« Η μόνη φορά που βρέθηκα κοντά του ήταν στο τέλος
του αγώνα όταν χαιρετηθήκαμε»(*)
George Best “
the 5th Beatle”.
Υπήρξε ίσως το εντυπωσιακότερο και ο πιο ταλαντούχο 7άρι στη Παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου. Είναι το πρώτο «pop»είδωλο-ποδοσφαιριστής και ο μοναδικός αθλητής που η ζωή του αντικατροπτίζει την άνοδο και την πτώση της «pop» κουλτούρας της δεκαετίας του ΄60 με ένα μοναδικό και συνάμα τραγικό τρόπο. Ένας ροκ σταρ των γηπέδων που δίκαια του απέμειναν τον τίτλο του 5ου (6ου για τους πολύ γνώστες) Beatle.
Ήταν ένας
εκρηκτικός συνδυασμός τεχνικής, ταχύτητας , φαντασίας εντός των γηπέδων και απίστευτης
κραιπάλης εκτός αυτών. Μεγάλα του πάθη, το αλκοόλ, οι ωραίες γυναίκες και τα
τυχερά παιγνίδια.
Έπαιξε μόλις
10 χρόνια ποδόσφαιρο επιπέδου, αλλά κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλα το στίγμα του
,αφού τοποθετείτε από τους φιλάθλους και τους δημοσιογράφους δίπλα στο Πελέ και
το Μαραντόνα. Και όλα αυτά χωρίς να καταφέρει να συμμετάσχει ποτέ σε μια Παγκόσμια
διοργάνωση όπως αυτή του Παγκοσμίου Κυπέλλου, επειδή ως Βορειοιρλανδός συμμετείχε
στην άσημη και χωρίς περγαμηνές εθνική ομάδα της Β. Ιρλανδίας η οποία ποτέ μέχρι
τότε δεν είχε καταφέρει να προκριθεί σε μεγάλες διοργανώσεις. Επίσης στην παραπάνω
περίοδο (1964-1974) η τηλεόραση δεν είχε καταφέρει ακόμα να έχει την σημερινή
απήχηση ,σε παγκόσμιο επίπεδο. Παρόλα αυτά ο Best κατάφερε να καθιερωθεί ως κορυφαίος
ποδοσφαιριστής αλλά ταυτόχρονα να έχει και την λάμψη ενός ροκ σταρ που έφερε με
την εμφάνιση του και την άστατη ζωή του τα πάνω κάτω στον Εγγλέζικο
καθωσπρεπισμό που επικρατούσε στα γήπεδα φέρνοντας ένα νέο πρότυπο παίκτη που
την εξέλιξη του θα την δούμε τις επόμενες δεκαετίες στα πρόσωπα των Κρόϊφ,
Μαραντόνα , Καντονά, Μπέκαμ, Ρονάλντο. Παρεμπιμπτόντως οι τρεις
τελευταίοι φόρεσαν την φανέλα με το νούμερο 7 της Μαντσεστερ Γιουνάϊντεντ όπως
ο Best.
Σε ηλικία
22 ετών (1968) έχει κατακτήσει τα πάντα.Πρωτάθλημα Αγγλίας και Κύπελλο
Πρωταθλητριών Ευρώπης με την Μάτσενστερ Γιουνάιντεντ, το τίτλο του κορυφαίου
ποδοσφαιριστή της Ευρώπης ,χρήματα ,δόξα ,αναγνωρισιμότητα.
Ο Μπεστ ήταν πλέον είδωλο για άτομα κάθε φύλου και
κάθε ηλικίας. Μερικές φορές δεχόταν περισσότερα από 10.000 γράμματα την
εβδομάδα, κάτι εξωπραγματικό για ποδοσφαιριστή. Αυτή η εικόνα του pop-symbol
που τόσο εξέθρεψε αυτοβούλως, κατάφερε συνάμα να τον καταστρέψει.
Στο
επίκεντρο της προσοχής κάθε στιγμή, ο Μπεστ πολλές φορές έχανε την
αυτοσυγκέντρωσή του στους αγώνες. Ορισμένες επιχειρηματικές κινήσεις που
επεδίωξε (νυχτερινά κλαμπ και μπουτίκ ρούχων) δεν πήγαν όπως περίμενε και
γνώρισε αμέσως την εξωαγωνιστική αποτυχία. Στην ερωτική του ζωή, η αστάθεια
ήταν κύριο χαρακτηριστικό. Μοντέλα, ηθοποιοί, τραγουδίστριες πέρασαν από το
κρεβάτι του, ελάχιστες, όμως, έμειναν για περισσότερο από μία νύχτα.
.jpg)
Οι απουσίες από τις προπονήσεις πολλές, όπως κι η
μειωμένη απόδοση στους αγώνες. Το 1970 αποκλείεται από την εθνική Βόρειας
Ιρλανδίας, αφού πέταξε λάσπη σε έναν διαιτητή. Από το 1972 άρχισε η σταδιακή
αποχώρησή του από την Μάντσεστερ. Για ένα διάστημα σταματούσε και επανερχόταν
λίγο αργότερα, αλλά την Πρωτοχρονιά του 1974 ο σύλλογος δεν τον δέχθηκε ξανά
πίσω. Ήταν πλέον ένα είδωλο σε παρακμή. Συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο ως γυρολόγος
για άλλα δέκα χρόνια σε ομάδες χαμηλών απαιτήσεων τόσο στην Αγγλία, όσο και
στην Αμερική(ΗΠΑ),στο Χονγκ-Γκονγκ, στην Αυστραλία.
Το 1984 πρωταγωνίστησε μαζί με την γυναίκα του και
πρώην Μις Κόσμος, Μέρι Στάβιν, σε βιντεοκασέτα γυμναστικής με τίτλο "Shape
Up And Dance". Το 1988 διεξήχθη αποχαιρετιστήριο παιχνίδι προς τιμήν του
στο Μπέλφαστ. Μεταξύ των παρευρισκομένων, ο σερ Ματ Μπάσμπι, ενώ μεταξύ των
παικτών ο Όσι Αρντίλες κι ο τερματοφύλακας και στενός του φίλος του Πατ
Τζένινγκς.
Ακόμα
πιο "κολλητό", όμως, ήταν το ποτό. Οι παμπ παρέμεναν τα αγαπημένα
στέκια του Μπεστ και τα προβλήματα υγείας έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση. Στα
τέλη του 1984 καταδικάστηκε σε τρεις μήνες φυλάκιση, επειδή οδηγούσε μεθυσμένος
και πρόσβαλε αστυνομικό. Τα Χριστούγεννα τα πέρασε στη φυλακή "Ford Open
Prison", αλλά δεν διορθώθηκε. Οι συναναστροφές του με άτομα του αντίθετου
φύλου παρέμειναν πολλές και σκανδαλώδεις. Πλέον, το μυαλό του ήταν
"θολωμένο" περισσότερο από ποτέ.
Το 1991
έκανε εμφάνιση σε ζωντανό τηλεοπτικό σόου, όπου ορκίστηκε ότι είχε ξεπεράσει το
πρόβλημα με το αλκοόλ. Λίγες εβδομάδες αργότερα απολογήθηκε και τόνισε πως τα
λόγια του ήταν αποτέλεσμα της εξάρτησής του. Το τέλος του από επιπλοκές μεταμόσχευσης
ήπατος ήρθε στις 25/11/2005. Ήταν μόλις 59 ετών. Κατόπιν επιθυμίας του η εγγλέζικη
εφημερίδα News Of the World δημοσίευσε την τελευταία του
προτροπή προς τους φίλους του για τους κινδύνους που κρύβει η κατανάλωση αλκοόλ καθώς και την τελευταία φωτογραφία,πέντε μέρες πριν πεθάνει.Λίγες μέρες πριν τον είχαν επισκεφτεί για να τον αποχαιρετίσουν οι παλιοί συμπαίκτες και φίλοι που αποτέλεσαν μαζί του, την θρυλική "τριάδα" της United, Μπόμπυ Τσαρλτον και Ντένις Λόου...
"don't die like me" (μη πεθάνετε όπως εγώ..)
Μερικές χαρακτηριστικές δηλώσεις του :
·
Έχω σταματήσει να πίνω, αλλά μόνο όταν κοιμάμαι.
·
Αν είχα γεννηθεί άσχημος κανείς δεν θα ήξερε τον Πελέ.
·
Το 1969 εγκατέλειψα τις γυναίκες και
το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20
λεπτά τις ζωής μου.
·
Θα έδινα όλη την σαμπάνια που έχω πιει στη ζωή μου για να έπαιζα
μαζί του σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό αγώνα στο Ολντ Τράφορντ(δήλωση του για τον Ερίκ Καντονά).
(*)Ατάκα του Ρέι Φέαρφαξ, αμυντικού της Νορθάμπτον που είχε
αναλάβει να μαρκάρει τον Τζορτζ Μπεστ σε παιχνίδι που πέτυχε 6 γκολ.
 |
| Οι βετεράνοι του 68 μπροστά στο άγαλμα της θρυλικής "τριάδας" της United. Μαζί τους ο Α. Φέργκιουσον. |
Ένα ελάχιστο
δείγμα της μαγείας του George Best :
πηγές: wikipedia,el-wikiquote,google images.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου