ΠΩΣ ΕΖΗΣΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ RORY GALLAGHER

Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…
              RORY GALLAGHER 

Χθες συμπληρώθηκαν 33 χρόνια από την συναυλία του Rory Gallagher στην Αθήνα. Ήταν η πρώτη μεγάλη ροκ συναυλία που έγινε στην Ελλάδα. Αποφάσισα να γράψω την προσωπική μου μαρτυρία επειδή διάβασα διάφορα δημοσιεύματα που δεν ανταποκρίνονται πλήρως με την πραγματικότητα.

 

Ήταν  Σάββατο 12 Σεπτέμβρη 1981 απόγευμα που βρισκόμαστε ο αδελφός μου, εγώ και ένας φίλος ,στριμωγμένοι σε ένα βαγόνι του ηλεκτρικού με προορισμό το σταθμό του Περισσού που βρισκόταν κοντά στο γήπεδο της ΑΕΚ. Φτάνοντας στο σταθμό έμεινα με το στόμα ανοικτό. Χιλιάδες νεαρών είχαν κατακλίσει το χώρο από το σταθμό μέχρι το γήπεδο.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

Η μικρή λεξούλα που φιγουράριζε πάνω από την φωτογραφία του RORY GALLAGHER σε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο που μοίραζε το δισκάδικο Happening των αφων Κερασιώτη, με την αγορά δίσκων, γινόταν πραγματικότητα.

Το Ηappening , με την χορηγία της COCA COLA κατάφερε να φέρει στην Ελλάδα τον Gallagher.

 

Ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση «ροκάδων» μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τότε στην μπάντα των fm υπήρχαν πολλοί ερασιτεχνικοί «πειρατικοί» σταθμοί που έπαιζαν ως επί το πλείστον ροκ και μέρες πριν είχαν αναγγείλει την συναυλία και έπαιζαν συνεχώς τραγούδια του Gallagher. Η συναυλία ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης σε ολες τις παρέες της νεολαίας. H μουσική  μπλουζ-ροκ του Ιρλανδού άρεσε ιδιαίτερα στην Ελλάδα και ήταν αποδεκτή από  όλες τις «φυλές» του ροκ. Αυτό εξηγεί την μεγάλη προσέλευση αλλά και την πολυμορφία του κοινού. Επίσης σημαντικό ρόλο έπαιξε και το περιοδικό ΠΟΠ &ΡΟΚ, ένα ιστορικό πλέον περιοδικό που πούλαγε εκείνη την εποχή χιλιάδες τεύχη , με τα εκτενή αφιερώματα και τα ενθουσιώδη κείμενα για τον μεγάλο κιθαρίστα που ήταν στο ζενίθ της καριέρας του.

Η τιμή του εισιτηρίου (500 -450 ΔΡΧ) ήταν μάλλον απαγορευτική για την τσέπη πολλών παιδιών και έτσι είχαν μαζευτεί και αρκετά που δεν είχαν εισιτήριο και προσδοκούσαν να έκαναν το γνωστό «ντου» για να την παρακολουθήσουν τσάμπα.Βέβαια υπήρχαν και οι κλασικοί εκ πεποιθήσεως τζαμπατζήδες, που θεωρούν ότι είσαι κορόιδο άμα πληρώνεις.

Αυτοί οι τελευταίοι έγιναν η αιτία να αρχίσει η φασαρία έξω από το γήπεδο κατά την διάρκεια της συναυλίας και που δεν επηρέασε καθόλου την ροή της

Η εικόνα του γηπέδου, όταν μπήκα σ'αυτό ,ήταν εξωπραγματική για τα μέχρι τότε δεδομένα. Ο κόσμος καταλάμβανε  όλη την θύρα 21 καθώς και τις πλαϊνές ως το ύψος του κόρνερ. Η σκηνή είχε στηθεί πάνω από τα γκολπόστ που ήταν στην Θ.21. Αν θυμάστε το γήπεδο της ΑΕΚ , υπήρχε κιγκλίδωμα που απομόνωνε τις κερκίδες από τον αγωνιστικό χώρο. Μεταξύ της σκηνής και του κιγκλιδώματος μεσολαβούσε στίβος και ήταν μέχρι κάποια ώρα κλειστός για τον κόσμο. Αστυνομικοί δεν φαίνονταν πουθενά εντός του κοινού. Ηταν πίσω από την σκηνή αν θυμάμαι καλά.Παντού ενθουσιασμός και αναμονή για την μεγάλη στιγμή. Τα ηχεία έπαιζαν το see see rider από τον Eric Burdon προθερμαίνοντας το κοινό.

Σε αναμονή της πολυπόθητης στιγμής , έκανε την παρουσία του πάνω στην σκηνή ο ΝΙΚΟΣ ΑΣΗΜΟΣ  που όπως κατάλαβα ,επέβαλε την παρουσία του στους διοργανωτές. Αφού τον άφησαν να πει δυό τρία τραγούδια  του έκλεισαν τα μικρόφωνα. Τότε ο Νικόλας τσαντισμένος σκαρφάλωσε στα κιγκλιδώματα και άρχισε να λέει τα γνωστά περί συστήματος κλπ. Αυτός λοιπόν ήταν και το άτυπο σαπόρτ γκρουπ που προηγήθηκε του  Gallagher.

Η μεγάλη στιγμή έφτασε.Τα φώτα έσβησαν και φωτίστηκε η σκηνή. Ο μεγάλος guitar hero ήταν εκεί. Τυπικός Ιρλανδός με τζην και καρό πουκάμισο φαίνονταν αρκετά παχύτερος από τις φωτογραφίες του. Η εμφάνιση του και το άκουσμα των πρώτων νοτών από την κιθάρα του έβαλαν φωτιά στις κερκίδες. Η " σκεπαστή"  κουνιόταν τόσο πολύ που έγινε ειδική κλήση από τα μεγάφωνα ώστε να ηρεμήσει ο κόσμος.

Δεν θυμάμαι αν άνοιξε η πόρτα που υπήρχε στα κιγκλίδωμα εκείνη την στιγμή ή νωρίτερα,αλλά σίγουρα η ενέργεια αυτή έγινε ύστερα από την πίεση που δέχτηκαν τα κάγκελα ,ώστε να πέσουν, για να βρεθούν οι πιο ενθουσιώδης όσο το δυνατό πιο κοντά στη σκηνή.Ίσως πάλι γιατί ο κόσμος να ήταν πάρα πολύς. 

 

Βρέθηκα μετά από αρκετή προσπάθεια σχεδόν κάτω από την σκηνή. Ο αδελφός μου είχε σκαρφαλώσει στα γκολπόστ και ακουμπούσε ο μισός πάνω στη σκηνή, σε απόσταση αναπνοής από τον Gallagher.

 

Έξω από το γήπεδο, που ήταν ασφυκτικά γεμάτο με 30000ανθρώπους , η αστυνομία συγκρούονταν με τους τσαμπατζήδες. Αυτό το γεγονός δεν έγινε αντιληπτό από τους περισσότερους θεατές πουπαρακολουθούσαν εκστασιασμένοι το είδωλο τους ούτε στάθηκε αφορμή για να διακοπεί η συναυλία η οποία κύλησε ομαλά μέχρι και το τελευταίο τραγούδι. Η ατμόσφαιρα ήταν ενθουσιώδης και τα μόνα «ακραία» περιστατικά που θυμάμαι είναι αυτά κάποιων μεμονωμένων οπαδών που ανέβαιναν για δευτερόλεπτα στην σκηνή για να αγκαλιάσουν το είδωλο τους και που η διοργανωτές,όχι αστυνομικοί, τους κατέβαζαν  κάτω.

 

Στο τέλος λοιπόν της συναυλίας και περιμένοντας να βγει ή βγαίνοντας ο Gallagher για το encore δεν θυμάμαι ακριβώς τη στιγμή κάποιος πετάει μια ψοφια κότα πάνω στη σκηνή για χαβαλέ. Αυτόματα, αρχίζουν να πέφτουν καπνογόνα προς τον κόσμο από την πίσω μεριά της σκηνής .

 Το σκηνικό που δημιουργείται είναι εφιαλτικό. Η ατμόσφαιρα είναι πλέον αποπνικτική. Όλοι προσπαθούν ν’αναπνεύσουν. Ένα πανικόβλητο ποτάμι προσπαθεί να βρει την έξοδο των κιγκλιδωμάτων. Η φυγή προς την αντίθετη κατεύθυνση δηλ. προς το χορτάρι είναι απαγορευτική γιατί εμφανίζονται τα ΜΑΤ που δέρνουν οποιον πλησιάζει.

Παρασύρομαι από πανικόβλητους ανθρώπους . Κάποια στιγμή νιώθω να μη πατάω στο έδαφος . Στο νου μου έρχεται το περιστατικό της Θύρας 7 που είχε γίνει πριν λίγους μήνες. Έχει γούστο να επαναληφθεί.  Πλησιάζω προς το κιγκλίδωμα. Προσοχή να μη παρασυρθώ και πέσω στα κάγκελα. Τα καταφέρνω. Βάζω τον επόμενο στόχο να φτάσω στην έξοδο της θύρας 21 που οδηγεί έξω και στην ΖΩΗ. Αισθάνομαι οτι ζω τα τελευταία λεπτά της ζωής μου.

 

Ψάχνω να  βρω την έξοδο μέσα στο ημίφως με μάτια που τσούζουν από τα δακρυγόνα και με ελάχιστη αναπνοή. Τότε συνειδητοποιώ ότι όλη η θύρα 21 έχει γεμίσει από τους καπνούς των καπνογόνων και οι θεατές τρέχουν και αυτοί προς το ίδιο στόχο.Περιμένω όσο μπορώ πιο μακριά από το ανθρώπινο ποτάμι για να εκτιμήσω την κατάσταση. Αποφασίζω να κατευθυνθώ προς την έξοδο γιατί μέσα στο γήπεδο είναι αδύνατο ν’αναπνεύσεις για πολλή ώρα. Φτάνοντας κοντά στη θύρα , που σημειωτέον είναι σκοτεινή και γεμάτη αντηχήσεις από τις φωνές, φαίνεται το φως από τα φώτα του δρόμου. Όταν επιτέλους βγήκα έξω και ανέπνευσα καθαρό αέρα, έβλεπα γύρω μου απορημένα  πρόσωπα. Όλοι είχαμε την ίδια απορία. Γιατί έγινε αυτό ; Τότε άκουσα αρκετά μακριά τον ήχο από τα πρώτα σπασίματα. Ο πανικός κάποιων είχε μετατραπεί σε οργή… Τότε έγιναν ζημιές στην Αθήνα . Η Αθήνα δεν κάηκε τότε όπως αναφέρουν οι «έγκριτες» εφημερίδες . Κάηκε δεκαετίες αργότερα και όχι από «ροκάδες».

Ξαναγύρισα μέσα στο γήπεδο,μετά από αρκετή ώρα ψάχνοντας για τον αδερφό μου και τον φίλο μας. Το θέαμα που αντίκρισα δεν θα το ξεχάσω. Από την είσοδο μέχρι την σκηνή ο χώρος ήταν γεμάτος με οτι μπορεί να φανταστεί κάποιος.Σπασμένα γυαλιά οράσεως, παπούτσια,σαγιονάρες, σανδάλια, σκισμένα μπλουζάκια,στρατιωτικά σακίδια που ήταν στην μόδα τότε, μέχρι και ένα παντελόνι σαλβάρι, πόλεμος κανονικός. Απόρησα για την τύχη που είχαμε όλοι εκείνη την νύκτα. Μαζί μου διασκορπισμένοι και έκπληκτοι νεαροί έψαχναν και αυτοί κάποιον φίλο που έχασαν μέσα στην αναμπουμπούλα. Ξαναβγήκα έξω και τότε βρήκα με την σειρά τον φίλο μας και μετά τον αδερφό μου. Από τα βλέμματά τους κατάλαβα, πως καθρεπτίζονταν και η δικιά μου αγωνία στο πρόσωπό μου.

Η τότε συντηρητική κυβέρνηση θα έπεφτε  λίγες βδομάδες μετά.

Η κυβέρνηση της" αλλαγής" που ακολούθησε ,συνέχισε να ρίχνει ξύλο στους «ροκάδες» στην διάρκεια των συναυλιών. … 

Χρόνια αργότερα οι καλοί μας πολιτικοί θα συνωστίζονται στα VIP του ΟΑΚΑ για να δουν τους Rolling Stones….

Αυτή είναι η δικιά μου μαρτυρία για την θρυλική αυτή εμφάνιση του Rory Gallagher. 

Από τότε έχω πάει σε δεκάδες συναυλίες αλλά αυτή κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.

 Είναι κάτι σαν τον πρώτο δυνατό εφηβικό έρωτα.

Ας ακούσουμε ένα ηχητικό ντοκουμέντο από εκείνη τη βραδυά. 

 http://youtu.be/UcseAztsv8g

Και μερικά από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής

 

 

 

 Αυτή την ανάρτηση την αφιερώνω στον αδελφό μου που τον είδα να εικονίζεται σε μια φωτογραφία ,σχεδόν πάνω στη σκηνή και έγινε η αιτία να ξαναθυμηθούμε  μαζί αυτή την «ηρωική» εποχή και στο φίλο μας Τάσο Ηλ.

το υλικό των φωτογραφιών καθώς και των άρθρων των εφημερίδων τα βρήκα στο μπλογκ 

 http://mandragoras21.blogspot.gr.