«Όταν το απόγευμα γυρίζω στο σπίτι από το
πανεπιστήμιο στο αυτοκίνητο αυτόματα βάζω το Τρίτο για να ηρεμήσω, να
ξεκουραστώ και να απολαύσω καλή μουσική. Σήμερα από τις 5 μέχρι τις 6 είχε ένα
αφιέρωμα στον Νίκο Ξυλούρη, ο οποίος πέθανε σαν σήμερα. Καταλαβαίνω, ότι το
δημόσιο ραδιόφωνο θα κάνει ένα τέτοιο αφιέρωμα. Αλλά όχι το Τρίτο. Καλώς ή
κακώς το Τρίτο έχει ένα μικρό κοινό που η αισθητική του δεν χωρά να ακούει το
καπνισμένο τσουκάλι (για να καθαρίζει η μανούλλλλλα σου φρέσκα φασολλλλάκια) και τον Ρίτσο να απαγγέλλει για
ξωμάχους και προλετάριους. Αφήστε μας μια μικρή γωνιά δική μας, σας παρακαλώ.
Κι ακούγοντας τα τραγούδια του Ξυλούρη σκεφτόμουν πόσο χαράμισαν τη φωνή του,
αυτοί οι συνθέτες των φεστιβάλ της ΚΝΕ με την άτεχνη, για να μην πω κακότεχνη
μουσική τους. Στο τέλος έμαθα ότι ήταν αναμετάδοση από τη Φωνή της Ελλάδας.
Χάθηκε ο κόσμος να την κάνουν στο Πρώτο ή στο Δεύτερο πρόγραμμα; Όλα μαγαρισμένα...»
Το παραπάνω σχόλιο ανήκει σε κάποιον
καθηγητή ελληνικού Πανεπιστημίου(δε χρειάζεται να γίνει αναφορά στο όνομά του γιατί δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο αφού άλλο είναι το νόημα της ανάρτησης) και αφορά το πώς αισθάνθηκε που κάποιοι εξέπεμψαν
από το αγαπημένο του μουσικό ραδιοφωνικό σταθμό ένα αφιέρωμα για τον Νίκο Ξυλούρη,
αυτόν το ορεσίβιο από την Κρήτη. Για τον κύριο καθηγητή μαγαρίστηκε η
ραδιοφωνική συχνότητα.
Εδώ και 20 ώρες έχει ξεσπάσει μια
κοκορομαχία μεταξύ επικριτών και υποστηρικτών του εν λόγω κυρίου με αιχμηρά σχόλια
να δίνουν και να παίρνουν.
Αναρωτιέμαι προς τι το μένος αλλά και
η έκπληξη. Δεν έχει κανείς αναρωτηθεί τι είδους προσωπικότητα μπορεί να είναι ένας
καθηγητής σε ελληνικό Πανεπιστήμιο; Τι μπορεί να εκπροσωπεί ταξικά; Ο άνθρωπος
δεν είπε τίποτε περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τη γνώμη του, η οποία έχει
δομηθεί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και αντιλήψεις. Άλλωστε είναι χρήσιμο
να δημοσιοποιούνται τέτοιες απόψεις ώστε να λαμβάνονται και οι απαντήσεις για
κρίσιμα ερωτήματα περί των πνευματικών ταγών και της χρησιμότητάς τους στην
ελληνική κοινωνία.
Ποιοι είναι λοιπόν οι άνθρωποι που γίνονται
καθηγητές Πανεπιστημίου; Μήπως είναι αυτοί που από μαθητές ακόμη διοχέτευσαν
την έκρηξη των ορμονών τους πάνω σε ένα ανοικτό βιβλίο και έλιωσαν τα παντελόνια
τους στο διάβασμα ; Ένα διάβασμα που το αντιλήφθηκαν ως υποχρέωση και καθήκον
και όχι ως αναζήτηση της αλήθειας, γιατί έτσι ήταν το πρέπον και το κοινωνικά
αποδεκτό; Μήπως είναι αυτοί που ποτέ δεν σήκωσαν το βλέμμα τους να δουν το δρόμο
και να αναρωτηθούν για την διαδρομή μέχρι το τελικό προορισμό τους παρά παρέμειναν προσηλωμένοι να κοιτούν τα πόδια τους προσέχοντας να μη χάσουν το βηματισμό τους;
Υπάρχει άραγε , στις κρίσιμες στιγμές που ζούμε ως έθνος, μια εκκωφαντική σιωπή
από τους πνευματικούς ταγούς του τόπου; Και αν ναι που οφείλεται; Μήπως επειδή το
σπουδαιότερο για αυτούς είναι να μη χάσουν το προσωπικό βηματισμό τους αδιαφορώντας
αν όλα γύρω τους καταρρέουν;
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω για αυτό
και αναρωτιέμαι.
Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε όλα
τα ανθρώπινα υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τώρα
ποιοι ανήκουν στον κανόνα και ποιοι στην
εξαίρεση είναι και αυτό προς διερεύνηση.
Σε αυτό το σημείο θα αναφέρω τη γνώμη
ενός ειδικού περί του τι είναι μουσική, περισσότερο για να θέσω ένα ακόμα ερέθισμα
για σκέψη παρά για να την αντιτάξω στα λεγόμενα του κυρίου καθηγητή.
Λέει λοιπόν κάπου ο Cecil Taylor(*): « η μουσική είναι μια κατάσταση που δεν μπορεί
να αναλυθεί με τεχνικούς όρους, αλλά έχει να κάνει με τη μαγεία και το πώς αντιλαμβάνεται
κανείς τη δύναμη ενός άλλου, υπέρ-πνευματικού κόσμου».
Πότε λοιπόν θα κάνει ξαστεριά σε αυτόν τον τόπο; ίσως όταν απομυθοποιήσουμε όλους αυτούς που απαρτίζουν τι κάθε λογής "ελίτ" και τους βάλουμε στην άκρη.
Μιας και η έμμεση αφορμή για την ανάρτηση
, στάθηκε η επέτειος του θανάτου του Ψαρρονίκου θα κλείσω με ένα τραγούδι όπου ο
μακαρίτης δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου