Η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ

Με την ευκαιρία των πεντηκοστών γενεθλίων μου θα ήθελα να πω λίγα λόγια για την γενιά μου.

Aνήκω  σε  μια γενιά που γνώρισε όλες τις μεγάλες αλλαγές και τους πειραματισμούς  που έγιναν  στον τόπο τον τελευταίο μισό αιώνα. Χαριτολογώντας την ονομάζω πολλές φορές  γενιά των πειραματόζωων. Μια γενιά που ζει  ακριβώς στο όριο του γυρίσματος μιας εποχής. Που γνώρισε τον παλιό κόσμο , αλλά ζει  και τις ωδίνες του τοκετού ενός νέου κόσμου.

Όταν γεννήθηκα δεν ήπια για πολλές μέρες μητρικό γάλα, γιατί το γάλα της μαμάς, είπαν οι γιατροί ότι ήταν «αδύνατο» και της το έκοψαν. Δεν υπήρχε όμως πρόβλημα, γιατί μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα  το «ξένο» γάλα (bebelac) που μ’αυτό μεγάλωσα. Είμαι από τους πρώτους όπως και πολλοί συνομήλικοι μου φαντάζομαι, που ήπιαν γάλα βρεφικό, σε σκόνη ….

Όταν γεννήθηκα στην Ελλάδα  υπήρχε Βασιλιάς και το πολίτευμα ήταν Βασιλευόμενη Δημοκρατία κατά τα Αγγλικά πρότυπα. Τότε υπήρχαν κάποιοι πολιτικοί που δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους αλλά ούτε με το παλάτι. Τους έλεγαν Καραμανλή, Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Γλέζο…

Το αποτέλεσμα της ασυνεννοησίας και της αλαζονείας ειδικά των τριών πρώτων έγινε η αιτία να γίνει στρατιωτικό πραξικόπημα.

Ήμουν 9 χρονών  το 1973 όταν συνέβη η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πολλοί λένε ότι σηματοδότησε το τέλος της χούντας. Δεν θα συμφωνήσω. Το Πολυτεχνείο έγινε η αφορμή να παραμεριστεί ο Παπαδόπουλος και την θέση του να την πάρει ο Ιωαννίδης.  Θεωρώ ότι μετά το Πολυτεχνείο η χούντα έγινε πολύ σκληρότερη μέχρι να φτάσει το 1974 που το δράμα της Κύπρου την έριξε. Μάλλον η αποστολή της είχε ολοκληρωθεί…

Το 1974 λοιπόν σε ηλικία 10 χρονών βλέπω τον πατέρα μου να μας γυρίζει από τον τόπο των διακοπών και να φεύγει εσπευσμένα για κάποιο στρατόπεδο όπου τον καλούσαν όπως και όλους τους Έλληνες που ήταν σε ηλικία στράτευσης για να πολεμήσουν τους Τούρκους. Αισθάνομαι για πρώτη φορά τι σημαίνει να ζεις σε συνθήκες εμπόλεμης κατάστασης…

Ευτυχώς αυτή η  κακόγουστη φάρσα δεν κράτησε για πολύ. Το μόνο που κρατάει μέχρι τις μέρες μας είναι τα κατεχόμενα εδάφη από τους τούρκους….

Καλοκαίρι του 74 λοιπόν γνωρίσω την γέννηση της τραγωδίας της Κύπρου αλλά και την γέννηση της Μεταπολίτευσης , η οποία θα εξελιχθεί μετά από πολλά χρόνια σε τραγωδία….

Ο Καραμανλής λοιπόν , επιστρέφει ως σωτήρας και εγγυητής της Δημοκρατίας , ενώ είχε φύγει από την Ελλάδα  ο φυγάδας με άλλο όνομα και πλαστό διαβατήριο. Μαζί του έρχονται και όλα τα καλόπαιδα που οδήγησαν την χώρα στην δικτατορία και την Κύπρο στην Τουρκική Κατοχή.

Ο Καραμανλής αργότερα θα ονομαστεί Εθνάρχης !!

Τώρα τι σόι εθνάρχης είναι , όταν άφησε να εξελιχθεί ο Αττίλας 2 και ολοκληρωθεί η τουρκική εισβολή , όπως επίσης να υπερβάλλει εαυτόν ώστε να μπει η Ελλάδα στην ΕΟΚ, είναι κάποια από τα γεγονότα που δεν έχω κατανοήσει πλήρως.

Ο βασικός του πολιτικός «αντίπαλος» Γ. Παπανδρέου θα ονομαστεί Γέρος της Δημοκρατίας !!!

Τώρα πως εξηγείται να ονομάζεται κάποιος Γέρος της Δημοκρατίας και να έχει ανοίξει όλα τα ξερονήσια για να στείλει τους αριστερούς για διακοπές, τακτική που ακολούθησε και η δεξιά και η χούντα, δεν μπορώ να το καταλάβω….

Κλείνοντας αυτή την απαραίτητη παρένθεση , ξαναγυρίζω στην γενιά μου δεν έχει κλείσει καλά μια δεκαετία ζωής και πολιτικά  έχει ζήσει όλες τις παραλλαγές πολιτευμάτων που υπάρχουν.

Η γενιά μου βρίσκεται πλέον στο δημοτικό σχολείο. Η γνωριμία της με το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μια μοναδική στα χρονικά εμπειρία. Θα γνωρίσει τα πάντα. Θα δίνει συνεχώς εξετάσεις από την πέμπτη Δημοτικού για να προβιβαστεί στην  Έκτη Δημοτικού. Εισαγωγικές εξετάσεις από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, εισαγωγικές εξετάσεις από το Γυμνάσιο στο Λύκειο, απολυτήριες εξετάσεις στο Γυμνάσιο. Πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Επί 8 χρόνια είναι συνεχώς εξεταζόμενη. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Το κακό είναι ο συνεχής πειραματισμός  στην εκπαίδευση που ψευδεπίγραφα ονομάζονταν εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Εδώ ο όρος ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ ταιριάζει γάντι για την γενιά μου.

Πέρα από τις εξετάσεις θυμάμαι τον Γολγοθά της αποστήθισης  όλων των δασυνόμενων  λέξεων ,τους γραμματικούς κανόνες και τις εξαιρέσεις τους, την διαφορετική γλώσσα που μιλάγαμε καθημερινά και την γλώσσα που υπήρχε στα βιβλία μας. Σκέτη παράκρουση.

Αφού ιδρώσαμε να μάθουμε όλους τους κανόνες και τα πνεύματα. Αφού αποστηθίσαμε τα μακρά και τα βραχέα φωνήεντα αλλά δεν μάθαμε ποτέ ότι αυτά είναι μουσικές χρονικές αξίες γιατί η γλώσσα μας είναι μουσική γλώσσα, ήρθε ο Γ. Ράλλης (Γιος του κατοχικού γερμανόφιλου πρωθυπουργού) και τα κατάργησε όλα, φέρνοντας το μονοτονικό και την δημοτική του Τριανταφυλλίδη. Άντε φτου και από την αρχή….

Οι αλλαγές όμως δεν σταματούν εδώ. Καταργούνται οι γραπτές εξετάσεις στο Δημοτικό και εισαγωγικές στο γυμνάσιο και στο Λύκειο. Είμαστε οι τελευταίοι που εξεταστήκαμε και οι πρώτοι που στο Λύκειο έχουμε μικτές τάξεις! Είναι απερίγραπτη η πρώτη μέρα στο Λύκειο. Ένας τραγέλαφος με την πρώτη Λυκείου να έχει μικτές τάξεις ,ενώ  η Δευτέρα και η Τρίτη τάξεις μόνο αγόρια. Θυμάμαι την πρώτη μέρα έπεσαν 2 αποβολές μεγαλύτερων μαθητών γιατί πείραξαν μαθήτριες. Οι μαθήτριες φορούν ακόμα ποδιές. Θα καταργηθούν και μαζί μ’αυτές θα καταργηθεί και το εξαήμερο. Χαράς ευαγγέλια το Σαββατοκύριακο είναι πλέον ελεύθερο…

Οι αλλαγές όμως δεν σταματούν εδώ. Ο τρόπος της εισαγωγής στα ΑΕΙ αλλάζει από τότε σχεδόν κάθε χρόνο.

