ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ: ΕΝΑΣ ΕΥΠΑΤΡΙΔΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

«Εγώ πιστεύω πάντοτε ότι η Ελλάδα έχει μια ιδιαιτερότητα και αυτή η ιδιαιτερότητα είναι ο πολιτισμός της. Δηλαδή βλέπετε ότι και τα χειρότερα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι Έλληνες είχανε βρει τρόπους να έχουν ένα τρόπο δικό τους. Να μπορούν να αυτοδιοικούνται, να μπορούν να ανταπεξέρχονται. Έχουν να πουν πράγματα ακόμα οι Έλληνες»

                                             Χ. Μπούρας.

Πέθανε χθες σε ηλικία 83 χρονών ο Χαράλαμπος Μπούρας , ένα εμβληματικό πρόσωπο για την ιστορία της αναστήλωσης των αρχαίων μνημείων της χώρας μας. Επιστήμονας «παλιάς κοπής» με συμπυκνωμένη γνώση και εμπειρία πολλών γενεών, ο ομ. καθηγητής της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ Χαράλαμπος Μπούρας, ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρόεδρος της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης.

Δωρικός, αυστηρός, μα πάνω όλα συνεπής στις αρχές του, υπηρέτησε για πέντε ολόκληρες δεκαετίες από τη λαϊκή αρχιτεκτονική της Χίου μέχρι την κλασική αρχιτεκτονική της Ακρόπολης και από τα βυζαντινά σταυροθόλια μέχρι τη στοά της Βραυρωνίας Αρτέμιδος. Λάτρης του καλού σχεδίου και αγιάτρευτος εραστής της φωτογραφικής τεκμηρίωσης, είχε στο αρχείο του χιλιάδες ασπρόμαυρες λεπτομέρειες του μνημειακού μας πλούτου.

Θεωρούσε πως ο Παρθενώνας δημιουργήθηκε στην εποχή του με σαφή την πρόθεση τελειότητας που ταιριάζει σ΄ ένα αφιέρωμα προς το θείον. Έτσι, συνέλαβε και καθιέρωσε την αρχή της αναστρεψιμότητας. Έπρεπε  δηλ. ο Παρθενώνας να αναστηλωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να επιστρέψει με κάθε δυνατή λεπτομέρεια στην αρχική μορφή. Απολύτως πιστός στο όραμα των δημιουργών του. Να μπορεί το μνημείο να επανέλθει ανά πάσα στιγμή στην προ αναστήλωσης μορφή του.

Αν τα μνημεία της Ακρόπολης είχαν ανθρώπινα συναισθήματα  από χθες θα θρηνούσαν τον χαμό του.

BLACKIE: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ "ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑΣ"

Σήμερα θα σας διηγηθώ μια διαφορετική ιστορία που μοιάζει με παραμύθι χωρίς φυσικά να είναι. Είναι η ιστορία μιας ταπεινής κιθάρας αξίας μόλις με τα βίας 300 δολαρίων η οποία μεταμορφώθηκε σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες κιθάρες στην ιστορία του ροκ και του μπλουζ. Έφτασε δε να πουληθεί αρκετά χρόνια μετά την «συνταξιοδότησή» της στο αστρονομικό ποσό των 959.500 δολαρίων.

Πρόκειται για την « Blackie».  Μια μαύρη Fender Stratocaster που την χρησιμοποίησε ο  Eric Clapton ως βασική του κιθάρα για τουλάχιστον μια δεκαπενταετία. Από το 1970 μέχρι το 1985.

Ο JEFF BECK ΔΙΑΔΗΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΝΤΟΥΝΤΟΥΚΑ

Ο Jeff Beck είναι αδιαμφισβήτητα ένα κορυφαίος κιθαρίστας. Στη 50χρονη καριέρα του μας έχει επιφυλάξει πάρα πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Ανήσυχο πνεύμα δεν έπαψε ποτέ να αναζητά νέους μουσικούς δρόμους. Κάθε νέα του δουλειά ειδικά τις δεκαετίες 60- 70 ήταν σχεδόν πάντα ρηξικέλευθη. Μέχρι το μουσικόφιλο κοινό να κατανοήσει τι ακριβώς άκουγε ο Jeff Beck είχε τραβήξει για νέες μουσικές αναζητήσεις και περιπέτειες.

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε η τελευταία δουλειά του 72χρονου ζωντανού θρύλου , η 17^η τον αριθμό. Έξη χρόνια μετά το τελευταίο του άλμπουμ (Emotion & Commotion) που περιείχε εξαιρετικά ορχηστρικά τραγούδια θα περίμενε κανείς ότι ο βιρτουόζος κιθαρίστας να επαναπαυθεί στις δάφνες της πολύχρονης καριέρας του και να εκδώσει ένα άλμπουμ άρτιο μεν τεχνικά, αδιάφορο δε καλλιτεχνικά. Αλλά ο Beck αρνείται να συνταξιοδοτηθεί και μας αιφνιδιάζει και πάλι ευχάριστα.

Το τελευταίο του λοιπόν άλμπουμ είναι μια πολιτική διαμαρτυρία για το τι συμβαίνει στον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Ο Beck ουδέποτε μέχρι σήμερα  είχε εκφραστεί δημόσια πολιτικά.Προτιμούσε να ασχολείται με την τέχνη του και τη συλλογή από τα αγαπημένα του hot-rod αυτοκίνητα.

Φαίνεται όμως ότι τα πρωτοφανή γεγονότα που συμβαίνουν σε παγκόσμια κλίμακα τον συγκίνησαν και τον αφύπνισαν

Χαρακτηριστική είναι η δήλωσή του με την ευκαιρία του νέου άλμπουμ που φέρει τον συμβολικό τίτλο « Loud Hailer» (ντουντούκα, τηλεβόας). :

ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΛΕΙΨΕΙ Ο MR. BEAN ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΥΛΗ ΚΑΛΥΠΤΟΜΑΙ ΠΛΗΡΩΣ(*)

Εκεί στη Βουλή το έχουν τερματίσει. Όπως έγινε γνωστό χθες, κατά τη βραδινή συνεδρίαση ο τιτανοτεράστιος Κούλης , απαντώντας στον άλλο  τιτάνα τον Βούτση υποστήριξε ότι υπήρξε ….πολιτικός κρατούμενος της χούντας όταν ήταν  6 μηνών μωρό και έζησε εξόριστος στη Γαλλία τα πρώτα 6 χρόνια της ζωής του!!!

Αυτή η πολιτική παρωδία που κάνει ότι κυβερνά τη χώρα προσφέρει άφθονο γέλιο και νομίζω ότι συναγωνίζεται επάξια την θεατρική ομάδα των Monty Pythons.

Δεν μου προκαλούν έκπληξη αυτά που συμβαίνουν στο «Κοινοβούλιο» του μικρού προτεκτοράτου του Νότου. Όπου στρατιωτικά ελικόπτερα γειτονικής χώρας  εισέρχονται χωρίς άδεια στον ελληνικό εναέριο χώρο και προσγειώνονται σε όποιο αεροδρόμιο γουστάρουν. Όπου 2,5 τόνοι καθαρής ηρωίνης μπορούν να ταξιδεύουν ασυνόδευτοι χωρίς να υπάρχει αποστολέας ή παραλήπτης. Βασικοί μάρτυρες να πεθαίνουν στις φυλακές και σημαντικοί φάκελοι με μαρτυρίες να εξαφανίζονται. Την ίδια στιγμή που κατάσχονται 40 κιλά παράνομα μαζεμένης ρίγανης. Λίστες με φοροφυγάδες παραμένουν ξεχασμένες σε συρτάρια ενώ παράλληλα συλλαμβάνονται καστανάδες και γιαγιάδες που πουλούν κάστανα και αγριοραδίκια στη λαϊκή ,για το φορολογικό αδίκημα της μη έκδοσης απόδειξης.

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΓΕΜΑΤΟ ΜΟΥΣΙΚΗ

Τις τελευταίες 10 μέρες άφησα πίσω μου την Αθήνα και την καθημερινότητα της. Ήταν μια παρένθεση γεμάτη όμορφες στιγμές σε αντίθεση με το ότι συμβαίνει γύρω μας τα τελευταία χρόνια. Σε ένα περιβάλλον συνεχώς επιδεινούμενο μια τέτοιου είδους απόδραση ήταν απολύτως αναγκαία. Σ΄αυτή εδώ την ανάρτηση θα μιλήσω για τις 5 πρώτες μέρες που περιελάμβαναν  ίσως το ομορφότερο ταξίδι που έχω πραγματοποιήσει ποτέ. Ήταν ένα μουσικό ταξίδι στην Περούτζια της γειτονικής Ιταλίας. Η ιδέα για αυτό το ταξίδι είχε πέσει κατά τη διάρκεια μια ζωντανής ραδιοφωνικής εκπομπής τον περασμένο Μάρτιο. Έτσι λοιπόν ο Τάσος (πολύ καλός γνώστης της Ιταλίας και της ιταλικής γλώσσας) ο Λάμπης και εγώ σχεδιάσαμε το ταξίδι- μουσικό οδοιπορικό.

Τον Ιούλιο πραγματοποιείται στην Περούτζια ένα από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ τζαζ του κόσμου. Το Umbria Jazz Festival μετρά 43 χρόνια ζωής είναι ετήσιο και διαρκεί 10 ημέρες.

BUDDY GUY : UMBRIA JAZZ 2016

Είναι 3 η ώρα το πρωί. Μόλις έχω γυρίσει στην Αθήνα μετά από ένα μουσικό οδοιπορικό στη Περούτζια όπου πραγματοποιείται για 43^η χρονιά το περίφημο Umbria Jazz Festival. Υποχρεώσεις με κρατούν μακριά από την Αθήνα και στις λίγες ώρες που έχω στη διάθεσή μου προτού αναχωρήσω και πάλι για μερικές μέρες εκτός Αθηνών, ξέκλεψα λίγο χρόνο για να επικοινωνήσω μαζί σας και να σας πω ότι επιστρέφοντας θα σας κάνω γνωστές τις εντυπώσεις  και τις εμπειρίες που αποκόμισα από αυτό το μουσικό ταξίδι. Επιγραμματικά θα σας πω ότι για όσους αγαπούν πραγματικά τη μουσική μια επίσκεψη σε ένα τέτοιο φεστιβάλ είναι εμπειρία ζωής που ίσως δεν μπορεί να περιγραφεί 100% .

ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ: Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΩΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ (ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ)

Τον Θοδωρή Αλεξίου τον γνώρισα τυχαία σε μια μπυραρία όπου έπαιζαν οι Daddy’s Diary Blues Band. Προς το τέλος της παράστασης του ζήτησαν να παίξει ένα τραγούδι μαζί τους. Ανέβηκε και έπαιξε μαζί τους και με άφησε άφωνο από το feeling και την ενέργεια που έβγαζε το παίξιμό του. Όταν κατέβηκε του συστήθηκα και του είπα πόσο με εντυπωσίασε. Συζήτησα μαζί του για λίγη ώρα και έλαβα την πρόσκληση να τον παρακολουθήσω στην αμέσως επόμενη εμφάνισή του με το συγκρότημα του τους Boogie Sinners. Η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους έγινε μετά από 2 βδομάδες και υπήρξε αποκαλυπτική. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τόση ενέργεια να βγαίνει από ελληνικό μπλουζ-ροκ συγκρότημα. Έκτοτε τους παρακολουθώ σχεδόν ανελλιπώς. Η ενέργεια που βγάζει το συγκρότημα όταν παίζει ζωντανά είναι μοναδική. Κάθε τους εμφάνιση μετατρέπεται σε πάρτι που όλοι στο τέλος λικνίζονται στο ρυθμό της μουσικής. Δεν θα ήταν υπερβολικό αν έλεγα ότι οι Theo and the Boogie Sinners είναι από τα κορυφαία ελληνικά συγκροτήματα επί σκηνής.

Πέρα όμως από την σκηνική παρουσία και την συσσωρευμένη ενέργεια που σκορπίζουν, είναι και πολλοί παραγωγικοί. Έχουν στα σκαριά την έκδοση του δεύτερου άλμπουμ τους, που περιλαμβάνει νέες δικές τους συνθέσεις και συνθέσεις φίλων τους που τις επεξεργάστηκαν μαζί. Το τελικό αποτέλεσμα είναι άκρως ικανοποιητικό. Στην στείρα, από κάθε άποψη, εποχή που ζούμε είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτο να συναντάς ανθρώπους με έμπνευση που μπορούν να συνθέτουν τραγούδια.

Αρκετά όμως είπα εγώ. Θα αφήσω τον Θοδωρή Αλεξίου να μας μιλήσει για τη μουσική που αγαπά, το συγκρότημα του και φυσικά για την νέα τους δουλειά.

ΠΕΤΡΟΣ aka TROPE : ΑΝΑΓΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΣΕ ΧΑΛΕΠΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Ο Πέτρος είναι ένας από τους χιλιάδες νεαρούς φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από τον τόπο τους και ταυτόχρονα βιώνουν μια πρωτοφανή οικονομική κρίση όπως άλλωστε συμβαίνει και για την πλειοψηφία των Ελλήνων.

Όμως παρά τις αντίξοες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί και που εύκολα μπορούν να καταβάλουν κάποιον, ο Πέτρος έχει βρει έναν τρόπο ώστε να προσαρμοστεί σε αυτό το όχι και τόσο ευχάριστο περιβάλλον. Έχει καταφέρει να αναπτύξει κάποιες δεξιότητες που κάτω από άλλες πιο ιδανικές συνθήκες ίσως να μην τις είχε καν ανακαλύψει. 

ΜΗΝ ΑΚΟΥΜΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ

«Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του είναι αναγκασμένος να το ξαναζήσει.» αναφέρει κάπου ο  Τζορτζ Σανταγιάνα.

Αφορμή αυτού του άρθρου υπήρξε η είδηση που έκανε χθες το γύρω του διαδικτύου και αφορούσε κάποιον Γερμανό αξιωματούχο που συνόδευε τον Γερμανό αντικαγκελάριο στην επίσκεψή του στην Αθήνα.

Ο εν λόγω βουλευτής από τη Βαυαρία έβρισε έναν Έλληνα φωτορεπόρτερ του ΑΠΕ όταν ο τελευταίος τον ακούμπησε κατά λάθος. Του είπε λοιπόν παρουσία του έλληνα πρωθυπουργού:

«Μη μ’ αγγίζεις, βρωμιάρη Έλληνα».

Και για να είναι σίγουρος ότι ο φωτορεπόρτερ τον άκουσε, τον έβρισε δύο φορές: μία στα γερμανικά και μία στα αγγλικά.

Φυσικά κανείς από τους παρευρισκόμενους «έλληνες» δεν σβέρκωσε το γουρούνι να τον πετάξει με τις κλωτσιές στο δρόμο και από εκεί κατευθείαν στο αεροδρόμιο και απέλαση στη Γερμανία. Αυτά θα μου πείτε συμβαίνουν σε ανεξάρτητα κράτη και όχι σε αποικίες.

ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΦΑΓΩΘΗΚΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ; (ΚΩΛΑΡΑΚΙΑ ΕΞΩ ΛΟΙΠΟΝ)

 Λουόμενες προβληματισμένες για τη κοινωνική παρακμή του τόπου.(*)

Δεν παρακολουθώ Τηλεόραση, οπότε δηλώνω πλήρη άγνοια για όλα αυτά τα αμερικάνικης έμπνευσης σόου με ταλέντα, που παίζονται σε κάθε χώρα του κόσμου που σέβεται τον εαυτό της και δηλώνει πιστή στη φιλοσοφία της παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας της κρεατομηχανής. Κρίνοντας από φωτογραφίες και  μικρά αποσπάσματα που αναρτώνται στο διαδίκτυο , μου θυμίζουν την φιλοσοφία  και αισθητική -τηρουμένων των αναλογιών- την εποχή (της χούντας) που παιζόταν μια αντίστοιχη «αμερικανιά» το Bingo με τον Νίκο Μαστοράκη.

Μια από αυτές τις εκπομπές έγινε η αιτία πριν από λίγες μέρες να πάρουν φωτιά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,  που όσο περνάει ο καιρός μοιάζουν όλο και περισσότερο με αίθουσες συνοικιακών κομμωτηρίων και  καφενείων.

Εκατοντάδες σχόλια και η φωτογραφία μια κοπέλας που έδειχνε σε ζωντανή μετάδοση μέρος των οπισθίων της, τριγυρνούσαν με μεγάλη συχνότητα στο διαδίκτυο. 
Η πρώτη μου αντίδραση μπροστά στη θέα της φωτογραφίας ήταν να σκεφτώ ότι το βαρέλι της κοινωνικής παρακμής δεν έχει πάτο. Τι άλλο θα σκαρφιστούν προκειμένου η κάθε εκπομπή-σκουπιδοτενεκές κερδίσει κάποιες μονάδες ακροαματικότητας ;  σκέφτηκα...