ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Αγαπητοί φίλες και φίλοι ετοιμάζομαι για την έξοδο στις εξοχές για τον εορτασμό της Ανάστασης, της μεγαλύτερης γιορτής της Ορθοδοξίας. Από μικρό παιδί είχα μια σύγχυση ως προς το τι γιορτάζουμε αυτές τις μέρες. Πάσχιζα να βρω ποιο είναι το πραγματικό νόημα αυτής της μεγάλης γιορτής. Τι σημαίνει φιλί της αγάπης, γιατί σφάζουμε το αρνί, γιατί ανάβουμε λαμπάδες και τέλος γιατί παρά το πένθιμο των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας η διάθεση όλων είναι ευχάριστη και υπάρχει η τάση να βρεθούν στις εξοχές όπου η φύση ανθισμένη γιορτάζει τη δική της Αναγέννηση.

Με τα χρόνια άρχισαν τα ερωτηματικά να απαντώνται και οι ψηφίδες ενός φαινομενικά αλλόκοτου πάζλ να λαμβάνουν τη σωστή τους θέση.

Μέσα από αυτή την πραγματικά μεγάλη γιορτή οι Έλληνες βρήκαν τον τρόπο να γιορτάσουν την χαρά της ζωής συνειδητά ή ασυνείδητα κάτω από ένα θρησκευτικό πλέγμα που κάποιοι κάποτε τους επέβαλαν, πολλές φορές δια της βίας. Όμως αυτός ο λαός που είναι εκπληκτικά ευπροσάρμοστος σε οποιαδήποτε συνθήκη κατάφερε να διαφυλάξει τις συνήθειες του, να αφομοιώσει και να μετατρέψει τα ξένα στοιχεία που του επιβλήθηκαν στα δικά του μέτρα που είναι και πανανθρώπινα.

Αυτή η θαυμαστή κάλυψη μιας γιορτής κάτω από μια άλλη βαστά αιώνες τώρα και είναι χαρακτηριστικό δείγμα αυτού που κάποιοι – για μένα αδόκιμα- ονομάζουν Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό.

Θα αναφερθώ επιγραμματικά σε αυτή τη μεγάλη γιορτή περισσότερο για να δώσω ερεθίσματα για έρευνα παρά έτοιμες απαντήσεις, ώστε να φτιάξετε και εσείς το δικό σας πάζλ που ενδεχομένως να είναι ακόμα διασκορπισμένο.

Η λέξη Πάσχα είναι εβραϊκή και πιο συγκεκριμένα αραμαϊκή αφορά δε την μεγαλύτερη γιορτή των Εβραίων οι οποίοι γιορτάζουν κατά την διάρκειά της την Έξοδο του εβραϊκού λαού από την Αίγυπτο και την σκλαβιά που τους είχε επιβληθεί.

Αυτό βέβαια, κατά τας γραφάς (Έξοδος), δεν έγινε αβίαστα. Χρειάστηκε να επέμβει ο Γιαχβέ να ρίξει τις δέκα πληγές στον Φαραώ ώστε αυτός να αναγκαστεί να τους διώξει για να πάνε να εγκατασταθούν κάπου στο σημερινό Ισραήλ σε μια γη που ζούσαν άλλοι άνθρωποι που όμως δεν ήταν ο επιούσιος λαό του Θεού. Επειδή ο Φαραώ αποδείχτηκε σκληρό καρύδι και δεν καταλάβαινε και πολλά από τις απειλές ο αγαπητός Γιαχβέ του έστειλε τη 10^η και τρομερότερη πληγή. Έστειλε Άγγελο θανάτου και σκότωσε όλα τα πρωτότοκα αγόρια της Αιγύπτου συμπεριλαμβανομένου και του διαδόχου του θρόνου. Παράλληλα συμβούλευσε τον επίγειο αντιπρόσωπό του τον Μωυσή να δώσει εντολή στις εβραϊκές οικογένειες να σφάξουν ένα αρνί και με το αίμα του σφαγίου να βάψουν το κατώφλι της εξώπορτας ως σημάδι για τον Άγγελο μακελάρη ώστε να καταλάβει ότι μέσα βρίσκονται τα δικά μας παιδιά και όχι τα παιδιά των Αιγυπτίων. Το αρνί δε να το ψήσουν και να το φάνε. Ο Μωυσής συμβούλεψε και κάτι άλλο τον επιούσιο λαό του θεού. Να πάρουν όσα ασημικά ,χρυσαφικά και ρούχα από τους Αιγύπτιους για να πορευτούν κατά την έξοδο από τη χώρα. Έτσι για τα πρώτα έξοδα που λέμε.

Κατά τον εορτασμό κάποιου Πάσχα μετά από αιώνες μαζί με το αρνί οι Εβραίοι σταύρωσαν και τον Ιησού με την κατηγορία του ψευδοπροφήτη. Για να μη μακρηγορώ, την υπόλοιπη ιστορία τη γνωρίζετε

Άρα όταν λέμε καλό Πάσχα εννοούμε  καλή Έξοδο.

Εδώ στην Ελλάδα αυτό το φωτεινό τόπο, τα πολύ παλιά χρόνια ζούσε ένα πανέμορφο παλικάρι που τον ονόμαζαν Άδωνη ( καμιά σχέση με το σημερινό νούμερο). Τον Άδωνη τον ερωτεύτηκε η Αφροδίτη και τον έκανε εραστή της. Ήταν τέτοιο το ερωτικό πάθος της θεάς που παράτησε τον Όλυμπο και ακολούθησε τον νέο στα βουνά όπου πήγαινε ο μικρός να κυνηγήσει. Ο Άρης τυφλωμένος από τη ζήλεια έστειλε ένα αγριογούρουνο και σκότωσε τον Άδωνη. Η Αφροδίτη μη μπορώντας να αντέξει την απώλεια ,κατέβηκε στον Κάτω κόσμο , βρήκε την Περσεφόνη και την παρακάλεσε να τον αναστήσει τουλάχιστον για 6 μήνες κάθε χρόνο ώστε να συνεχίσει να χαίρεται τον έρωτά της. Κάτι που τελικά έγινε.

Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος οι πρόγονοί μας γιόρταζαν τα Αδώνια. Η γιορτή ήταν κινητή και διαρκούσε μια εβδομάδα, συνήθως την άνοιξη.

Οι πρώτες ημέρες της γιορτής (αφανισμός) ήταν πένθιμες. Οι γυναίκες, που μόνο αυτές έπαιρναν μέρος στη γιορτή, είχαν την επιμέλεια της κηδείας του θεού και θρηνούσαν το χαμό του. Μετά με λυμένα μαλλιά και γυμνόστηθες γυρνούσαν στους δρόμους περιφέροντας κέρινα και πήλινα ομοιώματα του θεού και έψελναν πένθιμους ύμνους. Το πρωί της επόμενης μέρας, πετούσαν ομοιώματα του θεού σε πηγές ή σε ποτάμια. Μετά την πάροδο των πένθιμων ημερών, οι πιστοί γιόρταζαν με οργιαστική χαρά την ανάστασή του (εύρεσις)με χορούς και πλούσια γευματα.

Στα αθηναϊκά Αδώνια, οι γυναίκες θρηνούσαν μπροστά σε δύο νεκροκρέβατα που ήταν τοποθετημένα στις εισόδους των σπιτιών. Πάνω στα νεκροκρέβατα έβαζαν ξύλινα ομοιώματα του Άδωνη και της Αφροδίτης. Γύρω από τα ειδώλια τοποθετούσαν τους "κήπους του Άδωνη" (Ἀδώνιδος κῆποι), δηλαδή γλάστρες με φυτά που αναπτύσσονταν γρήγορα, τα οποία αργότερα τοποθετούσαν πάνω στις στέγες των σπιτιών για να μεγαλώσουν γρήγορα με τη βοήθεια του ήλιου. Η ανάπτυξη των φυτών αποτελούσε σημάδι της ανάστασης του θεού.

Κοντά στον επιτάφιο (νεκροκρέβατο) τοποθετούσαν κούκλες που παρίσταναν έρωτες και πουλιά και δίπλα στο ομοίωμα του Άδωνη άφηναν πλακούντες και γλυκίσματα. Η γιορτή τέλειωνε με θυσίες αγριόχοιρων.

Κατά την τελετουργία της ανάστασης οι πρόγονοί μας κρατούσαν αναμμένες λαμπάδες ώστε να φωτίσουν το δρόμο στο νέο για να βρει την Αφροδίτη.

Με άλλα λόγια ο θάνατος και ο γυρισμός του Άδωνη στη γη, συμβολίζουν το θάνατο της φύσης το χειμώνα και την αναγέννησή της την άνοιξη. Φυσικά η παρουσία της Αφροδίτης στο μύθο δεν είναι τυχαία αφού χωρίς έρωτα δεν υπάρχει ζωή.

Έφτασε η ώρα που πρέπει να σας αποχαιρετίσω. Θα τα πούμε σε λίγες μέρες. Εύχομαι σε όλους ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.