Γυρίζοντας πίσω στο 1969 επισκέφτηκα με τους γονείς μου την επαρχία για ένα γάμο. Εκεί δεν υπήρχε ακόμα ηλεκτρικό ! Το χωριό ήταν πεδινό κοντά Στα Τρίκαλα, την εκλογική περιφέρεια του Ταμήλου που θεωρεί ακόμα το ρεύμα πολυτέλεια. Αισθάνομαι ακόμα την μυρωδιά από την λάμπα του πετρελαίου ,θυμάμαι το φανάρι που χρησιμοποιούσαν για ψυγείο και τα παιδιά στο δημοτικό σχολείο που είχαν για δάσκαλο τον παπά του χωριού. Τα παιδιά ήταν πολλά και τα θρανία λίγα έτσι κάθονταν στριμωγμένα ανά τρία τ και ανά τέσσερα. Θυμάμαι την επιστροφή των δεκάδων ζώων το σούρουπο στο χωριό ήταν για μένα μια μοναδική εμπειρία. Η τύχη τόφερε να το επισκεφτώ ξανά ύστερα από 43 χρόνια. Δεν το γνώρισα. Αν δεν διάβαζα την ταμπέλα με το όνομα του στην είσοδο του χωριού δεν θα ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτό. Μάταια αναζήτησα να βρω κάτι που να θυμίζουν τις εικόνες των αναμνήσεων μου. Έπιασα κουβέντα με κάποιον συνομήλικό μου χωριανό. Ίσως ήταν ένα από τα παιδιά που ήταν στριμωγμένα στα θρανία το μακρινό 69. Με έκπληξη ανακάλυψα ότι κάτι υπάρχει ακόμα από αυτή την μακρινή εποχή. Οι άνθρωποι εκεί ζεσταίνονται τώρα τελευταία πάλι με ξύλα….

Όσο εξωτικό φάνηκε στα μάτια μου αυτό το χωριό άλλο τόσο μου φάνηκε μια συσκευή που ήρθε μετά από λίγους μήνες στο σπίτι μας. Ήταν ένα πλυντήριο ρούχων μάρκας ΙΖΟΛΑ, ως τότε η μάνα μου έπλενε τα ρούχα σε σκάφη στο πλυσταριό. Δεν θα ξεχάσω την τρομάρα που πήρα όταν ξεκίνησε να στύβει για πρώτη φορά. Κυριολεκτικά το έβαλα στα πόδια και κρύφτηκα στο σπίτι της γιαγιάς μου. Ύστερα ήρθε και η πρώτη τηλεόραση . Εκεί είδε όλη η γειτονιά τον  Πελέ στο παγκόσμιο κύπελλο του 70.

Το ίδιο δέος ένιωσα όταν ο πατέρας μου έφερε στο σπίτι το πρώτο μας αυτοκίνητο, ένα αυτοκινητάκι 1200 κυβικών που χώρεσε μια πενταμελή οικογένεια και όργωσε όλη την Ελλάδα και πάνω του έμαθαν να οδηγούν εγώ και τα αδέλφια μου.

Τα  περισσότερα ρούχα που φόραγα εγώ και τ’ αδέρφια μου τα έραβε  η μάνα μου . Κάπου εκεί στο 75-76  άνοιξε μαγαζί στη γειτονιά,με μπλου-τζήν levis. Όλη η Ελλάδα ντύθηκε στα τζην. Τότε άκουσα και για πρώτη φορά για την ετικέτα. Υπήρχαν για τα levis δύο ετικέτες που έφεραν το λογότυπο της εταιρείας και δήλωναν την γνησιότητα του προϊόντος. Η λευκή που έφεραν τα παντελόνια που φτιάχνονταν στην Καλαμάτα στο ελληνικό εργοστάσιο της  levis και η πορτοκαλί που έφεραν τα παντελόνια που έρχονταν από την Αμερική. Η διαφορά τιμής μεγάλη. Όλοι θέλαμε το αμερικάνικο.Σε λίγα χρόνια το εργοστάσιο της Καλαμάτας έκλεισε. Σήμερα φοράμε αμερικάνικα παντελόνια που φτιάχνονται στην νοτιοανατολική Ασία...

Αυτή λοιπόν η λεξούλα (η ετικέτα) χαρακτήρισε και συνεχίζει να χαρακτηρίζει τα πάντα στην Ελλάδα. Ταμπέλα λοιπόν παντού. Ότι δεν φέρει ταμπέλα είναι παρακατιανό και πολλές φορές ύποπτο.

Κάθε μέρα που ζούσαμε τότε ήταν καλύτερη από την προηγούμενη υπήρχε μια ανεξήγητη αισιοδοξία και μια ευμάρεια. Από την άλλη η αναζήτηση της ταμπέλας έφερε και τις εταιρείες που τις λανσάριζαν . Θυμάμαι την υστερία  για τα Lacoste, τα Adidas , τα Puma , τα All star, τα Ray-ban. Oλες   οι ελληνικές  εταιρίες που  ασχολούνταν με την ένδυση αλλά και με ότι είχε να κάνει με την βιομηχανία παρήκμαζαν. Άνθρωποι έχαναν την δουλειά τους αλλά δεν έτρεχε τίποτα γιατί το κράτος είχε ανοίξει την δική του φάμπρικα που λεγόταν Δημόσιο οπότε έβρισκαν εκεί στέγη.

Ο Καραμανλής είναι ο μεγαλύτερος σοσιαλιστής που πέρασε από την Ελλάδα.

Κρατικοποίησε την OΥΛΕΝ (ΕΥΔΑΠ), την ΠΑΟΥΕΡ (ΔΕΗ) την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, κλπ προετοίμασε το έδαφος για την μεγάλη ΑΛΛΑΓΗ.

Η γενιά μου ήταν 18 χρονών όταν ήρθε η ΑΛΛΑΓΗ και ο μεγάλος ηγέτης ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.

Τι συγκίνηση προκαλούσε το σύνθημα Η ΕΛΛΑΔΑ  ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Ο Ανδρέας κατάφερε να διώξει την επάρατο Δεξιά του Καραμανλή αλλά ουσιαστικά να συνεχίσει την πολιτική του «Εθνάρχη» και να την τροποποιήσει ώστε να καταφέρει μέσω των απογόνων τους να επιζήσει μέχρι τις μέρες μας. Συνέχισε τις κρατικοποιήσεις και μέσα σε 4 χρόνια νέκρωσε ότι είχε απομείνει από την ελληνική βιομηχανία. Θα περίμενε κάποιος την ανεργία να εκτοξευτεί. Δεν έγινε ποτέ  γιατί εφευρέθηκε το Δημόσιο. Η οικονομία όμως;

Τότε μια άλλη ετικέτα έκανε την εμφάνιση της κάνοντας θραύση σ’όλη την Ελλάδα. Λέγονταν κομματική ταυτότητα. Ήταν το χρυσό κλειδί που άνοιγε σχεδόν όλες τις πόρτες στην Ελλάδα. Πολλοί της γενιάς μου απέκτησαν μια τέτοια ταυτότητα. Το χρώμα της διέφερε ανάλογα με την προσωπικότητα του κατόχου. Στην ουσία όμως δεν υπήρχε διαφορά όπως αποδείχτηκε με τραγικό τρόπο στο βάθος του χρόνου.

Η κομματική ταυτότητα έφερε τα κομματικά μαντριά (τι ρεαλιστική και απολύτως ακριβής έκφραση !) τις κομματικές φοιτητικές οργανώσεις, τις νεολαίες ,τις τοπικές οργανώσεις στις γειτονιές. Να μη ξεφύγει κανένας. Το χειρότερο όμως πλήγμα το έφερε στον συνδικαλισμό, όταν τον μετέτρεψε σε κομματικό. Ρίχνοντας μια ματιά σε όσους έχουν καταλάβει θέσεις ευθύνης σε δημόσιους οργανισμούς, σε κυβερνητικές υπηρεσίες , σε δημόσιες υπηρεσίες εκπαιδευτικά ιδρύματα κλπ, τα τελευταία 30 χρόνια δύσκολα θα βρεις κάποιον που να μην είχε έστω και για λίγο μια κομματική ταυτότητα.

Ο τότε 18αρης  ελάχιστα αντιστέκονταν σ’αυτή την κατάσταση, αφού η κομματικοποίηση στο όνομα της δημοκρατίας ήταν μονόδρομος . Τότε άρχισε και ο παραγοντισμός σε όλα τα επίπεδα και ο κακώς νοούμενος προστατευτισμός. Τότε η γενιά μου ακολουθώντας τους παλαιότερους άρχισε να μπαίνει κάτω από κάθε είδους ομπρέλα χωρίς να συμφωνεί πάντα αλλά κατ’ανάγκη. Φυσικά αυτοί που κουνούσαν τα νήματα είχαν φροντίσει να μη μπορεί να επιζήσει κάτι έξω από τον κομματισμό. «Όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος» είπε πολύ σιβυλλικά ο Αβέρωφ χαρακτηρίζοντας άθελά του και την κυρίαρχη τάση μιας ολόκληρης εποχής.

Αφού σκότωσαν τον ανεξάρτητο συνδικαλισμό  κατάφεραν να ελέγξουν πλήρως την εργατική τάξη απενεργοποιώντας την, αφού  εμείς ,οι συνδικαλιζόμενοι, αφήσαμε τους  κομματικούς συνδικαλιστές να διεκδικούν για μας . Έτσι μπήκαμε σιγά σιγά στην εποχή του « δεν βαριέσαι». Τότε στην μικρή Ελλάδα μπήκε στον έντυπο τύπο κάποιος που ήταν προορισμένος για μεγάλα πράγματα.

Ο Πέτρος Κωστόπουλος με το περιοδικό ΚΛΙΚ  γνώρισε στην νεολαία το λαιφστάιλ, τους σελέμπριτις την αισθητική του κώλου και του στρινγκ. Ο ΣΥΒΑΡΙΤΙΣΜΟΣ επιβλήθηκε ως τρόπος ζωής.  Μερικοί από την γενιά μου το αντιλήφθηκαν σχετικά γρήγορα και το απέρριψαν , μερικοί άλλοι το κατάλαβαν λίγο αργότερα μα οι περισσότεροι ακόμα αναρωτιούνται γιατί δεν εκδίδεται πλέον.

 Μαζί με το ΚΛΙΚ εμφανίστηκαν και τα πρώτα greeklish. Ήρθε η τεχνολογική επανάσταση με τα κινητά και τους υπολογιστές, τα καταναλωτικά δάνεια , τα διακοποδάνεια, τα αυτοκίνητα πολυτελείας με την μηδενική προκαταβολή και τις 100 δόσεις ,οι πιστωτικές κάρτες ,οι τράπεζες που συναγωνίζονταν σε αριθμό τους φούρνους , τα μεγάλα υπερκαταστήματα και το Χρηματιστήριο.

Έχει προηγηθεί το σκάνδαλο του Κοσκωτά που η συγκυβέρνηση σέρνει τον Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο. Για μήνες όλοι συζητούν για τα παμπερς με τα λεφτά και τις διάφορες δωροδοκίες. Ο Αντρέας βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά μιας αεροσυνοδού και η Δεξιά στην αγκαλιά της Αριστεράς δοκιμάζοντας τα ντολμαδάκια της Μαρίκας. Η διαπλοκή και η διαφθορά έχει μπει στην καθημερινότητα μας και δεν μας προκαλεί πλέον καμιά εντύπωση

Το πείραμα έχει πετύχει για άλλη μια φορά.

Η Ελλάδα εκσυγχρονίζεται με τιμονιέρη τον Σημίτη ένα καθηγητή που ο Ανδρέας τον είχε πετάξει έξω από την κυβέρνηση ως αποτυχημένο. Η λόγος του είναι γεμάτος σαρδάμ, ενώ αίσθηση προκαλεί το «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» στην κρίση των Ιμίων.

Τότε ακούστηκε το φοβερό από στόμα υπουργού. Τι θέλατε να κάνουμε πόλεμο; και να μαυροντυθούν μάνες; Έτσι υποστείλαμε την σημαία- συγγνώμη την πήρε ο αέρας.

Χάσαμε ένα πόλεμο χωρίς να γίνει μάχη. Και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά.

Η γενιά μου βρήκε  σχετικά εύκολα δουλειά, πολλοί παντρεύτηκαν  έκαναν παιδιά και χώρισαν με την ίδια ευκολία. Πολλοί, όσο ξεσάλωσαν όταν ήταν ελεύθεροι τόσο συντηρητικοί και παθολογικά προστατευτικοί έγιναν με τα παιδιά τους . Δεν γνωρίζω τι φοβήθηκαν, άνθρωποι που μεγάλωσαν σε αλάνες και σκληρές γειτονιές.

Κυνηγώντας το προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα, αμερικάνικο όνειρο, δουλεύει για να καταναλώνει ,παρκάρει τα παιδιά σε χαι τεκ τηλεοράσεις να παίζουν  play station και αργότερα στα σχολεία. Εξαγοράζουν την φυσική παρουσία τους με δεκάδες άχρηστα παιγνίδια ,πολύ χρήσιμα όμως για τα ταμεία των εταιριών που τα κατασκευάζουν. Οι αλάνες αντικαταστάθηκαν από παιδότοπους και τα πάρτι των γενεθλίων γίνονται εκεί για να μην λερωθεί το σπίτι.

Η Ελλάδα παύει να είναι η ψωροκώσταινα. Έχουμε πλέον ιδιωτικά κανάλια στην τηλεόραση που έχουν σύγχρονα προγράμματα και δείχνουν μπάλα και τηλεπαιχνίδια και σήριαλ, πολλά σήριαλ. Μου θυμίζουν έντονα την εποχή της χούντας αλλά μόνο σε μένα. Έχουμε πια μεγάλους δρόμους , νέο αεροδρόμιο, παίρνουμε τον ευρωπαϊκό τίτλο στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο. Διοργανώνουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όλοι είμαστε συγκινημένοι και λίγοι αναρωτιούνται που δύο Ολυμπιονίκες μας δεν μιλούν Ελληνικά και άλλοι δύο πιάνονται ντοπαρισμένοι την παραμονή των αγώνων.

Έρχεται ο στρατηγός άνεμος και καίει την Πάρνηθα και την μισή Πελοπόννησο. Ένας έντρομος πρωθυπουργός παραιτείται από τηλεοράσεως. Έχουμε εκλογές γιατί υπάρχει οικονομική κρίση. Μέσα σε λίγους μήνες μπαίνουμε στο μνημόνιο και την διεθνή εποπτεία. Χάνουμε την ανεξαρτησία μας.

Πολλοί στην Ευρώπη και την Αμερική μιλούν για το πειραματόζωο που λέγεται ελληνικός λαός. Τα πρώτο θύμα αυτού του πειράματος είναι πάλι η γενιά μου. Από το i-pod, στο i-phone, στο i-pad ,στο άει γαμήσου.

Η γενιά μου είναι μια γενιά που τα βρήκε όλα «έτοιμα» ίσως είναι η πρώτη γενιά που δεν πείνασε , δεν πήγε σε πόλεμο,  που δεν δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά που εργάστηκε με καλές  συλλογικές συμβάσεις, που δεν δυσκολεύτηκε να κάνει οικογένεια ,που άφησε άλλους να διεκδικήσουν γι’αυτή. Στο όνομα της ησυχίας και του να παίρναμε καλά ,τα έχασε όλα.

Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι ακριβώς έφταιξε . Ίσως  να μεγαλώσαμε σε ένα χρυσό κλουβί και δεν μάθαμε ποτέ να πετάμε. Αντί ν’ανοίξουμε την πόρτα και να φύγουμε εμείς βάλαμε λουκέτο και πετάξαμε το κλειδί.

Χάσαμε τα πάντα σε μια νύχτα χωρίς ν’αντιδράσουμε. Είχαμε εκπαιδευτεί χρόνια γι’αυτό. Είμαστε η γενιά που παραδίδει την Ελλάδα χειρότερη από αυτή που παρέλαβε. Άλλη μια πρωτιά…

Καταδικάσαμε με τις επιλογές μας την επόμενη και ίσως και την μεθεπόμενη γενιά . Διώξαμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό και δεν μπορούμε να διατηρήσουμε όχι αυτά που δημιουργήσαμε αλλά ούτε αυτά που κληρονομήσαμε από τους πατεράδες μας.

Πολλοί από εμάς έγιναν εσωτερικοί μετανάστες αλλά και εξωτερικοί. Άλλοι δεν άντεξαν και μας άφησαν νωρίς προδομένοι από την καρδιά τους.

Ατενίζοντας την ζωή μου από την κορφή των 50 χρόνων βλέπω πλέον καθαρά αυτά που έγιναν για μένα ,χωρίς εμένα. Περπατώ στο δρόμο και έρχομαι αντιμέτωπος με άδεια βλέμματα , συζητάω με όλο και περισσότερα ανθρώπινα ναυάγια. Που κρύβονταν τόσα χρόνια όλοι αυτοί; Τελικά ήταν η γενιά μου ένα άδειο πουκάμισο; Η ιστορία θα το δείξει.

Στην αρχή μίλησα για ένα καινούργιο κόσμο που προσπαθεί να γεννηθεί. Εύχομαι σε όλους να βρίσκονται εκεί και να τον δουν να μεγαλώνει. Εγώ θα προσπαθήσω να είμαι εκεί. Ελπίζω να μην με αποβάλει σαν μολυσματικό ξενιστή. Το ίδιο εύχομαι και για σας.