Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Η Ελλάδα και η Γαλλία είναι δυο χώρες της Ε.Ε. Στην Ελλάδα η ανεργία ξεπερνά το 25% και έχει επιβληθεί μια σκληρή λιτότητα μέσω μνημονίων που έχουν καταστήσει την χώρα υποχείριο στα χέρια των «δανειστών». Το Σύνταγμα έχει γίνει κουρελόχαρτο το δε δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή εργασία υπάρχει μόνο σαν όρος στα λεξικά. Την Κυριακή που μας πέρασε έγινε ένα κάλεσμα στη πλατεία Συντάγματος για να διαδηλώσουν οι πολίτες ενάντια στην λιτότητα και τα μνημόνια στα πλαίσια μια πανευρωπαϊκής δράσης. Το πλήθος που συγκεντρώθηκε δεν ξεπέρασε τα 1000 άτομα. Τις προηγούμενες εβδομάδες έγιναν κάποιες διαδηλώσεις ενάντια στους νόμους που ψήφισαν τελικά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και που ισοπέδωσαν ότι είχε απομείνει στο ασφαλιστικό σύστημα. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε ήταν ελάχιστος αναλογικά με την κρισιμότητα των νόμων που πέρασαν στη Βουλή.

Η Γαλλία έχει ανεργία που μόλις ξεπερνά το 10%. Επί 2 μήνες και πλέον φλέγεται από διαδηλώσεις, που λαμβάνουν χώρα σε όλες τις Γαλλικές πόλεις, με αφορμή την μεταρρύθμιση του Εργατικού Δικαίου της Γαλλίας  αλλά και την παράκαμψη του Κοινοβουλίου από την Κυβέρνηση. Ο νόμος που φέρει το όνομα της υπουργού Εργασίας Μυριαμ Κομρί (Ελ Κομρί),  δεν διαφέρει σε πολλά από αυτά που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα τα τελευταία 6 χρόνια. Παρά τις μαχητικές διαδηλώσεις που έχουν ξεκινήσει από τα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου από τα Πανεπιστήμια και βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες με τη συμμετοχή της εργατικής τάξης , ο νόμος επιβλήθηκε από την Κυβέρνηση  (Πέρασε ως Διάταγμα!!!).

Οι διαδηλώσεις όμως δεν έχουν σταματήσει αλλά εντάθηκαν.

Μυριάμ Ελ Κομρί

Ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του κύματος της διαμαρτυρίας, που φαίνεται να εξαλλάσσεται σε Κίνημα, είναι η σύσταση των διαμαρτυρομένων (που είναι στην πλειοψηφία τους νέοι) και η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος το οποίο αδυνατεί να προσφέρει εναλλακτικές λύσεις.

Συγκρίνοντας τα γεγονότα από απόσταση και ψυχραιμία, εύκολα συμπεραίνει κάποιος ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονται σταδιακά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι ακριβώς οι ίδιες και επιβάλλονται παρά την αντίθετη θέληση των πολιτών. Επίσης διαφαίνεται ότι στην Ευρώπη, οι υπάρχοντες πολιτικοί σχηματισμοί και κόμματα αδυνατούν να συμπλεύσουν με τους πολίτες και έχουν χάσει προ καιρού την αξιοπιστία τους αφού εφαρμόζουν πολιτικές που τους επιβάλουν οι περίφημες «αγορές». Οι παραδοσιακές ιδεολογίες έχουν πεθάνει και πλέον δεν υπάρχουν σαφείς διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των κομμάτων. Με άλλα λόγια βρισκόμαστε στο κατώφλι κοσμογονικών κοινωνικών αλλαγών που τείνουν να μετατρέψουν την Ευρώπη σε έναν σύγχρονο Μεσαίωνα όπου οι Φεουδάρχες δεν είναι κάποιοι άρχοντες που ζουν κλεισμένοι στα κάστρα τους αλλά τα συμβούλια των πολυεθνικών εταιρειών. Η μετάβαση στην Μεταδημοκρατία έχει αρχίσει να γίνεται με γοργούς ρυθμούς.

 

Επανερχόμενος όμως στη σύγκριση του Ελληνικού με το Γαλλικό λαό ως προς τον τρόπο που ο καθένας αντιδρά απέναντι στην ίδια πολιτική που εφαρμόζεται από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις και έχοντας υπόψη τα παραπάνω συμπεράσματα, είναι ακόμα πολύ πρώιμο να συγκρίνει κάποιος την μαχητικότητα των Γάλλων και την διαφαινόμενη απάθεια των Ελλήνων.

Το μέλλον θα δώσει τις απαντήσεις και όχι οι πρόσκαιρες εντυπώσεις.

Αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε από την μέχρι τώρα εμπειρία είναι ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις που μοιάζουν , ανεξάρτητα κομματικής απόχρωσης και εθνικότητας,  να έχουν βγει από την ίδια μήτρα, επιβάλλουν αυτό που θέλουν αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος και τις αντιδράσεις των πολιτών.

Όσο για τους πολίτες νομίζω ότι έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν μέχρι να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει και πως πρέπει να αντιδράσουν για να βάλουν ένα φρένο σε  αυτή τη λαίλαπα που τους μετατρέπει σε σύγχρονους δούλους με μηδενικά δικαιώματα και ελευθερίες.