Ένα κρυολόγημα που μόλις σήμερα αποφάσισε να με εγκαταλείψει, μου στέρησε στην αρχή της βδομάδας την ευκαιρία να παραβρεθώ στην παρουσίαση ενός βιβλίου που αφορούσε το χρονικό της ανασκαφής στη Βεργίνα. Παρά την απουσία μου προμηθεύτηκα το βιβλίο για να το διαβάσω. Το βιβλίο περίμενε υπομονετικά πάνω στο τραπέζι δίπλα στον υπολογιστή να φιλοτιμηθώ να το ανοίξω. Μετά από δύο μέρες πήρα το βιβλίο στα χέρια μου. Αρχίζοντας να διαβάζω τις πρώτες σελίδες κατάλαβα ότι δεν είχα να κάνω με μια εκλαϊκευμένη παρουσίαση γύρω από την ανασκαφή των Βασιλικών Τάφων της Βεργίνας αλλά για κάτι πολύ πιο βαθύτερο και πιο σημαντικό. Ο συγγραφέας ,ο Μανόλης Ανδρόνικος, με αυτό το βιβλίο αποτίει φόρο τιμής στον ανθρώπινο μόχθο,πνευματικό και ψυχικό. Συνθέτει διακριτικά το εγκώμιο , μιας τεράστιας και ανομοιογενούς ομάδας που ενώθηκε κάτω από ένα κοινό όραμα. Μιας ομάδας που πολλά από τα μέλη της δεν συναντήθηκαν και δεν γνωρίστηκαν μεταξύ τους.Έβαλαν όμως το κάθε ένα από αυτά το προσωπικό του "λιθαράκι" ώστε ένας στόχος που φαίνονταν εξ αρχής εξωπραγματικός να γίνει ορατός και στο τέλος να επιτευχθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Γράφει χαρακτηριστικά στο Πρόλογο:" Για να φτάσουμε στην επιτυχία του 1977,χρειάστηκαν πολλά χρόνια δουλειάς.Ο αρχαιολόγος που άρχισε και συνέχισε τις έρευνες,οι άμεσοι συνεργάτες του, οι εργάτες της ανασκαφής,οι άνθρωποι του χωριού, έζησαν από χρόνο σε χρόνο μια επιστημονική περιπέτεια που είναι φυσικό να τους επηρέασε οχι μονάχα με την λάμψη του χρυσού που αποκάλυψαν στο τέλος, αλλά με τον ανθρώπινο μόχθο,τις προσδοκίες,τις απογοητεύσεις που δοκίμασαν προτού φτάσει η τελική επιτυχία. Αυτή την ιστορία, την ανθρώπινη μου ζήτησαν να θυμηθώ και ομολογώ πως θέλω και εγώ να ξαναθυμηθώ"