LEMMY : BORN TO LOSE LIVE TO WIN

Βρίσκομαι μακριά από την Αθήνα σε τόπους που πολλοί δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν. Σε μέρη που γεννούν ζωή και την προσφέρουν απλόχερα στους ανθρώπους με τόσο ολοφάνερο τρόπο που οι περισσότεροι δεν μπορούν να το αντιληφθούν επειδή οι αισθήσεις τους έχουν χρόνια τώρα αλλοιωθεί από το σύγχρονο τρόπο ζωής.

Αποφάσισα να ανοίξω τον υπολογιστή για να δω τι συμβαίνει στον πολιτισμένο κόσμο. Πληροφορήθηκα ότι ο Lemmy δεν μένει πια εδώ. Μου έκανε μεγάλη έκπληξη πως επηρέασε τα συναισθήματα πολλών ανθρώπων η είδηση του θανάτου ενός 70χρονου  αμετανόητου ρόκερ.

Ο Lemmy  έπαιζε μια μουσική που δεν μπορώ να πω ότι ήταν του γούστου μου με εξαίρεση βέβαια κάποιων λίγων τραγουδιών. Δεν θα πήγαινα ποτέ να παρακολουθήσω μια συναυλία του για τα τραγούδια παρά μόνο για να δω από κοντά το τρόπο που παίζει και συμπεριφέρεται πάνω στη σκηνή.

Τον Lemmy τον γούσταρα μόνο για τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν τη ζωή και για τη στάση του απέναντι σε αυτή. Ένας σκληρός τύπος που δεν δίστασε να πάει κόντρα σε όλο τον κόσμο της μουσικής να στέκεται όρθιος και στο τέλος να κερδίσει ένα χαμένο παιγνίδι επιβάλλοντας μάλιστα τους δικού του όρους.

Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό στα τέλη της δεκαετίας του 70(1979-LP Overkill) με το συγκρότημα του, τους  Motorhead.

Εκείνη την εποχή μετά την έκρηξη του punk κυριαρχούσε  το new wave, τα πολύχρωμα ρούχα με τις βάτες τα κοντά καλοχτενισμένα μαλλιά, ή τα επιμελώς ατημέλητα. Ότι θύμισε κλασικό ροκ είχε πέσει στην πυρά της απόρριψης.

Ο Lemmy με τους Motorhead  αδιαφόρησαν για όλα αυτά. Εμφανίστηκαν με πολύ μακριά λιγδιασμένα από τον ιδρώτα μαλλιά ντυμένοι στα μαύρα δερμάτινα ρούχα που θύμιζαν μέλη από συμμορία μηχανόβιων παρά συγκρότημα. Η μουσική τους ήταν και αυτή ότι πιο αντιεμπορικό και εντελώς ακραίο για τα γούστα της εποχής. Ήταν ένας καταιγισμός «θορύβου» και πάνω από αυτόν η γρανιαρισμένη φωνή του Lemmy να φτύνει στίχους. Ήταν μια μουσική πέρα από το Hard rock ήταν ένα ακατέργαστο και «βρώμικο» heavy metal.

Τότε οι Motorhead  είχαν χαρακτηριστεί ως η χειρότερη μπάντα που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Εκείνη την εποχή ο χαρακτηρισμός  λεχρίτες ίσως να ήταν ο πιο ήπιος για το Lemmy και την παρέα του. Παρόλα αυτά  άρχισε να δημιουργείται ένα πιστό κοινό που προφανώς δεν είχε στον ήλιο μοίρα και δεν συγκινούνταν με ότι πλασάριζε η μουσική βιομηχανία τότε.

Χρόνια αργότερα όταν το μπαλόνι του new wave ξεφούσκωσε και η έμπνευση άρχισε να εμφανίζεται όλο και πιο αραιά ο Lemmy άρχισε να απασχολεί τα μουσικά μμε. Έγινε αρχικά καλτ φυσιογνωμία που εξελίχθηκε σε θρυλική μορφή του ροκ!!

Ο Lemmy ούτε αυτή τη φορά παραμυθιάστηκε και ας του είχε αναγνωριστεί ότι χωρίς την δική του παρουσία πολλά από τα νεότερα συγκροτήματα –μεγαθήρια (βλ. Metalica) δεν θα υπήρχαν. Συνέχισε το δικό του ασυμβίβαστο και μοναχικό δρόμο. Πάντα αμετανόητος και τσαμπουκάς. Σωστός σκύλος.

Οι καταχρήσεις τον κατέβαλαν σωματικά αλλά όχι ψυχικά. Ήξερε ότι θα πεθάνει κάποια στιγμή , όπως όλοι μας άλλωστε , και δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για αυτό. Είχε ήδη ζήσει όπως ήθελε.

Από τα διάφορα σημειώματα και σχόλια που διάβασα στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι πολλοί,που σε πραγματικές συνθήκες όχι απλά δεν θα τον ήθελαν για φίλο τους  αλλά θα απέφευγαν ακόμα και να τον κοιτάξουν, ήταν κρυφοί θαυμαστές του όχι για την μουσική που έπαιζε, αλλά για τη στάση ζωής του. Μεγάλη μαγκιά ο γέρος.

Χθες ύστερα από πολύ καιρό ήπια ένα  Jack Daniels για τις παλιές μέρες που πέρασαν αλλά δεν σβήστηκαν ποτέ. Τότε που ο σκύλος βάραγε το Rickenbacker  αδιαφορώντας αν ήταν αρεστός. Αρκούσε που ήταν αληθινός.