ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Τις αναστάσιμες μέρες βρέθηκα στην επαρχία. Σε τόπους που αγαπώ ιδιαίτερα και από τους οποίους έχω πολύ καλές αναμνήσεις. Επιστρέφοντας πάντα έχω την αίσθηση πως θα ήθελα να παραμείνω λίγες μέρες ακόμα. Φέτος όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ένα κλίμα απογοήτευσης και κατήφειας πλανιόταν παντού. Η διάθεση των ανθρώπων,  σε αντίθεση με την λαμπρότητα του φυσικού τοπίου, ήταν μουντή, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλε ο καθένας  προκειμένου να  διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Κατά την Αναστάσιμη ακολουθία ο κόσμος στην εκκλησία περιορισμένος σε αριθμό και μουδιασμένος. Δεν ακούστηκαν καν βεγγαλικά. Ανταλλάχτηκαν οι τυπικές ευχές και όλοι εξαφανίστηκαν για τα σπίτια τους χωρίς χαμόγελα και με βλέμματα που πολλές φορές κοίταζαν στο κενό.

 

Ανήμερα του Πάσχα οι σούβλες μπορεί να είχαν την τιμητική τους, αλλά δεν ακούγονταν μουσικές , ούτε κροτίδες όπως άλλες χρονιές. Τα πάντα ήρεμα και σχεδόν σιωπηλά. Η κρίση που βαθαίνει και εξαπλώνεται μέρα με την ημέρα κάνει πλέον έντονη την παρουσία της. Όπου και αν βρέθηκα και με όποιον και αν συζήτησα δεν άκουσα μια αισιόδοξη κουβέντα. Η απογοήτευση και το αδιέξοδο έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στις καρδιές των ανθρώπων.

Η πραγματικότητα φανερώνει με τον πιο οδυνηρό τρόπο πως δεν υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν ποτέ σωτήρες. Έχω την αίσθηση ότι ο καθένας φαίνεται να έχει ξυπνήσει από έναν βαθύ λήθαργο και βρίσκεται σχεδόν γυμνός σε μια σκληρή και εχθρική πραγματικότητα την οποία καλείται να αντιμετωπίσει σχεδόν μόνος, αφού η συλλογικότητα και η κοινωνική αλληλεγγύη χάθηκε κάπου στο δρόμο, την εποχή που όλοι νόμισαν ότι πλούτισαν σε μια νύχτα και ότι μπορούσαν να αποκτήσουν με πλαστικό χρήμα καθετί που είχαν ως απωθημένο. Φυσικά αυτό το καταναλωτικό όνειρο αφαίρεσε  πάνω από τον καθένα πολλά από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.

Η κυρίαρχη φιλοσοφία ήταν αυτή του «να περνάμε καλά» που μεταφράζεται ζήσε εσύ και άσε τους άλλους να πεθαίνουν μαζί με όλα τα γνωστά παρακλάδια της όπως, εγώ θα σώσω τον κόσμο; Εμείς να είμαστε καλά, Μην ασχολείσαι, Μακριά από τον κώλο μας και όπου θέλει ας είναι και πάει λέγοντας.

Τώρα όμως που όλα αυτά τελείωσαν και το χρήμα ακολούθησε το φυσικό του δρόμο δηλαδή τις τσέπες και τα σεντούκια των λίγων, τώρα αρχίζει να γίνεται αντιληπτό ότι δεν ήταν ο καθένας μας τίποτε άλλο παρά ο μεταφορέας αυτού του χρήματος προς τις τσέπες των ολίγων. Δεν κατείχαμε τίποτα. Απλά κάναμε τη μεταφορά.

Έχει να διανυθεί ακόμα πολύς δρόμος για να γίνει αντιληπτό ότι ο μόνος σύμμαχος που υπάρχει είναι ο συνάνθρωπος που έχει τις ίδιες αγωνίες και ζει τις ίδιες δυσκολίες με εμάς.

Αν και με την πρώτη ματιά όλα αυτά φαίνονται απαισιόδοξα έχω την αίσθηση ότι στο βάθος ανατέλλει η αισιοδοξία. Αν προσομοιάσουμε την όλη κατάσταση με μια αρχαία τραγωδία, νομίζω ότι βρισκόμαστε στο σημείο που αρχίζει η κάθαρση.

Πρέπει να περάσουμε από αυτό το επώδυνο στάδιο της κάθαρσης ώστε να υπάρξει η λύση του δράματος.

Χρειάστηκαν 40 χρόνια ύπνου και περίπου 6 χρόνια βίαιου ξυπνήματος. Υπομονή και εγρήγορση και η λύση θα φανεί στον ορίζοντα.

Κατά την επιστροφή προς Αθήνα δημιουργήθηκε απίστευτη κίνηση σε 2-3 σημεία της διαδρομής. Στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για κάποιο ατύχημα κάπου μπροστά από το σημείο που βρισκόμουν. Γρήγορα όμως αντιλήφθηκα ότι το σταμάτημα της ροής οφείλονταν σε  «κοιμισμένους» οδηγούς που βρίσκονταν στην κοσμάρα τους. Άλλαξα την ταχτική της οδήγησης χωρίς να παραβλέψω τα όρια ταχύτητας ούτε να οδηγήσω επικίνδυνα και κατάφερα να φτάσω στο προορισμό μου με ελάχιστη καθυστέρηση. Όλα είναι ζήτημα αντίληψης, κρίσης και στρατηγικής.

Τα ανθρώπινα σχεδόν μονοπώλησαν το άρθρο. Για αυτό θα κλείσω με μερικές φωτογραφίες από την φύση που φρόντισε να με αποζημιώσει και να μην με απογοητεύσει.