Είμαι, όπως έχω ξαναγράψει, λάτρης του ποδοσφαίρου. Ενός λαϊκού αθλήματος που δεν χαρίζει μόνο συγκινήσεις, αλλά αντικατροπτίζει πολλά από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της κάθε χώρας που διεξάγεται. Η ταινία του Κεν Λόουτς : Αναζητώντας τον Έρικ (2009), που παίχτηκε μόλις πρόσφατα στην Ελλάδα περιγράφει με πολύ γλαφυρό τρόπο αυτή την επιρροή του ποδοσφαίρου στην κοινωνία.Τις τελευταίες δεκαετίες αυτό το άθλημα έγινε βορά στα δόντια επιχειρηματιών που το αντιμετώπισαν ως ένα χρυσοφόρο κοίτασμα εσόδων και το μετέτρεψαν σε επιχείρηση αφαιρώντας πολλά από τα λαϊκά χαρακτηριστικά του. Με άλλα λόγια το αλλοίωσε και το μετέτρεψε σε "προϊόν". Η χαρά του ποδοσφαίρου έγινε πλέον ένα σπάνιο φαινόμενο τα δε γήπεδα,ειδικά εδώ στην Ελλάδα έχασαν τους πραγματικούς ποδοσφαιρόφιλους.
Φέτος όμως συμβαίνει ένα μικρό "θαύμα". Μιλάω για την πορεία της ομάδας του Παναθηναϊκού.Μια ομάδα η οποία δεν έχει διοίκηση, δεν έχει οικονομικούς πόρους για να πρωταγωνιστήσει, ξεκινά το πρωτάθλημα με -6 βαθμούς, έχει αποκλειστεί από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, της έχει επιβληθεί αυστηρότατος περιορισμός στις μεταγραφές (ουσιαστικά δεν μπορεί να κάνει μεταγραφές που θέλει), έχει αποδεκατισθεί από βασικούς παίκτες της, αφού η διοίκηση τους έχει αφήσει απλήρωτους και έχουν αποχωρήσει είτε τους έχει ξεπουλήσει προκειμένου να ξοφλήσει επείγοντα χρέη, δεν έχει φυσική έδρα αλλά αναγκάζεται να παίζει στο αχανές Ολυμπιακό στάδιο, ξεκινά το πρωτάθλημα όχι απλά με τους χειρότερους οιωνούς αλλά με το ερώτημα αν θα καταφέρει να ολοκληρώσει τους αγώνες και αν καταφέρει να παραμείνει σε επαγγελματική κατηγορία. Με άλλα λόγια η ομάδα αυτή αφήνεται στην τύχη της και οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση. Αυτό, θα τολμήσω να πω, ήταν το μοιραίο λάθος που έκαναν οι αρχιτέκτονες αυτού του σχεδίου.Άφησαν την ομάδα στην τύχη της και δεν υπολόγισαν το βάθος και τη δύναμη που κρύβει η ιστορία αυτής της ομάδας που όπως φαίνεται όχι μόνο είναι πολύ δύσκολο να σβήσει αλλά γράφει άλλη μια σελίδα ιστορίας που αυτή τη φορά είναι σαν να είναι βγαλμένη από σενάριο μιας ονειρικής κινηματογραφικής ταινίας.
Τον περασμένο Μάιο αποφασίζει να αναλάβει ως προπονητής της ομάδας ένας παλιός παίκτης παίκτης της ο Γιώργος Δώνης ο οποίος στην μέχρι τώρα προπονητική του καριέρα έχει να επιδείξει κάποια εξαιρετικά στοιχεία, τα οποία μάλλον είχαν περάσει απαρατήρητα από τους περισσότερους.
Ο Δώνης λοιπόν βασίζεται για να κτίσει την ομάδα στα σπλάχνα της ίδια της ομάδας, Επιλέγει νεαρούς παίκτες από τις ακαδημίες της και τους προωθεί στην ομάδα των ανδρών. Αποτέλεσμα να έχει ένα σύνολο από νεαρούς Έλληνες παίκτες που συμπληρώνεται από 2-3 ξένους. Ο μέσος όρος ηλικίας είναι από τους μικρότερους της Ευρώπης. Η απειρία καλύπτεται από τον νεανικό ενθουσιασμό, το πάθος, την αγάπη για την φανέλα του συλλόγου μέσα στον οποίο έχουν ουσιαστικά γεννηθεί ποδοσφαιρικά οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές. Ο Δώνης αρχίζει να κτίζει όχι απλά μια ομάδα αλλά μια ποδοσφαιρική οικογένεια με τον ίδιο να έχει ένα ρόλο πολύ πιο σύνθετο από αυτό του προπονητή. Θα τολμήσω να πω ότι ακολουθεί τα χνάρια των μεγάλων Ματ Μπάσπι, Μπιλ Σάνκλι και Μπομπ Πέισλι.
Το πρωτάθλημα ξεκινά.Ο προπονητής και οι νεαροί παίκτες του Παναθηναϊκού παρουσιάζουν ένα ποδόσφαιρο που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Στο γήπεδο εκτυλίσσονται σκηνές που οι φίλαθλοι είχαν χρόνια να δουν. Οι νεότεροι δε, τις έβλεπαν για πρώτη φορά στη ζωή τους. Παίκτες που δεν τα παρατούν και αγωνίζονται μέχρι το τελευταίο λεπτό γεμάτοι πάθος για την φανέλα που φοράνε. Που κλαίνε γιατί δεν σκόραραν, που γίνονται όλοι μια αγκαλιά όταν σκοράρουν. Που επιτέλους έχουν αστείρευτο πάθος για ποδόσφαιρο. Είναι καθαροί στο παιγνίδι τους και έχουν ήθος. Κερδίζουν παιγνίδι με παιγνίδι το σεβασμό των αντιπάλων τους. Αποτέλεσμα; Στις 7 αγωνιστικές που έχουν περάσει είναι αήττητοι.
Η μεγάλη όμως νίκη που έχει πετύχει αυτή η ποδοσφαιρική οικογένεια δεν είναι αυτή μέσα στα γήπεδα, αλλά αυτή που έχει καταγράψει στις ποδοσφαιρικές ψυχές όλων των ποδοσφαιρόφιλων. Έφεραν και πάλι τη χαρά του ποδοσφαίρου. Μια ματιά στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης επιβεβαιώνει τα παραπάνω αν διαβάσει κάποιος τα σχόλια από οπαδούς άλλων ομάδων για αυτά τα παιδιά. Προσωπικά γνωρίζω πολλούς που παρακολουθούν τα παιγνίδια του Παναθηναϊκού από την τηλεόραση όχι για να δουν τον Παναθηναϊκό αλλά για να δουν ποδόσφαιρο. Θεωρώ πως σύντομα το Ολυμπιακό στάδιο θα γεμίσει από φιλάθλους όπως συνέβαινε πριν από δεκαετίες. Ήδη ο αριθμός των εισιτηρίων που κόβονται όταν παίζει ο Παναθηναϊκός είναι μεγαλύτερος από την χωρητικότητα της φυσικής του έδρας, της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μη πάρει το πρωτάθλημα, μπορεί να χάσει και σε κάποια παιγνίδια. Δεν έχει για μένα αλλά και για πολλούς άλλους καμία σημασία. Σημασία έχει ότι αυτή η ομάδα καταθέτει τη ψυχή της στο γήπεδο και χαρίζει μοναδικές στιγμές στους θεατές.
Θεωρώ ότι αυτή η ομάδα γράφει ιστορία ,δίνει το παράδειγμα και δείχνει το δρόμο για να γυρίσουν οι φίλαθλοι στα γήπεδα, να αλλάξει η νοοτροπία των ομάδων και να εμπιστευτούν παίκτες που προέρχονται μέσα από τις ακαδημίες τους. Να ξαναγεννηθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Τέλος, επειδή όπως έγραψα παραπάνω το ποδόσφαιρο έχει πολλές κοινωνικές προεκτάσεις το "φαινόμενο" του φετινού Παναθηναϊκού δίνει ,σε προσεκτικούς μελετητές, απαντήσεις και για άλλα κοινωνικά θέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου