Επιτέλους είδα πραγματικό ποδόσφαιρο μετά από πολλά χρόνια και το χάρηκα. Αν θα ήθελα να χαρακτηρίσω αυτό που έχω δει σε αυτό το μουντιάλ μέχρι σήμερα με δύο λόγια, θα το έλεγα το μουντιάλ του τέλους των μύθων.
Όπως έχω ξαναγράψει το ποδόσφαιρο εδώ και χρόνια έχει χάσει το λαϊκό του χαρακτήρα και έχει μετατραπεί από τις πολυεθνικές σε ένα αστραφτερό προϊόν με κενό περιεχόμενο που το μόνο που προσφέρει είναι χρήμα σε αυτές. Έχει μεταλλαχθεί σε ένα τσίρκο με τους ποδοσφαιριστές να αποτελούν τα εξημερωμένα θηρία που εκτελούν πειθήνια τα αποκρουστικά νούμερα για τα οποία έχουν εκπαιδευτεί από το θηριοδαμαστή χάνοντας ένα μεγάλο μέρος από τα χαρακτηριστικά με τα οποία τους έχει προικίσει η φύση. Το ποδόσφαιρο, ειδικά σε επίπεδο εθνικών ομάδων ήταν ένα πολύ αξιόπιστο δείγμα που φανερώνει πολλά στοιχεία του χαρακτήρα και της φύσης ενός λαού. Πάρτε παράδειγμα την Ελλάδα. Η εθνική ομάδα βασίζεται στην άμυνα και στις ξαφνικές αντεπιθέσεις. Σπάνια σκοράρει περισσότερα από δυο τέρματα. Δύσκολα αναπτύσσει επιθετική πρωτοβουλία και αποδίδει καλύτερα μόνο όταν βρίσκεται υπό πίεση και ειδικά με την πλάτη στον τοίχο. Ρίξτε μια ματιά στην Ιστορία και θα δείτε ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η παγκοσμιοποίηση που ουσιαστικά είναι έργο των πολυεθνικών έχει στοχεύσει και το ποδόσφαιρο. Όπως συμβαίνει με την αυτοκινητοβιομηχανία η οποία παράγει πλέον σχεδόν πανομοιότυπα σε σχεδίαση μοντέλα, προσπαθώντας να μειώσει τον αεροδυναμικό συντελεστή αδιαφορώντας να την ιδιαίτερη προσωπικότητα του αυτοκινήτου, έτσι και στο ποδόσφαιρο έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό να επιβάλλεται ένα μοντέλο που θέλει τους ποδοσφαιριστές να είναι δρομείς μεγάλων αποστάσεων, να μην αυτοσχεδιάζουν, αλλά να είναι προσηλωμένοι σε ένα και μοναδικό σύστημα αυτό του ελέγχου των κενών χώρων. Με αυτό τον τρόπο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών περιορίζονται στο ελάχιστο. Δεν είναι τυχαίο που έγινε αξιομνημόνευτο γεγονός μια ντρίπλα του Νειμάρ που ξέφυγε από την κανονικότητα και χαρακτηρίστηκε για αυτό το λόγο ως περίτεχνη ενέργεια, τη στιγμή που σχεδόν την ίδια ντρίπλα την έχουμε δει από πολλούς πιτσιρικάδες που έπαιζαν σε αλάνες.
Σ΄ αυτό το μουντιάλ φαίνεται ότι θα δούμε μια ανατροπή που καιρός θα δείξει αν τελικά θα είναι μεγάλη ή θα αποτελέσει μια μικρή παρένθεση στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Σ' αυτό το μουντιάλ λοιπόν απογυμνώθηκαν πολλοί μύθοι που είχαν επιβληθεί από το ποδοσφαιρικό κατεστημένο δηλ. της πολυεθνικές.
Η κορυφαία απομυθοποίηση ήταν αυτή που συνέβη χθες σε δύο διαφορετικούς αγώνες. Το δίδυμο των Μέσσι - Ρονάλτο επιστρέφουν στο σπίτι τους. Επί σειράς ετών ήταν οι αδιαμφισβήτητοι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές του κόσμου. Στο μουντιάλ της Ρωσίας απέδειξαν με την απόδοσή τους αλλά και τη γενικότερη στάση τους μέσα στο γήπεδο ότι πέρα από την πραγματικά απίστευτη τεχνική τους δεν διαθέτουν το βασικό χαρακτηριστικό ενός πραγματικά μεγάλου ποδοσφαιριστή που είναι το ηγετικό πνεύμα, το οποίο παρασύρει και εμπνέει όλη την ομάδα να δώσει το 110% των δυνατοτήτων της.
Αυτοί οι δύο παίκτες δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουν τον Μαραντόνα ή τον Ζιντάν.
Νομίζω ότι σύντομα θα τους ακολουθήσει και άλλος "σούπερσταρ" ο Νειμάρ.
Ο Μαραντόνα φρόντισε με τα καμώματά του να γκρεμίσει ένα μέρος από τη φήμη του ή μήπως να διδάξει αθέλητα πως μπορεί να καταπέσει ένας άνθρωπος από τη χρήση ουσιών; Το γεγονός είναι ένα. Η εικόνα του στις εξέδρες ήταν απογοητευτική.
Η πιο μισητή ομάδα του πλανήτη με τέσσερα παγκόσμια πρωταθλήματα, πήγε και αυτή στο σπίτι της, από την μικρής δυναμικότητας Ν. Κορέα. Οι Γερμανοί νόμισαν ότι τα γήπεδα της Ρωσίας ήταν το τραπέζι του Eurogroup όπου θα μπορούσαν να επιβληθούν μόνο με το άκουσμα του ονόματός τους. Η πραγματικότητα στάθηκε σκληρή για αυτούς αφού τους έστειλε ντροπιασμένους στο σπίτι τους. Τον αποκλεισμό της Γερμανίας τον ευχαριστήθηκε όλος ο πλανήτης αν κρίνω από αυτά που γράφτηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η πιο σταθερή αξία -ναι! υπάρχουν ακόμα κάποιες στους καιρούς μας- η Ουρουγουάη. Μια πραγματικά λατινοαμερικάνικη ομάδα που παίζει ακόμα αυτό το παλιό λαϊκό γνήσιο ποδόσφαιρο. Με δυο επιθετικούς παγκόσμιας κλάσης, μια άμυνα από γρανίτη, ποδοσφαιριστές που δεν διστάζουν να βάλουν τα πόδια τους στη φωτιά. Να τονίσω εδώ, οτι η Ουρουγουάη είναι μια μικρή χώρα περίπου 3εκ, κατοίκων της οποίας το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής άλλωστε δεν είναι τυχαία η φράση που λέγεται για αυτήν «Άλλες χώρες έχουν την ιστορία τους. Η Ουρουγουάη έχει το ποδόσφαιρο».
Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι αυτή η ομάδα έχει την τύχη να έχει ως προπονητή ένα μεγάλο δάσκαλο και φιλόσοφο του ποδοσφαίρου τον 71χρονο Όσκαρ Καμπάρες. Ο Καμπάρες πέραν των άλλων είναι γνωστός για την "μέθοδο Καμπάρες" που για την οποία ίσως γράψω κάποια στιγμή. Η Ουρουγουάη λοιπόν είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα. Για ένα μόνο λυπάμαι. Ότι στον επόμενο αγώνα θα αντιμετωπίσει την Γαλλία. Μια από τις δύο θα αποχαιρετίσει το τουρνουά. Πολύ λυπηρό.
Μια που αναφέρθηκα στη Γαλλία θα πω ότι χθες στον αγώνα ενάντια στην Αργεντινή μας χάρισε ένα από τα καλύτερα παιγνίδια που έχουν παιχτεί σε παγκόσμιο κύπελλο. Χορταστικό θέαμα ,7 γκολ, και τη γέννηση ενός σταρ του 20χρονου Κιλιάν Εμπαπέ.
Άλλη μια ομάδα που άφησε καλές εντυπώσεις είναι το Μεξικό. Γνήσια λατινοαμερικάνικη ομάδα, ικανή για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Δεν θα με εξέπληττε αν απέκλειε την Βραζιλία.
Τέλος θα αναφερθώ και στις ομάδες του Βελγίου της Αγγλίας και της Σουηδίας άλλες τρεις ευχάριστες εκπλήξεις. Το Βέλγιο μετά από πολλά χρόνια ξεχειλίζει από ταλέντο. Η Αγγλία επέλεξε να κατέβει στους αγώνες με νεαρούς ποδοσφαιριστές και έχει κερδίσει τις εντυπώσεις με το πνεύμα της μαχητικότητας που δείχνει. Τέλος η Σουηδία απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί και χωρίς τον σούπερσταρ Ιμπραήμοβιτς. Ο Μπέρκ ,που ο Παναθηναϊκός του έδωσε την ευκαιρία για μια νέα αρχή στην καριέρα του, αποτελεί σήμερα ένα από τα μεγάλα ατού των Σουηδών. Αξιοσημείωτη είναι δε και η συμπεριφορά της ομάδας μέσα στο γήπεδο που χαρακτηρίζεται από ευγένεια και επίπεδο παιδείας.
Θεωρώ βέβαιο ότι η συνέχεια θα είναι αντάξια των όσων έχουν συμβεί μέχρι σήμερα.
Τώρα πως έγινε να κάτσω να παρακολουθώ ποδόσφαιρο; Εξ ανάγκης θα έλεγα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου