Η μουσική είναι από τα ελάχιστα
πράγματα που δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ. Δεν είναι απλά μια τέχνη που
εκφράζεται μέσα από την σύνθεση ήχων αλλά μια βαθιά βιωματική έκφραση των
ανθρώπων. Ένας μουσικός δεν αρκεί να παίζει απλά καλή μουσική αλλά πρέπει και
να την αισθάνεται. (για να παραφράσω λίγο τον Χέντριξ). Το ίδιο ισχύει και στον
απλό ακροατή. Πρέπει να αφήσει τελείως ελεύθερες τις αισθήσεις του και να
σκάψει βαθιά μέσα στη ψυχή του για να καταλάβει ένα μέρος από αυτά που ακούει.
Έχω την αίσθηση ότι κάτι τέτοιο γίνεται όλο και πιο σπάνια.
Με τη σημερινή ανάρτηση εγκαινιάζω
μια σειρά άρθρων που θα περιγράφουν μια διαδρομή στον κόσμο των μπλουζ. Βασικός
άξονας και επιρροή της προσπάθειας στάθηκε το βιβλιαράκι του Michael Bloomfield :
Με το Big Joe Williams.(*)
Ο Big Joe Williams (1903-1982) ήταν ένας κλασικός
περιπλανώμενος μουσικός (rambler) γεννημένος στο Δέλτα του Μισισίπι.Ανήκε στην κατηγορία αυτών που
περιφέρονταν ελεύθερα ακολουθώντας τους δρόμους που οδηγούσαν στις μεγάλες πόλεις.
Η κατηγορία αυτών των μουσικών επηρέαζε με τις μουσικές ιδέες τις περιοχές που
επισκέπτονταν αλλά ταυτόχρονα συγκρατούσε και χρησιμοποιούσε ότι έβρισκε
ελκυστικό από την περιοχή που περνούσε. Με βάση το Σαιντ Λούις εργάστηκε σχεδόν
σε όλες τις πολιτείες του Βορρά. Άσκησε επιρροή σε τραγουδιστές όπως ο Muddy Waters και Robert Johnson. Αντιπροσωπεύει μαζί με τους Bukka White,Charlie Patton,Son House και Robert Johnson την κορφή του παραδοσιακού μπλουζ
του Δέλτα (Delta Blues).
https://youtu.be/cPGYaMTvnXs
https://youtu.be/cPGYaMTvnXs
… «Με τον Joe Lee Williams , συναντήθηκα για πρώτη φορά στις αρχές
της δεκαετίας του ΄60 σ’ ένα νάιτ κλαμπ
του Σικάγο, το Blind Pig. Ήδη τον είχαν πάρει τα χρόνια. Ήταν κοντός, γεμάτος και με πλατύ στέρνο.
Φορούσε καουμπόικες μπότες και καπέλο και παντελόνια με πιέτες, τραβηγμένα ψηλά,
σχεδόν μέχρι τις μασχάλες. Από πάνω φορούσε ένα καθαρό άσπρο πουκάμισο και στο
λαιμό του,το χοντρό σαν ταύρου, ένα λεπτό μπλε παπιγιόν. Έπαιζε μια 9χορδη κιθάρα
Silverstone(**), που την είχε κουρδίσει πολύ περίεργα , για να αποθαρρύνονται οι επίδοξοι
μιμητές του. Μερικές φορές σκεφτόμουνα, ότι κάποτε θα την κατάφερνα αυτήν την
κιθάρα, αφού ήμουν εξοικειωμένος μ’ όλα τα έγχορδα, πράγμα όμως που δεν έγινε.
Ποτέ δεν έμαθα να παίζω πραγματικά καλά και μέχρι σήμερα δεν γνωρίζω το κούρδισμα
που χρησιμοποιούσε.
Ο Big Joe , όπως συνήθως τον φώναζαν, ήταν
πολύ γνωστός το ΄30 και το ΄40 όταν έγραψε ένα από τα πραγματικά κλασικά μπλουζ
κομμάτια, το Baby Please Don’t Go, που ηχογράφησαν αργότερα μεταξύ άλλων ο Mose Allison και ο Muddy Waters.Τότε, όταν βρέθηκα με τον Τζο Λη, προσπαθούσα να συναντήσω όλους σχεδόν
τους καλλιτέχνες του μπλουζ, που ζούσαν ακόμα στην Αμερική, γιατί η μουσική κι
ιδίως το μπλουζ ήταν αυτό που προτιμούσα να ασχοληθώ. Στα διαλείματα της μουσικής,
λοιπόν, εκείνη τη βραδιά, συζητούσα με το Τζο…ή τουλάχιστον προσπαθούσα. Δεν είχε
όλα του τα δόντια κι επιπλέον διέθετε βαριά προφορά.
Στην αρχή ήταν αδύνατον να
αποκρυπτογραφήσω τα λεγόμενά του. Του ζητούσα να επαναλάβει ξανά και ξανά, αλλά
εκείνος δεν φαινόταν να δίνει σημασία. Στο τέλος άρχισα να πιάνω τι έλεγε. Γεννήθηκε
στο Κράουφορντ του Μισισίπι και από τις αρχές του ΄30 γυροφέρνει τη χώρα με μόνη
παρέα τη κιθάρα του. Οι περισσότεροι μπλουζίστες που έχω συναντήσει έχουν δύο
δουλειές-τραγουδάνε και παίζουν τη νύχτα, μα την ημέρα δουλεύουν κανονικά. Ο
Τζο όμως έπαιζε και ταξίδευε, χωρίς ποτέ του να κάνει κάτι άλλο… ( συνεχίζεται …)
(*)Το βιβλίο κυκλοφόρησε σε
περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και σε ελληνική μετάφραση το 1985 με τίτλο : Με
τον Big Joe Williams, από τις εκδόσεις Απόπειρα.
(**) Η τροποποίηση της κιθάρας σε 9χορδη έγινε από τον ίδιο το Τζο που πρόσθεσε σταδιακά μια δεύτερη ΜΙ μια ΣΙ και μια ΡΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου