ΚΙΤΡΙΝΟΙ ΟΣΟ ΠΟΤΕ

    Η επικαιρότητα των ημερών δεν μου επιτρέπει να ασχοληθώ με τα αγαπημένα μου θέματα. Οι καιροί επιτάσσουν σε όσους αισθάνονται Έλληνες και πατριώτες να σταθούν δίπλα σε μια κυβέρνηση που διαπραγματεύεται όπως μπορεί απέναντι σε μια εχθρική Ευρώπη αλλά και σε ένα εσωτερικό μαύρο μέτωπο που έχει χαρακτηριστικά της Πέμπτης Φάλαγγας που έδρασε στον Ισπανικό Εμφύλιο στο πλευρό του φιλοναζιστή Φράνκο. 

    Δεν έγινα ξαφνικά υποστηρικτής και οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι όμως αρωγός μιας προσπάθειας που γίνεται για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο ειδικότερα για τη νέα γενιά που έχει καταδικαστεί σε ένα ζοφερό μέλλον χωρίς προοπτική και όνειρα. 

    Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος αναγνώστης τι είναι αυτό που με κάνει να πιστεύω ότι αυτή η Κυβέρνηση κάνει το σωστό και πρέπει να υποστηριχθεί. Ένα από τα πράγματα που με πείθουν ότι βρίσκεται στο σωστό δρόμο είναι η αντιμετώπισή της και η σφοδρή επίθεση που δέχεται από συγκεκριμένα ΜΜΕ. 

Ένα από αυτά ονομάζεται Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη ή ΔΟΛ. Πρόκειται για έναν εκδοτικό οργανισμό με πολύ σκοτεινό παρελθόν.

    Η ιστορική ναυαρχίδα του εκδοτικού συγκροτήματος είναι η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Βέβαια το συγκρότημα πέρα των άλλων εκδίδει ΤΟ ΒΗΜΑ είναι από τους βασικούς μετόχους του MEGA CHANNEL και είναι ιδιοκτησίας του ο ραδιοφωνικός σταθμός ΒΗΜΑ FM. Στο σταθμό αυτό έχει βρει βήμα έκφρασης ο  θρασύς  Θ. Πάγκαλος . Από το φιλόξενο ραδιοφωνικό σταθμό του δίδεται η ευκαιρία να επιτίθεται στην κυβέρνηση στη δημοκρατία και το δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.

Επανερχόμενος όμως στην εφημερίδα και με αφορμή τα κατά καιρούς εμετικά της πρωτοσέλιδα θα σας περιγράψω την ιστορία της για να καταλάβετε ότι ο δοσιλογισμός και ο φασισμός είναι διαχρονικός και φυσικά παραμένει ατιμώρητος.

 Η εφημερίδα εκδόθηκε το 1929 από την εκδοτική εταιρεία του Δημήτρη Λαμπράκη με τον τίτλο ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ. Ο Λαμπράκης ήταν ένας ικανός άνθρωπος που έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στην Ελληνική πολιτική σκηνή ήδη από την εποχή του Ε.Βενιζέλου. Μάλιστα του είχε προταθεί να τον αντικαταστήσει στην ηγεσία του κόμματος των Φιλελευθέρων μετά την εκλογική ήττα του 1920. Προτίμησε να παραμείνει στο παρασκήνιο. Τότε κομματικά στελέχη των Φιλελευθέρων τον χρηματοδότησαν για να εκδώσει το Ελεύθερο Βήμα το 1922, το οποίο κατέκτησε γρήγορα την πρώτη θέση των πωλήσεων.

Κατά την διάρκεια της Κατοχής η εταιρεία συνεργάστηκε με τους ναζί κατακτητές. Τότε δημιουργήθηκε,  μια ελληνογερμανική εταιρία που μέτοχοι ήταν: η  γερμανική  «Mundus», εταιρία που άνηκε στο υπουργείο της γερμανικής προπαγάνδας(Γκαιμπελς) και στο γερμανικό υπουργείο εξωτερικών και οι εταιρίες των Λαμπράκη, Πετσόπουλου (εταιρεία χάρτου) και η εταιρεία του Όθωνα Πικραμένου(πρακτορείο διακίνησης τύπου)πατέρα του υπηρεσιακού Πρωθυπουργού. Ο Λαμπράκης τυπικά δεν φαινόταν πουθενά αφού είχε μεταβιβάσει τις μετοχές της εταιρίας του σε τρεις  υπαλλήλους του.

Μετά την Απελευθέρωση, το θλιβερό γεγονός της εκούσιας αυτής συμμετοχής καταδικάστηκε από το επίσημο κράτος με τον βαρύτατο χαρακτηρισμό των εν λόγω εταιριών ως εχθρικών περιουσιών και τέθηκαν υπό μεσεγγύηση (*), ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τα πρόσωπα που έλαβαν μέρος δεν αντιμετώπισαν ποινικές κυρώσεις, απλώς μόνον ηθικές.

Οι εφημερίδες, που μέχρι την Απελευθέρωση ανήκαν στο ελληνογερμανικό αυτό συγκρότημα δεν μπόρεσαν να επανεκδοθούν ποτέ, αφού το Ελληνικό Δημόσιο  είχε κατασχέσει τις εφημερίδες και τα λογότυπα(τίτλους) ως λεία πολέμου. Οπότε ο ευφυής Δ. Λαμπράκης βρήκε τον «τρόπο» ,άλλαξε τους τίτλους (από «Αθηναϊκά Νέα» σε «Νέα» και από «Ελεύθερον Βήμα» σε «Βήμα») και επανέκδωσε τις εφημερίδες και μπήκε και πάλι στο στρατόπεδο που δεν λεγόταν πια Φιλελεύθεροι αλλά Κέντρο.

Η μεταβίβαση και η μη φανερή ανάμιξη του με τους ναζί θα γινόταν πιστευτή όταν κατά την φυγή του στην Μέση Ανατολή  την άνοιξη του 1943,  δεν υπήρχε η σύλληψή και φυλάκισή του, ως υπόπτου, από τους Συμμάχους ,στο Λίβανο. Απελευθερώνεται το 1944 με εντολή Γ.Παπανδρέου.

    Με την πρωθυπουργία του Θεμιστοκλή Σοφούλη, ειδικά από το 1947 και μετά, αλλά και από τους επόμενους πρωθυπουργούς, ο Δημήτρης Λαμπράκης γίνεται ξανά ο εξ απορρήτων της εξουσίας, άσχετα με το ποιος κυβερνάει. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης έχει μάλιστα αφηγηθεί ότι συναντιόταν με τον Λαμπράκη τακτικά στο σπίτι του, όπου συσκέπτονταν με το μέλος της Νομισματικής Επιτροπής Αλ Κονστάντζο, έχοντας συστήσει ένα άτυπο «διευθυντήριο». Δεν είναι δύσκολο να γίνει πιστευτός. Τέτοιου είδους συναντήσεις, πάντα με την πρόθεση να καθοριστεί εκ των προτέρων η πολιτική αλλά χωρίς πάντα –ίσως όχι και συχνά– να το πετυχαίνουν, γίνονται στοιχείο ταυτότητας, κομμάτι της «κουλτούρας», θα έλεγε κανείς, του Συγκροτήματος

Ο πάντα κρυμμένος στη σκιά  ΔΟΛ και όχι μόνο αυτός, με μανδύα την ιδεολογία ενός γενικού και αορίστου κεντρώου χώρου,βγαίνει στο προσκήνιο, όποτε τον χρειάζεται το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.

Όπως το 1967

Και όπως στις μέρες του μνημονίου

(*)Μεσεγγύηση:

Ειδική μορφή παρακαταθήκης, με την οποία πράγμα κινητό ή ακίνητο, για το οποίο προβάλλουν δικαιώματα αμφισβητούμενα ή αβέβαια πολλά πρόσωπα, παραδίδεται για φύλαξη στην κατοχή τρίτου (μεσεγγυούχου), ώσπου να επιλυθεί η διαφορά.

πηγές: pame.gr/lefterianews.wordpress.com/ wikipedia.gr