Ο JEFF BECK ΔΙΑΔΗΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΝΤΟΥΝΤΟΥΚΑ

Ο Jeff Beck είναι αδιαμφισβήτητα ένα κορυφαίος κιθαρίστας. Στη 50χρονη καριέρα του μας έχει επιφυλάξει πάρα πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Ανήσυχο πνεύμα δεν έπαψε ποτέ να αναζητά νέους μουσικούς δρόμους. Κάθε νέα του δουλειά ειδικά τις δεκαετίες 60- 70 ήταν σχεδόν πάντα ρηξικέλευθη. Μέχρι το μουσικόφιλο κοινό να κατανοήσει τι ακριβώς άκουγε ο Jeff Beck είχε τραβήξει για νέες μουσικές αναζητήσεις και περιπέτειες.

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε η τελευταία δουλειά του 72χρονου ζωντανού θρύλου , η 17^η τον αριθμό. Έξη χρόνια μετά το τελευταίο του άλμπουμ (Emotion & Commotion) που περιείχε εξαιρετικά ορχηστρικά τραγούδια θα περίμενε κανείς ότι ο βιρτουόζος κιθαρίστας να επαναπαυθεί στις δάφνες της πολύχρονης καριέρας του και να εκδώσει ένα άλμπουμ άρτιο μεν τεχνικά, αδιάφορο δε καλλιτεχνικά. Αλλά ο Beck αρνείται να συνταξιοδοτηθεί και μας αιφνιδιάζει και πάλι ευχάριστα.

Το τελευταίο του λοιπόν άλμπουμ είναι μια πολιτική διαμαρτυρία για το τι συμβαίνει στον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Ο Beck ουδέποτε μέχρι σήμερα  είχε εκφραστεί δημόσια πολιτικά.Προτιμούσε να ασχολείται με την τέχνη του και τη συλλογή από τα αγαπημένα του hot-rod αυτοκίνητα.

Φαίνεται όμως ότι τα πρωτοφανή γεγονότα που συμβαίνουν σε παγκόσμια κλίμακα τον συγκίνησαν και τον αφύπνισαν

Χαρακτηριστική είναι η δήλωσή του με την ευκαιρία του νέου άλμπουμ που φέρει τον συμβολικό τίτλο « Loud Hailer» (ντουντούκα, τηλεβόας). :

«Ήθελα πραγματικά να κάνω μια δήλωση σχετικά με ορισμένα από τα δυσάρεστα πράγματα που βλέπω να  συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα, και μου άρεσε πολύ η ιδέα του να είμαι σε ένα συλλαλητήριο και με τη χρήση αυτής της «ντουντούκας» (εννοεί το νέο άλμπουμ)  να φωνάξω δυνατά την άποψή μου.»

Στο εξώφυλλο του δίσκου που είναι ασπρόμαυρο υπάρχει μια φωτογραφία από μια διαδήλωση που περικλείει  ένα χέρι που κρατά μια ντουντούκα.

Η φωτογραφική σύνθεση θυμίζει  σήμα κυκλοφορίας που ρυθμίζει την κυκλοφορία μέσω απαγορεύσεων.

Ο συμβολισμός προφανής που γίνεται ακόμα ευκρινέστερος αν προσέξεις στη δεξιά μεριά μια κιθάρα ίδια με αυτές που παίζει ο Beck που έχει γραμμένο στη πλάτη της το σύνθημα : Ξύπνα!  πιο πάνω ένα πλακάτ γράφει « είμαι τρομαγμένος για τα παιδιά» στην κορφή ένα πανό γράφει «ελπίζουμε» ενώ παραδίπλα υπάρχει ένα

οργισμένο «συγγνώμη;;» (EH?)

Μουσικά το άλμπουμ παραπέμπει ηχητικά στην εποχή των Yardbirds των Jeff  Beck Group, του άλμπουμ Jeff Beck Guitar Shop και φυσικά στον ήχο των παραγωγών του Jack White. Ένας σκληρός , πολλές φορές σκοτεινός και απειλητικός κιθαριστικός χείμαρρος που ξεκινά από τις κιθάρες του Jeff  Beck και της Carmen Vandenberg,  για να ξεχυθεί από τα ηχεία των ενισχυτών αφού έχει περάσει από τα διάφορα πεντάλ παραμόρφωσης και εφέ. Με λίγα λόγια ατόφιος Beck.

Εξίσου επιθετικοί και οργισμένοι είναι και οι στίχοι που τραγουδιούνται από την Rosie Bones.

Από το πρώτο κιόλας τραγούδι (The revolution will be televised) αρχίζει μια οργισμένη καταγγελία:

«Η επανάσταση θα μεταδοθεί (τηλεοπτικά)/ Μπορείτε να επιλέξετε να παρακολουθήσετε ή όχι / Αλλά αν όλοι μιλάμε μόνο από την ασφάλεια των καναπέδων μας / Δεν θα υπάρξει πολύ επανάσταση για να παρακολουθήσουμε»,

απαγγέλει η Rosie Bones ενώ ακούγεται ο κιθαριστικός σχολιασμός του Jeff Beck που πατάει πάνω στα μπλουζ προσφέροντας απίστευτα μπλουζ ρίφς.

Στο φλογερό από κάθε άποψη  Live in the Dark η Bones δηλώνει την ανάγκη της ενότητας.

«Θα κρατήσουμε τα χέρια στο σκοτάδι / Γιατί όταν κρατάς τα χέρια στο σκοτάδι / δεν ξέρω ποιανού το χέρι κρατάς / Απλά εμείς οι άνθρωποι αφήνουμε την αγάπη να ρέει»

Ο Beck  κάνει σκληρή κριτική στους  πολιτικούς ηγέτες και στην τάξη των πλουσίων μέσα από το τραγούδι με τον σκληρό τίτλο Thugs Club (η λέσχη των κακοποιών) ακολουθεί  το "Right Now" όπου καταγγέλλει την αυξημένη απληστία και την ακόρεστη ανάγκη για την άμεση ικανοποίησή της.

Στη μπαλάντα «Scared for the Children»(Τρομαγμένος για τα παιδιά),που τσακίζει κόκαλα , αποτείνει φόρο τιμής στον Jimi Hendrix (little wing) αλλά  εκφράζει και τη θλίψη  και τους φόβους του για την απώλεια της αθωότητας αλλά και την αποχαύνωση της σημερινής νεολαίας που αφιερώνει ατέλειωτες ώρες στο να στέκεται απέναντι από την οθόνη ενός υπολογιστή ή ενός έξυπνου τηλέφωνου ή μιας τηλεόρασης.

Στο "O.I.L." ο Beck παίζει μια oil can guitar (κιθάρα που το σώμα της είναι ένα μεταλλικό δοχείο πετρελαιοειδών) που του δόθηκε ως δώρο από τον Billy Gibbons  των ZZ Top. Είναι  ένα τραγούδι με καυτό  funky groove που μέσα από το οποίο καταγγέλλεται  την εξάρτησή μας από το πετρέλαιο και τις καταστροφικές συνέπειες που έχει  για τους ανθρώπους και το περιβάλλον.

Στο The Ballad of Jersey Wives αφήνει πολλές αιχμές για το τι πραγματικά συνέβη την 11^η Σεπτέμβρη στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Καταγγελίες που φτάνουν στα όρια της συνομωσιολογίας.

Το άλμπουμ κλείνει με το εξαιρετικό και πολύ μελωδικό Shrine ( Παρεκκλήσι).

Μετά από τις τρομερές προειδοποιήσεις και την επιτακτική πρόσκληση για δράση έρχεται η γαλήνη. Μια πολύ τρυφερή μπαλάντα που ακτινοβολεί μια αίσθηση ελπίδας που ακτινοβολεί φως, εξαλείφοντας το σκοτάδι που κρύβεται στον κόσμο και στις ψυχές μας.

Το LOUD HAILER είναι κατά τη γνώμη μου ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ της χρονιάς και ένα από τα καλύτερα του Jeff Beck. Στέκεται επάξια δίπλα στα Blow by Blow, Truth, Wired, Who else , Live. Ακούστε το με την πρώτη ευκαιρία σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.