Ο μήνας Μάιος
είναι ο πιο λαμπρός μήνας του χρόνου. Είναι ο μήνας που αναγεννιέται η Φύση και
το φως πλημμυρίζει τον κόσμο.
Όμως είτε για κακή μας τύχη είτε λόγω κάποιας μεταφυσικής ισορροπίας
που αδυνατώ να κατανοήσω τον μήνα αυτό υπάρχουν και κάποια γεγονότα που
προσπαθούν να διώξουν το φως και να ξαναφέρουν το σκοτάδι την θλίψη και τον φόβο στους ανθρώπους.
Έτσι πέρα
από την Γιορτή της Φύσης ,έχουμε γεγονότα όπως αυτά του Σικάγο τη ματωμένη
Πρωτομαγιά του 1886, την ματωμένη απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη του
1936, την εκτέλεση συμπατριωτών μας στο σκοπευτήριο της Καισαριανής το 1944 από
τους «εταίρους» και «φίλους» μας Γερμανούς, το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη σε τροχαίο στη
Λ. Βουλιαγμένης λίγες μέρες πριν προβεί σε αποκαλύψεις για πολιτικούς της Μεταπολίτευσης που είχαν
συνεργαστεί με την χούντα.
Σήμερα λοιπόν θα
ασχοληθώ με αυτή την σκοτεινή πλευρά της Πρωτομαγιάς που μυρίζει αίμα και οι
πρωταγωνιστές της έχουν γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και καπηλείας στα κατοπινά χρόνια από την κατηγορία των ανθρώπων -τυμβωρύχων.
Η Εργατική
Πρωτομαγιά
Επί σειρά
ετών το ενδιαφέρον του εορτασμού μονοπωλούν οι διαφορετικές συγκεντρώσεις –ως εκεί
έχει φτάσει η ξεφτίλα τους- των εργατικών συνδικάτων της ΓΣΣΕ και του «καθαρού» κομμουνιστικού ΠΑΜΕ. Ομιλούν
για αγώνες που ουδέποτε έκαναν. Πραγματοποιούν μια συγκέντρωση-διαδήλωση παρωδία και μετά
τρέχουν να πιάσουν το Μάη.Έκαναν το χρέος τους...αντε και του χρόνου πάλι.
Μιας που η
εργατική τάξη έχει ισοπεδωθεί και τα δικαιώματά της ανήκουν στο παρελθόν και θα
υπάρχουν πλέον μόνο στα βιβλία της ιστορίας, ας δούμε και ας γνωρίσουμε τα
πραγματικά γεγονότα και τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της Εργατικής Πρωτομαγιάς.
Η Εργατική
Πρωτομαγιά θεσπίστηκε ως γιορτή 20 Ιουλίου 1889 κατά τη
διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο
Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε
πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας
και καλύτερων εργασιακών συνθηκών.
Η IΣΤΟΡΙΑ
Στο Σικάγο το 1886 το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο και η
Διεθνής Ένωση Εργαζομένων Μαύρη Διεθνής (ιδρυτής της ήταν ο Γιόχαν Μοστ που
ήταν υποστηρικτής των θέσεων του Μπακούνιν και του Νετσάγεφ) είναι οι πιο
δραστήριες οργανώσεις κι έχουν καταφέρει να περάσουν τα συνθήματα και τις
θέσεις τους στον Σύνδεσμο για την καθιέρωση του οκταώρου(στον οποίο συμμετείχαν
εκτός των άλλων, κοινοβουλευτικά σοσιαλιστικά κόμματα). Ενδεικτικό είναι το
γεγονός ότι την Κυριακή πριν την Πρωτομαγιά, που είχε αποφασιστεί από πολλά
συνδικάτα απεργία, οργανώθηκε μια διαδήλωση για το οκτάωρο με ομιλητές τους
Πάρσονς, Σπάις, Φήλντεν και Σνομπ (που ήταν όλοι τους οι κύριοι εκπρόσωποι του
αναρχικού χώρου εκείνη την εποχή στην Αμερική, στην οποία συμμετείχαν 25000
άτομα.
Έτσι για Πρώτη φορά στο Σικάγο, το 1886 η 1η Μαΐου έγινε
μέρα γενικής απεργίας και μαζικών, δυναμικών διαδηλώσεων (με πάνω από 45000
εργάτες να συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις). Κι ενώ η απεργία
γενικεύεται παίρνοντας την μορφή εργατικής εξέγερσης, το κράτος, οι μεγάλοι
επιχειρηματίες και μεγαλοβιομήχανοι, προσπαθούν να συντονίσουν τις ενέργειές
τους προκειμένου να καταστείλουν -ακόμη και με δολοφονίες- την μεγαλειώδη
εργατική εξέγερση. Ήταν Δευτέρα 3 Μαΐου όταν η αστυνομία σκότωσε 4 εργάτες και
τραυμάτισε πολλούς άλλους σε συγκέντρωση κοντά στο εργοστάσιο ξυλείας Μακ
Γκόρμικ. Το ίδιο απόγευμα ο Α. Σπάις προέτρεπε -με προκήρυξη που τύπωσε- τους
εργάτες να πάρουν τα όπλα.
Το πρωί της επόμενης μέρας έγινε ειρηνική συγκέντρωση
διαμαρτυρίας στην Πλατεία Αγοράς και ενώ είχε ήδη αρχίσει να σπάει ο κόσμος
λόγω κακοκαιρίας, ο αστυνομικός διευθυντής Μπούλφηλντ θέλησε να διαλύσει την
συγκέντρωση. Όμως λίγο πριν η αστυνομία επιτεθεί στους συγκεντρωμένους -οι
οποίοι δεν αποχωρούσαν- εκτοξεύθηκε μια βόμβα -μέχρι σήμερα δεν έχει
διευκρινιστεί αν ήταν επαναστατική ή προβοκατόρικη ενέργεια- προς την πλευρά
της αστυνομίας. Με την έκρηξη σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί και τραυματίσθηκαν άλλοι
66. Η αστυνομία επιτέθηκε στο πλήθος σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας
γύρω στους 200 διαδηλωτές.
Στις μέρες που ακολούθησαν απλώθηκε τρόμος και πανικός από
τις συλλήψεις και τις μαζικές εφόδους της αστυνομίας. Οποιοσδήποτε είχε έστω
και ελάχιστη σχέση με το επαναστατικό εργατικό κίνημα φυλακίζονταν. Βέβαια στη
διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος ο αστικός Τύπος είχε την Πρώτη Θέση. Οι
επαναστάτες εργάτες χαρακτηρίσθηκαν αιμοδιψή κτήνη, ερυθροί ταραξίες, αναρχικοί
δυναμιτιστές, βομβολάτρες, ξένα αποβράσματα και άλλα παρόμοια.
Τελικά στις 27 Μαΐου το κακουργιοδικείο προφυλάκισε και
κατηγόρησε 8 μέλη της Μαύρης Διεθνούς, που ταυτόχρονα αποτελούσαν και τις
μεγαλύτερες προσωπικότητες στο χώρο των αναρχικών του Σικάγο για το φόνο των
αστυνομικών που είχαν σκοτωθεί από τη βόμβα της 4ης Μαίου. Τα ονόματα των
κατηγορουμένων ήταν: Α. Πάρσονς. Α. Σπάις. Μ. Σνομπ, Σ. Φήλντεν, Τζ. Ένγκελ, Α.
Φίσερ, Ο. Νήμπ και Λ. Λίνγκ.(Οι περισσότεροι ήταν μετανάστες Γερμανικής καταγωγής)
Μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας, με σημαντικές
δικονομικές παραβιάσεις οι 8 σύρθηκαν σε μια στημένη δίκη, απ όπου οι 7
καταδικάσθηκαν σε απαγχονισμό και ο άλλος ένας σε 15 χρόνια φυλάκιση. Ο αστικός
τύπος πάλι με συκοφαντίες, ψέματα και υπερβολές ζητούσε την εσχάτη των ποινών,
ενώ με τη λήξη της δίκης ο πολιτειακός εισαγγελέας Τζ. Γκρίνελ αγόρευσε ως
εξής: Δικάζεται ο Νόμος. Δικάζεται η Αναρχία.. Οι άνθρωποι διαλέχτηκαν υπό τους
ενόρκους και θεωρήθηκαν ένοχοι γιατί ήταν ηγέτες. Δεν είναι περισσότερο ένοχοι
απ ότι οι χιλιάδες που τους ακολουθούν. Κύριοι ένορκοι καταδικάστε τους, κάντε
τους παράδειγμα προς αποφυγήν. Κρεμαστέ τους και θα σώσετε τους θεσμούς μας,
την κοινωνία μας.
Παρόλο που αναπτύχθηκαν παγκόσμια εκδηλώσεις αλληλεγγύης,
παρόλο που οι περισσότερες εργατικές ενώσεις αλλά και γνωστά πολιτικά πρόσωπα
ζήτησαν την ακύρωση της εκτέλεσης των αγωνιστών, η εξουσία ήταν πεπεισμένη πως
με αυτόν τον τρόπο θα γλίτωνε από τον εφιάλτη της κοινωνικής επανάστασης...
Μάταια όμως.
Τελικά η ποινή του Φήλντεν και Σνόμπ μετατράπηκε σε ισόβια
κάθειρξη. Ο Λίνγκ απέφυγε την εκτέλεση της ποινής ανάβοντας ένα τσιγάρο με
δυναμίτη. Οι υπόλοιποι 4 κρεμάστηκαν στις 11 Νοέμβρη 1887.
Οι θηλιές στήθηκαν και οι κουκούλες κατέβηκαν, τότε
ακούστηκαν τα εξής:
Σπάις: Θα ρθει μια εποχή που η σιωπή μας στον τάφο θα είναι
πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!!!
Ενγκελ: Ζήτω η Αναρχία.
Φίσερ: Αυτή είναι η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μου.
Πάρσονς: Ω, άνθρωποι της Αμερικής, Θα μου δώσετε την άδεια
να μιλήσω; Αφήστε με να μιλήσω σερίφη Μάιπτσον. Αφήστε να ακουστεί η φωνή του
λαού, Ω!...
Στις 25 Ιουνίου 1893, στους τάφους έγινε τελετή και
αναρτήθηκε ένα χάλκινο μνημείο με χαραγμένες επάνω τις τελευταίες λέξεις του
Σπάις. Μια μέρα αργότερα ο κυβερνήτης του Ιλλινόις, Πήτερ Όλτγκελτ (γερμανός μετανάστης και ο ίδιος) ζήτησε δημόσια συγγνώμη λέγοντας οτι υπήρξαν θύματα "της υστερίας ενός τσούρμου ενόρκων και ενός προκατειλημμένου δικαστή" και οτι "δεν έχει ποτέ αποκαλυφθεί ποιος έριξε την βόμβα και δεν υπάρχουν στοιχεία που να συνδέουν το κατηγορουμένους με αυτόν που την πέταξε" . Έτσι εκ μέρους της
Πολιτείας και αποφυλάκισε τους Νημπ, Σόνωμπ και Φήλτεν, οι οποίοι
ενεργοποιήθηκαν και πάλι πολιτικά, αλλά απομακρύνθηκαν από το αναρχικό κίνημα.
Όλη η κρατική προπαγάνδα ενάντια στους αναρχικούς στις ΗΠΑ, με αποκορύφωμα την
τρομοκρατία που ακολούθησε τα γεγονότα του Σικάγο, είχε σαν αποτέλεσμα την
συρρίκνωση των αναρχικών.
Κι άλλα πρόσωπα και οργανώσεις του αναρχικού κινήματος
συνέχισαν για πολλές δεκαετίες να βρίσκονται στο επίκεντρο των μεθοδεύσεων των
κατασταλτικών μηχανισμών, όπως η οργάνωση ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, η
Έμμα Γκόλντμαν που απελάθηκε από τις ΗΠΑ, οι Σάκκο και Βαντσέτι που
εκτελέσθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα και πολλοί άλλοι...
Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Τα συμπεράσματα
δικά σας.
Η ματωμένη Πρωτομαγιά του 1936
Οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, του
Βόλου, της Ξάνθης, της Δράμας και της Καβάλας κατεβαίνουν σε απεργία ζητώντας
την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης. Στην απεργία πήραν μέρος 40.000
καπνεργάτες. Τις επόμενες μέρες ακολουθούν συγκρούσεις. Στις 9 του Μάη οι
χωροφύλακες αρχίζουν επιθέσεις στις συγκεντρώσεις των απεργών. Οι
αυτοκινητιστές είχαν κατέβει σε απεργία αλληλεγγύης στην Εγνατία. Για να
αμυνθούν στήνουν οδοφράγματα. Οι χωροφύλακες χτυπάνε «στο ψαχνό». Πρώτος νεκρός
ο Τάσος Τούσης. Ακολουθούν άλλοι τέσσερις. Αντί για σημαίες υψώνονται μαντίλια
βουτηγμένα στο αίμα. Οι διαδηλωτές φωνάζουν: «Κάτω οι δολοφόνοι, να φύγει η
κυβέρνηση Μεταξά». Λίγο πιο πέρα οι χωροφύλακες πυροβολούν άοπλο πλήθος.
«Απολογισμός»: 20 νεκροί, 300 τραυματίες. Το απόγευμα γίνεται νέα διαδήλωση, τη
νύχτα η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις από τη Λάρισα και
τέσσερα αντιτορπιλικά. Την επόμενη μέρα η κηδεία των θυμάτων είναι πραγματικός
παλλαϊκός ξεσηκωμός. Στο νεκροταφείο συγκεντρώνονται 150.000 άνθρωποι. Στις 11
του Μάη κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις
13 του Μάη πανελλαδική απεργία. Οι καπνέμποροι υποχωρούν στις περισσότερες
οικονομικές διεκδικήσεις.Η κυβέρνηση Μεταξά αρνείται να ικανοποιήσει τα
πολιτικά αιτήματα. Ο Γιάννης Ρίτσος, συγκλονισμένος απ’ τα γεγονότα, γράφει τον
«Επιτάφιο».
Δείτε το εξαιρετικό ντοκυμαντερ της ΕΡΤ:
Η Πρωτομαγιά του 1944- Σκοπευτήριο Καισαριανής
Την Πρωτομαγιά του 1944 διακόσιοι κομμουνιστές συμπατριώτες μας , πρώην
κρατούμενοι-εξόριστοι επί δικτατορίας Μεταξά στην Ακροναυπλία, την Ανάφη, τον
Αϊ-Στράτη κ.ά., εκτελέστηκαν ως αντίποινα για το θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού
και τριών συνοδών του αξιωματικών στους Μολάους της Λακωνίας, στις 27 Απριλίου
του 1944.
Δέκα φορτηγά
χρειάστηκαν για να μεταφέρουν τους «200» από το Χαϊδάρι, όπου κρατούνταν, στην
Καισαριανή. Και ο δρόμος γέμισε σημειώματα, στη μάνα, στον πατέρα, στα αδέλφια,
στους αγαπημένους, στους συναγωνιστές, παρακαταθήκη για αυτούς που έμεναν πίσω
να συνεχίσουν την πάλη για την ελευθερία.
«Καλύτερα να πεθάνει
κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος» έγραψε στην πορεία του
προς το θάνατο ο Νίκος Μαριακάκης, γεωπόνος από τα Χανιά. Αξέχαστο το «όχι» του
Ναπολέοντα Σουκατζίδη στην προσφορά των ναζί να του χαρίσουν τη ζωή, επειδή
γνώριζε πέντε γλώσσες και τους ήταν χρήσιμος ως διερμηνέας. Είπε ότι θα δεχόταν
να ζήσει μόνο εάν δεν πήγαινε άλλος στο εκτελεστικό απόσπασμα στη θέση του.
Ανά είκοσι άτομα
γινόταν οι εκτελέσεις και όσοι έζησαν από κοντά εκείνες τις στιγμές θυμούνται
ότι το χώμα δεν προλάβαινε να ρουφήξει το αίμα. Πλήθος κόσμου έτρεξε να δει εάν
βρισκόταν κάποιος δικός τους στα φορτηγά που επέστρεφαν γεμάτα πτώματα. Την
ημέρα εκείνη γράφτηκε μία από τις πλέον αιματοβαμμένες σελίδες της αντίστασης
κατά του κατακτητή στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Πρωτομαγιά του 1976 - Αλέκος Παναγούλης
Ο κορυφαίος αγωνιστής κατά της
δικτατορίας, ο άντρας με την ασυμβίβαστη προσωπικότητα και το εκρηκτικό
ταμπεραμέντο, σκοτώθηκε σε ένα μυστηριώδες τροχαίο στη λεωφόρο Βουλιαγμένης,
προκαλώντας σοκ στην ελληνική κοινωνία, που μόλις είχε βγει από το γύψο της επταετίας
και προσδοκούσε από τον Παναγούλη αλήθειες που πιθανόν να την οδηγούσαν σε
άλλες επιλογές.
Το Fiat Mirafiori του, δώρο της συντρόφου του Οριάνας
Φαλάτσι, έφυγε από την πορεία του και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της
λεωφόρου, κάθετα στην πορεία. Το ανακοινωθέν της Τροχαίας έκανε λόγο για
τροχαίο, όμως ακόμη και σήμερα τα ερωτηματικά γύρω από το συμβάν παραμένουν
αναπάντητα. «Τον σκότωσαν τον Αλέκο», είχε καταγγείλει τότε η οικογένεια. Η
περίπτωση της πολιτικής δολοφονίας, παρά το γεγονός της αποκλειστικής προβολής
του «τροχαίου ατυχήματος» από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης της εποχής, εξετάστηκε
επίσημα από τον εισαγγελέα Τσεβά, χωρίς όμως να καταλήξει σε ανάλογο συμπέρασμα.
Λίγες μέρες πριν, ο Α. Παναγούλης είχε
ζητήσει συνάντηση με τον Καραμανλή. Στις εκλογές του 1974, ο Παναγούλης είχε
εκλεγεί βουλευτής στη Β' Αθηνών με την Ενωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις. Γρήγορα
όμως ήρθε σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος και ανεξαρτητοποιήθηκε.
Σε αναφορές του είχε κάνει λόγο για συνεργασία πολιτικών του
κόμματός του με την απριλιανή δικτατορία. Στις καταγγελίες που έκανε για
ανάμιξη πολλών πολιτικών με το καθεστώς, ήρθε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Ε.
Αβέρωφ και τον Δ. Τσάτσο.
Λίγο καιρό μετά το
συμβάν, αποκαλύφθηκε ότι κατείχε φακέλους με αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις
βάρος πολιτικών που συνεργάστηκαν με τα όργανα ασφαλείας κατά την επταετία
(φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψή τους ήξερε πως θα τάραζε τότε το πολιτικό σκηνικό
και είχε θελήσει να ενημερώσει για το θέμα τον πρωθυπουγρό Κ. Καραμανλή. Η πρόθεσή του να κάνει
αποκαλύψεις τον είχε φέρει αντιμέτωπο με πιέσεις εντός Βουλής, όσο και με
απειλές για τη ζωή του.
Πηγές: http://aristeri-diexodos.blogspot.gr/,tvxs.gr, tovima.gr, e-net.gr, wikipedia.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου