Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό αηδιασμένος το κάθε λογής νούμερο να προβαίνει σε πράξεις πατριδοκαπηλίας. Ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι όσο αυξάνουν αυτές οι πράξεις, τόσο πλησιάζουμε σε μια εθνική καταστροφή. Ο χρόνος θα δείξει. Με αφορμή λοιπόν τα καμώματα των διαφόρων δημόσιων αρλεκίνων αλλά και τα σχόλια επιπέδου καφενείου που γράφονται καθημερινά από τους διάφορους συμπολίτες μας, αποφάσισα να γράψω δυο λόγια για την Ελευθερία και για την Δουλεία.
Στο τέλος του κειμένου υπάρχει ένα παράδειγμα ώστε να μπορέσετε να έχετε ένα καθαρό μέτρο σύγκρισης για το τότε και για το σήμερα.
Τι είναι λοιπόν Ελευθερία;
Η ελευθερία είναι η δυνατότητα του ατόμου να σκέφτεται και να πράττει χωρίς την επιρροή εξωτερικών παραγόντων.Είναι, για έναν άνθρωπο, η δυνατότητά του να δρα κατά βούληση.Για να γίνω πιο ακριβής παραθέτω την ετυμολογία της λέξης: (ἐλεύθω= ἐρχομαι, πορεύομαι / ἐρῶ= αγαπώ -> ἔρως) δηλ. πηγαίνω όπου αγαπώ.
Η Ελευθερία είναι μια ψυχική κατάσταση που ορίζεται από την ανθρώπινη Βούληση και όχι από ένα σύνολο νόμων. Αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι αρχαίοι πρόγονοί μας και πάνω σε αυτό το έμφυτο γνώρισμα που είχαν όσοι ζούσαν σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο κτίστηκε ένα λαμπρός πολιτικός αλλά και πνευματικός πολιτισμός. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν πολεμούσαν για την Ειρήνη αλλά για την Ελευθερία τους.Για να παραμείνουν Ελεύθεροι.Για αυτούς ο πατέρας των πάντων ήταν ο Πόλεμος και η Ειρήνη ήταν ένας εν αναμονή πόλεμος. Η άμυνα,η εκπαίδευση στα όπλα, ο Θάνατος για αυτό που αγαπούσαν, ήταν έννοιες αυτονόητες.Υπήρχε συνεχής εκπαίδευση και εξοικείωση με την πολεμική τέχνη που κρατούσε σχεδόν σε όλη τους τη ζωή. Άλλωστε είναι πλέον γενικά παραδεκτό ότι οι πόλεμοι κερδίζονται τον καιρό της Ειρήνης.
Πολεμούσαν λοιπόν οι αρχαίοι πρόγονοί μας για να μην προσκυνήσουν άλλον άνθρωπο. Το να προσκυνά Έλληνας κατά την Αρχαιότητα ήταν πολύ βαριά προσβολή. Μάλιστα υπάρχουν καταγεγραμμένα περιστατικά που κάποιοι τιμωρήθηκαν με την ποινή του Θανάτου επειδή προσκύνησαν.
Η ετυμολογία της ίδιας της λέξης δίνει και το μέγεθος της αποστροφής των Ελλήνων προς αυτή την πράξη.
(Προς + κυνέω/κυνώ: μοιάζω σαν σκύλος πεσμένος στα τέσσερα που φιλά και γλείφει τα χέρια και τα πόδια του αφέντη του).
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης είχε πει σε μια συνέντευξή του, ότι η πολιτική κοινωνία των Ελλήνων που δομήθηκε πάνω στην τάση για Ελευθερία έπαψε να υπάρχει πριν 22 αιώνες.Στην ερώτηση του δημοσιογράφου για τι φταίει για αυτό κατά τη δική του άποψη, απάντησε:
" Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα."
Το μόνο που έχω να παραθέσω επιπρόσθετα είναι ένα απόσπασμα από την Ηροδότου Ιστορία.( Το παράδειγμα που ανέφερα στην αρχή του κειμένου).
«Όταν, στην πρώτη εκστρατεία των Περσών, ο Δαρείος έστειλε κήρυκες στην Σπάρτη, όπως έκανε και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος, για να ζητήσουν «γην και ύδωρ», οι Λακεδαιμόνιοι τους πέταξαν σε ένα πηγάδι και τους καλούσαν να πάρουν από κει «γην και ύδωρ» και να τα παν στον βασιλιά τους.
Στους Λακεδαιμονίους, λοιπόν, ξέσπασε ο θυμός του Ταλθυβίου, του κήρυκα του Αγαμέμνονος. Γιατί στην Σπάρτη υπάρχει ναός του Ταλθυβίου, ζουν και οι απόγονοί του, οι ονομαζόμενοι Ταλθυβιάδες, που τους έχουν δοθεί ως τιμητικό προνόμιο όλες οι αποστολές κηρύκων που στέλνει η Σπάρτη. Εξ αιτίας όμως αυτού του γεγονότος, οι Σπαρτιάτες έκαναν θυσίες αλλά άδικα περίμεναν αίσια προμηνύματα. Κι αυτό κράτησε πολύ καιρό στην πόλη τους. Και καθώς οι Λακεδαιμόνιοι αγανακτούσαν και το θεωρούσαν μεγάλη συμφορά, συγκαλούσαν πολλές φορές συνέλευση των πολιτών τους κι ο κήρυκας φώναζε:
Ποιος Σπαρτιάτης δέχεται με την θέλησή του να δώσει την ζωή του για την Σπάρτη;
Τότε λοιπόν παρουσιάσθηκαν ο Σπερθίας, ο γιος του Ανηρίστου, κι ο Βούλις, ο γιος του Νικολάου, Σπαρτιάτες που κι από την φύση τους ήσαν προικισμένοι με χαρίσματα κι από την πλουσιότερη τάξη της πόλης, ανέλαβαν εθελοντικά να τιμωρηθούν από τον Ξέρξη για την θανάτωση των κηρύκων του Δαρείου στην Σπάρτη.
Έτσι οι Σπαρτιάτες τους έστειλαν στους Πέρσες για να θανατωθούν.
Αξιοθαύμαστη στάθηκε και αυτή η τολμηρή πράξη των ανδρών αυτών, αλλά κοντά σ’ αυτήν και τα λόγια τους. Δηλαδή, στην πορεία τους προς τα Σούσα φθάνουν στην αυλή του Υδάρνη. Κι ο Υδάρνης, Πέρσης στην καταγωγή, ήταν διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων στα παραθαλάσσια της Μικράς Ασίας· αυτός τους φιλοξένησε κάνοντάς τους το τραπέζι· και πάνω στο τραπέζι, τους ρώτησε:
Άνδρες Λακεδαιμόνιοι, γιατί δεν δέχεσθε να γίνετε φίλοι του βασιλιά; Να, βλέπετε πώς ξέρει ο βασιλιάς να τιμά τους άνδρες που έχουν αρετή, ρίχνοντας μία ματιά σε μένα και την θέση που κατέχω. Έτσι λοιπόν κι εσείς, αν γίνετε άνθρωποι του βασιλιά (γιατί έχει σχηματίσει την γνώμη πως είσθε άνδρες με αρετή), ο καθένας σας θα μπορούσε να εξουσιάζει μία περιοχή της Ελλάδος που θα του παραχωρούσε ο βασιλιάς.
Η απόκρισή τους ήταν η εξής:
Υδάρνη, η συμβουλή που μας απευθύνεις στηρίζεται σε μονόπλευρη εμπειρία· γιατί μας συμβουλεύεις για δύο πράγματα, που το ένα τους το δοκίμασες, το άλλο όμως όχι· δηλαδή γνωρίζεις πολύ καλά πώς ζουν οι δούλοι, όμως δεν δοκίμασες έως σήμερα την ελευθερία, τι άραγε να ’ναι, γλυκό η όχι. Γιατί αν κάποτε την δοκίμαζες, θα μας συμβούλευες να αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν όχι μονάχα με δόρατα, αλλά και με πελέκεις (με τσεκούρια). Αυτή την απάντηση έδωσαν στον Υδάρνη.»
«Κι από κει ανέβηκαν στα Σούσα· κι όταν παρουσιάσθηκαν στον βασιλιά πρώτα πρώτα, ενώ οι σωματοφυλακές του τους πρόσταζαν, ασκώντας βία, να πέσουν και να προσκυνήσουν τον βασιλιά, δεν δέχθηκαν με κανέναν τρόπο να το κάνουν, όσο κι αν εκείνοι τους έσπρωχναν το κεφάλι προς τα κάτω· γιατί, επέμεναν πως ούτε στον νόμο τους είναι γραμμένο να προσκυνούν άνθρωπο ούτε γι’ αυτό ήλθαν (ούτε γαρ σφι εν νόμω είναι άνθρωπον προσκυνέειν ούτε κατά ταύτα ήκειν), [Ηροδότου Ιστορία, βιβλίο 7ο, 136, 5-6]
Κι αφού με αγώνα απέφυγαν την προσκύνηση, κατόπιν λένε τα εξής και με το ακόλουθο περίπου περιεχόμενο: Βασιλιά των Μήδων, εμάς μας έστειλαν οι Λακεδαιμόνιοι ως αντιστάθμισμα για τους κήρυκές σας που θανατώθηκαν στην Σπάρτη, για να πληρώσουμε εμείς για τον θάνατό τους.»
πηγές: el-wikipedia// Ηροδότου Ιστορία// http://www.thessalonikiartsandculture.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου