ΜΗΝ ΜΑΣ ΞΑΝΑΠΙΑΣΟΥΝ ΚΟΡΟΪΔΑ

Σαν σήμερα το 1949 λήγει ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα. Το Βίτσι «πέφτει» στις δυνάμεις του Εθνικού Στρατού από τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού (ΔΣΕ) που το υπερασπίζονται.

Πολλά έχουν γραφτεί για αυτόν τον αδελφοκτόνο πόλεμο. Πολλοί έκτισαν πολιτικές καριέρες πατώντας πάνω του. Άλλοι ηρωοποιήθηκαν, και εξόφλησαν τα γραμμάτια που τους είχαν υπογράψει, ακόμα και στα βαθιά τους γεράματα.

Το σημαντικότερο όμως  γεγονός σκοπίμως αποσιωπάται. Πρόκειται για τον άδικο χαμό της νεολαίας πάνω στα Ελληνικά βουνά η οποία υπηρέτησε (εκούσια-ακούσια) στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Της πιο πολύτιμης μερίδας του πληθυσμού που με την βοήθεια της θα ξανακτίζονταν  η χώρα .Όταν η υπόλοιπη Ευρώπη προσπαθούσε να ξανασταθεί στα πόδια της εμείς εδώ αλληλοσπαραζόμασταν και ανοίγαμε πληγές που θα έκαναν δεκαετίες να κλείσουν. Αν έκλεισαν ποτέ..

Σήμερα ακούγεται σαν ανέκδοτο ότι αν επικρατούσαν οι κομμουνιστές θα έχαναν οι Έλληνες τις περιουσίες τους και η χώρα την ανεξαρτησία της.

Υπάρχει ένα βιβλίο που ονομάζεται ΠΥΡΑΜΙΔΑ 67 και είναι γραμμένο από τον αείμνηστο ΡΕΝΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ. Ουσιαστικά είναι η προσωπική του μαρτυρία για τον πόλεμο όπως τον έζησε πάνω στα βουνά στην πρώτη γραμμή ως στρατιώτης του Εθνικού Στρατού .Θεωρώ ότι είναι το πιο αντιπολεμικό βιβλίο που έχει γραφτεί από Έλληνα συγγραφέα.

Ας δούμε όμως τον Ρένο Αποστολίδη να  αφηγείται την εμπειρία του μπροστά στο φακό του Κώστα Φέρρη. Πρόκειται για το πρώτο επεισόδιο της σειράς  Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ, που έχει βασιστεί στα βιβλία του Αποστολίδη, Πυραμίδα 67 και Α2.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΩΝ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥΣ ΠΝΟΗ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ

ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