Σε λίγες ώρες αναμετρώνται στον πρώτο ημιτελικό του παγκοσμίου κυπέλλου η Γαλλία και το Βέλγιο. Από καθαρά ποδοσφαιρική άποψη αυτός θα έπρεπε να είναι ο τελικός της διοργάνωσης αφού αγωνίζονται οι δύο καλύτερες ομάδες που έφτασαν στην ημιτελική φάση.
Αν κοιτάξουμε λεπτομερέστερα την σύνθεση αυτών των δύο ομάδων, θα δούμε ότι διαθέτουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, που ακολουθεί το πνεύμα της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Και οι δύο ομάδες διαθέτουν ένα πολυπολιτισμικό σύνολο παικτών που στην πλειοψηφία τους προέρχονται από την Αφρική αλλά έχουν μεγαλώσει και ανατραφεί σύμφωνα με την ευρωπαϊκή κουλτούρα των χωρών, των οποίων φορούν την φανέλα της εθνικής ομάδας. Δηλαδή της Γαλλίας και του Βελγίου, δύο καθαρόαιμων αποικιοκρατικών ευρωπαϊκών χωρών. Με άλλα λόγια μέσα από τις συνθέσεις των ομάδων βλέπουμε από κοινωνικής και πολιτιστικής άποψης ένα παιδομάζωμα από τις χώρες της Αφρικής. Χωρίς αυτή το χαρακτηριστικό δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση καμία από τις δύο ομάδες να έφτανε τόσο μακριά στην διοργάνωση. Μια ματιά στην Γαλλία πριν το 1998 και στο Βέλγιο πριν από το 2000 θα σας πείσει. Φωτεινή εξαίρεση η περίοδος 1982-1986 για την Γαλλία και το 1986 για το Βέλγιο.
Δεν θα αναφέρω την καταγωγή του κάθε παίκτη ξεχωριστά, αφού είναι σίγουρο ότι κάπου θα τη διαβάσετε. Θα σταθώ όμως σε μια δήλωση του παικταρά Λουκάκου που δείχνει με απόλυτα καθαρό τρόπο ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της παγκοσμιοποίησης και για ποιο σκοπό την προβάλλουν τόσο πολύ. Μια προσπάθεια απομύζησης άλλων υποτελών πληθυσμών με γνώμονα το κέρδος κάθε μορφής, ενός εθνικού πυρήνα απολύτως στεγανού και ρατσιστικού ο οποίος ποτέ δεν αφομοιώνει πραγματικά όλους αυτούς που έχουν διαφορετική καταγωγή.
Δήλωσε λοιπόν ο Λουκάκου πριν λίγες εβδομάδες: «Όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, οι εφημερίδες με αποκαλούσαν ο Βέλγος επιθετικός. Όταν πήγαιναν άσχημα, με έλεγαν ο Βέλγος επιθετικός με καταγωγή από το Κονγκό».
Ας γυρίσουμε όμως στην καθαρά ποδοσφαιρική πλευρά. Θα έλεγα επιγραμματικά ότι η καλύτερη και η ποιοτικότερη ομάδα αυτή τη χρονική στιγμή είναι το Βέλγιο. Αν δεν έπαιζαν ρόλο και άλλοι παράγοντες οι Βέλγοι την Κυριακή θα σήκωναν την Κούπα κόντρα, θα τολμήσω να το γράψω, στην Αγγλία.
Για τον άλλον ημιτελικό δεν θα γράψω κάτι παραπάνω γιατί θεωρώ διαβάζοντας κάποια δημοσιεύματα ότι έχει κατά μεγάλο ποσοστό κριθεί. Βέβαια μέχρι την τελευταία στιγμή θα παιχτούν πολλά ειδικά στον αγωνιστικό χώρο όπου οι παίκτες πρέπει ψυχολογικά να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Ειδικά της Κροατίας. Κάτι που μέχρι στιγμής δεν βλέπω. Όσο για την Αγγλία θα πω ότι το μόνο θετικό που έχει είναι η νεανική δίψα των παικτών της για διάκριση και ένα τερματοφύλακα σε πολύ μεγάλη φόρμα. Τίποτε άλλο.
Σήμερα λοιπόν θα κάτσω να απολαύσω ένα πραγματικά μεγάλο παιγνίδι. Όσο για τα υπόλοιπα δυο που απομένουν θα το σκεφτώ πάρα πολύ αν θα τα παρακολουθήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου