Η εληνική αεροπορική οικογένεια θρηνεί το θάνατο του Γιώργου Χαλκιαδάκη. Ενός πραγματικού αεροπόρου παλαιάς κοπής που άφησε ανεξίτηλο το ίχνος του στις καρδιές όσων είχαν την αγαθή τύχη να συνεργαστούν μαζί του.
Οραματιστής με ευρύ ορίζοντα και βαθύς γνώστης του αεροπορικού αντικειμένου υπήρξε βασικός πυλώνας της ανάδειξης της τεχνικής βάσης της Ολυμπιακής Αεροπορίας ως μιας εκ των κορυφαίων του πλανήτη.
Ανιδιοτελής σχεδόν ασκητής αφιέρωσε τη ζωή του στην αεροπορία την οποία υπηρέτησε από όλα σχεδόν νευραλγικά πόστα της τεχνικής συντήρησης, στα οποία εφάρμοσε καινοτόμες ιδέες και διαμόρφωσε το περιβάλλον ώστε να αφομοιωθούν γρήγορα και αποτελεσματικά τα τεχνολογικά άλματα οι νέες μέθοδοι συντήρησης αλλά και αναθεωρητικές δομές οργάνωσης του αεροπορικού περιβάλλοντος συντήρησης που επέβαλλαν οι νέες γενιές αεροσκαφών.
Όλα αυτά αθόρυβα και διακριτικά με μια σπάνιας μορφής ευγένεια και ταπεινότητα.
Τα τελευταία 15 χρόνια της καριέρας του υπήρξε διευθυντής βαριάς συντήρησης.
Ένα πόστο- ηλεκτρική καρέκλα- σε μια εποχή που η Ολυμπιακή Αεροπορία βάλλονταν από παντού, αφού είχε αποφασιστεί η μεθοδευμένη συρρίκνωση που θα οδηγούσε στο κλείσιμο της εταιρείας μέσω της απαξίωσης και της συκοφάντησης.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες υπήρξαν κυριολεκτικά ακραίες. Ο Γιώργος Χαλκιαδάκης σήκωσε ένα βαρύτατο φορτίο χωρίς να διαμαρτυρηθεί ή να απαιτήσει. Στάθηκε επικεφαλής μιας προσπάθειας που υπήρξε καθοριστική εκτός των άλλων για την ομαλή μετάβαση της εταιρείας από το αεροδρόμιο του Ελληνικού στο αεροδρόμιο των Σπάτων όπου οι τεχνικές εγκαταστάσεις δεν είχαν ακόμα ολοκληρωθεί.
Παραμένοντας πίσω στο Ελληνικό με ελάχιστο προσωπικό κατάφερε να ηγηθεί ενός επικού αγώνα που κράτησε ζωντανή την εταιρεία από πλευράς συντήρησης και αξιοπλοΐας. Εκτός από την προγραμματισμένη συντήρηση που εκτελούνταν στο Ελληνικό υποστήριζε με ανταλλακτικά και προσωπικό την υποτυπώδη γραμμή πτήσεων στα Σπάτα. Παράλληλα ενεργοποίησε τα επί μακρό χρονικό διάστημα παροπλισμένα αεροσκάφη B 747 και Β- 727 τα οποία αφού έγιναν αξιόπλοα πουλήθηκαν και πέταξαν χωρίς πρόβλημα σε Ρουμανία,Λονδίνο και Τζακάρτα.
Η υποδειγματική διοίκηση ενέπνευσε το προσωπικό που συνέχισε να εκπλήσσει αφού κατάφερε να μειώσει το χρόνο συντήρησης και να αποδείξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει και σε νεες προκλήσεις όπως παροχή υπηρεσιών προς τρίτους.
Έτσι σε μια εποχή που η εταιρεία λοιδωρούταν και έπεφτε σε ανυποληψία η τεχνική βάση μεγαλουργούσε φέροντας έσοδα από τη συντήρηση ξένων αεροσκαφών που με μαεστρία έμπαιναν εμβόλιμα στο ήδη βεβαρημένο πρόγραμμα συντήρησης των αεροσκαφών της Ολυμπιακής.
Αυτή η χωρίς υπερβολή εποποιία συνεχίστηκε μέχρι το κλείσιμο της εταιρείας το Σεπτέμβριο του 2009.
Ο Γιώργος Χαλκιαδάκης που σήμερα αποχαιρετώ με αυτό το κείμενο κατάφερε το αδιανόητο. Να εμπνεύσει ένα ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων και να δημιουργήσει όχι απλά μια ομάδα, αλλά μια οικογένεια της οποίας υπήρξε ο πατέρας. Μια οικογένεια που παρά τις ακραίες συνθήκες έβγαλε σε πέρας ένα τιτάνιο έργο.
Αυτή η οικογένεια και ο Πατέρας της ο Γιώργος Χαλκιαδάκης δεν ηττήθηκε ποτέ στο εργασιακό πεδίο.
Αγαπητέ Γιώργο Χαλκιαδάκη είθε να αναπαυθείς στη γη των Μακάρων όπως αξίζει στους μεγάλους άντρες που πάτησαν ετούτη τη γη.
Καλό ταξίδι υπέροχε Κε Γιώργο.
ΑπάντησηΔιαγραφή