Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ήμερα της
Ποίησης αλλά και η Παγκόσμια μέρα κατά του Ρατσισμού. Όπως έχω ξαναγράψει δεν
μου αρέσουν οι επέτειοι - άλλοθι. Αλλά αποφάσισα να κάνω μια εξαίρεση και να γράψω
κάτι που συνδέει το ρατσισμό και την ποίηση και ανήσυχους ανθρώπους από
διαφορετικούς και απομακρυσμένους τόπους. Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Κώστας Βάρναλης και ο Miles Davis ;
Γράφουν και οι δύο για ένα
περιστατικό που τους συγκλόνισε. Ο Βάρναλης εμπνέεται και γράφει το παρακάτω ποίημα:
«Αλαμπάμα»
Εμμερυ Χιλλ (sic) – Γκυ Φόστερ
Αμα ο Θεός αμόλησεν τους άξιους πρωτόπλαστους
απ’ το στενόν παράδεισο, κι όλης της γης την άπλα
τους χάρισε βασίλειό τους, Αμέρικα – Ιγγλιτέρα,
την πύρινη ρομφαία του τους έδωσε κι: – «Αμέτι»!
Με της ρομφαίας μου τη φωτιά με της ρομφαίας την κόψη
στη Γης να διαφεντεύετε το Δίκιο, την Ειρήνη!
***
Λαός δεν έμεινε λευκός ή κίτρινος ή μαύρος
που να μη χάρηκε βαθιά στα κόκκαλα το Δίκιο
και να μην τρώγει και αίματα και μ’ ίδρο την μπουκιά του
και που να μην πεθαίνει αυτός να ζει τ’ αφεντικό του.
***
Ενα νεγράκι, Εμμερυ Τιλλ, κατράμι των αιώνων,
εσφύριξε σε μια λευκή νεράιδα που περνούσε
κ’ ευτύς του κόψαν τ’ απαυτά να μην ξανασφυρίξει
παράδειγμα και μάθημα για κάθε Τιλλ του κόσμου.
Με μαύρα γράμματα σε ήλιου και φεγγαριού το δίσκο
Εμμερυ Τιλλ εγράψανε να βλέπουν να φοβούνται
άσπροι, μαύροι και κίτρινοι να μην ποτέ σφυρίξουν
μα να φιλούν ευλαβικά την άγιαν άλυσό τος.
***
Και να τώρα ξανάγραψεν η Θεά Δικαιοσύνη
δεύτερο μαύρον όνομα και σ’ ήλιο και φεγγάρι
Γκυ Φόστερ, δεκαφτά χρονών, μαύρος κι αυτός μιας μαύρης
μοναχοπαίδι, στήριγμα κ’ ελπίδα της φυλής του
τι μίλησε σε μια λευκή από να δρόμο σ’ άλλο.
Και τότε ο άγγελος φρουρός της Παξ Αμερικάνα
του φύτεψε μιαν πιστολιά στο μαύρο του κροτάφι
για να σωθούν ολ’ οι λαοί κίτρινοι, μαύροι κι άσπροι.
***
Προσπέφτουμε στα γόνατα για να προσευχηθούμε
να κόβει μέρες μας ο Θεός και να σας δίνει χρόνους
ξεσοϊσμένοι Θούληδες κι αισχροί Νεοκοσμίτες
να δώσετε μιαν πιστολιά σ’ όλης της Γης το μαύρο
κροτάφι, μάιδε να σφυράει και μάιδε να μιλάει!
***
«Γιαιδέστε τον αμάραντο
σε τι γκρεμό κρατιέται
τον τρων τα λάφια και ψοφούν, τ’ αρκούδια και μερώνουν
να χε τον φάει κ’ η μάνα μας να μη μας εγεννούσε».
Οχι!… Μ’ αυτά τα χέρια μας στα βάθη της αβύσσου,
να τους γκρεμοτσακίσουμε τους Δράκοντες του κόσμου!
Ενώ ο Miles Davis αναφέρει στην αυτοβιογραφία του:
« Στο διάστημα
μέχρι να τελειώσουμε εκείνο το δίσκο, συνέβη κάτι φοβερό: ένα 14χρονο μαύρο αγόρι
από το Σικάγο, ονόματι Έμετ Τιλ, λιντσαρίστηκε στο Μισισιπή από μια συμμορία
λευκών, μόνο και μόνο επειδή είχε μιλήσει σε μια λευκή. Και μετά πετάξανε το πτώμα
του στο ποτάμι. Όταν τον βρήκαν και τον βγάλανε έξω ήταν τουμπανιασμένος. Του τράβηξαν
φωτογραφίες και τις δημοσίευσαν στις εφημερίδες. Καλά το θέαμα ήταν τρομακτικό,
συγκλόνισε όλη την Νέα Υόρκη. Εγώ έπαθα τέτοια πλάκα που έκανα εμετό. Αλλ’ αυτό
έκανε όλους τους μαύρους να συνειδητοποιή-σουν, για άλλη μια φορά, πως τους έβλεπαν
οι λευκοί της χώρας. Ποτέ μου όσο ζω δε θα ξεχάσω τις φωτογραφίες εκείνου του
παιδιού.»
Διαβάζοντας
τη διήγηση του Miles Davis καθώς
και το σχόλιο του για το ρατσισμό στην Αμερική δεν μένει παρά να στέκεσαι με
σκεπτικισμό, για να το πω όσο πιο κόσμια μπορώ, μπροστά στη κρυπτοφασιστική
φιλοσοφία που εφεύραν κάποιοι λευκοί αμερικανοί αυτόκλητοι «σοφοί», αυτή, του «πολιτικώς ορθού» (political correct στα νέα ελληνικά)… ποιοι αυτοί που ακόμα καίνε
σταυρούς στο νότο και σκοτώνουν ακόμη μαύρους για ψύλλου πήδημα. Και φυσικά γεμίζουν
το ημερολόγιο με επετείους παρωδία, λαμπρό άλλοθι ενός σάπιου και μισάνθρωπου συστήματος. Θα μπορέσουμε άραγε ποτέ να γκρεμοτσακίσουμε στην Άβυσσο τους Δράκοντες του κόσμου;
Από το άλμπουμ
που αναφέρει ο Miles Davis είναι η παρακάτω μουσική σύνθεση:
πηγή: το ποίημα του Βάρναλη το βρήκα στο atexnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου