ΠΙΚΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙΣ

Ακούω από το πρωί στα ραδιόφωνα για την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου προς το χειρότερο, με κύριο στόχο την ελαχιστοποίηση της πιθανότητας της απεργίας. Αρκετοί σχολιαστές έπεσαν ξανά από τα σύννεφα. Νομίζω ότι είτε μας θεωρούν ηλίθιους , είτε ζουν σε άλλο πλανήτη. Για ποιον συνδικαλισμό μιλάνε και για ποιούς εργαζόμενους;

το κεντρικό σύνθημα της μεγάλης απεργίας του Σικάγο το 1864 ,,που ουσιαστικά ήταν η αφετηρία του συνδικαλιστικού κινήματος, ήταν 8 ώρες δουλειά,8 ώρες ανάπαυση,8 ώρες ύπνος.

Σήμερα το 2014 οι 8 ώρες δουλειάς δεν υπάρχουν για την συντριπτική πλειοψηφία των ΕΛΛΗΝΩΝ. Είτε είναι μηδενικές είτε περισσότερες...

Οι 8 ώρες ανάπαυσης δεν υπάρχουν για τους ίδιους λόγους (ένας άνεργος δεν αναπαύεται ποτέ )

Οι 8 ώρες ύπνου μάλλον είναι όνειρο για τους περισσότερους.

Χρειάστηκαν 30 χρόνια (1984-2014) για να εξελιχθεί ο συνδικαλισμός από ταξικός σε κομματικός και στο τέλος σε εργοδοτικός.Οι συνδικαλιστές αντι να διεκδικούν καλύτερες συνθήκες για τους εργαζόμενους μετατράπηκαν στον κυματοθραύστη των αντιρρήσεων των εργαζομένων,και σε αγγελιοφόρους των κελευσμάτων της εργοδοσίας.Πολλοί απ’αυτούς ανταμείφθηκαν για το έργο που πρόσφεραν με το να τους δοθούν υπουργικοί θώκοι, όπου από αυτούς ,ειδικά την τελευταία πενταετία κατακρεούργησαν τους εργαζόμενους  . Αυτό θα πει ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που αφελώς πίστεψαν αυτούς.

Άλλοι πάλι κατέλαβαν βουλευτικά έδρανα άλλοι πήγαν στην ευρωβουλή και άλλοι διορίστηκαν  διοικητές σε οργανισμούς του δημοσίου π.χ. ΙΚΑ,ΕΑΒ,ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ,κλπ. Θέτω το ρητορικό ερώτημα . Πως είναι δυνατόν να εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα ανθρώπους που υποτίθεται του πηγαίνουν κόντρα υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της άλλης πλευράς; Επίσης οι κομματικοί συνδικαλιστές είναι ποτέ δυνατόν να πάνε κόντρα με τα συμφέροντα των κομμάτων που υπηρετούν ;

Οι εργαζόμενοι από την άλλη, δεν γύρισαν την πλάτη στον κομματικό συνδικαλισμό.Απεναντίας τον θέριεψαν δημιουργώντας μικρές κομματικές αυλές στο χώρο εργασίας ,αναδεικνύοντας το κάθε συνδικαλιστή σε κομματικό μικροπαράγοντα. Μπαίνοντας μέσα στο πυρήνα της κρίσης κάνουν ακόμα ένα μοιραίο λάθος. Δεν διδάσκονται από τις εκατόμβες των απολύσεων, την εξαφάνιση των μεγαλοσυνδικαλιστών απο τις κρισιμότατες στιγμές που χάθηκαν σχεδόν όλα τα εργασιακά δικαιώματα.Αλλά πέφτουν θύματα,για άλλη μια φορά, του κοινωνικού αυτοματισμού ,και καταφέρονται εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων εργαζομένων.Δηλαδή κανονικός κοινωνικός εμφύλιος.

Δεν επιθυμώ να γίνω πιο σκληρός. Άλλωστε αυτός που κρίνει και τιμωρεί πολύ σκληρά είναι οι φυσικοί νόμοι...

Σε λίγες μέρες άλλο ένα κομμάτι της περιουσίας μας η ΔΕΗ, θα πάψει να είναι δικό μας.Ταυτόχρονα ο νέος συνδικαλιστικός νόμος θα ψηφιστεί, όπως και αυτός που θα καταργεί την αργία της Κυριακής.Μήπως είναι η ύστατη ώρα να κάνουμε ταμείο;να δούμε τι χάσαμε; γιατί το χάσαμε; Δεν νομίζετε οτι αρκετά βρίσαμε   τους δημόσιους ;τους ελεύθερους επαγγελματίες;τους πολιτικούς;τους δημοσιογράφους;τους ταξιτζήδες;τους ένστολους;τους παπάδες; τους ιδιωτικούς; Πέντε χρόνια βρίζουμε τους πάντες  και δεν βγαίνει τίποτα. Μήπως αν συνεχίσουμε έτσι στο τέλος μας πουλήσουν για σκλάβους;