κοντρα στο κυμα: ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΓΕΜΑΤΟ ΜΟΥΣΙΚΗ

Τις τελευταίες 10 μέρες άφησα πίσω μου την Αθήνα και την καθημερινότητα της. Ήταν μια παρένθεση γεμάτη όμορφες στιγμές σε αντίθεση με το ότι συμβαίνει γύρω μας τα τελευταία χρόνια. Σε ένα περιβάλλον συνεχώς επιδεινούμενο μια τέτοιου είδους απόδραση ήταν απολύτως αναγκαία. Σ΄αυτή εδώ την ανάρτηση θα μιλήσω για τις 5 πρώτες μέρες που περιελάμβαναν ίσως το ομορφότερο ταξίδι που έχω πραγματοποιήσει ποτέ. Ήταν ένα μουσικό ταξίδι στην Περούτζια της γειτονικής Ιταλίας. Η ιδέα για αυτό το ταξίδι είχε πέσει κατά τη διάρκεια μια ζωντανής ραδιοφωνικής εκπομπής τον περασμένο Μάρτιο. Έτσι λοιπόν ο Τάσος (πολύ καλός γνώστης της Ιταλίας και της ιταλικής γλώσσας) ο Λάμπης και εγώ σχεδιάσαμε το ταξίδι- μουσικό οδοιπορικό.

Τον Ιούλιο πραγματοποιείται στην Περούτζια ένα από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ τζαζ του κόσμου. Το Umbria Jazz Festival μετρά 43 χρόνια ζωής είναι ετήσιο και διαρκεί 10 ημέρες.

Η Περούτζια απέχει 148 χλμ από την Ρώμη και βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της Ιταλίας στην περιοχή της Ουμβρίας. Η πόλη που κατοικείται ανελλιπώς από την εποχή των Ετρούσκων (3^ος π.Χ. αιώνας) είναι κτισμένη στη κορφή ενός λόφου και περιτοιχισμένη από αρχαία τοίχιση. Με την πάροδο των αιώνων η πόλη έχει απλωθεί και πέραν του λόφου στην πεδιάδα που τον περιβάλει ώστε να μπορέσει να χωρέσει τους 145.000 κατοίκους που την αποτελούν. Αυτή η μακραίωνη διαδρομή καθώς και ο σεβασμός των κατοίκων προς την ιστορία του τόπου και την πολιτιστική κληρονομιά τους καθιστούν την πόλη ως μια από τις ομορφότερες της Ιταλίας. Το ιστορικό κέντρο με τα ετρουσκικά τείχη τις ρωμαϊκές γέφυρες τα μεσαιωνικά κάστρα και τους τεράστιους καθολικούς ναούς καθώς και το ιστορικό Πανεπιστήμιο (1308) παντρεύεται αρμονικά με τα νεότερα κτίρια καθώς και με τις σύγχρονες κατασκευές που κάνουν εύκολη τη ζωή των κατοίκων των επισκεπτών αλλά και των χιλιάδων φοιτητών ( η Περούτζια είναι εκτός των άλλων και Πανεπιστημιούπολη) χωρίς όμως να αλλοιώνουν το περιβάλλον.

Σ΄αυτό το σημείο θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η κατοίκηση της πόλης είναι πολυεπίπεδη. Οι δρόμοι εντός και περιφερειακά του ιστορικού κέντρου πολύ στενοί οι χώροι στάθμευσης δε, ελάχιστοι , η πρόσβαση στα διάφορα σημεία επιτυγχάνεται με κυλιόμενες σκάλες και ένα μίνι μετρό που συνδέουν την κορφή του λόφου με τα πιο απομακρυσμένα πεδινά σημεία της πόλης όπως π.χ. τον σιδηροδρομικό σταθμό που την ενώνει με την υπόλοιπη Ιταλία.

Επανέρχομαι όμως στο φεστιβάλ.

Ο χώρος που διεξάγεται είναι ως επί το πλείστον το ιστορικό κέντρο της πόλης της Περούτζια καθώς και το μικρό στάδιο που βρίσκεται στο προαύλιο χώρο του μοναστηριού της Santa Giuliana, περίπου 2 χιλιόμετρα από το κέντρο, ακριβώς στους πρόποδες του λόφου. Υπάρχουν συνολικά 17 σημεία στο κέντρο της πόλης όπου διεξάγονται συναυλίες.

Στο ιστορικό κέντρο υπάρχουν 2 σκηνές μια μεγάλη έξω από τον καθεδρικό ναό του Αγ. Λορέντζο, στην πλατεία της 4^ης Νοεμβρίου και μια μικρή στην πλατεία της Gardini Cardussi. Σε αυτές τις δύο σκηνές γίνονται καθημερινά 11 με 12 δωρεάν συναυλίες. Παράλληλα με αυτές πραγματοποιούνται καθημερινά στα υπόλοιπα σημεία και 6 συναυλίες που έχουν εισιτήριο το οποίο κυμαίνεται από 15- 88 ευρώ ανάλογα με τον καλλιτέχνη που εμφανίζεται.

Και αν κάποιος νομίζει ότι όλα αυτά είναι αρκετά για να γεμίσει η μέρα κάνει απόλυτο λάθος. Σε κάθε γωνιά των κεντρικών δρόμων καθώς και σε διάφορα καταστήματα υπάρχουν ορχήστρες και πλανόδιοι μουσικοί που παίζουν για τους διερχόμενους.

Η μουσική ξεκινάει από τις 10 το πρωί και σταματά στις 2 μετά τα μεσάνυχτα. Μετά παίρνουν σειρά οι υπαίθριες συγκεντρώσεις- πάρτι που κρατούν μέχρι το πρωί.

Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις μουσικούς να περιφέρονται με τα όργανά τους. Θα περίμενε κανείς να υπάρχει ένα πανδαιμόνιο ήχων που θα αναμειγνύονταν και θα κατέληγε σε θόρυβο. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Είναι απίστευτο πως το κάθε συγκρότημα και ο κάθε μουσικός σέβεται τους υπόλοιπους συναδέλφους του και υπάρχει φροντίδα ώστε ο ένας να μη καλύπτει τον άλλον. Το αποτέλεσμα είναι ιδανικό για τον επισκέπτη που περιδιαβαίνει τους δρόμους ή που κάθεται κάπου να πιει έναν καφέ ή να τσιμπήσει κάτι. Υπάρχει μια συνεχής ροή μουσικής που τον συνοδεύει παντού χωρίς να ενοχλεί.

Όλα αυτά σε ένα περιβάλλον γεμάτο ιστορικά κτίρια καλόγουστα καταστήματα, με ελάχιστη κίνηση αυτοκινήτων και με ανθρώπους που έχουν έρθει από όλη την Ευρώπη για να απολαύσουν την μουσική που αγαπούν. Όμορφα πρόσχαρα πρόσωπα, καλόγουστα ντυσίματα, χαλαροί ρυθμοί, εικόνες βγαλμένες σαν από μυθιστόρημα.

Μπορείς να ξεκινήσεις την μέρα σου πίνοντας τον καφέ του ακούγοντας ένα τρίο μα παίζει gypsy jazz ή swing. Κατά τις 11:30 θα ξεκινήσει η ορχήστρα δρόμου Funk Off που εδώ και χρόνια είναι το σήμα κατατεθέν του φεστιβάλ. Απαρτιζόμενη από μια πλειάδα πνευστών και κρουστών οργάνων παρελαύνει στον κεντρικό δρόμο της πόλης κάνοντας ανά τακτά διαστήματα στάσεις. Πλήθος κόσμου χορεύει μαζί τους και τους ακολουθεί σε πομπή θυμίζοντας έντονα σκηνικό από Νέα Ορλεάνη. Αυτό το θέαμα συμβαίνει 2 φορές την ημέρα το πρωί και στις 6 το απόγευμα. Διαρκεί περίπου μία ώρα και απογειώνει την διάθεση. Η μουσική που παίζουν είναι ένα εκρηκτικό μείγμα με στοιχεία από την μουσική των James Brown, Frank Zappa και George Clinton. Με άλλα λόγια καθαρό Funk εμπλουτισμένο με στοιχεία avant garde .

Αφού λοιπόν χορτάσεις από χορό και ενέργεια μπορείς να επισκεφτείς την δημοτική πινακοθήκη ή ένα θέατρο όπου γίνεται μια συναυλία. Φυσικά όλα αυτά αν δεν σε συνεπάρουν δρόμο με την υπέροχη μουσική τους τα διάφορα σχήματα που παίζουν στο δρόμο.

Οι πειρασμοί όμως δεν σταματούν εδώ. Έχει φτάσει ήδη μεσημέρι και η ζέστη είναι αρκετή. Περπατάς στα σκιερά μεσαιωνικά σοκάκια και ξάφνου μπροστά σου προβάλλει ένα κατάστημα που φτιάχνει εξαιρετικά Panini (σάντουιτς) με απίστευτο προσούτο και ντόπια τυριά. Προσπερνάς τον πειρασμό αλλά μέχρι να φτάσεις στην επόμενη γωνία η μυρωδιά από την πίτσα σου σπάει την μύτη. Είναι και αυτό το συγκροτημα που παίζει διαολεμένα καλά εκεί απέναντι …οπότε στάση υποχρεωτική. Να μη πιεις και μια παγωμένη μπυρίτσα. Αυτό ήταν γλίστρησες!!

Αφού την έχεις αράξει για να πάρεις μια ανάσα ξεφυλλίζεις το πρόγραμμα του φεστιβάλ. Τι έχουμε σήμερα; Τι αύριο; Τι μεθαύριο. Πάμε Buddy Guy; Δεν τίθεται άλλη συζήτηση. Τελειώνοντας την μπύρα σου πας απέναντι στα εκδοτήρια και αγοράζεις εισιτήρια. Μέχρι στις 9 το βράδυ που εμφανίζεται έχεις ακόμα 7 ώρες.

Κάνεις μια μικρή βόλτα στα μαγαζιά με τα αναμνηστικά από το φεστιβάλ και πας να κάνεις ένα μπανάκι στο ξενοδοχείο και να ξεκουραστείς για λίγο. Μέχρι να γίνει αυτό έχει πάει 5 η ώρα. Μια ώρα ξεκούραση και πάλι έξω. Κατευθύνεσαι στην μεγάλη σκηνή όπου ακούς από μακριά μουσική swing. Μια Big Band από το Elmhurst College τα δίνει όλα. Το θέαμα σε γυρίζει νοσταλγικά δεκαετίες πίσω.

Η ώρα περνά γρήγορα και το γεγονός της ημέρας πλησιάζει. Κατηφορίζεις τον κεντρικό δρόμο και φτάνεις στην μικρή σκηνή. Κάτω χαμηλά βλέπεις την σκηνή της Santa Giuliana. Τα φώτα έχουν ανάψει και γίνονται οι τελευταίες δοκιμές. Πως φτάνουμε εκεί κάτω; Μα με τις κυλιόμενες σκάλες!!! Νομίζεις ότι σου κάνουν πλάκα μέχρι που φτάνεις στις σκάλες και από εκεί χωρίς να το καταλάβεις στο χώρο της συναυλίας.

Οι διοργανωτές γνωρίζοντας ότι ολη την ημέρα γυρνάς, εχουν φροντίσει και έχουν φτιάξει δίπλα στον χώρο δυο υπαίθρια εστιατόρια. Ένα ακριβό όπου παίζει ένα ντουέτο απαλή τζαζ και ένα πολύ προσιτό που προσφέρει σάντουιτς με γουρουνόπουλο σούβλας πασπαλισμένο με μάραθο. Εννοείτε ότι η μπύρα ρέει άφθονη και σε προσιτή τιμή. Γύρω υπάρχουν γιγαντοοθόνες που μπορείς να παρακολουθήσεις την συναυλία αν για κάποια στιγμή διψάσεις ή πεινάσεις και βγεις από το συναυλιακό χώρο.

Μετά το τέλος της παράστασης παίρνεις τις σκάλες και φτάνεις στην μικρή σκηνή. Είναι γύρω στα μεσάνυχτα και στη σκηνή βρίσκεται ο κουβανέζος Pedrito Martinez με το συγκρότημα του παίζοντας τζαζ αναμεμειγμένη με μουσική της Καραϊβικής και της λατινικής Αμερικής. Για να δεις κάποια άλλη φορά τον Martinez πρέπει να επισκεφτείς την Νέα Υόρκη όπου εμφανίζεται με επιτυχία στα τζαζ κλαμπ του Μανχάταν για περισσότερο από μια δεκαετία.

Ο κόσμος χορεύει ασταμάτητα μέχρι τις 2 η ώρα το πρωί.

Αν σου έχει μείνει λίγο κουράγιο κατευθύνεσαι σε κάποιο μπαρ η στα σκαλιά της εκκλησία του San Lorenzo όπου μαζεύονται οι πιτσιρικάδες και διασκεδάζουν μέχρι το πρωί.

Αν όχι πας στο ξενοδοχείο να γεμίσεις τις μπαταρίες σου για την επόμενη μέρα.

Πέρασαν 5 μέρες και έχεις ξεχάσει την μιζέρια της οικονομικής κρίσης και τους κακομούτσουνους και ξινούς που σου δυσκολεύουν την ζωή. Όσο και αν φαίνεται ρομαντικό υπάρχει ακόμα και αυτή η πλευρά της ζωής που είναι ικανή μέσα σε 5 μέρες να απαλύνει πολύ από την καθημερινή ασχήμια της εποχής.

Επιστρέφοντας στη Ρώμη για να πάρεις το αεροπλάνο της επιστροφής το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι πως θα ξανάρθεις και του χρόνου.

Η εμπειρία που έζησες είναι μοναδική.

Όσο για το συνολικό κόστος του ταξιδιού δεν ξεπερνά αυτό των αντίστοιχων ημερών διακοπών σε ένα ελληνικό νησί αρκεί να ακολουθήσει κάποιος τη σωστή στρατηγική των κρατήσεων σε αεροπορικά εισιτήρια και ξενοδοχεία