Τον Θοδωρή Αλεξίου τον γνώρισα
τυχαία σε μια μπυραρία όπου έπαιζαν οι Daddy’s Diary Blues Band. Προς το τέλος της παράστασης του ζήτησαν να παίξει ένα τραγούδι μαζί
τους. Ανέβηκε και έπαιξε μαζί τους και με άφησε άφωνο από το feeling και την ενέργεια που έβγαζε το
παίξιμό του. Όταν κατέβηκε του συστήθηκα και του είπα πόσο με εντυπωσίασε. Συζήτησα
μαζί του για λίγη ώρα και έλαβα την πρόσκληση να τον παρακολουθήσω στην αμέσως
επόμενη εμφάνισή του με το συγκρότημα του τους Boogie Sinners. Η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους έγινε μετά από 2 βδομάδες και υπήρξε
αποκαλυπτική. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τόση ενέργεια να βγαίνει από
ελληνικό μπλουζ-ροκ συγκρότημα. Έκτοτε τους παρακολουθώ σχεδόν ανελλιπώς. Η
ενέργεια που βγάζει το συγκρότημα όταν παίζει ζωντανά είναι μοναδική. Κάθε τους
εμφάνιση μετατρέπεται σε πάρτι που όλοι στο τέλος λικνίζονται στο ρυθμό της
μουσικής. Δεν θα ήταν υπερβολικό αν έλεγα ότι οι Theo and the Boogie Sinners είναι από τα κορυφαία ελληνικά
συγκροτήματα επί σκηνής.
Πέρα όμως από την σκηνική παρουσία
και την συσσωρευμένη ενέργεια που σκορπίζουν, είναι και πολλοί παραγωγικοί.
Έχουν στα σκαριά την έκδοση του δεύτερου άλμπουμ τους, που περιλαμβάνει νέες
δικές τους συνθέσεις και συνθέσεις φίλων τους που τις επεξεργάστηκαν μαζί. Το
τελικό αποτέλεσμα είναι άκρως ικανοποιητικό. Στην στείρα, από κάθε άποψη, εποχή
που ζούμε είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτο να συναντάς ανθρώπους με έμπνευση που
μπορούν να συνθέτουν τραγούδια.
Αρκετά όμως είπα εγώ. Θα αφήσω τον
Θοδωρή Αλεξίου να μας μιλήσει για τη μουσική που αγαπά, το συγκρότημα του και
φυσικά για την νέα τους δουλειά.
-Θοδωρή δώσε το μουσικό στίγμα
των Boogie Sinners
Είμαστε κυρίως μια rhythm’n’ blues μπάντα, στην οποία ο καθένας μας έχει πολλά διαφορετικά ακούσματα.
Η μεγάλη μας αγάπη είναι η Blues αλλά δεν παύουμε να εξερευνούμε
και άλλα μουσικά ρεύματα και να πειραματιζόμαστε και με άλλους ήχους. Κοινός
παρανομαστής της προσπάθειας μας είναι η αγάπη μας προς τη Μουσική.
-Πες μου γιατί διάλεξες αυτόν τον
μουσικό δρόμο για να εκφραστείς;
Η rock μουσική ήταν πάντα αυτό που
προτιμούσα να ακούω από όταν ήμουν 8 χρονών παιδί. Όταν όμως άκουσα για πρώτη
φορά ένα slow blues του Coco Montoya και αισθάνθηκα τον τρόπο με τον
οποίο «μιλούσε» με την κιθάρα του, τότε ήταν που ξεκαθάρισαν όλα στο μυαλό μου.
Τότε είπα μέσα μου: « ΑΥΤΟ θέλω να κάνω!!».
Η Blues είναι μια πολύ αληθινή μουσική και επιπρόσθετα είναι το βασικό υλικό
για πάρα πολλά άλλα μουσικά είδη.
-Τι σημαίνει να έχεις συγκρότημα
στην Ελλάδα και να βιοπορίζεσαι μέσα από αυτό;
Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές ο
βιοπορισμός από την μουσική είτε πρόκειται για την Ελλάδα είτε για οποιαδήποτε
χώρα του κόσμου είναι πολύ δύσκολος και σκληρός. Παίζουμε μουσική με αγγλόφωνο
στίχο. Αυτό το γεγονός δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, παρόλο που
θεωρώ ότι το ελληνικό κοινό ακούει και του αρέσει η blues rock μουσική. Δεν πρέπει να
παραγνωρίζουμε ότι οι Έλληνες είναι «δύσκολα αυτιά». Έχοντας και την εμπειρία
από τις εμφανίσεις μου στις ΗΠΑ θεωρώ ότι κερδίζεις πιο δύσκολα τους Έλληνες
παρά τους Αμερικανούς.
Όσον αφορά το «πρακτικό» κομμάτι
της δουλειάς πρέπει να είσαι συνεχώς σε κίνηση και να φροντίζεις εσύ για τα
πάντα. Να ψάχνεις καινούργια μαγαζιά για
να εμφανιστείς ώστε να προωθήσεις τη δουλειά σου κλπ. Δεν γίνεται όμως
διαφορετικά.
Φυσικά όλοι αυτοί οι κόποι και τα
τρεξίματα ξεχνιόνται όταν βρισκόμαστε στην σκηνή και παίζουμε. Εκεί έρχεται και
η ώρα της μεγάλης ανταμοιβής, όταν εισπράττουμε τον ενθουσιασμό του κοινού, που
πολλές φορές γίνεται ένα με μας και όλοι
μαζί μετατρέπουμε τη συναυλία σε ένα μεγάλο πάρτι.
-Πες μου για την νέα σας δουλειά.
Ολοκληρώσαμε το δεύτερο άλμπουμ
που έχει τίτλο “Made with Greece” και το οποίο θα κυκλοφορήσει κάπου στον Οκτώβριο. Έχουμε ήδη ανεβάσει
δυο singles στο διαδίκτυο. Πρόκειται για τα : “Sugar Cane” και το “Go to Marathon”.
Το άλμπουμ γράφτηκε στην Αθήνα τον
περασμένο Ιούλιο και το μεγαλύτερο μέρος του -80% θα έλεγα- είναι γραμμένο από
εμένα και τον Αμερικανό βετεράνο Tommy McCoy.
Ο τίτλος του προήλθε από τις συνεργασίες
που υπάρχουν σε αυτό. Συνευρίσκονται και παίζουν μαζί μας μουσικοί από την Αθήνα καθώς και μουσικοί
ομογενείς από την Αμερική και την Αυστραλία. Όπως είναι φυσικό κάποια τραγούδια
μιλούν για την Ελλάδα και για όσα συμβαίνουν εδώ, όμορφα και άσχημα, τα τελευταία
έξι χρόνια.
Μερικά τραγούδια γράφτηκαν από τον
McCoy και μένα στο δρόμο της επιστροφής
από την επαρχία όπου είχαμε πάει για συναυλίες. Κάποια άλλα γράφτηκαν στην
παραλία, άλλα στη βεράντα του σπιτιού
μου. Υπάρχουν επίσης δυο κομμάτια αφιερωμένα στη μνήμη δύο μεγάλων μπλούζμεν,
των B.B. King και Albert Collins έχουν δε τους τίτλους “The King is Gone” και “Albert Collins Blues” αντίστοιχα.
-Πόσο σημαντικό είναι να
συνεργάζεσαι με άλλους μουσικούς;
Νομίζω ότι οι συνεργασία με άλλους
μουσικούς είναι το Α και το Ω. Η ανταλλαγή των ενεργειών που λαβαίνει χώρα τη στιγμή που παίζεις με διαφορετικά άτομα
που έχουν σαφώς άλλες μουσικές εμπειρίες από εσένα και ακολουθούν άλλα μονοπάτια,
διαφορετικά από τα δικά σου, στη μουσική τους, είναι κάτι το μοναδικό, και το
ηχητικό αποτέλεσμα αυτής της συνεύρεσης είναι εξαιρετικό.
Δεν θα υπήρχε άλλωστε μουσική με
τη μορφή που τη ξέρουμε αν αυτή βασίζονταν αποκλειστικά στις ατομικές εμπειρίες
κάθε μουσικού και δεν υπήρχε αυτή η ανταλλαγή
μουσικών εμπειριών και ιδεών μεταξύ των μουσικών που κατά τη διάρκεια του παιξίματός
τους μεταφράζεται σε ενέργεια.
-Ποιες οι εντυπώσεις από τις εμφανίσεις σου στην Αμερική;
Το κοινό στην Αμερική συνεχίζει να
αγαπά ότι έχει σχέση με τα μπλουζ (Rhythm ‘n’ Blues, blues rock, rock , rock’n’ roll, κλπ) αφού αυτά είναι η μουσική τους
κληρονομιά. Είναι δε πολύ ενθουσιώδης όταν βλέπουν κάποιον από την Ελλάδα να παίζει
τα μπλουζ.
Έχω συναναστραφεί με πολύ καλούς ντόπιους
μουσικούς στην Νέα Υόρκη, στο Νιου Τζέρσεϋ, στη Φλώριδα και στο Σικάγο. Οι
Αμερικανοί είναι πολλοί προσηνείς στις συνεργασίες και έχουν στο αίμα τους αυτό
που λέμε Jam. Δηλαδή τον αυτοσχεδιασμό των μουσικών πάνω σε γνωστά τραγούδια ή σε
μουσικές φράσεις, που γίνεται πάντα ζωντανά είτε οι μουσικοί βρίσκονται σε στούντιο
είτε πάνω στη σκηνή.
Την πρώτη φορά που πήγα στην
Αμερική αυτή η τάση για συνεύρεση των μουσικών ώστε να «τζαμάρουν» μου έκανε
μεγάλη εντύπωση. Έβλεπα στα μουσικά στέκια τους ίδιους μουσικούς να τριγυρίζουν
με τα όργανά τους προκειμένου να τζαμάρουν με όποιον τους καλούσε στη σκηνή. Έβλεπα
μουσικούς ακόμα και μιας κάποιας ηλικίας που μπορεί να εμφανίζονταν σε μαγαζιά
ακόμα και 5 φορές την βδομάδα, να πηγαίνουν σε διάφορα μαγαζιά που έπαιζαν
ζωντανή μουσική, κατά τις ημέρες που δεν δούλευαν για να ανέβουν πάνω στη σκηνή
και να παίξουν με τους συναδέλφους τους. Ειλικρινά το θαύμασα αυτό.
Ακόμα αυτό που είδα στη νοοτροπία τους
και με εντυπωσίασε, ήταν ο μεγάλος σεβασμός που έτρεφε ο ένας για τον άλλον καθώς
επίσης και ο τρόπος που υποστηρίζονταν μεταξύ τους.
-Πέρα από το όποιο οικονομικό
όφελος τι σημαίνουν για σένα οι ζωντανές εμφανίσεις;
Θα ξεκινήσω με το εξής την απάντησή
μου. Δεν νιώθω καλά όταν έχω να παίξω για μέρες ,ζωντανά πάνω στη σκηνή. Μπορεί
να ακούγεται περίεργη στα αυτιά κάποιου μη μουσικού αυτή η διαπίστωση αλλά είναι
απολύτως λογική. Αν περάσουν πχ 10-12 μέρες και για κάποιο λόγο δεν έχουμε παίξει
ως Boogie Sinners είμαι…άστα να πάνε!
Για μένα το ζωντανό παίξιμο, η
ζωντανή εμφάνιση είναι πρόκληση και εθισμός! Όπως προανέφερα σε προηγούμενη ερώτηση
αυτή η εναλλαγή ενέργειας που συμβαίνει επί σκηνής με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας
είναι κάτι το μαγικό και απερίγραπτο.
Οι δυνατές εντάσεις των οργάνων,
οι ανταλλαγές μουσικών φράσεων , ο διάλογος δηλ μεταξύ των οργάνων, η συλλογική
προσπάθεια ώστε το κομμάτι να έχει τη δύναμη που απαιτείται ώστε να αγγίξει τους
ακροατές-θεατές, ο ατέλειωτος αυτοσχεδιασμός, η επικοινωνία κοινού και μουσικών
που πολλές φορές εξελίσσεται σε μυσταγωγία, είναι εμπειρίες που με έχουν εθίσει
και μου είναι απαραίτητα για να συνεχίσω την πορεία μου μέσα στους δρόμους της μουσικής.
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ήμουν
οικονομικά ανεξάρτητος και δεν υπήρχε καμιά ανάγκη να παίξω ζωντανά για
βιοποριστικούς λόγους, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να περνάει βδομάδα
χωρίς να προσπαθήσω να παίξω είτε απλά με φίλους είτε να εμφανιστώ πάνω στη
σκηνή σε κάποιο live.
Όπως καταλαβαίνει κάποιος από τα
λεγόμενά μου όλα αυτά δεν απλά μια συνήθεια αλλά είναι τρόπος ζωής.
- Ευχαριστώ Θοδωρή για αυτή τη
συνομιλία που είχαμε. Καλή και επιτυχημένη πορεία για το νέο άλμπουμ, του οποίου
τα τραγούδια με εντυπωσίασαν.
Εγώ ευχαριστώ
Theo & the
Boogie Sinners:
- Θοδωρής Αλεξίου: κιθάρα / πρώτη φωνή
- Δημήτρης
Γεωργόπουλος: μπάσο / δεύτερη φωνή
- Κώστας Τενέζος:
φυσαρμόνικα/ δεύτερη φωνή
- Μπάμπης Παναγιωτακόπουλος : τύμπανα
Ακούστε εδώ τα δυο καινούργια
τραγούδια των Theo and the Boogie Sinners
Για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα
για το Θοδωρή και το συγκρότημά του εδώ:
Συγχαρητήρια.....χωρίς λόγια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή