Σαν σήμερα πριν 102 χρόνια εμφανίστηκε στον κινηματογράφο μια από τις σημαντικότερες μορφές της 7ης Τέχνης, ο Τσάρλι Τσάπλιν. Ο Τσάπλιν έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο για το χαρακτήρα ενός αλήτη που ενσάρκωσε στα χρόνια του βωβού κινηματογράφου, αυτού του Σαρλώ. Πολλοί «ειδικοί» διερωτώνται για το μυστήριο τόσο της δημιουργία αυτής της φιγούρας αλλά και της τεράστιας απήχησης που έχει στο παγκόσμιο κοινό σχεδόν για έναν αιώνα.
Το παρακάτω κείμενο νομίζω ότι βάζει τα πράγματα στη θέση τους και εξηγεί σε λίγες γραμμές γιατί ο Σαρλώ του Τσάρλι Τσάπλιν συγκινεί ακόμα την ανθρωπότητα:
« Σε κάθε του έργο έρχεται και ξανάρχεται αυτή η πάλη του Ενός με το τυφλό Σύνολο, η πάλη του Αδύνατου με τους Δυνατούς, η πάλη του Φτωχού με τους Πλούσιους. Αν στην πάλη αυτή, ο ένας, ο αδύνατος, ο φτωχός, συντριβόταν, οι ταινίες του Τσάπλιν δε θα ήταν παρά ρεαλιστικά δραματικές. Αν νικούσε κι ευτυχούσε, δε θα ήταν παρά νέες εκδόσεις του συμβατικού «χάπι-εντ». Ο Τσάπλιν διάλεξε άλλον, πολύ βαθύτερο δρόμο: Ο αδύνατος, ο μόνος, με την εξυπνάδα του, με τη λυγεράδα του, γελοιοποιεί τους δυνατούς, εξευτελίζει τη σοβαρότητά τους, κουρελιάζει την αξιοπρέπειά τους, κατατροπώνει τη δύναμή τους. Αλλά η νίκη του σταματάει ως εκεί. Είναι μια νίκη χωρίς γέρας, χωρίς κέρδος άλλο από τη χαρά που νιώθει ο Δαυίδ για τη συντριβή του Γολιάθ. Ο Τσάπλιν, κι όταν νικάει , αρνιέται τους καρπούς της νίκης του, δε δέχεται να γίνει ο ίδιος πλούσιος, δυνατός, δυνάστης ίσως. (Το τέλος του «Χρυσοθήρα» είναι μια εξαίρεση, μέσα στο έργο του). Του φτάνει να γκρεμίσει, έστω και για λίγο, τη Δύναμη απ’ το θρόνο της, να της πάρει το κνούτο απ’ τα χέρια. Έπειτα, ξαναγυρίζει στη φτώχεια του και στη μοναξιά του. Ξέρει πως η ευτυχία δεν υπάρχει στη Δύναμη και στον Πλούτο – και ξέρει πως η ευτυχία του Έρωτα είναι πύργος στην άμμο. Έτσι παίρνει πάλι το μεγάλο δρόμο, μόνος, γυμνός, έρημος, με την πίκρα στην καρδιά, με τη μάσκα του χαμόγελου στα χείλια – και με την πάντα ανικανοποίητη δίψα για τη μεγάλη Αγάπη.
Όπως έλεγε ο ίδιος κάποτε «τα τεράστια ασήκωτα παπούτσια του είναι το πιο σημαντικό και το πιο συμβολικό μέρος του Ανθρωπάκου. Που διψάει για έρωτα, αλλά τα πόδια του δεν τον αφήνουν να τρέξει σ’ αυτόν». Μα είναι και το γενικότερο σύμβολο του δραματικού χάους ανάμεσα στη Θέληση και στην Μπόρεση των βροτών. Ανάμεσα στους απέραντους πόθους μας και στη λιγοστή δύναμή μας. Ενός χάους που, ακόμα κι όταν το ξέρουμε, δεν παύουμε –μια ζωή ολόκληρη – ν’ αγωνιζόμαστε για να το γεφυρώσουμε.»
ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ «ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΥ»
απόσπασμα από άρθρο του στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, 25/4/1958
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσει κανείς τίποτε άλλο. Όσο για τα βιογραφικά στοιχεία και τη φιλμογραφία του μεγάλου αυτού ηθοποιού μπορείτε να τα βρείτε παντού στο διαδίκτυο.
Η φωτογραφία στην κορφή είναι από την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τσάπλιν, «Το Χαμίνι» (The Kid)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου