ΣΤΟΝ ΞΕΓΝΟΙΑΣΤΟ ΚΑΒΑΛΑΡΗ

Πριν λίγες μέρες έχασα ένα φίλο που μπορεί να μη ταιριάζαμε σε πολλά αλλά μας ένωνε το πνεύμα ελευθερίας που είχαμε και οι δυο , ο καθένας από την δική του οπτική. Τον Τάκη τον περίμενα να έρθει να με συναντήσει κάπου κοντά στα Μετέωρα για να περάσουμε μαζί το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου. Η μοίρα είχε άλλα σχέδια.Ο Τάκης μας αποχαιρέτησε νωρίς, θύμα της απροσεξίας κάποιου οδηγού αυτοκινήτου που δεν σέβεται ότι κινείται γύρω του. Προσπαθώντας να μαζέψω τις σκέψεις μου θέλησα να γράψω δυο γραμμές για τον φίλο μου που άφησε το ίχνος του στη ψυχή μου.
Ο Τάκης ήταν ένας ξέγνοιαστος καβαλάρης. 

ΜΙΑ ΚΙΘΑΡΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ...

Σαν σήμερα το 1979 απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη για το έργο του Άξιον Εστί. Ένα έργο το οποίο δεν πρέπει να λείπει από κανένα ελληνικό σπίτι και στο οποίο θα πρέπει να καταφεύγει, ο κάθε ένας που αισθάνεται και αγαπά αυτό τον τόπο, το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, τα κακοτράχαλα βουνά και τα μικρά χωράφια με τα αμπέλια και τις ελιές, το θείο φως του ήλιου, για να παίρνει δύναμη και να εξηγεί τις μαγικές εικόνες που απλώνονται μπροστά του, αλλά και τα τερτίπια της Ιστορίας. Είναι ένα από τα πιο ασφαλή καταφύγια που υπάρχουν στις μέρες μας.
Με την ευκαιρία της ανάμνησης της απονομής, που ως μαθητής θυμάμαι οτι τη γιορτάσαμε στο σχολείο με τον ίδιο στείρο τρόπο που γιορτάζουμε όλα τα λαμπρά γεγονότα σε αυτό τον ευλογημένο, κατά τ΄άλλα τόπο, θα ήθελα να αναρτήσω αντί οτιδήποτε άλλου κειμένου το εισαγωγικό σημείωμα του ποιητή για την ποιητική του συλλογή που είδε το φως της δημοσιότητας το 1972 με τίτλο : " Τα ρω του Έρωτα".
Ένα σημείωμα αρκετά επίκαιρο, αφού αθέλητα θέτει σήμερα κάποια πράγματα στη σωστή τους διάσταση.Συνήθως ότι είναι διαχρονικό είναι και αληθές.Θα μπορούσε, ας πούμε, να ήταν και μια δήλωση στήριξης της επιλογής του Μπομπ Ντίλαν για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ Η JAZZ

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην Ιστορία της Ανθρωπότητας όπου εμφανίζονται κάποιες φωτεινές προσωπικότητες που χαράσσουν νέους δρόμους  στην πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Σήμερα θα μιλήσω για μια μουσική επανάσταση που αναθεώρησε τη μουσική, στα μέσα περίπου του 20ου αιώνα. Βρισκόμαστε στο 1959 στις ΗΠΑ. Είναι η χρονιά που άλλαξε η φυσιογνωμία της τζαζ. Τέσσερις εμβληματικοί μουσικοί, ο Μάιλς Ντέιβις, ο Ντέιβιντ Μπρούμπεκ, ο Τσαρλς Μίνγκους και ο Ορνέτ Κόλμαν ηχογραφούν, μαζί με τα συγκροτήματά τους, τα οποία αποτελούνται από τεράστιους μουσικούς, μουσικές συνθέσεις που αποτυπώνονται σε 4 άλμπουμ. Πρόκειται για τα :

Kind of Blue - Miles Davis
Time Out- Dave Brubeck
Mingus Ah Um?-Charles Mingus
The Shape of Jazz to Come-Ornette Coleman

ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ : ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΥΡΙΟΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

Όπως γνωρίζετε χθες έφυγε από τη ζωή ένας μεγάλος πνευματικός άνθρωπος ο Ντάριο Φο. Ένας πληρέστατος καλλιτέχνης αφού ήταν θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ηθοποιός ,λογοτέχνης,ζωγράφος και θιασάρχης. Είχε τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας , για το σύνολο του συγγραφικού του έργου το 1997. Ο Φο δεν έμεινε ποτέ αποστασιοποιημένος  από τα κοινωνικά προβλήματα και τις ανισότητες. Δεν δίστασε ποτέ να πει τη γνώμη του όσο ανατρεπτική και αυτή φαίνονταν για το κατεστημένο. 
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συμπαράστασή του στον Ιταλό αναρχικό Tζουσέπε Πινέλλι, ο οποίος είχε κατηγορηθεί αδίκως για θανατηφόρα βομβιστική έκρηξη στο Μιλάνο. Ο Πινέλι έπεσε από παράθυρο της αστυνομικής διεύθυνσης του Μιλάνου κατά την διάρκεια της ανάκρισής του και μεγάλο μέρος της ιταλικής κοινής γνώμης, αλλά και τον διανοουμένων, υποστήριξε με έμφαση ότι ο θάνατός του δεν οφειλόταν σε αυτοκτονία. Ο Φο, για την όλη αυτή ιστορία αποφάσισε να γράψει το έργο- καταγγελία «ο Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού». Επίσης στήριξε τον αγώνα των Ελλήνων αντιστασιακών κατά της χούντας των συνταγματαρχών  και  κατήγγειλε τον θανάτο της Ούρλιχε Μάινχοφ στο κελι των φυλακών υψίστης ασφαλείας των Γερμανικών φυλακών στο Σταμχάιμ της Στουτγκάρδης μέσα από ένα συγκλονιστικό μονόλογο που ερμήνευσε η σύζυγός του Φρανκα Ράμε, με τον τίτλο : "Εγώ η Ούρλιχε Μάινχοφ καταγγέλλω."

MEET ME IN THE MORNING

Bob Dylan & Mike Bloomfield (Highway 61 Revisited sessions)

Χθες ανακοινώθηκε η απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Bob Dylan.Το σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας συνοψίζεται στην εξής φράση της ανακοίνωσης που εξέδωσε: «Με το έργο του δημιούργησε νέες ποιητικές εκφράσεις στο πλαίσιο της σπουδαίας παράδοσης του αμερικανικού τραγουδιού».
Όπως ήταν φυσικό επόμενο αυτή η απονομή- έκπληξη δημιούργησε αμέσως δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα. Τους υποστηρικτές και τους επικριτές. Προσωπικά αδιαφορώ για το τι λένε διάφοροι και ειδικά οι άσχετοι.
Θα πω χαριτολογώντας ότι οι ροκάδες δικαιώνονται. Ίσως να έπαιξαν το ρόλο τους οι μεγάλες απώλειες που συνέβησαν το 2016.

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΧΑΡΛΕΜ

Σήμερα είναι μια ηλιόλουστη μέρα. Ότι πρέπει για βόλτα και για φωτογραφίες. Ας κάνουμε και εμείς μια βόλτα, γυρίζοντας πίσω στο χρόνο για να βρεθούμε στο 1958 και στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης.
Είναι 12 Αυγούστου και ώρα  10 το πρωί. Βρισκόμαστε στην 126η οδό Ανατολικά μεταξύ 5ης Λεωφόρου και Λεωφόρου Μάντισον.Στο πεζοδρόμιο έξω από μια κλασική "brownstone" (*)πολυκατοικία έχουν μαζευτεί οι μεγαλύτεροι μουσικοί της Jazz προκειμένου να φωτογραφηθούν από ένα νεαρό φωτογράφο τον Art Κane του οποίου είναι η ιδέα αυτού του εγχειρήματος (πρότζεκτ στα νεοελληνικά). Η φωτογραφία θα δημοσιευθεί στο περιοδικό Esquire και θα μείνει στην ιστορία με την επωνυμία "μια μεγάλη μέρα στο Χάρλεμ"(A Geat Day in Harlem).
Στην φωτογραφία εμφανίζονται 57 μουσικοί εκ των οποίων μόνο δύο βρίσκονται στη ζωή σήμερα ( Sonny Rollins, Benny Golson).Τα που βρίσκονται καθισμένα στο πεζοδρόμιο είναι της γειτονίας και πήραν θάρρος και κάθισαν μπροστά από τους μουσικούς όταν κάθισε  στο πεζοδρόμιο,o κουρασμένος από την ορθοστασία, Count Basie.

ΩΣΤΕ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑΜΕ Ε;;;

Σήμερα κάποιοι γιόρτασαν την Απελευθέρωση της Αθήνας από τους Ναζί!!! Μάλιστα ο κ. Πρωθυπουργός έκανε την παρακάτω δήλωση για την επέτειο της "Απελευθέρωσης":

NOCTUA(ΝΥΚΤΙΑ): Η ΜΠΥΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Όπως έχετε καταλάβει οι περισσότεροι, θεωρώ ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας είναι ένα από τα βασικά δομικά στοιχεία αυτής. Ειδικά στους πολύ δύσκολους καιρούς που ζούμε και ακόμα ειδικότερα νομίζω θα πρέπει να στεκόμαστε αρωγοί σε εγχειρήματα νέων ανθρώπων που προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι δικό τους, παλεύοντας σε ένα περιβάλλον όχι απλά ανταγωνιστικό, αλλά εχθρικό. Αξίζει σεβασμού κάθε προσπάθεια νέων ανθρώπων που ενώ γνωρίζουν τις δυσκολίες δεν το βάζουν κάτω αλλά μάχονται να κάνουν πραγματικότητα τα οράματά τους. Είναι απολύτως ζωτικό πέρα του σεβασμού, ο καθένας μας να πράττει ότι περνάει από το χέρι του ώστε οι ιδέες και τα εγχειρήματα να παίρνουν σάρκα και οστά. Στο πλαίσιο αυτών των σκέψεων θα σας παρουσιάσω την προσπάθεια τεσσάρων νέων ανθρώπων που αποφάσισαν να φτιάξουν την πρώτη μικροζυθοποιϊα στην Αθήνα. 
Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι δικό μου αλλά της Νικολέτας Μακρυωνίτου και το βρήκα στο περιοδικό ΟΙΝΟΧΟΟΣ.:

    

Το παλιό γκαράζ στο Γκάζι βγάζει καπνούς κι οι ζυθοβραστήρες γέμισαν βύνη και λυκίσκο

Δημήτρης Γιαννόπουλος, Ορφέας Δημόπουλος, Ιάσωνας Παναγιωτόπουλος και Χρήστος Βασιλειάδης. Τέσσερα νέα παιδιά, γύρω στα 30, είναι οι δημιουργοί της Noctua, της μικροζυθοποιίας που δημιουργήθηκε δύο βήματα από το Γκάζι και 2 μόλις χιλιόμετρα από την πλατεία Ομονοίας, μέσα στο καλοκαίρι του 2016. Ένα πρότζεκτ που δουλεύεται με πολύ προσοχή και φροντίδα, τα τελευταία 2 χρόνια και που χρειάστηκε πολλά όνειρα, ακόμα πιο πολύ κόπο και απόλυτη αφοσίωση για να υλοποιηθεί.

Το όνομά της προκαλεί αίσθηση. Noctua: κοινώς η μικρή κουκουβάγια ή Αθηνά η νυκτία / Athene Noctua, το σύμβολο της Αθήνας!

Λάτρεις κι εμπειρικοί γνώστες της μπίρας (homebrewers), οι 4 φίλοι, προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς κλάδους, κι έτσι η απόφασή τους να συνεργαστούν με τον οινολόγο και ζυθοποιό Νίκο Χατζάκη κρίθηκε απαραίτητη. Μαζί πειραματίστηκαν, δοκίμασαν, απέρριψαν κι ενέκριναν βύνες και μαγιές, λυκίσκους και συνταγές, ώσπου ομόφωνα κατέληξαν στις δύο μπίρες που κυκλοφόρησαν στις αρχές του φθινοπώρου. Τη χρυσαφένια pale ale, ονόματι Head Twister, με πλούσιο στόμα κι έντονα μπίτερ χαρακτηριστικά, με απαλή αίσθηση βύνης, λυκίσκου και κορυφώσεις εσπεριδοειδών και λευκόσαρκων φρούτων. Μια μπίρα που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα; Σίγουρα, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, παρόλο που τελικά η μαύρη εκδοχή της Noctua, μια black IPA, που ονομάστηκε Night Vision, είναι ακόμα πιο ανατρεπτική. Μαύρη αδιάφανη, αφιλτράριστη, που φτάνει στους 7 αλκοολικούς βαθμούς, έχει καθαρά χαρακτηριστικά της βύνης, αλλά και σκοτεινές νότες μόκας και σοκολάτας, που ισορροπούν με τον έντονο λυκίσκο που σκάει σαν δυναμίτης σε μύτη και στόμα. Ξεχωριστές μπίρες όχι μόνο γευστικά, αλλά και με το εντυπωσιακό, φαντεζί design της ετικέτας τους, που σου μένουν αξέχαστες.

Η συνέχεια του άρθρου εδώ:

http://www.oinoxoos.net/mpira/9603/I-mikrozuthopoiia-tis-Athinas

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΗΣ SAMSUNG: ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΟ GALAXY NOTE 7 ΤΩΡΑ!!

Η Samsung αποφασισε να σταματήσει τις πωλήσεις του Galaxy Note 7 smartphone και συμβούλευσε τους χρήστες να σταματήσουν  ΑΜΕΣΑ να χρησιμοποιούν   τις συγκεκριμένες συσκευές ύστερα από τις αναφορές που είχαν για τα κρούσματα εκρήξεων και φωτιάς του νέου μοντέλου.
Μετά από δεκάδες περιστατικών έκρηξης και πρόκλησης φωτιά των εν λόγω συσκευών ο τεχνολογικός γίγαντας πήρε την απόφαση να σταματήσει άμεσα τις πωλήσεις του συγκεκριμένου μοντέλου και να αποσύρει πάνω από 2,5 εκ. συσκευές.
Η Samsung ανακοίνωσε ότι έχει ζητήσει να σταματήσουν οι πωλήσεις της συσκευής, αλλά και οι ανταλλαγές προβληματικών συσκευών του ίδιου τύπου, ενώ γίνεται διερεύνηση προκειμένου να εντοπιστεί το πρόβλημα.

ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ JAM ΣΤΑ ΝΟΤΙΑ

Με τον όρο "jam" εννοούμε μια μουσική διαδικασία όπου κατά την οποία μουσικοί-οργανοπαίχτες  αυτοσχεδιάζουν  ομαδικά πάνω συνήθως σε γνωστά τραγούδια, χωρίς να έχει υπάρξει καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία. Είναι με άλλα λόγια ένας ελεύθερος μουσικός διάλογος πάνω σε ένα θέμα, όπου ο κάθε μουσικός καταθέτει τη μουσική του άποψη. Όπως καταλαβαίνετε αυτές οι μουσικές συνευρέσεις είναι μοναδικές και εξαρτώνται απόλυτα από την ψυχική διάθεση (mood) αλλά και το μουσικό υπόβαθρο του κάθε οργανοπαίχτη. Υπάρχουν jam που εξελίσσονται σε μυσταγωγία. Σε ένα τέτοιο παραβρέθηκα την Τετάρτη το βράδυ.
Βρέθηκα στο μπαράκι όπου διαδραματίζονταν το γεγονός γύρω στις 10 το βράδυ. Μια ομάδα μουσικών έπαιζε ήδη μισή ώρα μαζί με το Θοδωρή Αλεξίου, που ήταν και ο υπεύθυνος για τον συντονισμό της συνεύρεσης εκείνη τη βραδιά. Το μουσικό πλαίσιο κινείτο μεταξύ μπλουζ, μπλουζ-ροκ και ρυθμ 'ν' μπλουζ.Όσο κύλαγε η ώρα τόσο ανέβαινε η διάθεση και ζεσταίνονταν η ατμόσφαιρα.Το μουσικό σχήμα εναλλάσσονταν συνεχώς.
Παρέλασαν από τη σκηνή γύρω στους 20 μουσικούς από τους οποίους οι περισσότεροι έπαιξαν για πρώτη φορά μεταξύ τους. Ο καθένας κατέθεσε το προσωπικό του μουσικό ίχνος και όλοι μαζί δημιούργησαν μια βραδιά που εξελίχθηκε σε μυσταγωγία.
Ήταν τόσο δυνατή η συγκίνηση που πρόσφεραν ώστε όλοι όσοι τυχεροί παραβρέθηκαν απορροφήθηκαν τόσο πολύ από τη μουσική ώστε κανείς δεν απαθανάτισε το γεγονός φωτογραφικά.

ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ

Χθες οι Rolling Stones ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του νέου τους στούντιο άλμπουμ, το 25ο στη σειρά, το οποίο θα μπει στις προθήκες των δισκάδικων στις 2 Δεκέμβρη του 2016. Το άλμπουμ φέρει τον τίτλο "Blue and Lonesome"(Θλιμμένος και μόνος) από το ομώνυμο τραγούδι του Little Walter, το οποίο εμπεριέχεται στον δίσκο. Οι Stones,ύστερα από μια διαδρομή που βαστά 53 χρόνια επιστρέφουν στις ρίζες τους, εκεί απ΄όπου ξεκίνησαν όλα.Στα ηλεκτρικά μπλουζ του Σικάγο. Περιγράφοντας το πνεύμα του δίσκου δήλωσαν χαρακτηριστικά: "Μας πήρε 5 δεκαετίες να το δημιουργήσουμε και 3 ημέρες να το ηχογραφήσουμε". Αυτή η δήλωση, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να προαναγγέλλει και το μεγάλο αντίο του συγκροτήματος.Το τέλος μιας πολύ μεγάλης και μοναδικής μουσικής διαδρομής. Ίδωμεν!

"...ΥΠΟΔΥΕΣΤΕ ΤΡΑΓΙΚΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ ΜΕ ΜΑΣΚΕΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ..."

Σήμερα αποφάσισα να αναρτήσω μια ανοικτή επιστολή -καταπέλτη προς την σύντροφο του πρωθυπουργού από τον κ. Μάνο Στεφανίδη(*). Σε μερικά "μεγαλα" ηλεκτρονικά μμε η επιστολή, δεν είναι προσβάσιμη... ίσως οι σελίδες να έχουν κάποιο "τεχνικό" πρόβλημα που να εμποδίζει την ανάγνωση της συγκεκριμένης επιστολής. Διαβάστε την επιστολή όπως την βρήκα στο προσωπικό ιστολόγιο του κ. Στεφανίδη (http://manosstefanidis.blogspot.gr/)

"Αγαπητή μου κυρία, αγαπητή συνάδελφέ μου, πλέον, και αγαπητή παλιά συντρόφισσα,

Σου γράφω αυτά τα δυο φιλικά λόγια και ως γονέας και ως πολίτης. Κατ´ αρχάς καλή χρονιά και επιτυχίες στα νέα σου ακαδημαϊκά σου καθήκοντα. Σε καμάρωσα από την τηλεόραση να σε ξεναγούν στο αμφιθέατρο που θα διδάξεις οι επικεφαλής του Πανεπιστημίου Στερέας Ελλάδας. Αντιλαμβάνομαι τη χαρά και την περηφάνειά σου όπως επίσης αντιλαμβάνομαι την πικρία και τον θυμό χιλιάδων άλλων νέων ανθρώπων με τα δικά σου αλλά και με πολύ περισσότερα προσόντα οι οποίοι δεν "χώρεσαν" στο πρόσφατο νόμο που σε προβίβασε από δασκάλα της πληροφορικής στο δημοτικό σε διδάσκουσα στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι οι πάντες μιλούν, κακόπιστα αν θέλεις, για νόμο "Μπαζιάνα" εφόσον περισσεύουν και η καχυποψία, και ο φόβος για τις πράξεις ή τις παραλείψεις της "Πρώτης Φοράς Αριστερά". Και ποιος θα τους ψέξει γι’ αυτό μετά από τόσες παλινωδίες, ακυρώσεις, χαριστικούς συμψηφισμούς προς ημετέρους, νεποτισμό, κλπ.; Πως μπορείς να πείσεις όλον αυτόν τον θυμωμένο και αποκλεισμένο κόσμο, ότι οι ακαδημαϊκοί εκλογείς σου  δεν επηρεάστηκαν από την τόσο στενή σου σχέση με την εξουσία; Γιατί περί αυτού πρόκειται. 

Επαναλαμβάνω εδώ την άποψη που έχω διατυπώσει και παλιότερα. Ήταν πριν ένα χρόνο περίπου όταν προσπάθησα να ξεναγήσω και εσένα και τον Αλέξη και τον συνεχώς δύσθυμο υπουργό πολιτισμού στην έκθεση "Κόκκινο" στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Φαινόσουν τότε ευτυχής πλάι στον πρωθυπουργό σύζυγο σου λες και όλα τα οράματα της γενιάς μου αλλά και της γενιάς σου ήταν η εξουσία σας ως αυτοσκοπός. Η εξουσία απογυμνωμένη από οποιαδήποτε ηθική ή αισθητική. Χωρίς ζωοποιά σύμβολα σαν εκείνα που προσπάθησε να οικειοποιηθεί χτες ο πρωθυπουργός στη Καισαριανή. Το πλοίο, αγαπητή Μπέτυ, που λέγεται Ελλάς βυθίζεται αργά, βασανιστικά. Μέσα σε λίγα, μόλις, χρόνια ξαναγυρίσαμε στις εξευτελιστικές συνθήκες εξάρτησης και πολιτικής πατρωνίας που ίσχυαν ήδη από το 1830 και την δημιουργία του "πρότυπου βασιλείου" (κατά την αείμνηστη Ελένη Σκοπετέα). Ό τι κατακτήθηκε στους δυο αιώνες ελεύθερου βίου, χάθηκε στην εποχή μιας από παλιά προαναγγελθείσης κρίσης. Κι αυτό είναι κάτι που θα βαρύνει τις επόμενες γενιές. Να γιατί σας κατηγορώ. Γιατί δεν έχετε συνείδηση Ιστορίας. 

Αγαπητή Μπέτυ, δεν υπάρχει αρκετή υποκρισία σε όλα αυτά; Όλοι σας μοιάζει να υποδύεστε τραγικούς ρόλους με μάσκες όμως κωμωδίας. Το λέω ευθέως. Η θέση σου ως συζύγου του πρωθυπουργού είναι απείρως σπουδαιότερη με απείρως πιο ουσιαστικά καθήκοντα από οποιαδήποτε ακαδημαϊκή τήβεννο. Είναι μια θέση πολιτική είτε θέλεις είτε όχι, πολύ υψηλών προδιαγραφών. Η κάθε σου επιλογή, κάθε σου κίνηση, αποκτά τεράστια συμβολική υπεραξία έξω στη κοινωνία. Και βέβαια υπόκειται σε ανελέητη κριτική. Πρόκειται για την ίδια κριτική που κι εμείς ασκούσαμε στους έχοντες και κατέχοντες, κατηγορώντας τους για μικροαστισμό, φαρισαϊσμό και Life style. Και να τώρα που κι εμείς -εσείς δηλαδή- διακηρύσσετε μεν την ισότητα της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά στέλνετε όλοι, με προεξάρχοντα τον Φίλη, τα παιδιά σας σε ακριβά ιδιωτικά. Γουστάρετε τα ακαδημαϊκά οφίκια αλλά συγχρόνως αποκλείετε τα πανεπιστήμια από την αξιολόγησή, τον ανταγωνισμό, την αριστεία, καταδικάζοντάς τα σε παρακμή. Αντιλαμβάνομαι πόσο περήφανος ο σύζυγός σου με τις ακαδημαϊκές σου δάφνες. Αυτές όμως δεν ισοφαρίζουν το δικό του χειροπιαστό έλλειμμα παιδείας. Εκτός κι αν όλα εξαντλούνται στην επικοινωνιακή εκμετάλλευσή και στη δημιουργία εντυπώσεων, στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. (Χωρίς να μπερδέψουμε αυτή τη φορά τη σχέση του Χέγκελ με τον Ένγκελς)!

Περίμενα άρα από σένα προς χάριν ενός υψηλού συμβολισμού να αποστείς των προσωπικών σου φιλοδοξιών τιθέμενη αλληλέγγυα προς όλους αυτούς που διαθέτουν τις φιλοδοξίες αλλά όχι και τα μέσα. Θα έχεις όλο τον χρόνο να τις εκπληρώσεις μετά αποδεικνύοντας ότι πραγματικά τις αξίζεις. Με απογοήτευσες, λοιπόν, όπως με απογοήτευσε πολλάκις και ο σύντροφος σου (και ... σύντροφος του Πολλάκη). Θυμάσαι, άραγε, την έκθεση-αφιέρωμα στον Μποστ που είχα διοργανώσει ως επικεφαλής του τμήματος πολιτισμού του τότε Συνασπισμού; Γελάγαμε με τα σκίτσα του Μέντη που σάρκαζαν το εφήμερο της κάθε εξουσίας και η απατηλή αίσθηση αιωνιότητας που αυτή δημιουργεί. Και αφτό θα περάση. Ιδού το πρόβλημα. Το ότι περάσατε εν μιά νυκτί από τον Μποστ στον Γιάν Φαμπρ χωρίς τα αναγκαία, ενδιάμεσα στάδια. Εξ ου και η χρόνια κατάθλιψη του κυρίου υπουργού. Δεν σου κάνει εντύπωση πως ενώ όλη η κυβέρνηση χαμογελάει τρισευτυχισμένη ο κ. Μπαλτάς έχει ένα ξυνισμένο ύφος σαν να ήπιε λάβδανο; Είναι μάλλον γιατί αυτός ξέρει πως η διαφορά του Έγελου από τον Ένγκελς, δηλαδή του ιδεαλισμού από το ρεαλισμό, είναι κάτι περισσότερο από ένα ν.

Θα κλείσει λοιπόν και μάλλον θα κλείσει γρήγορα κι αυτός ο κύκλος της επανάστασης της γραβάτας και των βαρουφακισμών και θα μετράμε όλοι απώλειες και διαψεύσεις καταλογίζοντας ευθύνες και καταθέτοντας πικρίες. Θα μετράμε δυστυχώς και άλλο χαμένο χρόνο, σπαταλημένο ιδεοληπτικά και ανόητα. Τότε αγαπητή Μπέτυ, τότε, όταν βρίσκεσαι μακριά από την εξουσία, ξαναδιάβασε σε παρακαλώ αυτό το γράμμα το οποίο μάλλον τώρα θα προσπεράσεις. Και μάλιστα διάβασέ το στα δικά σου παιδιά μήπως αυτά τουλάχιστον αποφύγουν τα δικά σας ολέθρια λάθη. Τα λάθη της γενιάς μου και της γενιάς σας.

Μετά τιμής και μεθ’ ευχών προσωπικών.

ΜΣ"

(*)Ποιος είναι ο Μάνος Στεφανίδης:

Ο Μάνος Στεφανίδης γεννήθηκε στο Πειραιά το 1954. Σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκε στο Kunstmuseum του Dusseldorf και στο Smithsonian Institution της Washington DC. Είναι διδάκτορας του ΑΠθ. Επί 25 χρόνια ήταν επιμελητής της Εθνικής Πινακοθήκης. Το 2004 εξελέγη λέκτορας του Πανεπιστήμιου Αθηνών και το 2005 μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Το 2006 εξελέγη επ. καθηγητής στο ΑΠΘ αλλά δεν απεδέχθη τη θέση. Σήμερα διδάσκει Ιστορία της Τέχνης στην Φιλοσοφική Αθηνών, τμήμα θεατρικών Σπουδών.
Το 1990 ήταν ο κομισάριος της Ελλάδας στη Biennale Βενετίας. Από το 1985 είναι μέλος της Α.I.C.Α.. Οργάνωσε και διηύθυνε το παράρτημα της Εθνικής Πινακοθήκης στη Κέρκυρα (1990-1995) και το ιδιωτικό μουσείο Φρυσίρα (2000-2002). Έχει διδάξει σε μεταπτυχιακά σεμινάρια του Καποδιστριακού και Ιονίου Πανεπιστήμιου, του Παντείου και της ΑΣΚΤ καθώς και στη σχολή ξεναγών και τον ΑΚΤΟ. Γράφει χρόνια κριτικές τέχνης και επιφυλλίδες στην "Καθημερινή", το "Βήμα", το "Έθνος", την "Ελευθεροτυπία", τον "Ελεύθερο Τύπο" και το περιοδικό Αντί. Συνεργάζεται με τα λογοτεχνικό περιοδικό "Το Δέντρο", "Η Λέξη", "Ρεύματα", "Μανδραγόρας", "(δε)κατα". Έχει παρουσιάσει πολλές τηλεοπτικές εκπομπές στη κρατική τηλεόραση, στον ΑΝΤ1 και το SevenX, ραδιοφωνικές εκπομπές στο Τρίτο Πρόγραμμα και στο Κόκκινο 105,5. Έχει διοργανώσει σεμινάρια τέχνης στην Αρχαιολογική Εταιρεία, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση και στη Booze Cooperativa.

ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ

Με αφορμή το χθεσινό προπηλακισμό των συνταξιούχων στο κέντρο της Αθήνας οι οποίοι τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για τον αργό θάνατο στον οποίο τους έχει καταδικάσει η πολιτική ηγεσία του προτεκτοράτου αποφάσισα να αναρτήσω το παρακάτω κείμενο - απόσπασμα από το Άξιον Εστί.
Πρόκειται για την περιγραφή ενός πραγματικού περιστατικού που συνέβη στο κέντρο της Αθήνας στις 25 Μαρτίου του 1942 και κατά την οποία θρηνήσαμε πολλά θύματα. Πρωτοπορία ήταν οι νέοι,μαθητές και φοιτητές.   Από το πρωί η Αθήνα γέμισε με πλήθος κόσμου. Σκοπός το στεφάνωμα των προτομών των ηρώων της Επαναστάσεως και του Άγνωστου Στρατιώτη.Οι αρχές Κατοχής έστειλαν ιππικό και μηχανοκίνητα και κτύπησαν στο "ψαχνό". Η εκδήλωση αυτή υπήρξε μια από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις σε ολόκληρη τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη και υπήρξε δίδαγμα της καθολικής Αντιστάσεως του Ελληνικού λαού.
Είναι λοιπόν αφιερωμένο στα γερόντια που χθες τα ψέκασαν με χημικά.
Η χθεσινή συμπεριφορά προς τους γέροντες τελείωσαν και ηθικά αυτή την κυβέρνηση. Όποιος φοβάται να συναντήσει ηλικιωμένους πολίτες και κρύβεται πίσω από κλούβες και δυνάμεις καταστολής έχει παραδεχτεί οτι έχει πράξει αδικήματα εναντίον τους και έχει καταδικαστεί στη συνείδηση των πολιτών.
Όταν καταφεύγεις στη βία σημαίνει ότι έχεις εξαντλήσει όλα σου τα επιχειρήματα και δεν έχεις πείσει κανέναν. Έχεις χάσει το παιγνίδι και φυσικά την ψυχραιμία σου.Έχεις αποδείξει ότι τελικά είσαι πολύ αδύναμος είναι πλέον ζήτημα χρόνου να κλείσει  οριστικά ο κύκλος σου.