Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από τη μεγαλύτερη μεταπολεμική ταξική εξέγερση, που έμεινε στην ιστορία ως ο Γαλλικός Μάης του 68. Με την απόσταση μισού αιώνα από τα γεγονότα αλλά και τα αδιαμφισβήτητα συμπεράσματα που μπορεί να εξάγει κάποιος για αυτά που έχουν συμβεί από τότε μέχρι σήμερα και έχουν σχέση με την τότε εξέγερση και τους πρωταγωνιστές της μόνο νοσταλγία και ανάταση δεν μπορεί να νιώσει. Φαντάζομαι την μαμά Ιστορία να κάθεται σε μια γωνία και να χαμογελά πικρά.
Η δεκαετία του '60 υπήρξε η πιο ελπιδοφόρα, δημιουργική και ρηξικέλευθη περίοδος του 20ου αιώνα. Η νέοι, η μοναδική ελπίδα της Ανθρωπότητας, πρωτοστάτησαν σε μια πρωτόγνωρη κοινωνική επανάσταση. Ίσως ήταν η μοναδική φορά που το όραμα της αλλαγής του κόσμου ήταν τόσο εφικτό να πραγματοποιηθεί. Σήμερα γνωρίζουμε ότι όλες οι ελπίδες διαψεύστηκαν και η κοινωνία άλλαξε προς το χειρότερο. Το καπιταλιστικό σύστημα κατάφερε να ωθήσει την κοινωνία από τον αγελαίο ολοκληρωτισμό σε μια πολύ χειρότερη κατάσταση τον ατομικισμό και τον νεοφιλευθερισμό- νεοσυντηρισμό. Η σεξουαλική απελευθέρωση , μεταλλάχθηκε σε πορνογραφία, σε διαδικτυακή παρτούζα και σε ποινικοποιημένη σεξουαλική παρενόχληση. Τα συνθήματα σε διαφημιστικά σλόγκαν. Οι τότε ηγέτες των επαναστατημένων φοιτητών και μαθητών έγιναν χειρότεροι από αυτούς που αντιμάχονταν. Ο "κόκκινος Ντάνυ" Κον -Μπετίτ και ο Γιόσκα Φίσερ έγιναν υπέρμαχοι της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και επικροτούσαν με πάθος τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς.Για τους δικούς μας δεν θα πω γνωρίζετε όλοι την πορεία τους.
Αρνούμενος όπως καταλάβατε, να ακολουθήσω τα μνημόσυνα των επετείων και τις γλυκανάλατες ανοησίες που γράφει ο κάθε συστημικός δημοσιογράφος χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για την "επανάσταση" που έμεινε στη μέση της διαδρομής, θα αναφερθώ σε κάτι αλανιάρηδες που είδαν την ιστορία στην πραγματική της διάσταση από την πρώτη στιγμή που αυτή εξελίσσονταν και είχαν το θράσος να το πουν κατάμουτρα σε όλους.Αλλά το πραγματικό νόημα δεν το έπιασε κανείς ή έκανε πως δεν το κατάλαβε.
Μιλάω για τους Rolling Stones και το τραγούδι Street Fighting Man, ένα από τα πιο γνωστά και από τα ελάχιστα πολιτικά τραγούδια του συγκροτήματος.
Θεωρώ ότι οι στίχοι του τραγουδιού τους οποίους έγραψε ο Jagger, είναι η πιο λακωνική και συμπυκνωμένη περιγραφή για το τι συμβαίνει με τις εξεγέρσεις αλλά και η κυνική αλλά καθόλα ρεαλιστική ομολογία ότι δεν υπάρχει τόπος για να σταθεί η πραγματική επανάσταση. Σήμερα 50 χρόνια μετά αυτοί οι στίχοι είναι απολύτως αληθείς.
Το τραγούδι γράφτηκε τον Μάιο του 68 και είναι επηρεασμένο από μια αντιπολεμική διαδήλωση την μοναδική ίσως που έγινε στο Λονδίνο και συμμετείχε από σπόντα ο Τζάγκερ. Στις 17/3/1968, 10000 άτομα διαδήλωσαν στο Λονδίνο και κατευθύνθηκαν προς την αμερικανική πρεσβεία στην Γκρόσβενορ Σκουέρ. Επικεφαλής της διαδήλωσης ήταν η Βανέσσα Ρεντγκρεηβ και ο Ταρίκ Αλί οι οποίοι είχαν προσκαλέσει τον Τζαγκερ να βρεθεί και αυτός μαζί τους αλλά το απέφυγε. Προτίμησε να παρακολουθήσει τη διαδήλωση από το κεφαλόσκαλο ενός σπιτιού. Η διαδήλωση πήρε ανεξέλεγκτη βίαιη τροπή αφού η Έφιππη Αστυνομία όρμησε με μανία στους διαδηλωτές. Ο Τζαγκερ που βρέθηκε στο κέντρο των επεισοδίων παρακολουθούσε ατάραχος το χάος. Τη σκέψη του για όσα εκτυλίσσονται μπροστά του ,την αποτυπώνει στους στίχους:
Everywhere I hear the sound of marching, charging feet, boy
'Cause summer's here and the time is right for fighting in the street, boy
Hey! think the time is right for a palace revolution, but where I live the game to play is compromise solution
Hey, said my name is called Disturbance; I'll shout and scream, I'll kill the King, I'll rail at all his servants
Well now what can a poor boy do except to sing for a rock & roll band?
Cause in sleepy London Town there's just no place for a street fighting man, no
Παντού ακούω το ποδοβολητό να παρελαύνει, να εφορμά φίλε
Γιατί ήρθε καλοκαιράκι και η σωστή ώρα να βγούμε στους δρόμους φίλε
Ει νομίζω ότι ήρθε η σωστή στιγμή για επανάσταση αλλά στα μέρη που ζω παίζεται το παιγνίδι του Συμβιβασμού
Ει το όνομά μου είναι Καταστροφή θα φωνάξω και θα ουρλιάξω θα σκοτώσω τον Βασιλιά και θα προσβάλλω του υπηρέτες του
Λοιπόν τώρα τι να κάνει ένα καημένο αγόρι εκτός από το να τραγουδά σε ένα ροκ΄ν΄ρολ συγκρότημα;
Γιατί στο κοιμισμένο Λονδίνο δεν υπάρχει τόπος για τον μαχητή του δρόμου.
Η μουσική επένδυση των στίχων από τον Keith Richards είναι υποδειγματική. Το ξέσπασμα της ακουστικής κιθάρας του στην εισαγωγή σε συνδυασμό με το εκτός ρυθμού κτύπημα των τυμπάνων, ξεδιπλώνει με τον πιο απερίφραστο τρόπο εικόνες από βιτρίνες που θρυμματίζονται και αυτοκινήτων που πυρπολούνται. Η ολοκλήρωση της ηχογράφησης του τραγουδιού συνέβει το Μάη του 1968 εν μέσω της κορύφωσης της γαλλικής εξέγερσης . Η εταιρεία δεν το εξέδωσε άμεσα σε σίνγκλ γιατί φοβήθηκε ότι θα λειτουργήσει προπαγανδιστικά για ακόμα μεγαλύτερο ξεσηκωμό. Ο πανικός από τα γεγονότα των ημερών δεν άφησε σχεδόν κανένα να αντιληφθεί το πραγματικό νόημα των στίχων.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1971 ο K.Richards δήλωσε για το τραγούδι " μπορεί να ερμηνευθεί με εκατοντάδες διαφορετικούς τρόπους" θολώνοντας και άλλο τα νερά ή κάνοντας πλάκα στο δημοσιογράφο.
Σήμερα όμως το νόημα είναι ξεκάθαρο...
https://youtu.be/zq5TABX5fqM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου