ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ MICK JAGGER;

Πριν λίγες μέρες οι Rolling Stones ανακοίνωσαν την νέα ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Θα επισκεφθούν 9 χώρες και 12 πόλεις.Με αφορμή αυτό το γεγονός θυμήθηκα ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα και το οποίο αναφέρεται στο London Swinging. Μια νεανική επαναστατική πολιτιστική κίνηση που έλαβε χώρα στο Λονδίνο την δεκαετία του '60 και εξαπλώθηκε σε όλο τον πλανήτη αλλάζοντας τον τρόπο που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν την μόδα, την μουσική, τον κινηματογράφο την εξωτερική τους εμφάνιση. Ένα από τα κεντρικά πρόσωπα αυτού του κινήματος υπήρξαν οι Rolling Stones και ειδικότερα ο αδιαφιλονίκητος, για πολλούς, ηγέτης τους, ο Mick Jagger. Σε ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου ο συγγραφέας αποδομεί την δημόσια εικόνα του Mick Jagger, παρουσιάζοντας μια άλλη αθέατη για τους περισσότερους πλευρά του μυθικού αστέρα. Αυτή λοιπόν την προσέγγιση την βρήκα ενδιαφέρουσα για αυτό αποφάσισα να σας την μεταφέρω.

"Ο Τέρνερ(*) έγινε το πρόσωπο που ο Τζαγκερ θα επέλεγε να δείξει στον κόσμο: σκοτεινό, παρακμιακό,
απειλητικό,σαγηνευμένο από τη δύναμη και το κακό και ικανός για το διεστραμμένο και το διαβολικό,ακόμα και πίσω από το καταφύγιο του αδύνατου,φαινομενικά εύθραυστου παρουσιαστικού του.Ήταν μία μάσκα την οποία δεν τολμούσαν να κοιτάξουν οι άνθρωποι-και την ίδια στιγμή, λόγω του χαρίσματος που ο Τζάγκερ διέθετε εκ γενετής και είχε καλλιεργήσει-δεν μπορούσαν να τον αγνοήσουν.
Κατά πολλούς τρόπους, ήταν η επιτομή όλων των μεταμφιέσεων που είχε αναπτύξει,φορέσει και ξεφορτωθεί όλα αυτά τα χρόνια-επηρεασμένη από το ένα ή το  άλλο πρόσωπο που είχε γνωρίσει ή είχε διαβάσει ή είχε δει φευγαλέα σε κάποια πίστα χορού, σε κάποιο ακριβό εστιατόριο ή σε κάποιο φουαγιέ ενός θεάτρου. Για χρόνια, πρόβαλλε μια αμφίσημη σεξουαλική εικόνα προσποιητή,
κλεμμένη,ενισχυμένη με σαρκασμό,την οποία πετούσε κατάμουτρα στο ακροατήριο με προκλητική χαιρεκακία.Τώρα αυτός ο μεγάλος υποκριτής είχε υιοθετήσει κάτι πιο σκοτεινό-αγκαλιάζοντας όπως όλα έδειχναν την ασχήμια που έρχονταν στο προσκήνιο καθώς η δεκαετία (σ.σ.του '60) πλησίαζε προς το τέλος της. Το "Street Fighting Man", ένα νέο παράδειγμα του νέου Μικ,είχε προέλθει από την μάλλον μεσοβέζικη συμμετοχή του σε μια διαδήλωση κατά του πολέμου του Βιετνάμ έξω από την αμερικανική πρεσβεία στην πλατεία Γκρόβενορ. Στριμωγμένος από τους φαν υπέγραφε αυτόγραφα, ενώ οι άλλοι συγκρούονταν με την αστυνομία. Και το "Sympathy for the Devil" προχώρησε ακόμα παραπέρα. Σε αυτό το τραγούδι,εμβληματικό μιας ολόκληρης εποχής,αντί να θεωρήσει τις βίαιες ταραχές της δεκαετίας με το αποστασιοποιημένο βλέμμα του ντιλετάντη και με ένα αδιάφορο ανασήκωμα των ώμων όπως θα έκανε ένας πλούσιος, καταδύθηκε σε μια άγρια και προκλητική υποκριτική που συνάρπαζε και τρομοκρατούσε. Η μαύρη μαγεία είχε τραβήξει για κάποιο διάστημα το ενδιαφέρων κάποιων μελών του κύκλου των Stones.Ο Τζάγκερ, πάντα αυτός που ανακάτευε τα πράγματα και προκαλούσε αντίδραση, δεν ακολούθησε. Όμως, όπως και με τόσα άλλα πράγματα, έμαθε αρκετά ώστε να το μιμηθεί, με το συγκρότημα του να παίζει το ρόλο των πέντε καβαλάρηδων της Αποκάλυψης-με περκασιονίστα, πιανίστα, και πίσω φωνητικά.

https://youtu.be/e5AIisWNvM4


'Ομως αυτό δεν ήταν; 
Μία πόζα, τίποτε άλλο.Σε σύγκριση με τον Κιθ (Ρίτσαρντς), ο οποίος έπαιρνε ηρωίνη,ή τον Μπράιαν (Τζόουνς) με τα εξώγαμα παιδιά του,για να μην αναφέρουμε τον Τσάρλι Γουότς και τον Μπιλ Γουάιμαν, σταθερούς σαν βράχους,έστω αν κυλούσαν, ο Μικ ήταν πάντα επιφυλακτικός,αυτός που προσάρμοζε την τολμηρή φορεσιά του,αλλά πάντα έμενε μακριά από το επίκεντρο του
κινδύνου.Μπορούσε να επιβιώσει χωρίς ούτε μια γρατσουνιά από γεγονότα και συνήθειες  που θα διέλυαν οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο.
Για την Μάριαν Φέιθφουλ,αυτή η ψυχραιμία- ο πραγματικός εαυτός του Μικ- ήταν κάτι τρομακτικό.
"Ο Μικ είναι τόσο προσγειωμένος που δεν χάνει ποτέ τον βηματισμό του"αναφέρει."Είναι ικανός να παρατηρεί ένα τροχαίο δυστύχημα τη στιγμή της σύγκρουσης και να φεύγει αλώβητος-ένα χαρακτηριστικό που είναι εξαιρετικά εκνευριστικό για τα θύματα."
Τον Νοέμβριο του 1968 είχε ένα τρανταχτό παράδειγμα: με την υγεία της κλονισμένη από την χρόνια χρήση ναρκωτικών και την όλο πιο συχνή επαφή της με την ηρωίνη,απέβαλλε το παιδί που εγκυμονούσε- ένα κορίτσι που θα το ονόμαζε Κορίνα- μόνο 8 εβδομάδες πριν τον προγραμματισμένο τοκετό της. Ο Τζακερ θρήνησε μαζί της και ποτέ η Φέιθφουλ δεν είπε κάτι άλλο.Όμως έπειτα εκείνος γύρισε πίσω στη δουλειά,ενώ εκείνη βούλιαζε όλο και πιο βαθιά στον εθισμό στην ηρωίνη,στην παραίτηση και στην ανία".

Το παραπάνω απόσπασμα ήταν από το βιβλίο το Σον Λέβι (Shawn Levy): READY, STEADY, GO!
 Η υπέροχη άνοδος και η ιλιγγιώδης πτώση του Swinging London. 
Από τις εκδόσεις Κουκκίδα σε μετάφραση είναι του Αλέξη Καλοφωλιά. Ένα αν μη τι άλλο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.

(*) Πρόκειται για το πρόσωπο που ενσάρκωσε ο Τζάγκερ στην κινηματογραφική ταινία Performance.(1968)