ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΣΑΣΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ;

Δεν είναι λίγες οι φορές που επιβεβαιώνεται η ρήση «μια φωτογραφία χίλιες λέξεις». Βλέποντας την φωτογραφία που δημοσιεύθηκε από την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, πολλές σκέψεις και ερωτηματικά γεννιούνται για το κατάντημα αυτού του τόπου. Μιας πατρίδας που βάλλεται από παντού και καταρρέει καταπληγωμένη στην άβυσσο. Έρχονται στιγμές που τα λόγια στερεύουν και δεν υπάρχουν κατάλληλα για να εκφράσουν τον ανείπωτο πόνο που αισθάνεται κάποιος μπροστά στο χαμό του τόπου όπου γεννήθηκε και ζει.

Γι αυτό το λόγο θα δημοσιεύσω τα ρητορικά ερωτήματα αλλά και σχόλια  που θέτει, με πικρία και οργή, κάποιος ανώνυμος συμπολίτης μας,  τα οποία έλαβα από ένα φίλο του ιστολογίου.

Θα μπορούσα να  πειράξω λίγο το κείμενο και να το κάνω πιο αιχμηρό και πιο συγκεκριμένο αλλά νομίζω ότι δεν χρειάζεται. Άλλωστε εδώ που έχουμε φτάσει όσο πιο ακατέργαστο είναι ένα κείμενο, ίσως και χωρίς λογικό ειρμό, τόσο πιο πολύ εκφράζει την λαϊκή οργή, που αισθάνομαι ότι διογκώνεται μέρα με τη μέρα . Όπως αισθάνομαι ότι έρχεται και η κορύφωση της τραγωδίας. Μετά θα έρθει ο καθαρμός. Έτσι γίνεται πάντα. Δεν υπάρχει τραγωδία χωρίς καθαρμό.

Ακολουθεί το κείμενο του ανώνυμου συμπολίτη μας που περιγράφει τα συναισθήματά του μπροστά στη θέαση της παραπάνω φωτογραφίας:

Τους βλέπετε. Αυτοί είναι.

Στο βάθος το «Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνυ» με τη μορφή λευκανθούς φίκου.

Δίπλα του…

Ένας παπατζής που στο Λας Βέγκας θα του είχαν απαγορεύσει την είσοδο σε όλα τα καζίνο.

Μία κόρη του μπαμπά της.

Ένας ακροδεξιός γκαφατζής σε μπρελόκ.

Απέναντί τους…

Ένας γραφικός που βρισκόταν σε εφεδρεία για την αναπλήρωση κενών εδράνων στη βουλή.
Ένας υπάλληλος του νοσηρότερου κρατικοδίαιτου και λαμογίστικου εργολαβικού λόμπυ.

Και απουσιάζουν δύο.

Ένας νοσταλγός του Χίτλερ και αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης.

Ένας που κρατάει τα γκέμια μην τυχόν αφηνιάσει το άλογο και βγει στους δρόμους.

Τους βλέπετε! Αυτοί είναι.

Μας αξίζουν; Ρητορικό το ερώτημα.
Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να ορίζουν την τύχη του αυτοί.
Όμως είναι επιλογές μας ή αποτέλεσμα προηγούμενων επιλογών μας.

Ειλικρινά:

Σε ποιον απ’ όλους θα εμπιστευόσασταν το παιδί σας;
Σε ποιον απ’ όλους θα εμπιστευόσασταν τα χρήματα που βγάλατε δουλεύοντας 40 χρόνια;
Σε ποιον απ όλους θα εμπιστευόσασταν τη ζωή σας;
Σε ποιον απ’ όλους θα εμπιστευόσασταν ακόμη και την πιο μικρή ελπίδα σας;
Κι όμως σε αυτούς τα εμπιστευτήκατε όλα.

Τους βλέπετε! Αυτοί είναι.

Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι ακόμη τους βλέπουμε. Ατάραχοι.
Μαστουρωμένοι από ενοχές που μας φύτεψαν.
Ακίνητοι επειδή μας έπεισαν ότι δε μπορούμε να κινηθούμε.
Άνεργοι, φτωχοί, φοβισμένοι, θύματα καθημερινής λεηλασίας, ψυχολογικής βίας μέσω εκβιασμών και συχνά σωματικής.

Μας βλέπουμε! Αυτοί είμαστε.

Τελικά η καταστροφή ίσως να είναι η καλύτερη λύση.
Για εμάς.
Η δική τους καταστροφή, το δικό μας ξεκίνημα.
Δίχως αυτούς.
Ξεκινώντας από το μηδέν, τίποτε δε μπορεί να πάει χειρότερα.
Διαφορετικά, το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό. Ναι, αυτοί μας αξίζουν.
Καλό σκουληκοφάγωμα να έχουμε.