Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
THE BAND OF GYPSYS
THE BAND OF GYPSYS
Στο τέλος του 1969
οι Band of Gypsys, το τρίο που είχε σχηματιστεί λίγο καιρό πριν με τους Μπάντι
Μάιλς (τύμπανα) και Μπίλι Κοξ (μπάσο), πραγματοποιούν μια ζωντανή ηχογράφηση
στο θρυλικό Fillmore East της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για τον τελευταίο δίσκο
που θα κυκλοφορήσει ενώ θα βρίσκεται ακόμα στη ζωή ο Χέντριξ. Ριψοκινδυνεύει
πάνω στη σκηνή, αρνείται να ενταχθεί στις κλασικές φόρμες, αλλά φροντίζει να
τις «υπηρετήσει» όλες: ψυχεδέλεια, acid, funk, μπλουζ, R&B, hard rock,
jazz. Οι παικτικοί του υπαινιγμοί συναντούν διαρκώς την τσακισμένη τροχιά της
Αμερικής, τους δήμιους και τα θύματα.Το 12λεπτο του «Machine Gun» είναι η
κραυγή διαμαρτυρίας, η σύγκρουση με τον πόλεμο, η μάχη σώμα με σώμα με τον ήχο
που «πνίγεται στο αίμα» μέσα από την παραμόρφωση σε μια τσακισμένη τροχιά που
οδηγεί – και οδηγείται – στην καταστροφή.
Το «Band of Gypsys» είναι η δύναμη
που δεν σταματάει να ξεπερνά τα όριά της, έτοιμη να κατακτήσει κορυφές
ανεξερεύνητες, μια ματωμένη σπονδή που απορρίπτει και καταγγέλλει. Είναι η
επιτομή της μουσικής του Χέντριξ, την οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει ως «freak ‘n
funky».Τον Ιανουάριο του 1970, μετά από μια καταστροφική εμφάνιση στο Madison
Square Garden, όπου ο Τζίμι, υπό την επήρεια LSD, φεύγει από τη σκηνή,
αφήνοντας 19.000 θεατές να τον περιμένουν μάταια, οι Band of Gypsys διαλύονται.
Παρόλα αυτά, οι Κοξ και Μάιλς τον συνοδεύουν στο φεστιβάλ του Isle of Wight, σε
μια ακόμα απογοητευτική εμφάνιση. Στα μέσα του ’70 ξεκινάει μια ευρωπαϊκή
τουρνέ, όμως στο Άαρχους της Δανίας εγκαταλείπει το stage μετά από τρία
τραγούδια, λέγοντας στο μικρόφωνο «είμαι νεκρός εδώ και καιρό»…
ΤΟ ΤΕΛΟΣ
"Η ιστορία
της ζωής είναι πιο γρήγορη κι από το κλείσιμο του ματιού. Η ιστορία της αγάπης
είναι ένα γεια σου και ένα αντίο,μέχρι να ξανασυναντηθούμε."
(ο επίλογος από ένα τρισέλιδο ποίημα που
βρέθηκε δίπλα στον νεκρό Hendrix,και θεωρείται το τελευταίο του γραπτό.)
Στις 18
Σεπτεμβρίου του 1970, ο Τζίμι Χέντριξ πεθαίνει στο Λονδίνο από αναρρόφηση,
ύστερα από χρήση βαρβιτουρικών και αλκοόλ. Ήταν μόλις 28 χρόνων και αποτέλεσε
μέλος των τραγικών «three J’s» (οι άλλοι δυο ήταν ο Jim Morrison και η Janis
Joplin) που άφησαν ορφανή τη μουσική σκηνή στο ξεκίνημα των 70ties. Ο
αριστερόχειρας βιρτουόζος πρόλαβε να αφήσει πίσω του μια τεράστια κληρονομιά,
καθορίζοντας σε τεράστιο βαθμό την εξέλιξη του ροκ και εμπνέοντας με το παίξιμό
του χιλιάδες κιθαρίστες και συγκροτήματα. Μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια άνοιξε
καινούργιους ορίζοντες και επηρέασε όσο ελάχιστοι άλλοι τη σκέψη και την πορεία
της σύγχρονης μουσικής.Είναι αυτός που πήρε την κιθάρα μέσα από τα χέρια του
ROBERT JOHNSON και την εκτόξευσε στο διάστημα ....ο ΠΑΡΑΚΑΤΙΑΝΟΣ
μαύρος Τσεροκι που κατέκτησε την κορφή και δεν την άφησε ποτέ.
Τη νύχτα που γεννήθηκα, ναι Κύριε, τ’ ορκίζομαι
το φεγγάρι έγινε κόκκινο της φωτιάς
Τη νύχτα που γεννήθηκα, τ’ ορκίζομαι
το φεγγάρι έγινε κόκκινο της φωτιάς
Γιατί είμαι παιδί βουντού, ένα παιδί βουντού
(Τζίμι Χέντριξ, Voodoo Child, 1968)
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αντι για επιλόγου
διάλεξα την αφήγηση του MILES DAVIS ,όπως περιγράφεται στην αυτοβιογραφία του,
για την γνωριμία του με τον Χέντριξ
"Τον Τζίμι
τον γνώρισα όταν με πήρε τηλέφωνο ο μάνατζερ του και μου ζήτησε αν του πω δυο
λόγια για τον τρόπο που έπαιζα κι εφτιαχνα την μουσική μου.Ο Τζίμι γούσταρε την
δουλειά μου και ήθελε να προσθέσει περισσότερα στοιχεία τζαζ στην μουσική
του.Του άρεσε το παίξιμο του ΚΟΛΤΡΕΙΝ , μ'ολες εκείνες τις λεπτές αποχρώσεις κι
έπαιζε την κιθάρα του με παρόμοιο τρόπο. Μου είπε ακόμα οτι είχε πιάσει
τον ήχο της κιθάρας που έβγαζα με τη τρομπέτα μου.
Ήταν πολύ ωραίος
τύπος, ήσυχος αλλά με έντονη προσωπικότητα και δεν είχε καμία σχέση με την
εικόνα που είχε ο κόσμος γι' αυτόν. Ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που
παρουσίαζε πάνω στην σκηνή. Όταν αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και να μιλάμε για
την μουσική διαπίστωσα οτι δεν ήξερε να διαβάζει παρτιτούρα.....Υπάρχουν
ένα σωρό μεγάλοι μουσικοί-μαύροι και λευκοί- τους οποιους
γνώρισα,εκτίμησα και έπαιξα μαζί τους που δεν ξέρουν να διαβάζουν μουσική .
Έτσι, ο Τζίμι δεν έπεσε στα μάτια μου εξαιτίας αυτού του πράγματος. Ο Τζίμι
ήταν σπουδαίος μουσικός με έμφυτο ταλέντο και αυτοδίδακτος. Έπαιρνε διάφορα
πράγματα απ' όποιον έκανε παρέα και τα μάθαινε πολύ γρήγορα. Με το που άκουγε
κάτι το έπιανε αμέσως. Έπιανε τα πάντα με το αυτί,είχε αυτό το φυσικό
χάρισμα.Του έπαιζα λοιπόν και του έδειχνα διάφορα κόλπα. 'Η του έβαζα ένα δίσκο
,δικό μου ,'η του ΤΡΕΙΝ ,και του εξηγούσα τι κάναμε. Έπειτα εκείνος άρχισε να
ενσωματώνει όσα του έλεγα μέσα στους δίσκους του. Ήτανε φοβερός. Με επηρέασε,
όπως τον επηρεασα και εγώ, γιατί έτσι φτιάχνεται πάντα η καλή μουσική. Ο ένας
δείχνει στον άλλον και ύστερα προχωράει παραπέρα...
...Είχαμε
κανονίσει να βρεθούμε στο Λονδίνο ,μετά την συναυλία (εννοεί το festival of
isle White όπου έπαιξαν και οι δυο), για να μιλήσουμε για ένα δίσκο που είχαμε
αποφασίσει να κάνουμε μαζί. Ήμαστε στο παρα πέντε να ηχογραφησουμε ένα
δίσκο,αλλά κολλήσαμε στα λεφτά ή δεν είχαμε χρόνο να τον κάνουμε. Είχαμε παίξει
παρα πολλές φορές στο σπίτι μου τζαμαροντας μονάχα. Σκεφτήκαμε λοιπόν οτι ίσως
ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα δίσκο μαζί. Ελα όμως που,επιστρέφοντας στο Λονδίνο
μετά την συναυλία, είχε τέτοια κίνηση στους δρόμους που δεν προλάβαμε να
φτάσουμε έγκαιρα στο ραντεβού,κι έτσι, ο Τζίμι είχε φύγει. Στη συνέχεια εγώ θα
πήγαινα στην Γαλλία, νομίζω, για να δώσω μερικές συναυλίες και θα γύριζα στη
Νέα Υόρκη. Ο Γκιλ Εβανς με πήρε τηλέφωνο και μου είπε οτι είχε κανονίσει να
βρεθούνε με τον Τζίμι και ήθελε να είμαι και εγώ εκεί. Του είπα οτι θα πήγαινα.
Εκεί που περιμέναμε να έρθει ο Τζίμι, μάθαμε οτι είχε πεθάνει
στο Λονδίνο από αναρρόφηση....
Ο θάνατος του
Τζίμι με αναστάτωσε φοβέρα ,γιατί ήταν πολύ νέος κι είχε τόσα να κάνει
ακόμα. Αποφάσισα να πάω στην κηδεία του στο Σιάτλ,παρ΄ολο που μου την έδινε .Η
κηδεία εκείνη ήταν τέτοιο σπάσιμο που πήρα όρκο να μην ξαναπατησω το πόδι μου
σε κηδεία-και πραγματικά,δεν ξαναπήγα.
 |
| O MILEW DAVIS ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ HENDRIX |
Ο λευκός παπάς
ούτε που είχε ξανακούσει το όνομα του Τζίμι κι έκανε συνέχεια λάθος,την μια
το΄λεγε έτσι την άλλη αλλιώς.Καλά ήταν να ντρέπεσαι για λογαριασμό του. Κι
έπειτα δεν είχε ιδέα , ο μαλάκας, ποιος ήταν ο Τζίμι,δεν είχε ακουσει τίποτα
για το έργο του . Σπάστηκα αφάνταστα που ένας σπουδαίος άνθρωπος σαν τον
Τζίμι Χέντριξ έτυχε τέτοιας κακιάς μεταχείρισης , μετά απ΄ολα όσα είχε
κάνει για την μουσική."
Κλείνω με ένα
αυτοσχεδιασμο πάνω σε ένα μπλουζ. Ειναι χαρακτηριστική η προσήλωση του στον
αυτοσχεδιασμό ,γνώρισμα πολύ μεγάλων μουσικών.
όπως των παρακάτω
αφου δεν
καταφεραμε να ακουσουμε την ορχηστρα του Gil Evans να παιζει με τον Hendrix
ας ακουσουμε τον Sting να παιζει μαζι του σε ενα τραγουδι του
Hendrix.
και την ορχηστρα
του Gil Evans σε τραγουδια του Hendrix.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου