 |
| Bob Dylan & Mike Bloomfield (Highway 61 Revisited sessions) |
Χθες ανακοινώθηκε η απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Bob Dylan.Το σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας συνοψίζεται στην εξής φράση της ανακοίνωσης που εξέδωσε: «Με το έργο του δημιούργησε νέες ποιητικές εκφράσεις στο πλαίσιο της σπουδαίας παράδοσης του αμερικανικού τραγουδιού».
Όπως ήταν φυσικό επόμενο αυτή η απονομή- έκπληξη δημιούργησε αμέσως δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα. Τους υποστηρικτές και τους επικριτές. Προσωπικά αδιαφορώ για το τι λένε διάφοροι και ειδικά οι άσχετοι.
Θα πω χαριτολογώντας ότι οι ροκάδες δικαιώνονται. Ίσως να έπαιξαν το ρόλο τους οι μεγάλες απώλειες που συνέβησαν το 2016.
Πέρα από αυτά όμως που θα μπορέσετε να διαβάσετε παντού, εγώ θα σταθώ στο σκεπτικό της Ακαδημίας.
Κατά την ταπεινή μου άποψη η ποίηση με την μουσική πηγαίνουν χέρι-χέρι. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο κορυφαία παγκόσμια αριστουργήματα , τα Ομηρικά Έπη, Ιλιάδα και Οδύσσεια ακούγονταν με την μορφή τραγουδιών για εκατοντάδες χρόνια και ο δημιουργός τους ο Όμηρος ήταν αοιδός.
Πόσοι αλήθεια θα γνώριζαν το μεγαλειώδες Άξιον Εστί του Ελύτη και τον Επιτάφιο του Ρίτσου αν δεν υπήρχε η μελοποίησή τους από τον Μίκη Θεοδωράκη;
Μπορώ να αναφέρω μόνο για την Ελλάδα πλείστα παρόμοια παραδείγματα.Δεν χρειάζεται να όμως να κουράζω.
Η Ακαδημία λοιπόν αυτό ακριβώς έπραξε.Έδωσε , κατά την γνώμη μου, απάντηση στο ερώτημα αν η ποίηση πρέπει να είναι αυτοτελής ή να αποτελεί συστατικό στοιχείο της μουσικής.
Απάντησε στο προφανές το οποίο όμως παραμένει αθέατο στη κοντόφθαλμη ματιά των δήθεν κουλτουριάδων που αυτοπροσδιορίζονται ως επαΐοντες των Τεχνών.
Θα κλείσω αυτό το σχόλιο με ένα τραγούδι του Ντίλαν το οποίο γουστάρω πολύ για το λόγο ότι δείχνει τη βαθιά του προσήλωση και μελέτη του κόσμου των μπλουζ. Ένα τραγούδι που μπορεί να μην είναι μέρος του αριστουργηματικού άλμπουμ Highway 61 Revisited, αλλά αποτελεί από μόνο του μια πολύ βαθιά προσέγγιση του μπλουζ ιδιώματος και περιέχεται σε ένα άλλο πολύ μεγάλο άλμπουμ το Blood on the Tracks.
Και επειδή μιλάμε για στίχους παραθέτω το φινάλε του τραγουδιού
Look at the sun sinking like a ship
Κοιτάξτε τον ήλιο που βυθίζεται σαν ένα πλοίο
Look at the sun sinking like a ship
Κοιτάξτε τον ήλιο που βυθίζεται σαν ένα πλοίο
Ain't that just like my heart babe
Δεν είναι όπως ακριβώς η καρδιά μου μωρό μου
When you kissed my lips ?
Όταν φίλησες τα χείλη μου;
Απολαύστε το τραγούδι:
https://vimeo.com/141955509
Αυτή τη στιγμή που γράφω ακούω το τραγούδι και διαβάζω κάτι που έγραψε στην αυτοβιογραφία του ο Bruce Springsteen για τον Dylan:
«Ο Μπομπ Ντίλαν είναι ο πατέρας της πατρίδας μου. Το «Highway 61 Revisited» και το «Bringing It All Back Home» δεν ήταν μόνο σπουδαίοι δίσκοι, αλλά για εμένα ήταν η πρώτη φορά που θυμάμαι να έχω έρθει αντιμέτωπος με μια αληθινή άποψη για τη χώρα στην οποία ζούσα. Ποδοπατούσε την πλαστή ευγένεια και την καθημερινή ρουτίνα που λειτουργούσε σαν κουκούλωμα της διαφθοράς και της παρακμής. Με ενέπνευσε και μου έδωσε ελπίδα. Έθετε τα ερωτήματα που οποιοσδήποτε άλλος δεν τολμούσε να θέσει επειδή ήταν υπερβολικά τρομοκρατημένος. Είχα την ευκαιρία να τραγουδήσω το «The Times They Are A-Changin’» προς τιμήν του Μπομπ Ντίλαν σε μια τελετή βράβευσής του, στην εκδήλωση Kennedy Center Honors. Είχαμε μείνει οι δυο μας για πολύ λίγο καθώς κατεβαίναμε μια σκάλα στα παρασκήνια. Με ευχαρίστησε που ήμουν εκεί και μου είπε «εάν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να κάνω κι εγώ για σένα...». Τότε σκέφτηκα «με δουλεύει;»; Και του απάντησα "το έχεις κάνει ήδη"».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου