ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ(ένας διαφορετικός απολογισμός)

Αγαπητοί φίλοι και αγαπητές φίλες

Σε λίγες ώρες το 2015 μας αποχαιρετά. Θεωρώ ότι αυτή η χρονιά ήταν από τις χειρότερες των τελευταίων δεκαετιών. Ειδικά για την Ελλάδα και τους Έλληνες ήταν μια χρονιά μεγάλων απογοητεύσεων και δυσάρεστων δοκιμασιών. Ζούμε πλέον σε μια χώρα που σύμφωνα με τα λεγόμενα του Πρωθυπουργού, έχει χάσει την εθνική της κυριαρχία και ανεξαρτησία. Το πολίτευμα της δημοκρατίας όπως το γνωρίζαμε έχει καταλυθεί και στη θέση του έχει παρουσιαστεί ένα μόρφωμα που προήλθε από την  επιτροπεία των δανειστών της χώρας. Οι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως το ονομάσουν μεταδημοκρατία.

LEMMY : BORN TO LOSE LIVE TO WIN

Βρίσκομαι μακριά από την Αθήνα σε τόπους που πολλοί δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν. Σε μέρη που γεννούν ζωή και την προσφέρουν απλόχερα στους ανθρώπους με τόσο ολοφάνερο τρόπο που οι περισσότεροι δεν μπορούν να το αντιληφθούν επειδή οι αισθήσεις τους έχουν χρόνια τώρα αλλοιωθεί από το σύγχρονο τρόπο ζωής.

Αποφάσισα να ανοίξω τον υπολογιστή για να δω τι συμβαίνει στον πολιτισμένο κόσμο. Πληροφορήθηκα ότι ο Lemmy δεν μένει πια εδώ. Μου έκανε μεγάλη έκπληξη πως επηρέασε τα συναισθήματα πολλών ανθρώπων η είδηση του θανάτου ενός 70χρονου  αμετανόητου ρόκερ.

Ο Lemmy  έπαιζε μια μουσική που δεν μπορώ να πω ότι ήταν του γούστου μου με εξαίρεση βέβαια κάποιων λίγων τραγουδιών. Δεν θα πήγαινα ποτέ να παρακολουθήσω μια συναυλία του για τα τραγούδια παρά μόνο για να δω από κοντά το τρόπο που παίζει και συμπεριφέρεται πάνω στη σκηνή.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ; ΠΟΙΟΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ

     Έκανα το λάθος και κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας μια μέρα πριν την Παραμονή των Χριστουγέννων. Κατέβηκα στο Σύνταγμα με το μετρό. Βγαίνοντας από τα έγκατα του σταθμού στην επιφάνεια της πλατείας αντίκρισα ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο και γύρω του δυο τρεις κακοντυμένους αγιοβασίληδες , που προσπαθούσαν να δελεάσουν γονείς και παιδάκια για να τραβήξουν μια φωτογραφία μαζί τους. Ενθύμιο Χριστουγέννων 2015. Δίπλα τους ακριβώς ζητιάνος άστεγος να εκλιπαρεί βοήθειας φωνάζοντας. Και γύρω του αδιάφοροι και βιαστικοί  άνθρωποι (;) με άδειο βλέμμα,να περπατάνε γοργά προς κάθε κατευθυνση για να προλάβουν. Τι άραγε;

21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ: ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

Σήμερα , 21 Δεκεμβρίου, είναι  η ημέρα  του χειμερινού ηλιοστασίου. Όπως φανερώνει και η ετυμολογία της λέξης, (ήλιος + στάση),ο ήλιος φαινομενικά, μηδενίζει την κίνηση που διαγράφει από το βορά προς το νότο του γήινου ορίζοντα. Στη πραγματικότητα είναι το χρονικό σημείο που ο άξονας περιστροφής της Γης  έχει για το Βόρειο Ημισφαίριο, τη μέγιστη απομάκρυνσή του από τον ήλιο κατά  την ετήσια περιστροφή του.

Σήμερα λοιπόν έχουμε τη μικρότερη σε διάρκεια ημέρα και την μεγαλύτερη σε διάρκεια νύχτα. Για πολλούς λαούς σήμερα είναι η αρχή του χειμώνα.

Πολλοί πολιτισμοί συνέδεσαν αυτό το αστρονομικό φαινόμενο με τη θρησκεία τους δημιουργώντας μεγάλες και σημαντικές εορτές που ενώ είναι φαινομενικά διαφορετικές  παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες, αφού ουσιαστικά είναι η εξέλιξη της ίδιας γιορτής στους αιώνες.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Χωρίς να θέλω να γίνω κουραστικός επαναλαμβάνω πάλι, ότι εδώ και πολύ καιρό έχει χαθεί η λογική και το αυτονόητο. Ζούμε σε μια χώρα που βρίσκεται υπό κατοχή, με το τον ίδιο τον πρωθυπουργό να λέει αδιάντροπα ότι έχει χαθεί η εθνική κυριαρχία. Σε μια χώρα που διεθνείς οργανισμοί όπως το ΔΝΤ παραδέχονται ότι εφάρμοσαν λάθος οικονομικά προγράμματα τα οποία είχαν σαν αποτέλεσμα την εξόντωση του Ελληνικού λαού. Έφτασε η χώρα να μη μπορεί να θρέψει τα παιδιά της,  τα οποία φεύγουν στο εξωτερικό για αναζήτηση καλύτερης  μοίρας. Ταυτόχρονα βλέπουμε την  ίδια αυτή χώρα να  μετατρέπεται σε αποθήκη ψυχών από εμπόλεμες περιοχές αλλά και σε καταφύγιο ποινικών οι οποίοι είναι ανεπιθύμητοι σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ζούμε σε μια χώρα που αδυνατεί να φυλάξει τα σύνορά της και τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη «συνοδεύουν» την πτήση του Έλληνα υπουργού της …Εθνικής  Άμυνας και την ομόλογό του Ολλανδή υπουργό πάνω από το Αιγαίο. (http://newpost.gr/politiki/parapolitika/504337/kammenos-eyrwpaioi-omologoi-moy-eidan-zwntana-toyrkikes-parabiaseis-sto-aigaio )

Καμιά αντίδραση και κανένας προβληματισμός από κανέναν. Μέχρι που άρχισε να γίνεται λόγος για το νομοσχέδιο που αφορά το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών. Ξαφνικά αυτός ο αψυχολόγητος λαός χωρίστηκε σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα και άρχισαν οι κοκορομαχίες.

Νομίζω ότι σε αυτή τη περίπτωση η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια.

Η ΠΡΩΤΗ ΠΤΗΣΗ

Τέτοιες μέρες (17 Δεκέμβρη) πριν από 102 χρόνια οι αμερικανοί αδερφοί Ράιτ, κατασκευαστές ποδηλάτων πέταξαν το πρώτο αεροπλάνο, αλλάζοντας τον κόσμο για πάντα. Η πρώτη πτήση των αδελφών Ράιτ διάρκεσε μόλις 12 δευτερόλεπτα και διάνυσε απόσταση 37 μέτρων (120 πόδια), λιγότερο από το μήκος ενός σημερινού Airbus Α320 ή ενός Boeing 747. Ήταν η πρώτη φορά που ο άνθρωπος πραγματοποίησε μια απολύτως ελεγχόμενη μηχανοκίνητη πτήση με ένα αεροπλάνο βαρύτερο από τον αέρα.

Η NASA  σε ανάμνηση του γεγονότος εξέδωσε την πιο πάνω φωτογραφία που κάνει μια γλαφυρή σύγκριση του μήκους που διένυσε το πρώτο αεροπλάνο με το μήκος ενός Boeing 747.

ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ

Πλησιάζει το τέλος της χρονιάς και άρχισαν να δημοσιεύονται και οι πρώτες ανασκοπήσεις. Τι θα θυμάμαι προσωπικά από αυτή τη χρονιά; Αίμα, πολύ αίμα αθώων, θυσία στο βωμό ενός παγκόσμιου συστήματος που καταρρέει. Θα θυμάμαι επίσης τη εκτέλεση του ελληνικού λαού ως παράπλευρη απώλεια μιας παγκόσμιας ανακατωσούρας. Έχουμε μπει σαν παγκόσμια κοινότητα στη εβδομάδα των Παθών. Δεν μπορώ να προβλέψω αν η Ανάσταση είναι κοντά. Το σίγουρο όμως είναι ότι έχει φτάσει η ώρα της ατομικής περισυλλογής και προετοιμασίας. Οι ψευδαισθήσεις τελειώνουν και μαζί  ο χρόνος.

BOB DYLAN : LIKE A ROLLING STONE

Δεν υπάρχουν πολλά τραγούδια στην ιστορία της μουσικής που συντάραξαν τον κόσμο και άλλαξαν την πορεία της προς νέες  δημιουργικές κατευθύνσεις.

Ένα τέτοιο τραγούδι είναι το Like A Rolling Stone του Μπομπ Ντύλαν. Το τραγούδι αυτό βρίσκεται στην κορφή της λίστας με τα 500 σημαντικότερα τραγούδια όλων των εποχών για το έγκυρο μουσικό περιοδικό Rolling Stone.

Θα προσπαθήσω να αφηγηθώ την ιστορία αυτού του τραγουδιού που επηρέασε πολλούς μετέπειτα ροκ σταρς και στάθηκε για τον ίδιο τον  Dylan  το σημείο της αποκάλυψης νέων δρόμων.

Το 1965 ήταν μια καθοριστική χρονιά για τον Bob Dylan αλλά και τη μουσική. Ήταν άνοιξη του 1965 όταν ο Dylan γυρίζοντας από μια τουρνέ στην Αγγλία ήταν προβληματισμένος για τις προσδοκίες του κοινού απ΄αυτόν αλλά και την δική του μουσική πορεία. Μέσα σε λίγα χρόνια είχε καταφέρει να γίνει το μεγαλύτερο αστέρι της φόλκ μουσικής και ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους νεαρούς μουσικούς. Αυτή η διασημότητα του άνοιξε όλες τις πόρτες της μουσικής  αλλά και της τέχνης γενικότερα. Η επαφή π.χ. με τον κύκλο του Αντυ Γουώρχολ και το περιβάλλον του Factory –ότι πιο πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή στην Νέα Υόρκη- ήταν αναπόφευκτη αλλά ο  Dylan  δεν έγινε ποτέ μέλος αυτής της παρέας μάλλον το αντίθετο.

Η ιλιγγιώδης  ταχύτητα της μέχρι τότε πορείας , με ότι αυτή συνεπάγεται ,τον στέγνωσαν από πλευράς έμπνευσης και ήταν μπροστά στο μεγάλο δίλλημα να παρατήσει την μουσική και το τραγούδι ή να αλλάξει εντελώς κατεύθυνση. Το βάρος της δημοσιότητας φάνταζε απίστευτο για να το αντέξουν οι ώμοι ενός 24χρονου επαρχιώτη από τη Μινεσότα που βρέθηκε στο επίκεντρο της Μητρόπολης του κόσμου την Νέα Υόρκη, σε μόλις 3 χρόνια. Αυτός ο τρόπος ζωής μάλλον ήταν αταίριαστος με τη φιλοσοφία του νεαρού τροβαδούρου.

GOT MY MOJO WORKING #9

 

Οι ακτές της Δυτικής Αφρικής ήταν οι σημαντικότερες πηγές τροφοδότησης του δουλεμπορίου που άνθισε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τις αποικίες της Καραϊβικής στον 17^ο και 18^ο αιώνα. Εκατομμύρια Αφρικανοί πουλήθηκαν ως σκλάβοι και επάνδρωσαν τις φυτείες του Νότου. Αυτή η βίαιη μετακίνηση πληθυσμού στάθηκε η αιτία να μεταφερθούν στην αμερικανική ήπειρο σημαντικά στοιχεία από τον πολιτισμό της αφρικανικής ηπείρου καθώς και ήθη ,έθιμα αλλά και θρησκευτικές τελετές και δοξασίες. Ο βίαιος εκχριστιανισμός των σκλάβων δε στάθηκε ικανός να σβήσει από τη μνήμη τους τις ρίζες τους. Έτσι κατάφεραν να περάσουν πολλά στοιχεία από τις χαμένες πατρίδες τους στο νέο τους τόπο. Έτσι δημιουργήθηκε ο αφρικανο-αμερικάνικος πολιτισμός που μέρος του είναι και η μουσική μπλουζ.

Πάνω σε αυτές τις παλιές θύμησες από τις πατρογονικές θρησκείες βασίζονται τα διάφορα ξόρκια και φυλακτά που κουβαλούν μαζί τους οι απόγονοι των σκλάβων. Από αυτή τη συνήθεια δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν οι μπλουζμεν.

CAROL KAYE : Η ΠΡΩΤΗ ΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΜΠΑΣΟΥ

Υπάρχει μια κατηγορία εξαιρετικών μουσικών που ενώ έχουν στιγματίσει με το παίξιμο τους την συντριπτική πλειοψηφία όλων των γνωστών και διαχρονικών επιτυχιών παραμένουν στην σκιά των μεγάλων αστέρων της μουσικής και το όνομά τους πολλές φορές είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό. Είναι απολύτως σεβαστοί και περιζήτητοι στην «πιάτσα» της μουσικής αλλά βρίσκονται σχεδόν πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Πρόκειται για τους μουσικούς των sessions , όπως έχει επικρατήσει να ονομάζονται, δηλαδή τους μουσικούς που λαμβάνουν μέρος στις ηχογραφήσεις που γίνονται στα στούντιο. Είναι συνήθως υπάλληλοι του στούντιο και απαρτίζουν την ορχήστρα του στούντιο, την House Band όπως λέγεται στη μουσική ορολογία. Πολλές δισκογραφικές εταιρείες έχουν δικά τους στούντιο και δικές τους House Band οι οποίες συνοδεύουν στις ηχογραφήσεις τους καλλιτέχνες της εταιρίας και είναι υπεύθυνες για πολλές από τις σχολές της σύγχρονης μουσικής όπως πχ για τον « ήχο του Ντητρόιτ» ή τον «ήχο της Stax».

ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Πριν τις εκλογές, σε ένα άρθρο,  σας είχα συστήσει τον νέο Πρωθυπουργό της Ελλάδας και τόνιζα με πικρία ότι οι εκλογές ήταν απαραίτητες ώστε να βγουν κάποιοι που να μιλούν την γλώσσα των ιθαγενών. (http://kontrastokyma.blogspot.gr/2015/09/blog-post_19.html)

Σήμερα έρχεται στη δημοσιότητα από την Eφημερίδα των Συντακτών μια επιστολή του σκληρού Ντέκλαν Κοστέλο (εκπρόσωπος της Κομισιόν , μέλος της τρόικα)  προς το Υπουργείο Παιδείας ,που καταδεικνύει με το πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή και ότι οι «κυβερνώντες» το μόνο που πράττουν είναι να εκτελούν τις εντολές της πραγματικής κυβέρνησης που αποτελείται από υπαλλήλους των δανειστών.

JOHN LENNON: ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ...

Απεχθάνομαι τις επετείους κάθε είδους. Ειδικά αυτές που συνοδεύονται με αφιερώματα –μνημόσυνα, γεμάτα κλάψα και νοσταλγία. Νομίζω ότι οι επέτειοι είναι το άλλοθι  για την προσπάθεια που κάνουμε να αναστήσουμε κάτι που έχει πεθάνει  από καιρό μέσα μας  ή που δεν μας έχει αγγίξει καν όταν συνέβαινε σε πραγματικό χρόνο. Ειδικά στην Τέχνη οι καλλιτέχνες παραμένουν αθάνατοι αφού ζουν μέσα από το έργο τους που μας συντροφεύει ή όχι σε όλη μας τη ζωή. Σήμερα λοιπόν από το πρωί το διαδίκτυο έχει κατακλυστεί με πολύ κλάψα για τον Lennon. Θα πάω μάλλον κόντρα στη πεπατημένη και θα αναρτήσω κάτι από αυτό που στάθηκε η αιτία να αγαπηθεί αυτός και οι φίλοι του -τα σκαθάρια -από εκατομμύρια ανθρώπους. Τα τρίλεπτα τραγούδια που ξεχείλιζαν από ενέργεια και συναίσθημα. Όλα τα άλλα είναι «Χόλυγουντ» και το αποτέλεσμα του τεράστιου βάρους της δημοφιλίας το οποίο  κάθισε στις πλάτες ενός πιτσιρικά από το Λίβερπουλ που όταν γεννήθηκε δεν είχε στον ήλιο μοίρα.

ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ

Στις χθεσινές περιφερειακές εκλογές  στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν  κατέλαβε την πρώτη θέση με 28%  και προηγείται στις 6 από τις 13 περιφέρειες της Γαλλίας.

Μπορεί τα πρωτοσέλιδα μεγάλων γαλλικών εφημερίδων να μιλάνε για σοκ  αλλά νομίζω ότι αυτό το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο για οποίους δεν έχουν παρωπίδες και βλέπουν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω του.

Όταν ο τρόμος πλανάται πάνω από την Ευρώπη και η απογοήτευση από την αδυναμία των πολιτικών να δώσουν πειστικές απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα που ταλανίσουν τους πολίτες έφεραν την αδιαφορία μεγάλης μερίδας  γάλλων πολιτών για τις εκλογές (αποχή 49%) και την ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς.

ΤΟ ΜΠΛΟΥΖ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΡΟΚ΄Ν΄ΡΟΛ #8

Καλοκαίρι του 1954 στο Μέμφις του Τεννεσσή. Σε ένα μικρό στούντιο ηχογραφήσεων τρεις νεαροί κάνουν αποκαμωμένοι ένα μικρό διάλλειμα από την εξαντλητική, αλλά χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα , πρόβα λίγο πριν τα παρατήσουν. Ο τραγουδιστής είναι ένας νεαρός που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Τούπελο. Η φτώχεια και η ανέχεια έσπρωξαν τον πατέρα του στην παρανομία. Η παράνομη διακίνηση αλκοόλ και ο ορατός κίνδυνος της σύλληψης ανάγκασαν την οικογένεια να εγκαταλείψει μια νύκτα την πόλη κακήν κακώς, προς αναζήτηση καλύτερης τύχης στο Μέμφις.

Ο νεαρός λευκός ήρωας αυτής της μικρής ιστορίας έφηβος πλέον τριγύριζε σε μέρη απαγορευμένα για λευκούς. Ήταν οι δρόμοι που ζούσαν οι μαύροι. Η μουσική τους, τα μπλουζ, τον τράβαγε σαν μαγνήτης. Η Beale Street ήταν ο δρόμος που μπορούσες να ακούσεις να παίζεται αυτή η μουσική και μπορούσες να συναντήσεις και τους ανθρώπους που την δημιουργούσαν. Σ΄αυτόν το δρόμο τριγυρνούσε ο μικρός αδιαφορώντας για τα σχόλια των «καθωσπρέπει» λευκών.

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΣΑΣΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ;

Δεν είναι λίγες οι φορές που επιβεβαιώνεται η ρήση «μια φωτογραφία χίλιες λέξεις». Βλέποντας την φωτογραφία που δημοσιεύθηκε από την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, πολλές σκέψεις και ερωτηματικά γεννιούνται για το κατάντημα αυτού του τόπου. Μιας πατρίδας που βάλλεται από παντού και καταρρέει καταπληγωμένη στην άβυσσο. Έρχονται στιγμές που τα λόγια στερεύουν και δεν υπάρχουν κατάλληλα για να εκφράσουν τον ανείπωτο πόνο που αισθάνεται κάποιος μπροστά στο χαμό του τόπου όπου γεννήθηκε και ζει.

ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ #7

....Ο Τζο αναπροσδιορίστηκε ως αρχηγός. Παράγγελνε τα ποτά και τακτοποιούσε τον κόσμο γύρω όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα και βγήκε ο J.B. Lenoir και η ορχήστρα του. Ο J. B.  ήταν ένας κοντόσωμος και το ριγωτό πανωφόρι που φόραγε κρεμόταν στο πάτωμα. Είχε ίσια μαλλιά γυαλιστερά, χτενισμένα προς τα πίσω και πατικωμένα. Σαν φώκια ήταν. Η μπάντα που τον συνόδευε είχε τρία πνευστά προχωρημένης ηλικίας και σε προχωρημένο στάδιο αλκοολισμού, που έπρεπε ν’ ακουμπάει ό ένας πάνω στον άλλο για να μη σωριαστούν χάμω. Ο J. B. έπαιζε  κιθάρα και τραγουδούσε σ’ ένα μικρόφωνο που το είχε στηρίξει γύρω από το λαιμό του. Είχε ψιλή, σχεδόν γυναικεία, φωνή κι ήταν ωραίος τραγουδιστής. Έπαιζε , τραγουδούσε και συγχρόνως χόρευε μες τον κόσμο. Ο Τζο καθόταν κουνώντας το κεφάλι του επιδοκιμαστικά. Τον γούσταρε τον J.B.