Η παραπάνω φωτογραφία τραβήχτηκε χθες από το φωτογράφο Στέλιο Μίσινα της Eurokinissi κατά τα χθεσινά επεισόδια στην Αθήνα.Τη θεωρώ ως την φωτογραφία της ημέρας. Στην φωτογραφία απεικονίζονται δύο διαφορετικοί κόσμοι που συνυπάρχουν στον ίδιο ακριβώς χώρο, σαν παράλληλα σύμπαντα που θα έλεγε και ένας φυσικός.
Στον ένα κόσμο υπάρχει ή προσπαθεί να επιβληθεί η ευταξία, όπως όμως αυτή ορίζεται από μια μικρή οικονομική ελίτ, μέσω των πάνοπλων οργάνων καταστολής και τήρησης της τάξης. Σ΄αυτόν τον κόσμο, μεταξύ άλλων, υπάρχει ο χρόνος που είναι μια θεμελιώδης διάσταση και είναι πολύτιμος. Στον δεύτερο κόσμο που διαχέεται μέσα στον πρώτο δεν υπάρχει χρόνος. Υπάρχουν εξαθλιωμένοι άνθρωποι που αποβλήθηκαν από τον πρώτο κόσμο αυτόν της τάξης. Για αυτούς ο χρόνος έχει σταματήσει να αποτελεί αξία. Έχουν πάψει να ισχύουν οι κοινωνικοί κανόνες, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις. Η πραγματικότητα έχει αλλάξει μορφή και έχει αποκτήσει πολύ στενά όρια.Το μόνο μέλημα είναι να βρεθεί λίγη τροφή για να κρατηθούν στη ζωή, ένα πρόχειρο κατάλυμα και ελάχιστα κατάλληλα ρούχα που θα τους προστατέψουν από τις καιρικές συνθήκες. Οι άνθρωποι αυτού του δεύτερου κόσμου έχουν γίνει αόρατοι στα μάτια των ανθρώπων του πρώτου κόσμου. Δεν υπάρχουν για αυτούς. Απορώ πως δεν τους πατάνε όταν κατεβαίνουν για ψώνια στην Ερμού ή όταν πάνε για διασκέδαση στα μαγαζιά πέριξ του κέντρου της πόλης. Αλλά και οι άνθρωποι του πρώτου κόσμου είναι μάλλον αόρατοι από αυτούς του δεύτερου κόσμου. Συνήθως οι άνθρωποι του δεύτερου κόσμου στέκονται με τις ώρες όπως ο άστεγος ζητιάνος της φωτογραφίας. Κοιτούν το έδαφος χωρίς να κινούνται ή να αντιδρούν σε ότι γίνεται γύρω τους. Το γύρω τους δεν υπάρχει και αν υπάρξει για λίγα δευτερόλεπτα δεν τους αφορά. Δεν ανήκουν στο γύρω. Δεν ανήκουν πουθενά. Ποια μεγάλη ποινή εκτίουν άραγε και για ποιο αδίκημα;Τι να τους έκανε να αφεθούν στην ανυπαρξία; Πόσο κοντά έχουν πλησιάσει στον αρχέγονο άνθρωπο; Και οι υπόλοιποι πόσο απέχουν απ΄αυτούς ; Μήπως ξορκίζουν την μοίρα τους όταν τους προσπερνάνε αδιάφορα κάνοντας ότι δεν τους βλέπουν;
Βρισκόμαστε στο 2016 μ.Χ. Αναρωτιέμαι πόσο τελικά έχουμε απομακρυνθεί από τις σπηλιές;
Στο νου μου ήρθε αυτό το τραγούδι:
Dark was the night, cold was the ground...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου