Παρακολουθώ την όψιμη ευαισθησία
πολλών για την γενοκτονία των Ποντίων. Όψιμη, γιατί επί σειράς δεκαετιών κανείς
δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τις γενοκτονίες που υπέστη ο ελληνικός λαός από τους
φίλους Τούρκους και εταίρους Γερμανούς.
Τι να πρωτοθυμηθώ. Την περίφημη ελληνοτουρκική
φιλία που έχει σαν αποτέλεσμα το χάσιμο της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο ;(βλ.τις παραβιάσεις, και τις βόλτες των Τούρκων έξω από το Σούνιο)
Τις κουμπαριές του Καραμανλή με τον Ερντογάν; Τα ζεϊμπέκικα του
Παπανδρέου στη Τουρκία; Τη κατάθεση στεφανιού στο μνημείο του σφαγέα Κεμάλ
Ατατούρκ; Ή μήπως την ξεφτίλα της
παρακολούθησης τουρκικών σήριαλ με θρησκευτική ευλάβεια; Eιδικά αυτού που αναφέρονταν στην ζωή του
Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπή.
Όσο για τους εταίρους Γερμανούς που κατέκαψαν εκατοντάδες χωριά
δολοφόνησαν αμάχους, νήπια και βίασαν γυναίκες τι να πω;
Που πηγαίναμε οι
Έλληνες κατά χιλιάδες στη Γερμανία για να την ξανακτίσουμε, για μια μπουκιά ψωμί, ενώ το αίμα των σφαγιασθέντων ήταν ακόμα νωπό, αντί να απαιτήσουμε τις πολεμικές αποζημιώσεις και να
την εξαφανίσουμε από το χάρτη ;
Μη βιαστείτε και κρυφτείτε πίσω
από το άλλοθι ότι αυτά ήταν πολιτικές επιλογές. Εμείς αναδείξαμε σε εθνάρχη τον
Καραμανλή και τον κάθε Καραμανλή. Όπως εμείς συρρέουμε σαν αγέλες στα γερμανικά
LIDL, PRACTIKER, και κάθε άλλη πολυεθνική σαβούρα καταδικάζοντας σε μαρασμό τις
ελληνικές μικρομεσαίες βιοτεχνίες και επιχειρήσεις , βασικό συστατικό της
ελληνικής οικονομίας.
Και μια που μιλάμε για γενοκτονίες
εμείς οι «ευαίσθητοι» (ή μήπως οι έχοντες αντανακλαστικά που συναγωνίζονται
αυτά του Ρανταπλάν;) μένουμε ασυγκίνητοι σε μια γενοκτονία που συντελείται
μπροστά στα μάτια μας.