ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΜΠΑΛΛΑ;
Καλό μήνα.
Σήμερα όλες οι εφημερίδες έχουν στα πρωτοσέλιδά τους, ένα
κομμάτι για την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και για την αποχώρηση απ’αυτήν του «τυπάρα»
αρχηγού Γ. Καραγκούνη. Αφήνω τους ειδήμονες ν’ασχοληθούν μ’αυτά, αν και με καθυστέρηση, αρκετών ημερών. Δεν
πειράζει. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Εμένα θα με απασχολήσει ένα σοβαρότερο θέμα που αναδεικνύεται
όλο και πιο έντονα καθώς εξελίσσεται το Μουντιάλ.
Πρόκειται για το βασικό συστατικό ,που κάνει ,μαζί με τα αλλά που αναφέρθηκαν τις προηγούμενες μέρες , το άθλημα του ποδοσφαίρου το ελκυστικότερο όλων. Μιλάω φυσικά για το θέαμα. Για να το πω πιο λαϊκά ,για την «μπάλα». Που είναι η μπάλα ρε παιδιά; Έχω δει ωραία στάδια, ωραία στιγμιότυπα από τις εξέδρες, φανταστικά κοντινά πλάνα που αιχμαλωτίζουν την στιγμή. Ευρηματικές διαφημίσεις, ωραίες στολές, υψηλής ευκρίνειας εικόνα. Αλλά έχω χάσει την μπάλα…Έχει γίνει δυσεύρετη. Τι να φταίει άραγε; Μπορεί κάποιος να πει ,και θα το δεχτώ: Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και στην μουσική ,στο κινηματογράφο, στην λογοτεχνία την ποίηση. Η έλλειψη έμπνευσης. Πως εμπνέεται κάποιος; Θεωρώ μέσα από την κοινωνικότητα και τις ανθρώπινες επαφές. Από την ευαισθητοποίηση στα προβλήματα του κοινωνικού του περιβάλλοντος. Από τις δυνατές εικόνες που περιμένουν να τις αντιληφθούμε. Από την ελευθερία της βούλησης στα πλαίσια μιας ομάδας. Από την παρέκκλιση καμιά φορά από τους «κανόνες». Λείπει στην προκειμένη περίπτωση αυτό που λέγανε ,πολύ σοφά , οι παλιοί φίλαθλοι : η ποδοσφαιρική «αλητεία». Η «αλητεία» του Δομάζου, του Νεστορίδη, του Δεληκάρη ,του Μπεστ, του Μαραντόνα, του Γκαρίντσα, του Πελέ, του Ζιντάν κ.α.
Πρόκειται για το βασικό συστατικό ,που κάνει ,μαζί με τα αλλά που αναφέρθηκαν τις προηγούμενες μέρες , το άθλημα του ποδοσφαίρου το ελκυστικότερο όλων. Μιλάω φυσικά για το θέαμα. Για να το πω πιο λαϊκά ,για την «μπάλα». Που είναι η μπάλα ρε παιδιά; Έχω δει ωραία στάδια, ωραία στιγμιότυπα από τις εξέδρες, φανταστικά κοντινά πλάνα που αιχμαλωτίζουν την στιγμή. Ευρηματικές διαφημίσεις, ωραίες στολές, υψηλής ευκρίνειας εικόνα. Αλλά έχω χάσει την μπάλα…Έχει γίνει δυσεύρετη. Τι να φταίει άραγε; Μπορεί κάποιος να πει ,και θα το δεχτώ: Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και στην μουσική ,στο κινηματογράφο, στην λογοτεχνία την ποίηση. Η έλλειψη έμπνευσης. Πως εμπνέεται κάποιος; Θεωρώ μέσα από την κοινωνικότητα και τις ανθρώπινες επαφές. Από την ευαισθητοποίηση στα προβλήματα του κοινωνικού του περιβάλλοντος. Από τις δυνατές εικόνες που περιμένουν να τις αντιληφθούμε. Από την ελευθερία της βούλησης στα πλαίσια μιας ομάδας. Από την παρέκκλιση καμιά φορά από τους «κανόνες». Λείπει στην προκειμένη περίπτωση αυτό που λέγανε ,πολύ σοφά , οι παλιοί φίλαθλοι : η ποδοσφαιρική «αλητεία». Η «αλητεία» του Δομάζου, του Νεστορίδη, του Δεληκάρη ,του Μπεστ, του Μαραντόνα, του Γκαρίντσα, του Πελέ, του Ζιντάν κ.α.
Και για να μην μείνουμε μόνο με την ανάμνηση ας δούμε λίγη «μπάλα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου