ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΑ;

Εδώ και λίγες ώρες κυκλοφορούν στο διαδίκτυο φωτογραφίες του υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Καμμένου που τον δείχνουν στο γραφείο του φορώντας στολή παραλλαγής. Όλα αυτά, σύμφωνα με δημοσιεύματα, συνέβησαν σήμερα τα ξημερώματα, όταν ο ίδιος ο υπουργός έδωσε εντολή να πραγματοποιηθεί άσκηση αεράμυνας στην περιοχή Χίου-Οινουσσών για να εξεταστεί το ετοιμοπόλεμο της Δύναμης Ταχείας αντίδρασης στην εν λόγω περιοχή. Δεν θα κρίνω τις επιλογές του υπουργού και ούτε με αφορούν. Αυτό όμως που θεωρώ άπρεπο είναι ότι καταστρατηγούνται βασικές αρχές ενός τόσο σοβαρού και ευαίσθητου τομέα όπως είναι η εθνική άμυνα. Καταστρατηγείται ο σαφής διαχωρισμός πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Από πότε ένας πολίτης φορά στρατιωτική στολή και μάλιστα μέσα στο Γενικό Επιτελείο; Ποιος είναι ο ρόλος της πολιτικής και ποιος της στρατιωτικής ηγεσίας και ποια τα προκαθορισμένα όρια τους; Τι λέει για αυτό ο στρατιωτικός κώδικας; Και από ποιον εφαρμόζεται;

Στο διαδίκτυο αυτή τη στιγμή πολλοί χρήστες κάνουν λόγο για γελοιότητες. Τα ειρωνικά και τα χλευαστικά σχόλια πέφτουν βροχή. Ούτε αυτά με αφορούν.

Νομίζω ότι το ζήτημα είναι  πολύ σοβαρό και πρέπει με τον ίδιο τρόπο να αντιμετωπιστεί. Μπορεί κάποιος να αναλογιστεί τι μπορεί να συμβεί αν υπάρξει ένα πραγματικό πολεμικό επεισόδιο; Ποιος θα δίνει εντολές σε ποιον;

Ο προβληματισμός γίνεται ακόμη πιο έντονος όταν γράφεται στα ίδια δημοσιεύματα ότι η ξαφνική αυτή άσκηση έγινε ως απάντηση στις τουρκικές προκλήσεις των τελευταίων ημερών. Προκλήσεις που αν συνέβαιναν σε άλλες χώρες που τα κυριαρχικά δικαιώματα δεν υπερασπίζονται με τα λόγια αλλά με πράξεις θα υπήρχε πολεμική εμπλοκή.

Λέτε να ήταν κακία  αν μνημόνευα εδώ τον μύθο του Αισώπου με τον κυνηγό και το λιοντάρι;

Για όσους αγαπούν τα παραμύθια να μια καλή ευκαιρία να διαβάσουν έναν από τους γνωστούς μύθους του Αισώπου.

Το λιοντάρι, ο κυνηγός και ο λοτόμος 
Ένας κυνηγός, ξεκίνησε να κυνηγήσει ένα λιοντάρι, που του είχε κάνει μεγάλες ζημιές, γιατί είχε μπει τη νύχτα στα κτήματά του και του είχε κατασπαράξει βόδια κι άλογα. Έξω από το χτήμα του, βρήκε εύκολα τα χνάρια του θηρίου και τ' ακολούθησε. Στην αρχή, ήτανε μια πλατιά ματωμένη γραμμή, που έδειχνε πως το λιοντάρι έσερνε στο χώμα τα θύματά του, που τα είχε σκοτώσει πια. Στη συνέχεια άρχισε να χάνει τα ίχνη, γιατί ο τόπος ήταν γεμάτος πέτρες. Ανακάλυπτε όμως κάποια  από τα λιγοστά εκείνα σημάδια, που είχε αφήσει στο πέρασμά του το θηρίο, όπως κάποιες πατημασιές σε μέρος που υπήρχε λίγο χώμα, κάποιες μακριές τρίχες από τη χαίτη του που είχαν κολλήσει πάνω στις πέτρες. 

Προχωρώντας έτσι ο κυνηγός μπήκε στο δάσος και έφτασε σ’ ένα μέρος όπου κάποιος υλοτόμος έκοβε δέντρα.
- Καλημέρα! Του είπε ο λοτόμος.
- Καλημέρα.
- Σε βλέπω οπλισμένο βαριά. Είσαι κυνηγός;
- Ναι. Κυνηγώ ένα λιοντάρι, που μου ‘φαγε άλογα και βόδια. Παρακολουθώ τα χνάρια του από το πρωί, αλλά τα έχασα γιατί είναι πετρότοπος και δεν φαίνονται καθαρά. Μήπως είδες εσύ τίποτε αχνάρια λιονταριού;
- Αχνάρια δεν είδα γιατί δεν κοίταξα. Ξέρω όμως πού είναι η σπηλιά, όπου μένει το λιοντάρι. Θέλεις να σου την δείξω;
- Όχι, όχι, σ’ ευχαριστώ, βιάστηκε να του πει ο κυνηγός. Εγώ τα ...χνάρια του λιονταριού σου ζήτησα να μου δείξεις, κι όχι τη σπηλιά του!


ΠΗΓΕΣ: militaire.gr, afirimeno.com