Βόμβα στα θεμέλια του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας βάζει
η απόφαση του Ελεκτικού Συνεδρίου να κρίνει παράνομη την απόφαση της Περιφέρειας
να χρηματοδοτήσει με 7 εκατομμύρια ευρώ την ανακατασκευή του γηπέδου. Οι σύμβουλοι επισημαίνουν ότι η επίμαχη χορήγηση
είναι αντίθετη στο δημόσιο συμφέρον, ενώ παράλληλα παραβιάζεται και η αρχή της
οικονομικότητας. Κι αυτό διότι, έχει προγραμματιστεί μετά από μια πενταετία να
γίνει το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό.
Ουσιαστικά
το γήπεδο οδηγείται προς κατεδάφιση.
Το γήπεδο του Παναθηναϊκού δεν είναι ένα
απλό ποδοσφαιρικό γήπεδο αλλά ένα σύμβολο που είναι συνδεμένο άρρηκτα με την σύγχρονη
ιστορία της Αθήνας.
Πριν βγάλετε βιαστικά συμπεράσματα για την σκοπιμότητα του άρθρου
διαβάστε τις παρακάτω γραμμές.
Η αθλητική του ιστορία είναι πάνω κάτω γνωστή. Έδρα του
Παναθηναϊκού αλλά και της Εθνικής Ομάδας ως την ιστορική πρόκριση στα τελικά
του 2004 που υπήρξε η αφετηρία της πορείας που τερματίστηκε με την κατάκτηση
του Ευρωπαϊκού τρόπαιου.
Αυτή που δεν είναι πολύ γνωστή είναι η θέση που κατέχει το
γήπεδο στους κοινωνικούς αγώνες των κατοίκων της πρωτεύουσας, όπως ο ρόλος που έπαιξε
στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.
Το γήπεδο ήταν ακόμα γιαπί όταν φιλοξένησε πρόσφυγες από
την Μικρά Ασία ,μέχρι να αποκατασταθούν οριστικά στις προσφυγικές κατοικίες που
βρίσκονται ακριβώς απέναντι και παρεμπίπτοντος κινδυνεύουν και αυτές με κατεδάφιση.
Την περίοδο του ελληνοϊταλικού πολέμου οι αίθουσες του γηπέδου
μετατράπηκαν σε νοσοκομείο.
Στη περίοδο της Κατοχής το γήπεδο επιτάχθηκε από τους
Γερμανούς που λεηλάτησαν την αίθουσα τροπαίων του Παναθηναϊκού.
Το 1942 στο ίδιο
γήπεδο έγινε η αφετηρία για την πρώτη
αντιφασιστική διαδήλωση που έφτασε μέχρι την Ομόνοια για να διαλυθεί από τα
γερμανικά στρατεύματα. Η ιστορία έχει ως εξής: Ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ αποφάσισαν
να δώσουν αγώνα που το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων να πήγαινε στο νοσοκομείο
ΣΩΤΗΡΙΑ που νοσηλεύονταν πολλοί αθλητές με φυματίωση. Οι Γερμανοί ενώ έδωσαν την άδεια ,λίγο πριν την έναρξη
του αγώνα αρνήθηκαν να δώσουν το ποσό από τις εισπράξεις για το σκοπό που είχε
συμφωνηθεί. Τότε οι παίκτες των δύο ομάδων αρνήθηκαν να αγωνιστούν και οι αρχηγοί
Κρητικός (ΠΑΟ) και Μαυρόπουλος (ΑΕΚ) ανέλαβαν να ενημερώσουν τις 15000 χιλιάδες
φιλάθλους που είχαν κατακλίσει τις εξέδρες. Οι φίλαθλοι μαθαίνοντας για τις προθέσεις
των Γερμανών ,εξαγριώθηκαν,μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και τον κατέστρεψαν και
σχημάτισαν την πρώτη αντιφασιστική διαδήλωση.
Το 1944 ο ηρωικός διευθυντής του γηπέδου Αντώνης Βρεττός ύψωσε
την Ελληνική σημαία στο ψηλότερο σημείο του γηπέδου 4 μέρες πριν φύγουν οι
Γερμανοί. Με αυτό τον τρόπο θέλησε να εμψυχώσει τους κρατούμενους Έλληνες
αντιστασιακούς που βρίσκονταν απέναντι στα κολαστήρια των φυλακών Αβέρωφ.
Το
1945 και το 1946 πραγματοποιήθηκαν δύο μεγαλειώδης συγκεντρώσεις του ΕΑΜ,με αίτημα
την επαναφορά της ομαλότητας σε μια τελευταία προσπάθεια αποφυγής του εμφυλίου.
Το 1948 πραγματοποιήθηκε στη Λεωφόρο ένας ιστορικός αγώνας.
Το καθεστώς της εποχής, μεσούντος του Εμφυλίου, έδωσε εντολή για αγώνα
προπαγάνδας ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τη μικτή Μακρονήσου που τότε
αποτελούνταν από σπουδαίους ποδοσφαιριστές που βρίσκονταν έγκλειστοι στο
κολαστήριο ως κομμουνιστές. Ο κόσμος κατέκλυσε το γήπεδο, καθώς για πολλούς
ήταν η μοναδική δυνατότητα να δουν, έστω και σε κάποια απόσταση, τους
αγαπημένους τους. Απέναντι, στις φυλακές Αβέρωφ, βρίσκονταν πλέον οι μελλοθάνατες
και οι μελλοθάνατοι του ΕΑΜ που θα εκτελούνταν. Η μικτή κέρδισε τον Ολυμπιακό
με 2-1 με γκολ του Γιώργου Δαρίβα, που κανονικά ήταν το αστέρι των
ερυθρόλευκων...
Το 1953, με αφορμή τον αγώνα Ελλάδας-Ισραήλ,
πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνδικαλιστική κίνηση των ελλήνων ποδοσφαιριστών.
Εδώ έγινε και η πρώτη μεγάλη συναυλία της μεταπολίτευσης.
Τα παραπάνω είναι λίγα μόνο περιστατικά που συνδέουν το ιστορικό γήπεδο με την πόλη των Αθηνών. Είναι απορίας άξιο γιατί δεν αναδεικνύεται αλλά ούτε λαμβάνεται υπόψη αυτή η πλευρά του γηπέδου από κανέναν.
Δύσκολα μπορεί να βρεθεί ένα γήπεδο που είναι ταυτόχρονα και τόπος ιστορικής μνήμης. Εύχομαι ως πολίτης των Αθηνών αλλά και φίλαθλος να μη χαθεί άλλος ένας ιστορικός τόπος της πόλης, αλλά να αξιοποιηθεί όπως αρμόζει στην ιστορία του.Είναι δυνατόν το δημόσιο συμφέρον να επιβάλει την καταστροφή ενός μέρους της ιστορικής μνήμης μιας πόλης;
Πηγές : Ανδρέα Οικονόμου :Λεωφόρος Ηρώων (Η Ιστορία του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου στα χρόνια του πολέμου και της Κατοχής 194ο-1944) εκδ.Καππα
εκπομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου