ΟΙ ΑΣΣΟΙ ΤΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ;
ένα αφιέρωμα στην πρώτη μεταπολεμική εθνική ομάδα.

ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ 1953-1958
ΟΡΘΙΟΙ:Νεμπίδης, Ιωάννου, Ρωσσίδης, Σούλης, Παπαγεωργίου, Μουράτης
ΚΑΘΙΣΤΟΙ:Σεραφείδης, Μανταλόζης, Δαρίβας, Εμμανουηλίδης, Δρόσος

Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν την έναρξη του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Η Ελληνική Εθνική ομάδα συμμετέχει για τρίτη φορά στα τελευταία 20 χρόνια. Όσο πλησιάζει η στιγμή του εναρκτήριου λακτίσματος τόσο πληθαίνουν τα αφιερώματα που αφορούν το ποδόσφαιρο,και μια τεράστια παγκόσμια βιομηχανία περιβάλλει το άθλημα και βομβαρδίζει την παγκόσμια αγορά με ότι προϊόν μπορεί να φανταστεί κάποιος.Αλλά είναι αυτό το ποδόσφαιρο; Όχι φυσικά. Το ποδόσφαιρο ήταν, είναι και θα είναι ένα λαϊκό άθλημα , που παίζεται από λαϊκά παιδιά για λαϊκά παιδιά. Προσωπικά δεν γνωρίζω κάποιο μεγάλο ποδοσφαιριστή που να προέρχονταν από αστική οικογένεια πέραν του Βραζιλιάνου Κακά. Για μένα το ποδόσφαιρο είναι για τον αθλητισμό οτι τα blues για την μουσική. Έτσι βλέπω το αγαπημένο μου άθλημα, χωρίς τα φτιασιδώματα του μάρκετιν. Παρακολουθώντας με μεγάλη προσοχή μέσα στο γήπεδο και όχι από την τηλεόραση,τους σύγχρονους  ποδοσφαιριστές, μπορείς να διακρίνεις τα αυθεντικά λαϊκά χαρακτηριστικά του αθλήματος, που μάταια προσπαθούν να

κρύψουν τα λαμπερά στάδια, τα  φανταχτερά αθλητικά είδη, οι λαμπρές χολιγουντιανές τελετές έναρξης και λήξης.

Έχοντας αυτά στο νου μου αναρτώ την κλασική ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη :Οι άσσοι των γηπέδων σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

Αφορά μικρές πραγματικές ιστορίες των ποδοσφαιριστών της πρώτης μεταπολεμικής Εθνικής Ομάδας. Ο Γεωργιάδης πρωτοτυπεί και βάζει τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές να παίξουν τον εαυτό τους. Με βοηθό το έξυπνο σενάριο του Καμπανέλλη κατορθώνει να δώσει με σχεδόν απόλυτο τρόπο την λαϊκή καταβολή του αθλήματος και των πρωταγωνιστών του.

Έχοντας περάσει σχεδόν 60 χρόνια από εκείνη την «ηρωική» εποχή η ταινία αποκτά και την σπουδαιότητα του ιστορικού ντοκουμέντου. Κατά την διάρκεια της ταινίας βλέπουμε πως γίνονταν οι πρώτες ραδιοφωνικές αναμεταδόσεις, τι φόραγαν οι ποδοσφαιριστές μα και οι διαιτητές, το γήπεδο της Λεωφόρου με χώμα και ξύλινα δοκάρια.

 Τέλος έχω την αίσθηση ότι όταν παίζεις στην Εθνική δεν φεύγεις πότε απ’αυτήν.

Έτσι το πνεύμα και η σκέψη αυτών των ηρωικών παππούδων θα βρίσκετε εκεί στη Βραζιλία συμπαραστάτης των σημερινών παιδιών που φοράνε σήμερα την γαλανόλευκη φανέλα.

Υ.Γ.

Στο τέλος εμφανίζεται και ο μακαρίτης πλέον Βασίλης Γεωργιάδης.