ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ

Καλή εβδομάδα σε όλους. Σήμερα θα παρουσιάσω ένα διαφορετικό καφενείο που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας . Πρόκειται για το καφενείο των μουσικών. Όσοι έχουν ζήσει ή ζουν σε επαρχιακή πόλη θα πρέπει να γνωρίζουν ότι στην πόλη τους υπάρχει τουλάχιστον ένα στέκι μουσικών, συνήθως καφενείο , όπου μαζεύονται οι τοπικοί μουσικοί και οι τραγουδιστές. Αν θέλει κάποιος να κλείσει κάποιον για ένα γλέντι, ένα γάμο, μια πολιτιστική  εκδήλωση  στην πλατειά ενός χωριού, θα περάσει από το συγκεκριμένο στέκι  για να τους βρει και να κλείσει την συμφωνία. Βέβαια από την στιγμή που έκανε την εμφάνιση του το κινητό τηλέφωνο τα πράγματα διαφοροποιήθηκαν.

Ας γυρίσουμε όμως στην Αθήνα. Γύρω από το κέντρο της πόλης υπήρχαν πολλά  καφενεία – στέκια μουσικών. Κάθε καφενείο ήταν ειδικευμένο σε ένα είδος μουσικής. Έτσι υπήρχαν τα καφενεία των δημοτικών ,των νησιωτών, των λαϊκών, των ρεμπετών. Αυτά τα καφενεία εκτός ότι ήταν ένα άτυπο καλλιτεχνικό γραφείο που κλείνονταν οι εμφανίσεις στα μαγαζιά αλλά και ηχογραφήσεις , λειτουργούσε και σαν τόπος ανταλλαγής  μουσικών ιδεών. Πολλά τραγούδια γεννήθηκαν στους τέσσερις  τοίχους  αυτών  των καφενείων.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η « εξέλιξη» και  ο δυτικός τρόπος ζωής που με μεγάλη μαεστρία επιβλήθηκε στους Έλληνες μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αφάνισε αυτά τα μουσικά στέκια.

Τα καφενεία των μουσικών , αρχικά  μετατράπηκαν σε μικτά ,δηλ. άρχισαν  να μαζεύονται στον ίδιο χώρο μουσικοί που έπαιζαν διαφορετικά είδη μουσικής. Η συνεχής αλλαγή προς το δυτικότερο τρόπο διασκέδασης ,έφερε τον σχεδόν ολοκληρωτικό αφανισμό των παλαιών κέντρων διασκέδασης και κατ΄επέκταση και το τέλος των περισσότερων καφενείων.

Το καφενείο της οδού Σατωβριάνδου είναι το τελευταίο που υπάρχει. Στο ντοκιμαντέρ που ακολουθεί , θα πάρετε μια εικόνα για το τι εκπροσωπούσε  το καφενείο των μουσικών, αλλά το σημαντικότερο ,θα ακούσετε τους ίδιους τους μουσικούς να καταθέτουν τις εμπειρίες τους και να λένε τις ιστορίες τους. Θα δείτε έναν Αγιορείτη μοναχό να αναλύει το βυζαντινό πλάγιο ήχο δεύτερο και να τον παντρεύει με το ρεμπέτικο.

Κάπου στην ροή του ντοκιμαντέρ ακούγεται μια "θανατηφόρα ατάκα" που μπορεί ν’ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση γύρω από την μουσική, τον τρόπο της διδασκαλίας και τα δώρα που προσφέρει σε κάποιους η φύση. Με αυτή θα κλείσω.

«ΤΑ ΑΗΔΟΝΙΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΝΟΤΕΣ»