο γνωστό για την μπλουζ και μπλουζ ροκ
σκηνή του. Λίγοι γνωρίζουν ότι στο Τέξας αναπτύχθηκε μια δυνατή ψυχεδελική
σκηνή στην δεκαετία του ’60. Άλλωστε ο όρος ψυχεδέλεια εμφανίζεται για πρώτη
φορά στο εξώφυλλο του δίσκου των Τεξανών 13th Floor Elevators του θρυλικού Rocky Erricson. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι Black Angels υπήρξαν πριν λίγο καιρό το
συνοδευτικό συγκρότημα του Erricson. Ξεκίνησαν με ένα βαρύ ψυχεδελικό ήχο με απίστευτο και καθηλωτικό
τέμπο από τα τύμπανα. Οι άνθρωποι έκαναν ακριβώς που σημαίνει το είδος της
μουσικής που παίζουν : κατέθεσαν ψυχή. Αν έκλεινες τα μάτια νόμιζες ότι βρισκόσουν
σε κάποια ψυχεδελική συναυλία 50 χρόνια πίσω.
Δυστυχώς όμως για αυτούς και για
όποιους καταλάβαιναν, έπαιζαν σε λάθος τόπο και λάθος κοινό. Ίσως αν ξανάρθουν
να ζήσουμε μια μοναδική συναυλία σε ένα καταλληλότερο χώρο.
Το κοινό, όπως συμβαίνει σε
παρόμοιες περιπτώσεις, ήταν ετερόκλητο. Δεν μπορεί να φτάνουν τις 30000 , οι
οπαδοί του μπλουζ ροκ, του γκαράζ και της ψυχεδέλειας. Απλά τα ΜΜΕ για λόγους εμπορικούς, κάνουν πολύ καλά την
δουλειά τους, πείθοντας ανθρώπους που μπορούν με την ίδια ευκολία που ανέβηκαν
στη Μαλακάσα να ανέβουν και σε ένα τραπέζι να χορέψουν τσιφτετέλι. Πολλοί από
αυτούς θα ξανανέβουν τις επόμενες μέρες που παίζει ο « me and my monkey» Robbie Williams. Πως τα καταφέρνουν και το
πετυχαίνουν; Μα με την προπαγάνδα που χρησιμοποιεί τα κατάλληλα μηνύματα που πείθουν
τον καταναλωτή- ακροατή να πιστέψει ότι πρέπει να παραβρεθεί οπωσδήποτε σε αυτό
το πολύ σημαντικό γεγονός. Κάτω από άλλες συνθήκες θα του ήταν εντελώς
αδιάφορο, αλλά όταν βλέπει και ακούει στις
εκπομπές στις οποίες είναι εθισμένος, να γίνεται λόγος για την συναυλία που θα γίνει
τις προσεχείς μέρες του μπαίνει το μικρόβιο της περιέργειας αλλά και της ανάγκης να δηλώσει την παρουσία
του σε ένα γεγονός που γίνεται αντικείμενο ενδιαφέροντος από τα ΜΜΕ. Νομίζει ότι
καταξιώνεται κοινωνικά μπροστά στα μάτια των γνωστών του την επόμενη μέρα που
θα διηγείται την εμπειρία του.
Έτσι λοιπόν ένα κοινό που δεν
ξέρει τι ακούει και τι βλέπει περιφέρεται σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις κάνοντας
πλουσιότερους τους διοργανωτές.
Αυτό το κοινό λοιπόν που ήταν πάνω
από το 80%, αδιαφόρησε εντελώς για τους Black Angels αφού τους γνώρισε για πρώτη φορά
στη Μαλακάσα….
Ήταν φανερό ότι η συντριπτική
πλειοψηφία είχε έρθει για το μεγάλο όνομα της βραδιάς. Το ντουέτο των Black Keys.
Στις 10:05 οι Black Keys βρίσκονται στην σκηνή. Το ντουέτο
έχει μετατραπεί σε κουαρτέτο ,προφανώς γιατί πλέον τα κομμάτια χρειάζονται και
υποστήριξη και άλλων οργάνων αφού όπως αποδείχτηκε ο ήχος έχει χάσει μέρος της
ωμής και ακατέργαστης δύναμής του και έχει γίνει πιο ποπ προς τέρψη μεγαλύτερων ακροατηρίων.
Οι μέρες που έπαιζαν στο υπόγειο του σπιτιού τους οι δύο φίλοι μάλλον έχουν
παρέλθει.
Ενώ παίζουν το πρώτο τραγούδι
διαπιστώνω ότι κάτι τρέχει με τον ήχο. Αρχίζει το δεύτερο τραγούδι και το
πρόβλημα πλέον είναι έντονο και φανερό. Λείπουν οι ψηλές συχνότητες! Τα τύμπανα
ακούγονται σαν να κτυπά κάποιος δύο σανίδες μεταξύ τους!!! Ο ήχος από τα
πιατίνια έχει εξαφανιστεί. Ο ήχος της κιθάρας και της φωνής αυξομειώνει σε
ένταση κάνοντας συνέχεια λούπες. Ο βαρύς ήχος του μπάσου έχει καλύψει τα πάντα.
Είναι σαν να προσπαθείς να ακούσεις μουσική από ηχεία που τους έχουν καεί τα Twitter!!!
Σκέπτομαι ότι το φάντασμα των White Stripes πλανιέται στη Μαλακάσα.
Παρακολουθώ τον κόσμο γύρω
μου…κανείς δεν δίνει σημασία. Ειλικρινά
αρχίζω να αμφιβάλω για την ικανότητα της ακοής μου.Δεν μπορεί να έχω μόνο εγώ
πρόβλημα. Παρακολουθώ τα Video Wall και διαπιστώνω ότι από αυτά που
παίζει ο ντράμερ ακούγονται τα μισά. Προσπαθώ μέσα από την εικόνα να φανταστώ
και συμπληρώσω τον ήχο που χάνω…ΩΧ!! αρχίζει να αλλοιώνεται και η εικόνα. Σκηνοθετικό
τρικ σκέπτομαι για να παρηγορηθώ. Αλλά πώς να πειστώ όταν βγαίνει ξαφνικά η ένδειξη
no input signal;
Ουσιαστικά η μισή από τη δύναμη
των τραγουδιών έχει χαθεί αφού έχουν γραφτεί για δύο όργανα κιθάρα και ντραμς.
Η συναυλία κάπου εκεί τελείωσε για
μένα. Αρκέστηκα να παρακολουθώ τις αντιδράσεις του κόσμου και των μουσικών. Οι
μουσικοί έπαιζαν σαν να μην υπήρχε πρόβλημα πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί
άκουγαν κανονικά άρα οι τροφοδοσία κάποιων ηχείων ήταν προβληματική.
Βρισκόμουν κοντά στην κεντρική
κονσόλα. Μετακινήθηκα όσο μπορούσα αλλά καμιά αλλαγή. Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις
των θεατών που βρίσκονταν πιο κοντά και άκουγαν κατ’ ευθείαν από τα ηχεία της σκηνής
συμπέρανα ότι το πρόβλημα ήταν στα περιφερειακά ηχεία.
Στην επιστροφή προς την Αθήνα
έβαλα ραδιόφωνο για να ακούσω τι θα πει ένας σταθμός που βρισκόταν στο χώρο της
συναυλίας και την μετέδιδε. Με έκπληξη άκουσα από το δημοσιογράφο να σχολιάζει
ότι ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες συναυλίες των τελευταίων ετών!!!!
Κόντεψε να μου φύγει το τιμόνι από
τα χέρια. Τι είδε και τι άκουσε ο άνθρωπος ;Τελειώνει ο σχολιασμός και βάζει
απόσπασμα από την συναυλία. Ο ήχος ήταν τελείως διαφορετικός. Φαίνεται ότι ήταν
παρμένος από την κονσόλα του ηχολήπτη.
Ένας ακροατής που δεν ήταν
παρών έχει αποκτήσει μια ψεύτικη εικόνα για το τι έχει πραγματικά συμβεί.
Την επόμενη μέρα διάβασα και τις
πρώτες κριτικές καμία. Πουθενά κάποια αναφορά για τον ήχο….
Το «ροκ» ως μουσική έχει πεθάνει
εδώ και χρόνια. Δεν υπάρχει πλέον κάτι το επαναστατικό σ’αυτή. Ακόμα και μέσα
στα super market την ώρα που ψωνίζεις ακούς πλέον ροκ μουσική...
Υπάρχουν όμως μερικές στιγμές που
μουσικοί και μυημένο κοινό βρίσκουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν και να μεταδώσουν
ενέργεια και δονήσεις .
Αυτές οι στιγμές δεν υπήρξαν στην
Μαλακάσα. Κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου