....Ο Τζο αναπροσδιορίστηκε ως αρχηγός. Παράγγελνε τα ποτά και
τακτοποιούσε τον κόσμο γύρω όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα και βγήκε ο J.B. Lenoir και η ορχήστρα του. Ο J. B. ήταν ένας κοντόσωμος
και το ριγωτό πανωφόρι που φόραγε κρεμόταν στο πάτωμα. Είχε ίσια μαλλιά
γυαλιστερά, χτενισμένα προς τα πίσω και πατικωμένα. Σαν φώκια ήταν. Η μπάντα
που τον συνόδευε είχε τρία πνευστά προχωρημένης ηλικίας και σε προχωρημένο στάδιο
αλκοολισμού, που έπρεπε ν’ ακουμπάει ό ένας πάνω στον άλλο για να μη σωριαστούν
χάμω. Ο J. B. έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε σ’ ένα μικρόφωνο που το
είχε στηρίξει γύρω από το λαιμό του. Είχε ψιλή, σχεδόν γυναικεία, φωνή κι ήταν
ωραίος τραγουδιστής. Έπαιζε , τραγουδούσε και συγχρόνως χόρευε μες τον κόσμο. Ο
Τζο καθόταν κουνώντας το κεφάλι του επιδοκιμαστικά. Τον γούσταρε τον J.B.
Μετά ήρθε η σειρά του πιο κατεργάρη , πονηρού και διαβολικού
ανθρώπου του κόσμου, του γέρου Lightin (Hopkins). Φορούσε μαύρα γυαλιά. Τον συνόδευε ένας ντράμερ.
Όταν τελείωσε να παίζει ο Τζο ανέβηκε να τον χαιρετήσει, αλλά
πριν ανοίξει το στόμα του μίλησε ο Λάιτιν.
-Τι κάνεις εδώ πέρα; Η παράσταση είναι δική μου
-Το ξέρω, απάντησε ο Τζο, απλώς έφερα αυτούς εκεί τους λευκούς
νεαρούς να σε δούνε κι ήρθα απλώς να σε χαιρετήσω.
Ο Λάιτιν γλύκανε και κέρασε το Τζο ένα ποτό, που δεν έπινε,
γιατί ήδη είχε πιεί αρκετά. Πράγματι ο Τζο δεν άργησε να τσαντιστεί και να μαλώσει
με τον Λάιτιν και καταλήξαμε να φύγουμε άρον -άρον.
Ο Τσάρλι βιάστηκε να χωθεί στο πίσω κάθισμα και να κάνει τον
κοιμισμένο. Το ίδιο σοφίστηκα και εγώ. Ο Ρόι
οδηγούσε κι ο Τζο ανάμεσά μας, προσπαθούσε να του δείξει που να τον πάει.
Ακόμη και νηφάλιος όταν ήταν δυσκολευόσουν να τον πιάσεις τι έλεγε, πόσο μάλλον
μεθυσμένο. Δεν υπήρχε πιθανότητα. Άκουγες έναν ακαθόριστο ήχο συλλαβών.....
Ο Sam John " Lightin "Hopkins (1912-1982) επηρέασε πάρα πολλούς κιθαρίστες του ροκ και του
μπλουζ-ροκ. Γεννημένος στο Τέξας γνώρισε τα μπλουζ σε ηλικία των 8 ετών όταν σε
μια εκδρομή της εκκλησίας άκουσε να παίζει ο Blind Lemon Jefferson.Τότε κατάλαβε ότι τα
μπλουζ ήταν αυτό που ζητούσε. Έμαθε κιθάρα
δίπλα στον μεγαλύτερο ξαδερφό του Alger “Texas” Alexander.
Άρχισε να συνοδεύει με την κιθάρα του τον Blind Lemon Jefferson σε διάφορες εκδηλώσεις της εκκλησίας. Ο Jefferson, ένας από τους πρωτοπόρους των μπλουζ ,δεν ήθελε κάποιον να
παίζει δίπλα του. Ο μόνος που αποτελούσε εξαίρεση ήταν ο μικρός Lightin. Παρά το ταλέντο του η πρώτη του απόπειρα να κατακτήσει την
τοπική σκηνή του Τέξας ήταν αποτυχημένη. Η δεύτερη ευκαιρία ήρθε τη δεκαετία
του 60 όπου έγινε γνωστός στο λευκό κοινό των διανοούμενων και των φοιτητών στους
οποίους οφείλεται η αναβίωση της φόλκ μουσικής που περιελάμβανε και τα φολκ
μπλουζ του νότου. Έτσι το 1960 ο Lightin βρέθηκε να παίζει στο Λονδίνο
δίπλα στην Joan Baez και τον Peter Seeger. Από το 1959 μέχρι το τέλος
της ζωής υπήρξε πολύ παραγωγικός αφού είναι ο μπλουζμαν με τις περισσότερες
ηχογραφήσεις. Το παίξιμο του στηρίζεται στους δακτυλισμούς (fingerstyle) όπου λόγω της έλλειψης ορχήστρας ο κιθαρίστας παίζει ταυτόχρονα
την μελωδία και το ρυθμό στην κιθάρα του. Δηλαδή παίζει τα μέρη του μπάσου τα μέρη
της κιθάρας και τα μέρη των κρουστών κτυπώντας με τα δάκτυλα ή με το εσωτερικό της
παλάμης το σκάφος της κιθάρας. Στα ενδιάμεσα παίζονται μικρά σόλο ή φράσεις. Αυτό
το στυλ που προήλθε από τα βάθη του νότου στο Δέλτα του ποταμιού (ένα είναι το
ποτάμι) απλώθηκε παντού στο Νότο και πέρασε μέσω των ακουσμάτων στις νεότερες
γενιές μουσικών που το χρησιμοποίησαν ώστε να εμπλουτίσουν την τεχνική τους και
τον ήχο τους με στοιχεία που δεν διδάσκονται στα ωδεία. Τέτοιου είδους παιξίματος
έχει ενσωματωθεί σε όλη τη σύγχρονη μουσική και ειδικά στο ροκ
(Συνεχίζεται)
Ένα χαρακτηριστικό δείγμα του παιξίματος
του Hopkins:
Τι λένε οι μουσικοί γι αυτόν:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου