Σήμερα έχω γενέθλια. Έχω πει και
στο παρελθόν ότι δεν μ΄αρέσουν οι διαφόρων ειδών επέτειοι γιατί σε κρατούν κατά
κάποιο τρόπο δέσμιο στο παρελθόν και χάνεις την ουσία του παρόντος και του μέλλοντος.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα γενέθλια γιορτάζουμε κάθε χρόνο το χρόνο την
ημέρα της έλευσης σε αυτή τη ζωή που σημειωτέον πρέπει να είναι τρομακτική
εμπειρία γιατί πλαντάζουμε στο κλάμα. Νομίζω ότι αφού μπήκαμε στο χορό της ζωής πρέπει να
χαιρόμαστε το κάθε βήμα του , δηλαδή την κάθε μέρα μας μέχρι να τελειώσει αυτός
ο χορός και να αποσυρθούμε για να
ξεκουραστούμε, έχοντας χαρεί το κάθε βήμα μας και έχοντας δώσει την ψυχή μας.
Το χορό αυτό να τον ευχαριστηθούμε
και να μείνει στους γύρω μας αξέχαστος.
Αλλά εθιμικά μια που πολλοί μου
έχουν ευχηθεί θα πρέπει και εγώ με τη σειρά μου να σας τρατάρω κάτι. Θα
πρωτοτυπήσω (;) και δεν θα σας κεράσω
γλυκά ή ποτά λόγω της ιδιομορφίας του μέσου με το οποίο επικοινωνούμε.
Θα σας παραθέσω μια μικρή αφήγηση
που αφορά τη μουσική και όχι μόνο, η οποία δίνει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα,
αρκεί να κάνετε την κατάλληλη επεξεργασία.
Αφηγείται ποιος άλλος; Ο Keith Richards
« Με την υπεροψία της νεαρής
ηλικίας η ιδέα του να είμαστε ροκ σταρ ή ποπ σταρ μας εμπόδιζε κάπως από το να είμαστε μπλουζίστες και να παίζουμε
σε κλαμπ. Για μας, το να πρέπει να είμαστε εμπορικοί το 1962 ή το 1963 ήταν
κάτι πολύ δυσάρεστο. Οι Rolling Stones όταν ξεκινούσαν, το περισσότερο
που ήθελαν ήταν να γίνουν η πιο γαμάτη μπάντα στο Λονδίνο. Δε δίναμε δεκάρα για
την επαρχία, δεν μας ενδιέφερε, αντιπροσωπεύαμε ένα λονδρέζικο τρόπο σκέψης.
Από τη στιγμή όμως που ο κόσμος μας δέκτηκε, δε χρειάστηκε πολύ για να πέσουν
οι παρωπίδες απ΄τα μάτια μας. Ξαφνικά όλος ο κόσμος άρχισε να ανοίγεται,
απόδειξη οι Beatles. Δεν είναι και τόσο εύκολο να είσαι διάσημος. Δε θέλεις να είσαι.
Ταυτόχρονα όμως πρέπει να είσαι οργανωμένος για να μπορέσεις να κάνεις αυτό που
κάνεις. Και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι την έχεις κάνει ήδη τη συμφωνία, εκεί στο
σταυροδρόμι της ζωής. Και κανείς δεν σου έχει πει ότι πρόκειται για συμφωνία.
Μέσα όμως σε λίγες εβδομάδες ή σε λίγους μήνες καταλαβαίνεις ότι την έκανες την
επιλογή σου. Τώρα είσαι σε ένα δρόμο που δεν είναι αισθητικά ο ιδανικός. Και
όλοι οι ανόητοι εφηβικοί ιδεαλισμοί
σου,οι θεωρίες περί της « καθαρότητας» της μουσικής είναι μαλακίες. Τώρα
ακολούθησες αυτό το δρόμο μαζί με όλους εκείνους τους ανθρώπους που ήθελες να
ακολουθήσεις έτσι κι αλλιώς, όπως τον Muddy Waters και τον Robert Johnson. Την έκανες τη γαμημένη την επιλογή σου. Και τώρα πρέπει να
ακολουθήσεις την πορεία σου, όπως τα άλλα τα αδέρφια σου, γυναίκες και άντρες
πριν από σένα. Τώρα είσαι στο δρόμο φίλε.»
Προσοχή στο δρόμο λοιπόν φίλοι και φίλες .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου