ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ; ΠΟΙΟΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ

     Έκανα το λάθος και κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας μια μέρα πριν την Παραμονή των Χριστουγέννων. Κατέβηκα στο Σύνταγμα με το μετρό. Βγαίνοντας από τα έγκατα του σταθμού στην επιφάνεια της πλατείας αντίκρισα ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο και γύρω του δυο τρεις κακοντυμένους αγιοβασίληδες , που προσπαθούσαν να δελεάσουν γονείς και παιδάκια για να τραβήξουν μια φωτογραφία μαζί τους. Ενθύμιο Χριστουγέννων 2015. Δίπλα τους ακριβώς ζητιάνος άστεγος να εκλιπαρεί βοήθειας φωνάζοντας. Και γύρω του αδιάφοροι και βιαστικοί  άνθρωποι (;) με άδειο βλέμμα,να περπατάνε γοργά προς κάθε κατευθυνση για να προλάβουν. Τι άραγε;

Κατηφορίζοντας προς Ερμού τα πράγματα χειροτέρευαν .Το ανέκφραστο πλήθος μεγάλωνε το ίδιο και ο ρυθμός του βαδίσματος. Φευγαλέες ματιές στις βιτρίνες των καταστημάτων που ακόμα εξακολουθούν να παραμένουν ανοικτά δίπλα σε ερειπωμένα καταστήματα που δεν τα κατάφεραν.

Περπατάω αργά , παρατηρώ και φωτογραφίζω. Αισθάνομαι αταίριαστος λες και προέρχομαι  από άλλο κόσμο και το εισπράττω από τις ματιές ορισμένων που με προσπερνούν. Αδιαφορώ. Ο καθένας το δρόμο του. Μόλις με προσπέρασε ένας καλλιτέχνης από αυτούς που κάνουν τα ζωντανά αγάλματα. Είναι κουρασμένος και το λευκό μέικ απ (αν το λέω σωστά) έχει σπάσει πάνω από τις ρυτίδες του προσώπου. Μάλλον είναι η ώρα του διαλλείματος και τρέχει να πάρει κάτι να φάει. Όλη η εικόνα της Ερμού σε ένα πρόσωπο.

Φτάνοντας στη Καπνικαρέα αντικρίζω τον Κ. Πολυχρονόπουλο, τον «άλλον άνθρωπο» που προσφέρει δωρεάν φαγητό στους άστεγους και τους άπορους πεινασμένους. Η μαρμίτα σιγοβράζει στη φωτιά το τραπέζι με τις μερίδες ετοιμάζεται. Πριν 2 χρόνια το θέαμα αυτό στο ίδιο σημείο, με είχε σοκάρει. Χθες μου φάνηκε πολύ οικείο. Δίπλα ακριβώς κάθονταν ένα ντουέτο πιτσιρικάδων και έπαιζαν με τις κιθάρες τους τραγούδια που γράφτηκαν πριν 40 χρόνια. Τραγούδια που γράφτηκαν εξαιτίας ενός πολέμου που έγινε στην ΝΑ. Ασία. Προφανώς τα συσσίτια που ετοιμάζονταν δίπλα τους και ο τωρινός πόλεμος που μαίνεται  δεν είχαν καταφέρει να διεισδύσουν στην χρονοκάψουλά τους. Ούτε ο Αλμοδόβαρ δεν θα είχε φανταστεί τέτοια σκηνή για τις ταινίες του.

Πέρασα από τη Μητρόπολη. Μια νεκρική σιγή πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Ο προαύλιος χώρος σχεδόν άδειος. Ο τόπος ανέδυε αρνητική ενέργεια ή μήπως ήταν κάτι άλλο; Δεν μπόρεσα να συνεχίσω την σκέψη μου αφού μια εικόνα παρουσιάστηκε στα δεξιά μου που με συγκλόνισε. Ήταν μια από τις πιο συγκλονιστικές εικόνες  των ημερών της κρίσης που έχω δει.

Μέσα σε 1-2 τετραγωνικά περικλείονταν όλο το νόημα των φετινών Χριστουγέννων. Ένας ψηλόλιγνος γέρος καθισμένος σε ένα  σκαλί με σώμα λυγισμένο και το κεφάλι σκυφτό με το βλέμμα καρφωμένο στο έδαφος . Δεν έβλεπε του περαστικούς , την κίνηση των γύρω καφέ , την κίνηση της Μητροπόλεως, την γιορτινή ατμόσφαιρα που ήθελαν με το ζόρι να δημιουργήσουν οι καταστηματάρχες. Μια εκκωφαντική βαθιά σιωπή. Απών και παραιτημένος . Πούλαγε χαρτομάντιλα. Δεν μπόρεσα να σηκώσω τη μηχανή για να τραβήξω.

Γύρισα πίσω στην Ερμού και τράβηξα από μακριά και όσο διακριτικά μπορούσα αυτόν τον άνθρωπο γιατί δεν ήταν θέαμα. Ήταν ο αντικατοπτρισμός της ζωής μια μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού.

Φτάνοντας στη πλατεία στο Μοναστηράκι  ο κόσμος είχε αραιώσει. Ήταν φαίνεται η ώρα του φαγητού. Έχοντας ακόμα έντονα χαραγμένη την προηγούμενη εικόνα στο μυαλό μου, έστρεψα το βλέμμα μου προς τον ορίζοντα . Η λαμπρότητα του ήλιου έδινε ένα βαθύ γαλάζιο στον ουρανό που έκανε μια έντονη αντίθεση με τα λευκά μάρμαρα της Ακρόπολης.Έξω από την βιβλιοθήκη του Αδριανού μουσικές από την Ανατολή και πλανόδιοι εκθέτουν την πραμάτεια  τους.

 Καρφώθηκε η ματιά μου στο τείχος. Εκεί που ο Περικλής ζήτησε και έβαλαν οι αρχιτέκτονες οι κτιστάδες τα απομεινάρια από τους κίονες του ναού που προϋπήρχε  του Παρθενώνα και τον οποίον κατέκαψαν οι Πέρσες.

Θυμήθηκα την σκοπιμότητα της πράξης. Οι Αθηναίοι δεν έπρεπε να ξεχνούν αυτή την καταστροφή ούτε και τον θρίαμβο που ακολούθησε, όταν ξεπέρασαν τον φόβο τους και τον εαυτό τους και ενωμένοι έπνιξαν τους Πέρσες στα νερά της Σαλαμίνας.

Το αττικό φως έδιωξε όλες τις σκιές. Το εκτυφλωτικό και ταυτόχρονα  ξεγυμνωτικό για τη ψυχή φως που με ένα μυστικό τρόπο σου φτιάχνει τη διάθεση για να δραστηριοποιηθείς και να κάνεις σπουδαία πράγματα.

Συνέχισα προς πλατεία Αβησσυνίας  και σταμάτησα για ένα τσάι σ΄ένα ωραίο στέκι, που λόγω της ώρας ήμουν ο μοναδικός πελάτης. Απίστευτη αίσθηση αφού αφήνεις τη σκέψη σου να τρέξει και μπορείς να ταξινομήσεις τις εικόνες στο μυαλό σου. Από τα ηχεία του καταστήματος ακούγονταν χριστουγεννιάτικα τραγούδια μουσικής Jazz.

Μπα; Έχουμε Χριστούγεννα; Τι λες ρε παιδί μου!!! Σκέφτηκα. Ώρα για επιστροφή στο σπίτι για να ετοιμαστούμε. Όλο και κάποιο πάρτι θα γίνεται. Επιστροφή στη χώρα «του προφασίζομαι ότι δεν τρέχει τίποτα και όλα είναι καλά».

Που θα πάει; Θα ξημερώσει και τότε να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

Ευτυχές το Νέο Έτος. Όσο για τα Χριστούγεννα μπορούν να περιμένουν. Προηγείται η Ανάσταση.