Η ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

    Η χθεσινή μέρα ήταν πολύ διδακτική σχετικά με το πώς αντιλαμβάνεται ο υπόλοιπος κόσμος  και ειδικότερα οι παραδοσιακοί μας σύμμαχοι τον εθνικό εναέριο χώρο και τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός κράτους. Τα απόνερα της χθεσινής ενέργειας και των δηλώσεων που ακολούθησαν έδωσαν ένα καίριο πλήγμα στην ήδη καταρρέουσα ελληνική πολιτική σκηνή. Φανερώθηκε στους Έλληνες πολίτες η 40χρονη αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης, να εφαρμόσουν το διεθνές δίκαιο και κανόνες προς όφελος των συμφερόντων της Ελλάδας. Μια αδυναμία εφαρμογής των θεμελιωδών θέσεων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής(*) που προσπαθούν να την καλύψουν με τη ψευδεπίγραφη ελληνοτουρκική φιλία καθώς και η επιλογή της ενδοτικότητας και υποχωρητικότητας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με την παράλληλη καλλιέργεια της ηττοπάθειας και της απαξίωσης των ενόπλων δυνάμεων  έχουν ως αποτέλεσμα την αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων και την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας.

    Τη στιγμή που οι Τούρκοι καταρρίπτουν  το ρώσικο μαχητικό επειδή κατά τη γνώμη τους εισήλθε παράνομα στον  εθνικό εναέριο χώρο τους για μερικά δευτερόλεπτα, έχοντας μάλιστα την αμέριστη συμπαράσταση του Αμερικανού Προέδρου που υπερθεματίζει στο δικαίωμα που έχει κάθε χώρα (εκτός της μπανανίας που λέγεται Ελλάδα) να υπερασπίζεται τα κυριαρχικά της δικαιώματα(Συγκεκριμένα, ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε πως: "Η Τουρκία, όπως κάθε άλλη χώρα διαθέτει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εναέριο χώρο της και τα σύνορά της (όταν παραβιάζονται)"), οι εδώ πολιτικοί σέρνονται από τους παραδοσιακούς εχθρούς μας Γερμανούς σε περίεργες συνομιλίες περί συνεργασίας με τους Τούρκους  στο Αιγαίο τη στιγμή που οι τελευταίοι παραβιάζουν χιλιάδες φορές τον εθνικό εναέριο χώρο αλλά και θαλλάσιο χώρο αμφισβητώντας την εθνική μας κυριαρχία για μια 40ετία!

Σήμερα λοιπόν οι Έλληνες πολιτικοί καλούνται από τη σκληρή πραγματικότητα και όχι από κάποιο ανθρώπινο νόμο ή εξεγερμένο πλήθος να αποδείξουν ότι είναι πατριώτες και να επιλέξουν το συμφέρον της χώρας.

Με αφορμή το χθεσινό περιστατικό και ότι έχει συμβεί μετά από αυτό έχουν δημιουργηθεί για την Ελλάδα δύο επιλογές.

Η πρώτη επιλογή είναι να καταγγείλει την Τουρκία για τους ίδιους λόγους που αυτή κατηγόρησε τους Ρώσους και να λάβει ακριβώς τα ίδια μέτρα που έλαβε η Τουρκία στα σύνορα της με τη Συρία.

Ταυτόχρονα να επικαλεστεί τις δηλώσεις του ΝΑΤΟ και του Ομπάμα για το περιστατικό της κατάρριψης και να τους καλέσει με τη σειρά τους να καταγγείλουν την παραβατικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αν αυτοί δεν το κάνουν τότε να αποχωρήσει αμέσως από το ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα να φυλάξει τα σύνορά της για την εσωτερικής της ασφάλεια. Φυσικά θα φιλοξενήσει τους πρόσφυγες και αυτή τη φιλοξενία θα τη μετατρέψει σε ένα πολύ δυνατό πλεονέκτημα.

Η δεύτερη επιλογή είναι να ενδώσει στις επιταγές των συμμάχων και της Τουρκίας. Αυτό ενέχει τον άμεσο κίνδυνο ο ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να βρεθούν στο πλευρό της Τουρκίας, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, και απέναντι στη Ρωσία.

Η  πρώτη επιλογή με τα μέχρι τώρα δεδομένα αλλά και τη 40χρονη προϊστορία φαντάζει σχεδόν απίθανη, γιατί η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ φέρνει μια πιθανή πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία και όχι μόνο με αυτήν.

Η δεύτερη επιλογή θα έρθει σε απόλυτη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα οπότε δεν θα υπάρξει η δυνατότητα να επιβληθεί στον Ελληνικό λαό από κανέναν πολιτικό.

Άρα νομοτελειακά η ελληνική πολιτική σκηνή δεν είναι ικανή να διαχειριστεί αυτή τη σοβαρή κρίση, απόρροια των επί 40 χρόνων λανθασμένων επιλογών, η οποία σε συνδυασμό με τη διεθνή συγκυρία οδηγείται σε αδιέξοδο. Ταυτόχρονα αισθάνεται μια απέραντη μοναξιά γιατί όλοι της έχουν γυρίσει την πλάτη.

Τι μένει άραγε; Ο πανικός και η αφόρητη πίεση που με τη σειρά τους  θα φέρουν την αναστολή συνταγματικών ελευθεριών με το πρόσχημα της τρομοκρατίας η οποία μας έχει φέρει σε κατάσταση πολιορκίας(Βλ. τη συνταγή στο Βέλγιο). Από εκεί και πέρα το τέλος της Μεταπολίτευσης είναι πάρα πολύ  κοντά και είναι πολύ πιθανό να σφραγιστεί με μια εθνική τραγωδία.

(*) οι βασικές θέσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής όπως παρουσιάζονται στη σελίδα του Υπουργείου των Εξωτερικών:

«Με άξονα τη διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας (1973), και την κρίση που επακολούθησε φέρνοντας τις δύο χώρες σε έντονη αντιπαράθεση,  της οποίας επιλήφθηκε τελικώς, κατόπιν ελληνικής πρωτοβουλίας, τόσο το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, όσο και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, η Τουρκία άρχισε σταδιακά να θέτει σε εφαρμογή την πολιτική των επαυξανόμενων αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων που σταδιακά περιέλαβε:

•    αμφισβήτηση του νομίμου και κυριαρχικού δικαιώματος της Ελλάδας, με απειλή πολέμου (casus belli), να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα 12 ναυτικά μίλια, όπως προβλέπει το Δίκαιο της Θάλασσας και όπως έχει πράξει το σύνολο σχεδόν των παράκτιων κρατών της διεθνούς κοινότητας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,
•    αμφισβήτηση του εύρους του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, μέσω συνεχών παραβιάσεών του από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη,
•    αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί νησιών (καινοφανής θεωρία γκρίζων ζωνών) και παραβίασή της ακόμα και στην περίπτωση κατοικημένων,
•    αμφισβήτηση των θαλάσσιων συνόρων
•    αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων εντός του FIR Αθηνών που ασκεί η Ελλάδα βάσει αποφάσεων του ICAO, και η συνεχής άρνηση συμμόρφωσης της Τουρκίας προς τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας,
•    αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων της Ελλάδας εντός της περιοχής ευθύνης της για θέματα έρευνας και διάσωσης και
•    απαίτηση της Τουρκίας για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.»

Ολόκληρο το κείμενο εδώ: http://www.mfa.gr/zitimata-ellinotourkikon-sheseon/