Μέρες γιορτινές. Παρά την έβδομη χρονιά βαριάς κοινωνικής καταχνιάς οι άνθρωποι βρίσκουν τη δύναμη να προσπαθήσουν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα και την άφιξη του Νέου Έτους,βλέπετε οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν τις συνήθειες τους.Από την αρχαιότητα η μικρότερη ημέρα του χρόνου, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, είχε τεράστια συμβολική σημασία. Είναι η εποχή που η γη μοιάζει νεκρή, τα κλαδιά είναι γυμνά, τα σπαρμένα χωράφια ακόμα δεν έχουν πρασινίσει, το πρωί έρχεται αργά, γκρίζο και παγερό, κι ο άνθρωπος αγωνιά αν θα ξανάρθει ποτέ η Άνοιξη, αν έσπειρε σωστά, αν θα επιστρέψουν τα πουλιά, αν τα δένδρα που έχασαν τα φύλλα τους θα ξανακαρπίσουν. Αυτές τις μέρες ο ήλιος αρχίζει να ανεβαίνει στον ορίζοντα του βόρειου ημισφαιρίου και η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει. Η αγωνία για τον ερχομό της Άνοιξης οδήγησε στον εορτασμό της "γέννησης του Ήλιου".Τον εορτασμό της γέννησης του φωτός. Αυτή η μακραίωνη συνήθεια έλαβε διάφορες μορφές στη διάρκεια της πορείας της ανθρωπότητας.Με την έλευση της νέας θρησκείας του Χριστιανισμού δημιουργήθηκε ένα σοβαρό πρόβλημα.Οι Εβραίοι δεν γιόρταζαν τα γενέθλια σε αντίθεση με τους Έλληνες και τους Ρωμαίους.Επίσης ένα άλλο πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί με τους νεοφώτιστους χριστιανούς των πρώτων αιώνων ήταν ότι δεν μπορούσαν να απαρνηθούν τις συνήθειές τους οι οποίες όμως θεωρούνταν από την καινούργια θρησκεία παγανιστικές. Το πρόβλημα λύθηκε τον 4ο αιώνα όταν αποφασίστηκε να γιορτάζεται πλέον η Γέννηση του Χριστού. Ως ημερομηνία ορίστηκε η 25 Δεκεμβρίου. Μια ημερομηνία που συνέπιπτε με τον εορτασμό των ρωμαϊκών Σατουρναλίων και όχι με την πραγματική ημερομηνία γέννησης του Θεανθρώπου που εντοπίζεται μέσα στην Άνοιξη ,σύμφωνα με την μοναδική αναφορά που υπάρχει στα Ευαγγέλια (Λουκάς 2,8). Έτσι με τρόπο διπλωματικό βρέθηκε η χρυσή τομή και παντρεύτηκε η νέα θρησκεία με τις αρχαιότατες συνήθειες.
Αλλά αρκετά κούρασα με αυτή την μικρή ιστορική αναδρομή.Πάλι στο σήμερα λοιπόν. Όπως είναι φυσικό αυτές τις μέρες ανταλλάσσονται πολλές ευχές μεταξύ των ανθρώπων όπως γράφονται και πολλά κείμενα (καλή ώρα) για αυτές. Θα προτιμήσω λοιπόν αντί για ευχών να δημοσιεύσω το καλύτερο κείμενο που διάβασα αυτές τις ημέρες. Ένα κείμενο της φίλης μου από την Κρήτη , Μαρίνας Μουράτη, το οποίο ξεχειλίζει από φως και ελληνικότητα, αντικατοπτρίζοντας πλήρως το νόημα των ημερών:
"Τις προάλλες επισκέφτηκα τον μεταξωτό μου φίλο στο καταφύγιο του, εκεί ψηλά στα όρη. Τον πέτυχα την ώρα που έφευγε να μαζέψει ξύλα για τη φωτιά και κάστανα. Πήγαμε παρέα. Μαζέψαμε κάμποσα κάστανα και λίγα αχλάδια και μήλα. Αυτός σήκωνε τα ξύλα κι εγώ τα φρούτα. Καθώς κατηφορίζαμε επιστρέφοντας στο σπιτάκι του, μιλούσαμε για τις μέρες που άρχισαν δειλά δειλά να μεγαλώνουν, κι ότι ήρθε ο καινούργιος ήλιος, κι οτι αυτό συμβαίνει μετά την πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου.
Μετά δεν μιλούσαμε, κουλαντρίζοντας ο καθένας τις δικές του σκέψεις. Ώσπου κάποια στιγμή τού λέω: «Μην ξεχάσω να κατεβάσω απ’ τ’ αμάξι πορτοκάλια και μανταρίνια που σου ΄φερα απ’ το περβόλι μας». Όταν άνοιξα το πορτ μπαγκάζ και τα είδε, μου είπε:
–« Όσο έχει πιστούς εργάτες αυτή η γης, θα γεννά. Όχι δούλους της απληστίας, μα εργάτες. Εργάτες της γης, εργάτες του πνεύματος. Εργάτες, που θα πει πως παράγουν Έργο. Που σέβονται τη γη της Γης, και τη θάλασσά της, και τον αέρα της και τ’άστρα που σηκώνει ο ουρανός της. Εργάτες, που έχουν επίγνωση της μικρότητας και της μεγαλοσύνης τους. Που ατενίζουν εντός τους και εκτός τους την απεραντοσύνη του σύμπαντος. Που γνωρίζουν τους Νόμους που διέπουν την αλληλεξάρτηση της ζωής. Που τους κουβαλούν μέσα τους, ευχή και κατάρα. Ναι καλή μου...και κατάρα! Γιατί συνήθως οι Νόμοι της ζωής είναι αντίθετοι με τους νόμους που φτιάχνουν οι άνθρωποι. Ναι... κατάρα κι ευχή, ν’ αγωνίζονται μες τα σκοτάδια και να ‘ναι ο Δρόμος τους μονόδρομος, χωρίς γυρισμό. Ναι. Όσο υπάρχουν οι Εργάτες του Φωτός, θα καλωσορίζουν οι άνθρωποι την γέννηση του ήλιου μες το καταχείμωνο»."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου