Πέθανε χθες ο τεξανός σαξοφωνίστας Bobby Keys σε ηλικία 70 χρονών. Ήταν
γνωστός από την μακροχρόνια συνεργασία του με τους Rolling Stones από την δεκαετία του ΄60
μέχρι στις μέρες μας. Ταυτόχρονα ως μουσικός περιοδειών είχε παίξει με δεκάδες
γνωστά ονόματα όπως οι: Joe
Cocker, Eric Clapton, B.B. King, Lynyrd
Skynyrd , George Harrison , John Lennon, κ.α. Οι περισσότεροι θα τον θυμούνται από το
μουσικό ίχνος που άφησε στο κλασικό τραγούδι των Stones , Brown
Sugar. Μουσικός
παλαιάς κοπής που περιπλανήθηκε όλο τον κόσμο κάνοντας αυτό που αγαπούσε.
Ξεκίνησε να παίζει στα 15 χρόνια στις συναυλίες του Βobby Vee και του Buddy Holly. Τo 1964 στο
San Antonio συναντά τους Rolling Stones και από τότε συνδέεται με
στενή φιλία με τον Keith
Richards που με
τον οποίο έχουν γεννηθεί την ίδια μέρα. Λίγα χρόνια αργότερα θα λάβει μέρος στις
ηχογραφήσεις του Let it Bleed και έκτοτε θα είναι μόνιμος
συνεργάτης των Stones στις ηχογραφήσεις , στις περιοδείες
αλλά και στις καταχρήσεις.
Υπάρχει ένας μύθος για εκείνη την περίοδο που δείχνει το μέγεθος
του πανηγυριού. Αυτός λέει ότι μια μέρα ο Keys γέμισε την μπανιέρα του
δωματίου του με σαμπάνια Dom
Perignon και ήπιε
την περισσότερη από αυτή.
Πέρα όμως από τους αστικούς μύθους πέρασε μια γεμάτη και
ενδιαφέρουσα ζωή όνειρο μακρινό για εκατομμύρια ανθρώπους.
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από την βιογραφία του Keith Richards που ο Keys μιλάει για την γνωριμία τους.
«Τον Κιθ Ριτσαρντς τον γνώρισα στο Σαν Αντόνιο….ήμουν πολύ
προκατειλημμένος εναντίον πριν τον γνωρίσω.Ο τύπος και το συγκρότημά του ηχογράφησαν
το “Not Fade Away” ενός δικού μας του Μπάντυ Χόλυ γέννημα θρέμμα του Λάμποκ στο Τέξας όπως
και εγώ….Ποιοι είναι αυτοί οι ασπρουλιάρηδες και κοκαλιάρηδες, που δεν καταλαβαίνεις
και τι λένε, που έρχονται και τα τσεπώνουν με το τραγούδι του Μπάντυ; Θα τους πάρει
και θα τους σηκώσει….με όλα αυτά τα νέα συγκροτήματα έβλεπα το σαξόφωνο να
αργοπεθαίνει μπροστά στα μάτια μου. Ρε φίλε , κανένα τους δεν είχε σαξόφωνο μέσα!
Εγώ τι θα κάνω δηλαδή; Θα παίζω αυτές τις μαλακίες τα μεξικάνικα Tijhuana Brass σε όλη μου τη ζωή;…
…Την επόμενη μέρα λοιπόν , δίναμε τρία σόου στη σειρά,και
κάπου πριν το τελευταίο ήμουν στο καμαρίνι μαζί τους (σ.σ.με τους Stones). Συζητούσαν όλοι μαζί, έλεγαν για τους Αμερικάνους
, τους έκανε εντύπωση που όλοι πριν ανέβουν στη σκηνή άλλαζαν , λέει, τα ρούχα τους.
Και πραγματικά αυτό κάναμε. Εμείς, ας πούμε εκείνη την ημέρα φορέσαμε τα μαύρα
μάλλινα μοχέρ κοστούμια μας με λευκά πουκάμισα και γραβάτες, πράγμα πολύ ηλίθιο
αν σκεφτείς ότι ήταν καλοκαίρι με 48 βαθμούς στο Σαν Αντονιο. Λένε λοιπόν τότε
κι εκείνοι: « Ρε γιατί να μην αλλάξουμε και εμείς ρούχα;». Όλοι συμφώνησαν «Ναι
,ναι καλή ιδέα».Κι εγώ περίμενα να τους δω να βγάζουν έξω τίποτα κοστούμια και γραβάτες για να φορέσουν,
τους βλέπω να αλλάζουν τα ρούχα αναμεταξύ τους και να φοράει ο ένας του άλλου .Το
βρήκα μεγαλοφυές αυτό που έκαναν. Μη ξεχνάτε ότι το ιματζ που είχε το ροκ ΄ν΄ρολ
το 1964 ήταν μοχέρ κοστούμι, πουκάμισο γραβάτα, καλό γλυκό αγοράκι της διπλανής
πόρτας. Και ξαφνικά εμφανίζονται ένα τσούρμο ρεμπεσκέδες , ακάλεστοι ,να παίζουν
το τραγούδι του Μπάντυ Χόλυ ! Κι εγώ παθαίνω την πλάκα μου! Δεν μπορούσα να ακούσω
πολύ καλά γιατί έπαιζαν πολύ δυνατά με τους ενισχυτές κι όλα αυτά τα μηχανήματα
στο τέρμα, αλλά ,φίλε μου , μπορούσα να το νιώσω μέσα μου το κομμάτι να βαράει.
Με έκανε να θέλω να χαμογελάω και να χορεύω. Δεν ντυνόντουσαν ομοιόμορφα, δεν έκαναν
σετ στη μουσική τους ,καταργούσαν όλους τους γαμημένους κανόνες και όμως έπαιζαν
καταπληκτικά ,το έσκιζαν το κομμάτι.
Έτσι επηρεασμένος από τους Stones , την άλλη μέρα δεν πήρα μαζί μου το κοστούμι αλλά
αποφάσισα να φορέσω το κανονικό μου παντελόνι. Καθώς όμως πήγα να περάσω το πόδι
μου μέσα στο μπατζάκι, έσκισα με το νύχι του ποδιού μου όλο το παντελόνι μπροστά
στη ραφή και δεν είχα τίποτα να φορέσω. Φόρεσα λοιπόν το πουκάμισο την γραβάτα
μου και από κάτω μια βερμούδα και τις καουμπόικες μπότες μου και βγήκα. Εκείνο
το βράδυ δεν με απολύσανε. Όμως άκουσα την κατσάδα. «Τι..τι είναι αυτό … Πως τολμάς ρε… Καλά τρελάθηκες,ρε μαλάκα..τι
τρέχει..». Για μένα όμως είχαν επαναπροσδιοριστεί πολλά πράγματα…»
«Να μη τα πολυλογώ, τα παιδιά το πρόσεξαν αυτό που έκανα
με τα ρούχα κι εγώ επίσης το πρόσεξα ότι το πρόσεξαν και , κατά κάποιο τρόπο ,
σε εκείνο το σημείο συναντηθήκαμε, βρήκαμε την κοινή μας γλώσσα.»
ΠΗΓΉ: ΚΙΘ ΡΙΤΣΑΡΝΤΣ : Life εκδόσεις το ροδακιό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου