ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ ΟΜΑΔΙΚΑ

Θα μπορούσε να είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος μιας ξένης εφημερίδας που με 4 λέξεις θα περιέγραφε με ακρίβεια την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα.

Χθες κατατέθηκε στην Ελληνική Βουλή (τρόπος του λέγειν ο τίτλος) ένα πολυνομοσχέδιο 7500 σελίδων (*)που ολοκληρώνει την πώληση όσων περιουσιακών στοιχείων έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα. Ταυτόχρονα μπαίνουν και τα θεμέλια της αρπαγής της ιδιωτικής περιουσίας (Πρώτη Κατοικία) των Ελλήνων από τους «δανειστές». Προς το παρών προστατεύονται μόνο οι όσοι χρωστάνε και το σπίτι που μένουν δεν κοστίζει πάνω από 140.000 ευρώ. Όλοι υπόλοιποι να ετοιμάζονται…

Επίσης με τροπολογία θα μπει σε εφαρμογή ο περίφημος «κόφτης» , ο μηχανισμός αυτόματης δημοσιονομικής προσαρμογής. Τι σημαίνει αυτό; Είναι πολύ απλό. Όταν η Ελλάδα δεν πιάνει τους οικονομικούς στόχους που θέτουν οι δανειστές τότε θα υπάρχει αυτόματη περικοπή δημοσιονομικών δαπανών. Από τον «κόφτη» δεν εξαιρέθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις.

Με δεδομένο ότι οι στόχοι, που κατά καιρούς βάζουν οι «δανειστές», είναι ανέφικτοι, όπως ομολογεί η πραγματικότητα και μια πλειάδα οικονομολόγων ανά τον κόσμο, ετοιμαστείτε για μισθούς και συντάξεις φιλοδώρημα στο επόμενο σύντομο χρονικό διάστημα.

Κατά τη γνώμη μου το πολυνομοσχέδιο αυτό είναι το πωλητήριο της Ελλάδας στους «δανειστές». Η Ελλάδα έχει ξεκινήσει να πωλείται πακέτο με τους Έλληνες σε καινούργια αφεντικά  εδώ και 6 χρόνια. Για να είμαι και πιο ακριβής η Ελλάδα μεταβιβάζεται.

Αν κάποιος κάνει μια δεύτερη ανάγνωση στα οικονομικά μέτρα που έχουν επιβληθεί και θα επιβληθούν στους Έλληνες με την «ψήφιση» ( άλλο ωραίο ανέκδοτο) του πολυνομοσχεδίου ( δηλ. την Σύμβαση Παραχώρησης της Ελλάδας στους «δανειστές») μπορεί να βγάλει αβίαστα το συμπέρασμα ότι αυτά στοχεύουν στον σταδιακό  περιορισμό της μετακίνησης των Ελλήνων μέσα σε μια ακτίνα όχι μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να διανύσει με τα πόδια ή στην καλύτερη περίπτωση με το ποδήλατο. Αυτή την έννοια έχουν τα μέτρα που αφορούν την αύξηση των τελών κυκλοφορίας, των καυσίμων, των διοδίων, των εισιτηρίων στα Μ.Μ.Μ. κλπ κλπ. Επίσης άλλος ένας στόχος είναι ο Έλληνας να απομονωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο και να κλειστεί μέσα στο σπίτι του χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας. Οι αυξήσεις στα ποτά, στους καφέδες, στα ξενοδοχεία και καταλύματα, στο ΦΠΑ της εστίασης και όχι μόνο, η φορολόγηση των καφενείων σε χωριά κάτω των 2000 κατοίκων , η φορολόγηση του διαδικτύου , της σταθερής τηλεφωνίας, της συνδρομητικής τηλεόρασης, έχουν ένα και μοναδικό στόχο. Την όσο δυνατόν μεγαλύτερη απομόνωση του Έλληνα.

Για την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου δεν έχω καμιά αμφιβολία. Έχει ήδη ξεκινήσει να ξαναπαίζεται η ίδια κακόγουστη θεατρική παράσταση που ανεβαίνει στο Κοινοβούλιο (ελπίζω να έγραψα σωστά τη λέξη) κάθε φορά που ξεπουλιέται ένα κομμάτι της πατρίδας μας. Την Κυριακή τα ξημερώματα θα γίνει νόμος του «κράτους» (εντάξει βάλτε ότι λέξη θέλετε).

Με τους κατώτερους υπαλλήλους του Σόιμπλε έχω πάψει να ασχολούμαι καιρό τώρα οπότε μη περιμένετε κανένα σχόλιο. Τι να σχολιάσεις άλλωστε για τη συμπεριφορά ενός δουλικού…

Η πλειοψηφία των Ελλήνων (;) επέλεξε στο όνομα της ιδέας ενός νομίσματος ( λέω ιδέας γιατί στην τσέπη τους βρίσκεται όλο και πιο σπάνια) να παραδώσει την πατρίδα της, την περιουσία της την ίδια της την ύπαρξη. Αυτή η παγερή απάθεια σε όλα αυτά που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια της δεν είναι τίποτα μπροστά στην ιδέα του ευρωπαϊκού νομίσματος. Δεν είναι και λίγο πράγμα ο φουκαράς, ο ραγιάς, ο κάτοικος της ψωροκώσταινας να έχει το ίδιο νόμισμα με τον Γερμανό που χρόνια έτρεχε από πίσω του για να εισπράξει μερικά μάρκα στο όνομα των οποίων ξεπούλησε πατρική γη σε όλη την Ελλάδα και έπαθε δισκοπάθεια από τις κάμψεις στις διάφορες τουριστικές περιοχές. Τώρα αν οι Γερμανοί πριν λίγες δεκαετίες είχαν κάψει 1300 χωριά στην Ελλάδα και είχαν σκοτώσει και βιάσει χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες ήταν περασμένα και ξεχασμένα. Αυτή η απάθεια έχει πλέον τα χαρακτηριστικά μιας ομαδικής αυτοκτονίας.

Υπάρχει και μια μικρή μειοψηφία που βελάζει –συγγνώμη- φωνάζει μέσα από το διαδίκτυο ή βγαίνει στο Σύνταγμα με πανό, σφυρίχτρες και άλλα τέτοια χίπικα του στυλ όχι βία, ειρηνική διαμαρτυρία κλπ. Συνήθως τρώνε τις φάπες τους και τα χημικά από τα πάνοπλα ΜΑΤ και γυρίζουν πίσω στο σπίτι  δαρμένοι και ηττημένοι (μη πω τίποτε βαρύτερο) Δαρμένοι από τα ΜΑΤ και ηττημένοι από τους πολιτικούς κάθε χρώματος και είδους.

Μου θυμίζουν τα πρόβατα το Πάσχα. Αλήθεια έχετε παρακολουθήσει ποτέ σφαγή προβάτων το Πάσχα;

Πολύ ενδιαφέρον! Τα πρόβατα που βρίσκονται στο μαντρί έχουν από την προηγούμενη μέρα της σφαγής, μια έντονη ανησυχία. Όταν ξημερώσει η μέρα της σφαγής, μπαίνει στο μαντρί ο τσοπάνος και διαλέγει ένα –ένα  τα πρόβατα που θα σφαχτούν.

Τα οδηγεί έξω. Τα πρόβατα που την γλίτωσαν πρόσκαιρα, αρχίζουν και βελάζουν δυνατά. Τα πρόβατο που οδηγείται για σφαγή συνήθως σκύβει το κεφάλι και ακολουθεί τη μοίρα του ήσυχο. Όταν το ξαπλώσουν κάτω και του πιάσουν τα πόδια τότε , λίγα δευτερόλεπτα πριν το μαχαίρι του κόψει την καρωτίδα βλέπεις την αγωνία του θανάτου στα μάτια. Προσπαθεί να ξεφύγει αλλά είναι πια αδύνατον να τα καταφέρει. Κατά την ώρα της σφαγής επικρατεί νεκρική σιγή και μόνο που ακούγεται είναι το βέλασμα από το κοπάδι. Ο σφαγέας αν  είναι λίγο ευαίσθητος ή δεν θέλει να χαρακτηριστεί ως αγροίκος στα μάτια των «ξένων» που παρακολουθούν την διαδικασία πετάει κάποιες σκόρπιες φράσεις : το καημένο το αρνί… είναι κρίμα… αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι το έθιμο…και διάφορα άλλα τέτοια.

Το γεγονός όμως είναι ότι ποτέ κανένα αρνί δεν τη γλίτωσε όσο υπάκουο και αν ήταν και όσο και να βέλαζε.

Αλλά ας επανέλθω στο θέμα μας. Από εδώ και πέρα μπαίνουμε στον πυρήνα της κρίσης (για να το πω με ήπια λόγια). Η πατρίδα μας για να σωθεί πλέον χρειάζεται πράξεις και όχι λόγια. Κατά τη γνώμη μου δεν  βλέπω να κινείται κανείς. Λέτε να είμαστε ψεκασμένοι;

Η Ελλάδα λοιπόν, δεν είναι πρώτη φορά που αλλάζει χέρια. Όμως, κάποιοι, ελάχιστοι σε αριθμό  Έλληνες έβρισκαν πάντα τους τρόπους να επιζήσουν. Από τον Οδυσσέα μέχρι τις μέρες μας. Όσοι δεν  γνωρίζουν τους τρόπους και τις προϋποθέσεις, ας ανοίξουν κάποιο βιβλίο της Ελληνικής Ιστορίας.

Αποφάσισα αυτό να είναι το τελευταίο άρθρο που θα γράψω για την Ελλάδα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Θα ασχολούμαι πλέον με άλλα αγαπημένα μου θέματα. Ελπίζω η πραγματικότητα να με διαψεύσει και να επανέλθω κάποια στιγμή.

Το βλέπω όμως απίθανο. 

(*) 7500 σελίδες δεν γράφονται μέσα σε λίγες βδομάδες ειδικά όταν πρόκειται για  νόμους οι οποίοι  χρειάζονται διασταύρωση, επεξεργασία και έλεγχο συνταγματικότητας. Όπως καταλαβαίνετε το "πακετάκι" ήταν έτοιμο πριν από πολλούς μήνες και απλώς ήρθε στην "Βουλή" για την τυπική επικύρωση τη χρονική στιγμή που θεωρήθηκε η πλέον κατάλληλη. 

(*)