GEORGE GOMELSKY Ο ΜΕΝΤΟΡΑΣ ΤΩΝ STONES & ΤΩΝ YARDBIRDS

Ο θάνατος του Bowie την βδομάδα που μας πέρασε επισκίασε την μουσική επικαιρότητα. Έτσι δεν έγινε γνωστός ο θάνατος μια εμβληματικής φιγούρας της βρετανικής μουσικής της δεκαετίας του ’60 του 82χρονου George  Gomelsky  ο οποίος έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Ιμπρεσάριος, ο διευθυντής και συγγραφέας-παραγωγός  ήταν ένας βασικός  παράγοντας  που καθόρισε την πρώιμη καριέρα των Rolling Stones,  μέντορας και μάνατζερ των The Yardbirds, σημαντικός βοηθός της καριέρας των Soft Machine, Kong, Magma, Brian Ayger κ.α.  

Ο Γεωργιανός εμιγκρές θεωρείται από τους βασικότερους παράγοντες την βρετανικής μπλουζ σκηνής , πλάι στον Alexis Korner. Ότι πρόσφερε ο Alexis με τη μουσική του , πρόφερε ο Gomelsky με το επιχειρηματικό του μυαλό και τις δημόσιες σχέσεις. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πω ότι χωρίς αυτόν ίσως να μη είχαμε γνωρίσει πολλούς και μεγάλους μουσικούς, που καθόρισαν και καθορίζουν την μουσική από το 1960 μέχρι σήμερα. Μουσικοί όπως οι Eric Clapton, Jeff Beck, Jimmy Page κ.α.

Ο GOMELSKY με τον πολύ νεαρό ERIC CLAPTON

Σε αυτό το σημείο θα μεταφέρω ένα απόσπασμα από το βιβλίο : According to THE ROLLING STONES (εκδόσεις Π. Τραυλός) όπου ο Gomelsky μιλάει για τους Stones και ξετυλίγει τον τρόπο που ξεκίνησαν όλα.:

«…Το 1962 μου έγινε εμφανές πως η μουσική είχε βαλτώσει και χρειαζόταν λίγη τόνωση. Τα μπλουζ ήταν η απάντηση. Με απλούς και επαναλαμβανόμενους ρυθμούς και ακόρντα πάνω σε έντονους στίχους, πέρναγαν ένα κατανοητό, λαϊκό μήνυμα και παρότι εμφανώς  αντανακλούσαν μια διαφορετική κοινωνική πραγματικότητα, η ουσία ήταν ότι πραγματεύονταν τη ζωή των μη προνομιούχων…..

…Ένα βράδυ που σκεφτόμουν πως θα τονώσω τη μουσική σκηνή του κλαμπ, άκουσα μια μελιστάλακτη αλλά σταθερή φωνή πίσω μου να μου λέει ψευδίζοντας: «Giorgio, πγέπει να ακούθεις την μπάντα μου. Είναι η καλύτερη μπλουθ μπάντα της χώγας,αλήθεια!» Ήταν ο Brian Jones. Εκείνος και η μπάντα του σίγουρα εγκρίνονταν ως μη προνομιούχοι κι έτσι αποφάσισα να τους βοηθήσω με την πρώτη ευκαιρία.

Έψαξα για συναυλιακούς χώρους όπου θα προμοτάριζα  μπάντες “rhythm ‘n’ blues”,όπως αποφασίσαμε να τις ονομάσουμε. Ήθελα να βγούμε όσο περισσότερο γίνεται έξω από το κέντρο του Λονδίνου γιατί ήμουν πεπεισμένος πως η μουσική είχε από μόνη της τη δύναμη να προσελκύσει το κοινό.

Ένας από τους χώρους που βρήκα ήταν το Station Hotel μισή ώρα έξω από το Λονδίνο. Ήταν μια παμπ  με μια αίθουσα πίσω της, όπως είχαν και πολλές άλλες σε όλο το Λονδίνο, όπου οι διοργανωτές έστηναν «μουσικές λέσχες» και με το εισιτήριο της εισόδου κάλυπταν τα έξοδα τους και πλήρωναν και το γκρουπ. Το ενοίκιο ήταν φτηνό, αλλά αν η «λέσχη» δεν πήγαινε καλά και η παμπ δεν πούλαγε αρκετά ποτά, σύντομα σε πέταγαν έξω.

Μια Κυριακή το γκρουπ που είχα κλείσει, δεν εμφανίστηκε . Ο ιδιοκτήτης της παμπ ήθελε να ακυρώσει τη συμφωνία μας και αναγκάστηκα κυριολεκτικά να τον ικετεύσω να μου δώσει μια ακόμα ευκαιρία. Και αυτή ήταν η ευκαιρία να βοηθήσω τον Brian Jones και το τσούρμο του. Ήξερα πως ήταν αφοσιωμένοι στο μπλουζ και ήταν αποφασισμένοι να ξοδέψουν όλη τους την ενέργεια για να αποδείξουν πως άξιζαν, για αυτό και μπορούσα να βασιστώ στο λόγο τους πως θα έρχονταν. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Ήταν Κυριακή βράδυ και η διαφήμιση της συναυλίας έπρεπε να σταλεί στο περιοδικό Melody Maker έως την Δευτέρα το βράδυ. Έγραφε:

RICHMONT, STATION  HOTEL

Παλιρροϊκά κύματα  R&B μουσικής

Από τους ROLLIN’ STONES.

Η περιπέτεια είχε αρχίσει. Πίστευα ότι το κατεστημένο της τζαζ και της μουσικής βιομηχανίας είχε φερθεί σκληρά στους Stones και έθεσα ως νέα μου «αποστολή» να το αλλάξω αυτό…..

….Πολλά θα εξαρτιόνταν από το πώς θα πήγαινε εκείνη η Κυριακή. Όταν έφτασε εκείνη η ημέρα έριξα μια ματιά από το παράθυρο κι έπαθα σοκ: Χιόνιζε!! Ήταν πολύ παράξενο για το Λονδίνο. Κανείς δεν ήταν εξοπλισμένος να το αντιμετωπίσει και αναρωτήθηκα  αν το σκουριασμένο γέρικο Βολκσβάγκεν φορτηγάκι του Ian Stewart(*) κατάφερνε να φτάσει στο Richmont. Δεν έπρεπε να ανησυχώ. Οι stones  θα έρχονταν ακόμα και αν γίνονταν η Δευτέρα Παρουσία.

Αλλοίμονο, την ώρα που υποτίθεται πως έπρεπε να αρχίσουμε, ένα κοινό τριών ατόμων κατάφερε να αψηφήσει τον καιρό! Ο Brian είπε: «Giorgio,υπαγχουν μόνο τρεις άνθγωποι στο ακγοατήγιο και εμείς στη σκηνή εκθι. Να παίξουμε».

Ήξερα πως η στιγμή ήταν πολύ κρίσιμη γι΄αυτούς, για την αποστολή μου, για το μπλουζ στο Λονδίνο ,ακόμη και για όλη την ανθρωπότητα.

«Brian» του απάντησα «πόσοι πιστεύεις ότι χωράνε εδώ μέσα;»

«Καμιά εκατοστή ίσως;»

«Εντάξει» είπα «Παίξτε λες και βρίσκονται εκατό άνθρωποι  εδώ μέσα»

Φάνηκαν να ανακουφίζονται που κάποιος πήρε μια απόφαση και όντως έπαιξαν, όχι μόνο ένα μέρος αλλά και τα δυο 45λεπτα που συνηθίζονταν τότε. Εκείνη τη στιγμή ήξερα πως έχουν αυτό που χρειάζεται για να διακριθούν στη σκηνή και να γαλουχήσουν μια νέα γενιά στα μπλουζ και τις πλούσιες ιδέες τους για ζωή. Στο τέλος της βραδιάς μίλησα με τους τρεις ακροατές μας και τους ρώτησαν αν  απόλαυσαν τη βραδιά.

«Φίλε, ήταν τέλειο. Αυτή είναι η μουσική μας» Τους ρώτησα αν έχουν από δυο φίλους ο καθένας, να τους φέρουν την επόμενη εβδομάδα. Αν το έκανα θα τους έβαζα δωρεάν. Έτσι την επόμενη εβδομάδα εμφανίστηκαν εννιά. Ο ιδιοκτήτης της παμπ, που είχε μεν προσέξει την αποφασιστικότητα μας,  αλλά αμφέβαλλε ακόμα αν «αυτά τα μπλουζ» θα είχαν οποιαδήποτε επιτυχία, παραπονέθηκε για την προσέλευση.

«Κοίτα» του είπα «τριπλασιάσαμε το ακροατήριό μας και το ίδιο θα γίνει και την επόμενη βδομάδα» και έτσι έγινε οι 9 έγιναν 27 μετά 70 μέχρι που γέμισε η αίθουσα….»

(*)Ian Stewart:  πιανίστας,το 6ο και κρυφό μέλος των Stones. Έπαιζε μαζί τους σε συναυλίες και σε διάφορες ηχογραφήσεις πάντα"αθέατος" από το 1962 μέχρι τον θάνατό του το 1985.

Αυτή είναι η αυθεντική σύνθεση των Rolling Stones (στη πρώτη γραμμή αριστερά ο Ian Stewart)